အာဇာနည္ အလြမ္း

ဇူလို္င္ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄
TheVoice မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ဒီလ ဇူလိုင္ ၁၉ ဆိုလွ်င္ အာဇာနည္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရသည္မွာ (၆၇) ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အာဇာနည္ေန႔ကို ေရာက္ရင္ေတာ့ျဖင့္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အေၾကာင္းကို ေတြးျဖစ္သည္။ စဥ္းစားျဖစ္သည္။ သတိရျဖစ္သည္။

ဒီႏွစ္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္အေၾကာင္းက အာ႐ံုထဲ ေရာက္ေနသည္။ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ယေန႔ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအရ ေျပာသင့္သည္ဟု ယူဆတာေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ ယေန႔ ဘာသာေရး ျပႆနာမ်ားအေပၚ သက္ေရာက္မႈ တစ္ခု ျဖစ္ေလမလားလို႔ ေအာက္ေမ့တာေၾကာင့္လည္း ပါပါသည္။

ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား ေပါင္းစပ္ျခင္း

ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ဟု ေျပာလွ်င္ အေနာက္တုိင္း ဝတ္စံုႏွင့္ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖီးထားေသာ ကုလားဆင္႐ုပ္မ်ိဳးကို ေျပးျမင္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ ဆိုသည္ကား အမွန္ေတာ့ မြတ္ဆလင္စစ္စစ္ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အားလံုး၏ အသည္းကို ဖမ္းစားႏုိုင္ေသာ ဘာသာျခားတစ္ဦး ျဖစ္ေနသည္ကေတာ့ တကယ္ပင္ ထူးျခားသည္။

ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လွ်င္ ဆရာႀကီးမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားျဖင့္ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႔စည္းထားသည္ကို ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ ဖခင္သည္ အဂၤလိပ္အစိုးရ အမႈထမ္း (ပုလိပ္ အင္စပတ္တာ) ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီးမွာကား အဂၤလိပ္ကို ေခ်မႈန္းတိုက္ထုတ္လိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။

ဦးရာဇတ္သည္ အိႏိၵယအႏြယ္ဖြား တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္လွသည့္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ဘာသာျခားတစ္ဦး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာစိတ္ ျပင္းထန္လွသည့္ မႏၲေလးကဲ့သုိ႔ ေဒသမ်ဳိး၏ ဖဆလပ ဥကၠ႒တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။

ဆရာႀကီးသည္ မြတ္ဆလင္တစ္ဦး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မႏၲေလး သံဃာထုမွ ဦးရာဇတ္ကို ပညာေရး ဝန္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔ေပးဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံ ေတာင္းဆိုျခင္းပင္ ခံရေသာပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းရွင္လူအေပါင္း၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္နည္းတူ တစ္ဖက္တြင္လည္း ဗမာမြတ္ဆလင္ ကြန္ဂရက္၏ ဥကၠ႒တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။

ထူးဆန္းပါသည္။ အမွန္ပင္ ထူးျခားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည္ဟု ဆိုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာျခားတစ္ဦးကို လူထုကသာမက မႏၲေလးလို ေဒသမ်ဳိးက ရဟန္းေတာ္မ်ားကအစ ဘာေၾကာင့္ လိုလိုလားလား ျဖစ္ရသနည္း ဆိုသည္ကေတာ့ အေတာ္ပင္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါသည္။ စိတ္လည္း ဝင္စားသင့္ပါသည္။

ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္က အစျပဳ၍

အမွန္ေတာ့ ဆရာႀကီး၏ ႏိုင္ငံေရးဘ၀သည္ ၁၉၂၀ ပထမေက်ာင္းသား သပိတ္က စတင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ယူနီဗာစတီအက္ဥပေဒ (The University Act of 1920) ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ၁၉၂၀ တြင္ ပထမဆံုးေသာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ အဆိုပါ သပိတ္ႀကီးေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္မ်ား အံုးအံုးထ ႏိုးၾကားလာခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ ပညာေရးကို ကြၽန္ပညာေရးအျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္သက္ရွည္႐ံုသာ ရည္ရြယ္ထားေသာ ကြၽန္ပညာေရးအစား သခင္ပညာေရးကို အစားထုိးဖို႔ ေက်ာင္းသားထုမွ ႀကိဳးပမ္းလာၾကသည္။ သို႔အတြက္ မ်ဳိးခ်စ္အမ်ဳိးသားမ်ား ဦးစီးသည့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား လိုအပ္သည္ ဟူေသာ အယူအဆ ေပၚေပါက္လာသည္။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားထု၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ား ၿမိဳ႕အႏွံ႔၊ နယ္အႏွံ႔ ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။ အဆိုပါ ေက်ာင္းမ်ားကို ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဦးရာဇတ္ ဆိုသည္ကား အဆိုပါ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေရးကို တာဝန္ယူထားရေသာ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအနက္မွ တစ္ဦးေသာ ပုဂိၢဳလ္သာ ျဖစ္သည္။

၁၉၂၀ သပိတ္ကာလတြင္ ဦးရာဇတ္သည္ ဘီေအအထက္တန္း (ေနာက္ဆံုးႏွစ္) ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သပိတ္ကာလ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသပိတ္မွစ၍ ဦးရာဇတ္ အေနႏွင့္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းေရးတြင္ ဘဝျမႇဳပ္ႏွံ၍ လုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာ၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၊ မႏၲေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလ ဥကၠ႒၊ ေနာက္ ပညာေရးဝန္ႀကီး စသျဖင့္ စသျဖင့္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးရာဇတ္၏ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး အစသည္ ၁၉၂၀ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္က စခဲ့သည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီးႏွင့္ ဘာသာေရး

ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သေဘာထားမ်ားကလည္း ေလးစား အတုယူဖြယ္ ျဖစ္သည္။

“အမ်ဳိးသားေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာသူမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသားတစ္ဦး မဟုတ္ဘဲ မြတ္ဆလင္အမ်ဳိးသား တစ္ဦး ျဖစ္ေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္း၏။ ဗဟိုအမ်ဳိးသား အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးဟူေသာ အမည္ႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မစၥတာရာဇတ္ ဟူေသာ အမည္သည္ စင္စစ္ အဆင္မေျပ။ မလိုက္ေလ်ာ။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအမ်ဳိးသားေက်ာင္းႀကီးကို ထိုဆရာႀကီး မစၥတာ ရာဇတ္သာလွ်င္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။” (ဝမ္းအိုဝမ္း ေက်ာ္ဝင္းေမာင္၊ ျမန္မာ့အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ ဦးရာဇတ္၊ စာမ်က္ႏွာ-ကဝ)။

“ေက်ာင္းမွာ ပုဏၰား အမ်ဳိးသားေက်ာင္းသားေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ ဘုရားရွိခိုးေစသလို အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ေတြကို ပလီတက္ဖို႔၊ ပုဏၰား ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သူတို႔ဘုရား ရွိခိုးဖုိ႔၊ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ေတြက်ေတာ့ ဟိႏၵဴဘုရား ေက်ာင္းသြားခြင့္ ေပးတယ္။ ေသာၾကာေန႔ဆို ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္လဲ ပလီတက္တယ္။ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ ေက်ာင္းသားေတြလဲ ပလီသြားတက္ၾကတယ္။” (စာမ်က္ႏွာ-၁၉၀)။

“ေနာက္ ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ ဒီေကာင္ ဟိႏၵဴ၊ ဒီေကာင္ မြတ္ဆလင္၊ ဒီေကာင္ ခရစ္ယာန္ရယ္လို႔ ေျပာရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါဟာ စိတ္ဝမ္းကြဲေစတယ္။ ဘယ္ဘာသာ ကိုးကြယ္ကုိးကြယ္၊ ျမန္မာဟာ ျမန္မာပဲဆိုၿပီး ေခါင္းထဲ ႐ိုက္သြင္းခဲ့တယ္။” (စာမ်က္ႏွာ-ကမ)။

“ဆရာႀကီးကုိ မႏၲေလးခ႐ိုင္ ဖဆပလ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အစိုးရအဖြဲ႔မွာ ဝန္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ေပးဖို႔ မႏၲေလးေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ဆႏၵေပး ေတာင္းဆိုခဲ့ပါသတဲ့။ ဒါဟာ တမန္ေတာ္ျမတ္ မုဟမၼာဒ္ (ဆြ) က်င့္သံုးတဲ့ စည္း႐ံုးေရး လမ္းစဥ္ကို ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္က လက္ေတြ႔နယ္ပယ္မွာ အသံုးခ်မိလ်က္သား ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ” (စာမ်က္ႏွာ-ခဌ)။ ဤတြင္လည္း ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာစရာတစ္ခု ရွိလာသည္။ ဘာသာကြဲျပားမႈကို ေက်ာ္၍ အရည္အခ်င္းကို မူတည္ေရြးခ်ယ္ ေထာက္ခံေပးခဲ့ေသာ မႏၲေလးမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ား၏ လုပ္ရပ္မွာလည္း တကယ္ပင္ ေလးစားအတုယူဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ လူထုေဒၚအမာကလည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ “ … မႏၲေလး အမ်ဳိးသားေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းထြက္မွန္သမွ် ဆရာႀကီး ရာဇတ္ဆိုရင္ မိဘလိုတစ္မ်ဳိး၊ ဆရာလိုတစ္သြယ္ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသ ေလးစားၾကတာပါ။ …ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာေတြ အမ်ားစုႀကီးက ဆရာႀကီးႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရလို႔ ဘာသာေရးအရ၊ လူမ်ဳိးေရးအရ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိစဖူးပါဘူး။…ျမန္မာ မြတ္ဆလင္ေတြဆိုၿပီး ခြဲျခမ္းခြဲျခမ္း လုပ္မႈဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မရွိပါဘူး။ ဒါကိုပဲ ကြၽန္မတို႔လို တပည့္တပန္းေတြကေရာ၊ ႏုိ္င္ငံေရး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကေရာ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ဆရာႀကီးကို ေက်နပ္ၿပီး ခ်စ္ေနၾကတာ၊ ခင္ေနၾကတာပါ” ဟု ဆိုသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ ဆရာႀကီးတြင္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ဘာသာစြဲစိတ္မ်ဳိး မရွိဘဲ ႏိုင္ငံစြဲတစ္ခုတည္းသာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီးႏွင့္ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္

ေနရွင္နယ္ေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဘဝက ဦးရာဇတ္၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ ၾကက္သီးထခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ “သူမ်ားေက်ာင္းက အိုင္စီအက္စ္ တစ္ေယာက္ထြက္ရင္၊ ငါ့ေက်ာင္းက ၿဗိတိသွ်အစိုးရကို ပုန္ကန္မယ့္ သူပုန္ဆယ္ေယာက္ ထြက္ရမည္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ (ဆရာ ဦးေအာင္သင္း၊ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ စြန္႔စြန္႔စားစား၊ စာမ်က္ႏွာ-၅၉ )။ တကယ္ပင္ ေလးစားစရာ ေကာင္းသည္။ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္ကို အထင္းသား ေတြ႔ရသည္။

ေနာက္ထပ္ တစ္ခုလည္း ရွိေသးသည္။ ၁၉၄၇၊ ဇြန္လက ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ အိႏၵိယသုိ႔ ပညာေရးကြန္ဖရင့္ တက္ေရာက္ရန္ သြားခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က အိႏၵိယမွာ မြတ္ဆလင္မ်ားက ပါကစၥတန္ ႏိုင္ငံအျဖစ္ သီးျခားခြဲထြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးကို (မြတ္ဆလင္မွန္း သိသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္) မြတ္ဆလင္ ခြဲထြက္ေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔က စကားစလာသည္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ မၾကာခင္မွာ ပါကစၥတန္ျပည္ ရေတာ့မွာမို႔ ဆရာႀကီးစိတ္ထဲ ဘယ္လိုမ်ား ရွိပါသလဲ” ဟု ဆိုလာသည္။ ပါကစၥတန္ သီးျခားထူေထာင္ေရးအေပၚ ဆရာႀကီး၏ အျမင္ကို ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာႀကီး၏ အေျဖမွာ မွတ္သားေလာက္စရာ ေကာင္းသည္။ သူေျဖပံုက “ခင္ဗ်ားတုိ႔ လိုလားတဲ့ ပန္းတုိင္ကို ေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိႏိၵယျပည္ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားမွာကိုေတာ့ ဝမ္းနည္းတယ္ဗ်ာ” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထိုအေျဖသည္ မြတ္ဆလင္ ခြဲထြက္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မအီမလည္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သူတုိ႔အေနႏွင့္ မြတ္ဆလင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ေၾကာင္း ေျပာဆိုလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားပံု ရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဘာသာေရးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ႏိုင္ငံတစ္ခု ၿပိဳကြဲသြားျခင္းကို မလိုလားေသာ ဆရာႀကီး၏ စိတ္ရင္းကို သိႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္ခုက လူထုဦးလွ ေပးခဲ့ဖူးေသာ မွတ္ခ်က္စကား ျဖစ္ပါသည္။ “ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ကို အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာႀကီး တစ္ဦးအျဖစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္က ျမင္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာႀကီး တစ္ဦးျဖစ္လာဖို႕က မလြယ္ပါဘူး။အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာသူမ်ားဟာ ပထမဆံုး နယ္ခ်ဲ႕ကို ဆန္႔က်င္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕တို႔က သူတို႔ ၾကာရွည္ အုပ္စိုးႏုိင္ေအာင္ သင္ေပးမယ့္ ပညာေရးစနစ္ကို ဆန္႔က်င္တယ္။ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကို ခ်စ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး ျပန္လည္ရရွိေရးအတြက္ စိတ္အားထက္သန္တယ္။ …ဗဟိုအမ်ဳိးသား အထက္တန္းေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ကာ ပညာသင္ၾကားေရး အဆင့္အတန္း မနိမ့္ေအာင္ လံုးပန္းရတာ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ထက္သန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေမြးထုတ္ဖို႔ လံု႔လ စိုက္တာေတြကလည္း အခု ျပန္ၾကည့္ရင္ လြယ္မလိုလို ရွိေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ မလြယ္ဘူး၊ နည္းနည္းမွ မလြယ္ဘူး” ဟု ဆိုသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ ဆရာႀကီးသည္ ဘာသာကြဲျပားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္ေသာ ဝိေရာဓိမ်ား၊ မတိုက္ဆိုင္မႈမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ေနသူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လူမ်ဳိးေရး၊ အစြန္းေရာက္ေသာ ဘာသာေရး၊ ငါ့လူမ်ဳိးမွ ငါ့လူမ်ိဳး၊ ငါ့ဘာသာမွ ငါ့ဘာသာ ဆိုသည္ အေတြးမ်ဳိး ဆရာႀကီးတြင္ လံုးလံုးမရွိ ဆိုသည္မွာ သိသာလွသည္။

အမွန္ေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ထံတြင္ စာေရးသူတုိ႔အားလံုး အတုယူရမည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ိဳး တကယ္ရွိေနသည္။ ျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္းကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားတာဟာ ဘာမွမဆန္း။သူမ်ားပစၥည္းကို တန္ဖိုးထားျပႏိုင္မွ တကယ္ဆန္းသည္။ ကိုယ့္ေသြးသားမို႔ ေမတၱာစိတ္ထားႏိုင္တာ ဘာမွ်မဆန္း။ ကိုယ့္ေသြးသား မဟုတ္သည့္တုိင္ ေမတၱာစိတ္ ထားႏိုင္သည္ကမွ တကယ္ဆန္းသည္။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ သာသနာကို တန္ဖိုးထားၾကတာ ဘာမွ်မဆန္း။ အျခားဘာသာကို အျပန္အလွန္ ေလးစားျပႏိုင္တာကမွ တကယ္ဆန္းသည္။

ဒီလိုလုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ လက္ေတြ႕မွာ ခက္ခဲႏိုင္သလား။ ခက္ခဲရင္လည္း ခက္ခဲပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ကေတာ့ လုပ္ျပသြားသည္။ လုပ္သေလာက္လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ က်န္တာ မဆိုထားႏွင့္ မႏၲေလး ရဟန္းထုကပါ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ထူးဆန္းသည္။ အမွန္ပင္ ဆရာႀကီးက ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလို႔သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အမွန္တကယ္ပင္ ေလးစားထိုက္လို႔သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အာဇာနည္ေန႔ နီးေလေလ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ကို ပို၍ သတိရခ်င္စရာေတြက ျဖစ္ေလေလ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ေပၚလင္းဦး