ကာရံမဲ့ (သို႔) မေရးခ်င္တ့ဲကဗ်ာ

တစ္ခ်ိန္က
အခ်ဳပ္က်ေနခ်ိန္
ဇြန္ ၁၉ ဆိုတာ
သားတို႔အတြက္
မ်က္ႏွာမြဲေတြအတြက္
မိခင္မ်ားေန႔ဆိုတ့ဲ
ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေပါ့။

ကဗ်ာရြတ္ပြဲ
ဆုေတာင္းပြဲေတြ
ၾကက္သီးေတြထ
မ်က္ရည္ေတြက်
ႀကိမ္းဝါးခ့ဲတာ
ငါ့အေမလြတ္လာမွသိမယ္ေပါ့။

အာဂအေမလည္း
သတၱိခဲေပမို႔
အာဏာရွင္ကိုတြန္းလွန္
အဖိႏွိပ္ခံေတြဘက္
မားမားရပ္ခ့ဲေသးတယ္ေလ။

ျပည္သူ႔အင္အား
လူထုအားနဲ႔
အာဏာရွင္ကို
တြန္းခ်ႏိုင္ၿပီ
လက္သန္းမွင္ေတြ သက္ေသေပါ့။

ရင္ၾကားေစ့ေရး
အစဥ္ေတြးၿပီး
အေလးထားေပးတာ
မေျပာလိုပါဘူး
ဒါေပမယ့္ေလ ဒါေပမယ့္ေပါ့
မင္းသားမ်က္ႏွာဖုံးေအာက္က
ဘီလူးအစြယ္ကို
အေမေသခ်ာျမင္ပါေစ။

လူနည္းစု ဘာသာကြဲ
အားလုံးဟာျပည္သူဘဲေလ
ဒီျပည္သူေတြ တစ္ခ်ိန္က
အေမမွအေမ
အေမသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အေမသာမိုးေသာက္ေရာင္ျခည္မို႔
အေမ့အတြက္ အသက္စြန္႔မယ္
တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္။

ခုေတာ့ေလ
တိုင္းရင္းသားေတြ
ဖိႏွိပ္ခံေနရတုန္း
ဘာသာျခားေတြ
အႏိုင္က်င့္ခံေနရတုန္း
အမုန္းလိႈင္းေတြ
တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံးနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကမ္းပါးကို
တိုက္စားသြားေလၿပီလား။

ဒီမိုကေရစီဆိုတာ
အာဏာရွင္စြန္႔က်ဲမွ
သဒၵါသေလာက္သာရမယ္ဆိုရင္
အေမအပင္ပန္းမခံနဲ႔
သားတို႔တေတြ
ျပည္သူေတြစုၿပီး
ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ထမ္း
ေတာ္လွန္ေရးလမ္းကို
အစကျပန္ခ်ီတက္မယ္။

ကာရံမေခ်ာတ့ဲကဗ်ာ
အဆုံးမသတ္ႏိုင္တ့ဲ ကားခ်ပ္
သဲႀကိဳးျပတ္ေနတ့ဲဖိနပ္
သားေပ်ာက္ေနတ့ဲမိခင္
ေၾကကြဲစရာအျဖစ္အပ်က္
သန္းေကာင္ထက္ ညဥ့္မနက္ေတာ့ပါဘူး။

ေက်ာ္စြာ
(၁၉-၆-၂၀၁၆)
မနက္ ၄:၁၅