ေမ ၆၊ ၂၀၁၄
.ေရးသားျပဳစုသူ- ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္
အလကၤာေက်ာ္စြာ ဘိလပ္ျပန္ ဆရာညိန္း ႏွင့္ တူဝမ္းကြဲ
ေခတ္သစ္ ေစာင္းပညာရွင္ ဆရာညိန္းသည္ ျပည္ခ႐ိုင္၊ ေပါက္ေခါင္းၿမိဳ႕ေန ပန္းထိမ္ဆရာႀကီး အမႈခင္(ေခၚ)ဦးခင္ ႏွင့္ ေဒၚမိမိ တုိ႔မွ ၁၂၄၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္သည့္ သားဦးရတနာျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္ဘြဲ႕အမည္မွာ အဗ္ဒူလ္ ကရင္မ္ ျဖစ္သည္။
ဖခင္ႀကီး အမူခင္သည္ ပန္းထိမ္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းျပဳေသာ္လည္း ေစာင္းပညာကို ထူးခၽြန္စြာ တတ္ေျမာက္သူ ျဖစ္သည္။ မင္းညီမင္းသားမ်ားအား ေစာင္းပညာကို သင္ၾကားေပးသျဖင့္ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား မၾကာခဏ ခ်ီးျမွင့္ခံရသည္။
အမူခင္သည္ ပန္းထိမ္လုပ္ငန္း နားသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေစာင္းကို တီးခတ္ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေလ့ရွိသည္။ ၇-ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဆရာညိန္းသည္ ဖခင္၏ေစာင္းကို ယူတီးေလ့ရွိသျဖင့္ ဖခင္ႀကီးက သားငယ္မမီႏိုင္ေသာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ တစ္ေနရာတြင္ေစာင္းကိုတင္ ထားရသည္။ ဆရာညိန္းသည္ ဖခင္ႀကီး လစ္သည္ႏွင့္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ခုံဆင့္ၿပီး ေစာင္းကို ရေအာင္ယူကာ တီးခတ္ေလ့ရွိသည္။
ဆရာညိန္း၏ ေစာင္း၀ါသနာ ထက္သန္မႈကို ဖခင္ႀကီး သိရွိသည့္ အခါ မိမိတပည့္မ်ား ေစာင္းပညာ လာေရာက္ ဆည္းပူးခ်ိန္တြင္ သားငယ္ကို အနားတြင္ထုိင္၍ ပညာယူေစသည္။ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပေသာ ဆရာညိန္းသည္ ဖခင္ထံမွ ေစာင္းပညာ အေမြကို စနစ္တက် ခံယူႏုိင္ခဲ့သည္။
ဆရာညိန္းသည္ ႏုိင္ငံေက်ာ္ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးဖုိးစိန္ႏွင့္ ဦးစိန္ကတုံးတို႔၏ ဇာတ္သဘင္မ်ားကိုလည္း မျပတ္ၾကည့္႐ႈသည္။ အေျပာ အဆုိ၊ အငို၊ အခ်ီအခ်၊ ကနည္းကဟန္ ကကြက္၊ ဆိုင္းခ်က္စည္း၀ါး တုိ႔ကို ေလ့လာသည္။ ဆုိင္းစုံ၊ ပတဩလား၊ ႏွဲ၊ ပေလြ၊ ေမာင္း၊ ဆိုင္းပါ မက်န္ တီးပုံတီးနည္းမ်ားကို အထူးစိတ္၀င္စားစြာ မွတ္သားသည္။
မၾကာမီ ဆရာညိန္းသည္ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခံ၊ ဘြဲ႕၊ ေဘာလယ္၊ ေဒြးခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေတးထပ္၊ ယိုးဒယားတုိ႔ကိုပါ သံေနသံထား ဆီေလ်ာ္ ခံ့ညားေအာင္ ေရးစပ္ႏိုင္သည္အထိ ကၽြမ္းက်င္လာသည္။ မိဘမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာအခါ ဆရာညိန္းသည္ ရန္ကုန္ရွိ ဂီတပညာရွင္ႀကီး မ်ားထံမွ ဆက္လက္ေလ့လာ ဆည္းပူးသည္။ အေျခခံ ခိုင္မာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းသည္။ ဆရာညိန္း၏ အားထုတ္မႈ၊ ေစာင္းပညာ ကၽြမ္းက်င္မႈသတင္းသည္ နယ္မ်ားသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ ဆရာညိန္းသည္ ရွင္ျပဳနားသ၊ ထိမ္းျမားမဂၤလာ၊ ပြဲေနပြဲထုိင္၊ ဂုဏ္ျပဳ ဧည့္ခံပြဲမ်ားပါမက်န္ လက္ခံတီးရသည္။ ဆရာညိန္း၏ ပညာဂုဏ္ တစ္ဟုန္ထိုး ေက်ာ္ၾကားသြားသည္။
ဆရာညိန္းသည္ ႏိုင္ငံျခားမွလာသည့္ ဂီတာကို ျမန္မာတီးဟန္ျဖင့္ တီးႏုိင္ေစရန္ သံမွန္ကို ေလးေပါက္ႀကိဳးျဖင့္ ေျပာင္းကာ ျမန္မာဟန္ျဖင့္ စတင္တီထြင္သူ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရကန္ ဦးတင္သည္ မႏၱေလးႏွင့္ သီေပါတြင္ ဆရာညိန္းထံမွရသည့္ ဂီတာႀကိဳး ညိွနည္းျဖင့္ ျမန္မာ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို တီးႏိုင္ စြမ္းျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ဂီတာစိမ္းေမာင္မွာ ေနာက္မွ ရကန္ ဦးတင္ထံမွ ပညာရခဲ့သည္ဟု သိရပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရွးတေယာထုိးနည္းမွ အေနာက္ႏိုင္ငံ တေယာျပားကို ထုိးနည္းအျဖစ္ တီထြင္သူမွာလည္း ဆရာညိန္းပင္ျဖစ္ သည္။ ဆရာညိန္းသည္ ေစာင္းႀကိဳး ၁၃ ႀကိဳးမွ ၁၅ ႀကိဳးထိ တီထြင္သူျဖစ္သည္ဟု ဆရာ ဦးေအာင္သန္းကဆုိသည္။ ၁၄ ႀကိဳးကို ပုလဲသံစဥ္ ညွိ၍ မည္သည့္သီခ်င္းကိုမဆို ပုလဲသံစဥ္ျဖင့္ရေအာင္ တီးႏုိင္သျဖင့္ ပုလဲ၀ိဇၹာ ဆရာညိန္း ဟုလည္းတြင္သည္။
ဆရာညိန္းသည္ တူေတာ္သူ ေမာင္ေအး(အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊျပည္ေအး) တုိ႔ႏွင့္အတူ သီေပါသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
သီေပါ ေဟာ္နန္းတြင္ ေစာင္းတီးလက္စြမ္းျပေစရာ ေဟာ္တြင္ရွိေနေသာ ေစာင္းဆရာႀကီး ေဒ၀ႏၱဒၵ ေမာင္ေမာင္ႀကီးက “ဆရာညိန္း ေစာင္းတီးေနပုံကို အ့ံၾသမဆုံးျဖစ္ၿပီး ပုလဲသံစဥ္ တီးစြမ္းသူအေနႏွင့္ မိမိ၏တစ္သက္တြင္ မေတြ႕ဘူးေသးေၾကာင္း တအ့ံတၾသ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ေၾကာင္း ေဒၚေစာျမေအးၾကည္ထံမွ ၾကားသိရသည္။
ဆရာညိန္းသည္ ရသမွ် ဂီတပညာကို ယူတတ္သကဲ့သုိ႔ ရွိသမွ် ဂီတပညာကို ေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ ဂီတ၀ိေသာဓနီ က်မ္းျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေစာင္းဆရာႀကီး မာမူေမာင္ေမာင္လတ္ကို မ်ားစြာအေထာက္ အကူျပဳခဲ့သည္ဟု သိရသည္။
ေတးဂီတအႏုပညာေလာကတြင္ က်င္လည္ေနေသာ ဆရာညိန္းသည္ စႏၷယားဆရာႀကီး ဦးႏု၏ႏွမ မအုန္းပြင့္ကို နီးနီး ကပ္ကပ္ ေစာင္းပညာ သင္ၾကားေပးရင္း မအုန္းပြင့္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသည္။ သားသမီး မထြန္းကားသျဖင့္ ဦးႏု၏အငယ္ဆုံးသား ႏို႔စုိ႔အရြယ္ကေလးကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာၿပီး သားရင္းပမာ ေမြးစားသည္။ ကေလးသည္ ငယ္စဥ္က ေအးလြန္းလွေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေအးဟု ဆရာညိန္းကိုယ္တုိင္က အမည္ေပးခဲ့သည္ဟု (မိုးေသာက္ၾကယ္မဂၢဇင္း) တြင္ ပခုကၠဴ ဦးဘတင္က တင္ျပထားသည္။
စြယ္စုံက်မ္းလာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊျပည္ေအး အတၳဳပတၱိတြင္ –
“ေရႊျပည္ေအးကို ေမြးကင္းစကပင္ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္း ၄ လမ္းေန ဦးႏု၏ေယာက္ဖႏွင့္ ႏွမျဖစ္သူ ဦးေအာင္ၿဖိဳး ေဒၚခင္တို႔က ဖခင္၏ ေန႔နံႏွင့္မသင့္ဎ ေခၚယူေမြးစားခဲ့သည္။ ေရႊျပည္ ေအး၏ ေမြးစားဖခင္ ဦးေအာင္ၿဖိဳးအိမ္၌ ဦးေအာင္ၿဖိဳး၏ ႏွမျဖစ္သူ ေဒၚအုန္းပြင့္၏ခင္ပြန္း ဘိလပ္ျပန္ ေစာင္းဆရာညိမ္း တုိ႔လည္း အတူတကြေနထုိင္ၾကရာ ေရႊျပည္ေအးမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ဂီတ အႏုပညာႏွင့္ ပြန္းတီးခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္ ၆ ႏွစ္သား အရြယ္ကပင္ အကအခုန္၀ါသနာထုံသျဖင့္ အဆုိရခက္ေသာ ဖုိးစိန္ႏွင့္ေအာင္ဗလ တုိ႔၏ သီခ်င္းမ်ားကို မထစ္မေငါ့ သီဆိုႏိုင္ေလသည္။
ကိုးႏွစ္သားအရြယ္ မင္းပြဲစိုးပြဲမ်ား၌ ေစာင္းဆရာညိမ္း၊ စႏၷယား ဦးဘလတ္၊ ဦးသာဒင္စသည့္ ဂီတပညာရွင္ႀကီးမ်ား သီဆို တီးမႈတ္ေသာ တူရိယာ၀ိုင္းတြင္ သီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခန္႔မ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သီဆိုႏိုင္သျဖင့္ ကေလးအဆုိေတာ္ တင္ေမာင္ေအး အမည္ျဖင့္ လူသိမ်ားခဲ့သည္။
ေရႊျပည္ေအးသည္ ေစာင္းဆရာညိမ္း၊ တေယာဘရီ၊ ရကန္ဦးတင္စသည့္ ပညာရွင္မ်ားထံမွ ေတြ႕ျမင္ မွတ္သား သင္ၾကားရာ ၁၀ ႏွစ္သား အရြယ္မွာပင္ တေယာထုိးေကာင္းစြာ တတ္ကၽြမ္းခဲ့သည္။ ၁၃ ႏွစ္သားတြင္ ေမြးစားဖခင္မိခင္မ်ား ကြယ္လြန္သြားေသာ္လည္း ေစာင္းဆရာညိမ္းႏွင့္ ဇနီးတုိ႔က သား အျဖစ္ဆက္လက္ ေမြးစားသည္။ ဆရာညိမ္းသည္ ျမန္မာ့ တူရိယာ ဂီတပညာရွင္မ်ားကို ခ်ီးျမဩင့္အားေပးေနေသာ သီေပါ ေစာ္ဘြားႀကီး ဆာေစာ ခ်ယ္ထံသုိ႔ သြားေရာက္သည့္အခါ သား တပည့္ေရႊျပည္ေအးကို ေခၚေဆာင္သြား၍ ေစာ္ဘြားကေတာ္ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္ထံတြင္ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခန္႔၊ ႀကိဳးသီခ်င္းမ်ားကို သင္ၾကားေစခဲ့သည္။ ေရႊျပည္ေအးအား ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘမ်ားက စိန္ဂြ်န္း အထက္တန္းေက်ာင္းဩ အပ္ႏွံပညာသင္ၾကားေပးေသာ္ လည္း အ႒မတန္းအထိသာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ဂီတနယ္တြင္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့သည္” ဟု ေဖာ္ျပပါရွိသည္။
ဦးဘတင္အဆိုအရ ဆရာညိန္း၏ဇနီးသည္ ဦးႏု၏ႏွမ ေဒၚအုန္းျဖစ္ၿပီး ဆရာညိန္းသည္ ေရႊျပည္ေအးကို ေမြးစကပင္ ေမြးစားသည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ စြယ္စုံက်မ္းလာ ေရႊျပည္ေအး အတၳဳပတၱိ အရ ဆရာညိန္း၏ ဇနီးမွာ ဦးႏု၏ ေယာက္ဖျဖစ္သူဦးေအာင္ၿဖိဳး ၏ႏွမ ေဒၚအုန္းပြင့္ျဖစ္ၿပီး ေရႊျပည္ေအး ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္ မူလေမြးစားမိဘမ်ား ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွ ဆရာညိန္းႏွင့္ ဇနီးတုိ႔က သားအျဖစ္ ဆက္လက္ေမြးစားသည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
စာေပဗိမာန္ထုတ္ ျမန္မာ့ေစာင္း ဒုတိယတြဲတြင္ ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားႏွင့္ လုံး၀ကြဲလြဲပါသည္။
ဆရာညိိန္းသည္ အားလပ္သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အနားမေနဘဲ ျမန္မာ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားထံ ျမန္မာ့ ဗိေႏၷာေဆးပညာကို ဆည္းပူးသည္။ ျမန္မာ့ေဆးက်မ္းမ်ားျဖစ္ေသာ နရသုခိ၊ နရမာလာ၊ နရတန္ေဆာင္ စေသာ ေဆးပညာကို ကၽြမ္းသည္။ ေရာဂါမ်ားကို ပိုင္ႏိုင္စြာကုသႏိုင္သျဖင့္ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားက ဆရာညိန္းကို အားထားယုံၾကည္ၾကသည္။
ပဥၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ နန္းတက္ပြဲက်င္းပသည့္ ၁၉၁၀ ခုႏွစ္တြင္ အသုံးေတာ္ခံရန္ အင္ပါယာတစ္၀န္းရွိ ဂီတအႏုပညာ သည္မ်ားအား ဖိတ္ၾကားသည္။ ဤတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဂီတအႏုပညာသည္ ဆရာညိန္းလိုက္ ပါရသည္။ (အဂၤလန္ ႏိုင္ငံ) တြင္ ဆရာညိန္းက ျမန္မာ့ေစာင္းကို လက္စြမ္းျပ တီးခတ္ရာ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က လာေရာက္လာသူ အေပါင္းက အထူးခ်ီးက်ဴး ၾသဘာေပးၾကသည္။ ထုိပြဲတြင္ ဆရာညိန္းသည္ ျမန္မာ့ဓေလ့ ထုံးစံအတိုင္း ေခါင္းေပါင္းဆံစ ေဖာ္ေပါင္းသည္။ ျမန္မာ့၀တ္စား တန္ဆာ ရင္ဖုံးအက်ီႏွင့္ ေတာင္ရွည္ ပုဆိုးကို သပ္ရပ္စြာ ဆင္ျမန္းသည္။ ႏိုင္ငံျခားပရိသတ္ အေပါင္းက တအ့ံတၾသ ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ ဆရာ့ပုံတူ ပန္းခ်ီလာဆြဲသူတို႔ မ်ားလွသျဖင့္ ပုံဆြဲခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္ေပးရသည္။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ဆရာညိန္းသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ဦးဘ ေဒၚေမတုိ႔၏ သားႀကီး၊ အဂၤလန္သို႔ ပညာေတာ္သင္ ေရာက္ေနသူ တူေတာ္ေမာင္ ကိုဆက္၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈျဖင့္ စေကာ့လူမ်ဳိး ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ သမီးေလး ႏွင့္ဆုံသည္။ ကိုဆက္သည္ ေနာင္အခါ ေဆးပါရဂူႀကီး ျဖစ္လာသည္။ မိခင္ေဒၚေမသည္ ဆရာညိန္း၏ အစ္မေတာ္သည္။ စေကာ့ ဆရာ၀န္ သမီးေလးသည္ေသြးေလ ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး စိတၱဇပမာ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာညိန္းက ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ေသြးေလ၊ သလိပ္ သည္းေျခစသည္ျဖင့္ ခြဲျခားၿပီး ေဆးတိုက္ေကၽြးသည္။ ဆရာသည္ စိတ္ပညာျဖင့္ ေရာဂါကိုကုသရာ၌ တူရိယာႏွင့္ ကုသည့္နည္းကို အထူး ယုံၾကည္သည္။ မိမိေစာင္းကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ တီးခတ္ျပသည္။ ေ၀ဒနာရွင္သည္ ေစာင္းသံတြင္ စိတ္ညြတ္ႏူးၿပီး ေရာဂါ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ ဤသတင္းကို ၾကားရသူအေပါင္းက တအ့ံတၾသ ျဖစ္ကုန္ၾကရသည္။ ေနာက္ထပ္လည္း အလားတူ ေ၀ဒနာရွင္ႏွစ္ဦးကို ဆက္လက္ ကုသေအာင္ျမင္သည္။ အ့ံၾသဖြယ္ ျမန္မာ့ကုထုံးကို ခ်ီးက်ဴး သည့္အေနျဖင့္ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားအသင္းက ဆရာညိန္းအား Mental Specialist စိတ္ပညာ အထူးကုဘြဲ႕ ခ်ီးျမွင့္သည္။
ဆရာႀကီးထံ ပညာသင္ၾကား ဆည္းပူးခဲ့ၾကသူမ်ားတြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ န၀င္းရပ္ တူရိယာဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေလး ဂီတာ ဦးစိန္းေမာင္၊ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊျ့ပည္ေအး၊ ေဒၚေအးမိ၊ သခ်ၤာပါေမာကၡ ဦးေအာင္လွ၏ ဇနီး ေဒၚေမသန္းစသည့္ ျမန္မာအႏုပညာ ျမတ္ႏုိးသူမ်ား ပါ၀င္သည္။
ဆရာညိန္းသည္ ဇနီးသည္ ကြယ္လြန္ေသာ္ ေနာက္ထပ္ ေမြးစားသားတစ္ဦးျဖစ္သည့္ တူ၀မ္းကြဲေတာ္သူ ဗလညိမ္းႏွင့္အတူ ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္တြင္ ေနထိုင္သည္။ ျမန္မာ့တိုင္းရင္းေဆး ပညာျဖင့္ ေ၀ဒနာသည္မ်ားအား ေစတနာျဖင့္ ေဆးကုသေပး သည္။ ဗလညိမ္းသည္ ေစာင္းတီးသာမက အဆိုအကတြင္လည္း အလြန္ေတာ္သည္။ ေစာင္းတီးရာတြင္ ဆရာ့နည္းတူ (ေစာင္းအေခၚ) လက္ညွိေကာင္းသူျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ထုိစဥ္ ကုိလံဘီယာဓာတ္ျပား ကုမၼဏီက ဆက္သြယ္လာသျဖင့္ ပရိသတ္အမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည့္ ပုလဲေပါက္ပါသည့္ သီခ်င္းမ်ားကို တီး၍ ဓာတ္ျပားသြင္းေပးခဲ့သည္။ ဆရာညိန္း ၀င္ေငြေကာင္းခဲ့သည္ဟု သိရသည္။
ဆရာညိန္းသည္ ျမန္မာ့တူရိယာ ႐ိုးရာမပ်က္ရန္ ပန္တ်ာမူမွန္ ညိွႏႈိင္းေရးအဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ဂီတမူမွန္ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။
ဆရာညိန္းသည္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အရြယ္ေရာက္ ေသာ္လည္း မ်က္စိေကာင္းသည္။ (မ်က္မွန္မပါဘဲ) စာကိုဖတ္ႏိုင္သည္။ သြားခိုင္ခ့ံသည္။ ကြမ္းသီးကို ညက္ေအာင္၀ါးႏိုင္သည္။ သက္လုံေကာင္းသည္။ ခရီးရွည္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည္။ ဆံပင္အနည္းငယ္ျဖဴ သည္မွအပ က်န္းမာေရး ေကာင္းသျဖင့္ သမားေတာ္ႀကီး ပီသသည္ဟု ဆုိၾကသည္။
ဆရာညိန္းတြင္ ေဒၚရီႏွင့္ ေဒၚရန္ဟူ၍ ေမြးခ်င္းႏွစ္ဦးရွိသည္။ ေဒၚရီ၏သမီး မအမာစီႏွင့္ ေဒၚရီ၏သား မဂိုလမ္းယူနီဗာဆယ္ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္ ကုိခင္ထြန္းတုိ႔က အုိမင္းၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာညိန္းအား မိမိတို႔ ေစာင့္ေရွာက္လုိ သျဖင့္ မိမိတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ေနရန္ေခၚဖူး သည္။ ဆရာညိန္းက တပည့္တပန္းမ်ားႏွင့္ ေနရသည္က မိမိဘ၀ ေအးခ်မ္းေၾကာင္း၊ ခ်မ္းသာေၾကာင္းျဖင့္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။
ဤတြင္ တူမျဖစ္သူက ဆရာညိန္း အလႅာဟ္အမိန္႔ခံလွ်င္ ႀကဳံေတြ႕ႏိုင္မည့္ ဘာသာေရး အခက္အခဲကို အရဲစြန္႔ကာေထာက္ျပ ေျပာဆုိသည္။ ဆရာညိန္းကမိမိတြင္ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္အ၀ရွိသည္။ နမာဇ္၀တ္ျပဳသည္။ ႐ိုဇာဥပုသ္သီလ ေစာင့္ထိန္းသည္။ တစဗီ စိပ္ပုတီးႏွင့္ တရားဘာ၀နာပြားေနသည္။ မိမိအေၾကာင္းမသိ၍ စိုးရိမ္ေနၾကသည္။ မိမိသည္ မြတ္စလင္ပီသသူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားပါဟု တပည့္မ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာဆုိခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။
ဗမာမြတ္စလင္မ္ စာေစာင္တြင္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္၂တြင္ ဆရာညိန္း အေၾကာင္းတင္ျပသူ ေဖ်ာက္ဆိပ္က ဆရာ၏ႏွမ ေဒၚရီရီ ၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ မိမိကိုယ္တိုင္ တပည့္တပန္းမ်ားေရွ႕တြင္ အရဲစြန္႔ကာ ေမးရာ -“မင္းက ငါ့ထက္ အီမန္ၿမဲတယ္လုိ႔ ထင္သလား၊ ငါ့အစၥလာမ့္ စိတ္ဓာတ္ဟာ မင္းတုိ႔လုိ အေပ်ာ့စားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ငါက မာအ့ေရဖတ္ သမားဆိုေတာ့ မင္းတုိ႔ ဘာ နားလည္မလဲ” ဟု ျပန္ေျပာခံရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
ဆရာညိန္းသည္ ၁၉၅၉ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္ေျမာင္း သုဓမာလမ္း ေနအိမ္၌ပင္ အလႅာဟ္အရွင့္ အမိန္႔ေတာ္ ခံယူသည္။
မွတ္ခ်က္- ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္ ေရးသားျပဳစုေသာ တိုင္းရင္းမြတ္စလင္ စာျပဳစာဆို ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား (၂) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
