News @ M-Media

Category: ေဆာင္းပါး

  • ျမန္မာျပည္ သြားျပီလား

    ျမန္မာျပည္ သြားျပီလား

    ေအာင္တင္
    ဇြန္လ(၂၈) ၂၀၁၂

    Photo: United Nations

    က်ေနာ့အျမင္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ ေျမာင္းထဲကုိ အရွိန္နွင့္ ဒလေဟာ ထုိးက်ေနျပီလုိ႔ ထင္တယ္။ ပုိဆုိးတာက မုိက္မုိက္မဲမဲ ေျမာင္းထဲတြန္းခ်သူေတြကုိ မတားဆီး၊ မကန္႔ကြက္တဲ့အျပင္ မသိက်ိဳးက်င္ျပဳေနတဲ့သူေတြက ထုႏွင့္ ထည္ႏွင့္ ရွိေနရုံတင္မက မသိမသာျဖစ္ျဖစ္၊ သိသိသာသာျဖစ္ျဖစ္၊ တုိက္ရုိက္ျဖစ္ျဖစ္၊ သြယ္ဝုိက္၍ျဖစ္ျဖစ္ အားေပးအားေျမွာက္ေနသူေတြႏွင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာက တစ္ခုလုံးမွာ ျပန္႔ႏွံ႔ေနတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မွတ္စရာျဖစ္ေနပါျပီ။ ႏုိင္ငံေရးအရ မွန္ မမွန္(Political Correctness)ကုိ အျမဲေထာက္ျပေနတတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ပ႑ိတ္ေတြကလည္း အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆြ႔ံအႏႈတ္ပိတ္ေနၾကတယ္။ ဒါက ေကာင္းတဲ့ အလားအလာ၊ ေကာင္းတဲ့ နိမိတ္(omen)ေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာလြန္းပါတယ္။

    ေတာင္အာဖရိကမွာ နာမည္ဆုိးႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ Apartheid ဆုိတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး သိၾကပါတယ္။ လူေတြကုိ မ်ိဳးႏြယ္အရ သီးျခားစီ ခဲြျခားထားျခင္း(Segregation)ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လူမိ်ဳးေတြ ဘယ္ေနရာကုိ မလာရ၊ ဘယ္ေနရာမွာ မေနရ၊ ဘယ္ကားကုိ မစီးရ၊ ဘယ္စားေသာက္ဆုိင္မွာ မစားရ၊ ဘယ္ေက်ာင္းကုိ မတက္ရ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အလုပ္ကုိ မလုပ္ရဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးခ်င္း ခဲြျခားဆက္ဆံမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႕အဖဲြ႕အစည္း၊ ျမိဳ႕ရြာ၊ ျပည္နယ္၊ ႏုိင္ငံအက်ိဳးအတြက္ အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာ မတူညီေသာ လူအုပ္စုႏွစ္စုက အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ စဥ္းစားစရာပင္ မလုိေတာ့ပါ။ အင္မတန္ ရြံရွာစရာေကာင္း၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အယူအဆဆုိးျဖစ္တာမုိ႔ ယဥ္ေက်းတဲ့ ယေန႔လူ႔ကမၻာမွာ ဘယ္လုိလူသားဆန္တဲ့ လူသားမ်ိဳးကမွ က်င့္သံုးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတာ၊ လႈံ႔ေဆာ္တာ မေျပာႏွင့္ ဒီအယူအျမင္ကုိ လက္ခံပါတယ္လို႔ေတာင္ မေျပာရဲတဲ့ အင္မတန္ ဆုိးယုတ္သိမ္ဖ်ဥ္းတဲ့ အယူဝါဒျဖစ္ပါတယ္။

    ပံုအႀကီးခ်ဲ ့ရန္ ပံုကိုႏွိပ္ပါ

    သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ အမိျမန္မာျပည္မွာ ဒီဝါဒဆုိး segregationကို အတိအလင္း ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ျပန္ ေတာင္းဆုိရဲတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီ ရွိေနပါျပီ။ ဘယ္ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္၊ ဘယ္တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္၊ ဘယ္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္၊ ဘယ္လူ႕အခြင့္အေရးေခါင္းေဆာင္၊ ဘယ္အစုိးရဝန္ႀကီး၊ ဘယ္ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရးစတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းကမ်ား ကန္႔ကြက္သံ ၾကားရေလမလားလို႔ ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ရွက္စရာ ေၾကာက္စရာကုိ မရွက္မေၾကာက္ လုပ္သူက လုပ္တယ္။ ဘယ္သူကမွ မလုပ္သင့္ဘူးလုိ႔ တစ္ခြန္းဆုိသံ မၾကားရသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ သြားျပီလားလုိ႔ ေမးခြန္းထုတ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (RNDP၏ ဤေၾကျငာခ်က္ကုိ မသိရွိေသးသူမ်ားအား မဆုိလုိပါ။)

    RNDP (ရခုိင္တုိင္းရင္းသားမ်ား တုိးတက္ေရးပါတီ)က ၂၀၁၂ခု ဇြန္လ (၂၆)ရက္ေန႔စြဲႏွင့္ ထုတ္ျပန္ေသာ ေၾကျငာခ်က္အမွတ္ ၀၄/၂၀၁၂မွာပါတဲ့ တရားမဝင္ ခုိးဝင္လာသူမ်ားကုိ အေရးယူတာ၊ မူရင္းႏိုင္ငံကုိ ျပန္ေစတာေတြကုိေတာ့ လုံးဝ သေဘာတူပါတယ္။ အျငင္းပြါးစရာ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ေၾကျငာခ်က္ရဲ့ အမွတ္စဥ္ ၆(ခ)မွာ၊ တရားဥပေဒခ်ိဳးေဖါက္သူေတြ၊ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြကုိ ထိေရာက္စြာ အေရးယူေစျပီး ႏုိင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း သင့္ျမတ္ေရး၊ ေအးခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တဲြ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးကုိ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဦးေဆာင္ေပးရမည့္အစား

    ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ျမိဳ႕ရြာမ်ား၌ ရခုိင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ဘဂၤလီလူမ်ိဳးမ်ား နီးကပ္စြာေရာေႏွာေနထုိင္မႈ မရွိရေအာင္ ဘဂၤလီလူမ်ိဳးမ်ားအား သင့္ေတာ္ရာ၌ ယာယီ သီးျခားေနရာခ်ထားရန္

    လုိ႔ေတာင္းဆုိထားပါတယ္။ ဒါကုိ Apartheid (Segregation) မေခၚရင္ ဘာလို႔ေခၚမလဲဆုိတကုိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၊ တုိင္းရင္းသားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ စီးပြါးေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေျဖၾကပါ။ ဒီေလာက္ ဆုိးသြမ္းေဖါက္ျပန္တဲ့ ေၾကျငာခ်က္ကုိ ၾကားသိလွ်က္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနျခင္း၊ လူသိရွင္ၾကား မကန္႔ကြက္ မရႈံ႕ခ်ျခင္းသည္ သေဘာတူ(Consent)သည္ဟု ဆုိႏုိင္သျဖင့္ ယေန႔ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ သမုိင္းေၾကြးတင္သြားပါျပီ။ ေနာင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အျခားေနရာေတြမွာ အလားတူျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္လာရင္၊ ျဖစ္လာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ျပီး ဘာသာမတူ၊ လူမ်ိဳးမတူသူေတြရဲ့ အုိးအိမ္ေတြကုိ မတရားသိမ္းပုိက္လုိလွ်င္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကမလဲ။

    အႀကီးခ်ဲ ့ရန္ ပံုကိုႏွိပ္ပါ

    ဒီလုိေတာင္းဆုိသူေတြဟာ မိမိကုိယ္တုိင္က လုိလားပါတယ္ဆုိတဲ့ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိတာကုိ နားမလည္ တန္ဖုိးမထားရုံတင္မက က်င့္သုံးလုိဟန္ပင္ မရွိေၾကာင္းကုိ အတိအလင္း ျပဆုိျခင္းျဖစ္တယ္။ ၁၉၄၈ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျဖစ္တည္လာပုံ၊ ႏုိင္ငံ စတင္တည္ေထာင္စ ကတည္းက ႏွစ္ႏုိင္ငံ နယ္စပ္ေတြမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံေတြ ျပန္႔ႏွံ႔ေနထုိင္ပုံ၊ တုိင္းျပည္နယ္နိမိတ္ ခဲြျခားသတ္မွတ္မႈႏွင့္အတူ ပါဝင္လာတဲ့ လူမ်ိဳးေတြကုိ တရုပ္၊ ထုိင္း၊ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာစသျဖင့္ ႏုိင္ငံသစ္ေတြက လက္ခံေပးရပုံ (ခုိးဝင္သူေတြကို လကၡံေပးဖုိ႔ မေျပာပါ။) စသည့္ သမုိင္းျဖစ္ရပ္ေတြကုိ အေျခခံေလာက္မွ နားမလည္ျခင္းကုိ ျပပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက (၂၁)ရာစုမွာ လူသားအေျခခံျပီး လူသားခ်စ္စိတ္ႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိ လက္ေတြ႕က်က် တည္ေဆာက္ရမည့္အစား စိတ္ဝမ္းကဲြျပားမႈေတြႏွင့္ မညီမညြတ္ျဖစ္ေစကာ တုိင္းျပည္ကုိ ေခ်ာက္ထဲထုိးခ်မည့္ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ငါ့ဘာသာ၊ ငါ့သာသနာ၊ ငါ့လူမ်ိဳးဆုိတဲ့ မ်က္ကန္းမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကုိ တာဝန္မဲ့ လႈံ႕ေဆာ္ျခင္းျဖစ္တယ္။

    ကိုယ့္ျပည္သူေတြကုိ အက်ိဳးျဖစ္ေအာင္ အသိဥာဏ္ဖြင့္ေပးရမည့္အစား အက်ိဳးယုတ္ အသိကန္းေအာင္ အဆိပ္ခပ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ (ေရွးေခတ္က ဟစ္ေအာ္လာၾကခဲ့တဲ့ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳးကုိ လက္သုံးျပဳလုိ႔ မလုံေလာက္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ခရစ္ယာန္၊ အစၥလာမ္၊ ဟိႏၵဴ၊ နတ္ကုိးမႈစသည္ကုိ စဲြျပီး လူမ်ိဳးေရးတရားလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ကုိယ္ယုံၾကည္ရာ ကုိယ္ကုိးကြယ္ျပီး တုိင္းေရးျပည္ေရးမွာ ညီညီညြတ္ညြတ္ စုေပါင္းလုပ္ၾကဖုိ႔ ေဖေဖၚဝါရီလ(၁၁)ရက္ ပင္လုံညီလာခံမွာ လက္မွတ္မေရးထုိးမီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကတိျပဳ ေျပာၾကားခ့ဲပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားက အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာဟု ဆုိျခင္းကုိ နားလည္ေပးႏုိင္ေသာ္လည္း လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၊ သာသနာ ေပါင္းစုံကုိ ကုိယ္စားျပဳရမည့္ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားက အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာဟု ေျပာလာမည္ဆုိလွ်င္ မိမိစီးေသာျမင္းကုိ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိသူမ်ား ျဖစ္ရာ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ (၆၆)ႏွစ္ကပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံ တည္ေထာင္ေရးအတြက္ လက္ေတြ႕မက်ဟုဆုိကာ ပယ္ခ်ခဲ့ေသာ အယူမွား၊ အျမင္မွားျဖစ္သည္ကုိ သတိခ်ပ္သင့္လွ၏။)

    ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအေနႏွင့္ ေဘာ့စနီးယား၊ ရဝမ္ဒါစတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက လူမ်ိဳးေရး အထိကရုဏ္းေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားျပီး သခၤန္းစာယူၾကပါ။ အေျခအေနေတြ ပုိမဆုိးလာေအာင္ အခ်ိန္မီ တားဆီးၾကပါ။ တုိင္းျပည္ကုိ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကုိ ျပန္တင္ေပးၾကပါ။ ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္ဖုိ႔ အထင္အရွား ၿကုိးစားေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီအေရျခံဳ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ တစ္ႏုိင္ငံလုံးက တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ျပည္သူလူထု၏ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖစ္ေသာ စည္းလုံးညီညြတ္မႈျဖင့္ အႏုိင္တုိက္ယူပါ။

    အႏွစ္ငါးဆယ္မွာ ရေတာင့္ရခဲျဖစ္တဲ့ အခုလုိအခြင့္အခါမ်ိဳးကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ အသုံးခ်ႏုိင္ဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ေဒၚစုက ယေန႔တင္ဘဲ ျပင္သစ္မွာ ေျပာလုိက္ပါျပီ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ အသုံးမခ်ႏုိင္ရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ေနာက္တစ္ခ်ီ သြားျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

    ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ငါးဆယ္ေလးေလာက္ပါ။

    (ေဆာင္းပါးရွင္၏ အျမင္ႏွင့္ အာေဘာ္ျဖစ္ပါသည္။)

  • ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ ျပည္ျမန္မာ

    ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ ျပည္ျမန္မာ

    Noble

     

    ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္က ေက်ာင္းသားေတြ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကို ႏိုင္ငံမတူတဲ့၊ အေသြးအေရာင္မတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ေမးေလ့ရွိတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုက “ဘယ္ ႏုိင္ငံကလဲ ?” ဆိုတာပါ။

    “ျမန္မာျပည္ကပါ” လုိ႔ တက္ၾကြစြာ ေျဖလိုက္ေပမယ့္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ ျပန္ၾကားရတာက “ဘယ္နားမွာ ရွိတာလဲ ။ ေစာရီး ငါမသိလုိ႔ပါ” တဲ့။

    ျမန္မာနားမွာ ရွိတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ေျပာျပတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတုိ႔ မ်က္လံုး အဝိုင္းသားေလးနဲ႕ ေခါင္းေလး တဇက္ဇက္ ညိတ္ရင္း

    “ေအာ္..သိတယ္ သိတယ္။ ျမန္မာက အဲ့ဒီ့နားမွာလား။ ခုမွသိတယ္” တဲ့။ အမ်ားစုက ဆက္ေျပာၾကပါတယ္။  “ႏိုင္ငံေသးေလးလား။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ မသိတာလား” တဲ့

    ကြ်န္မက ဂုဏ္ယူစြာ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “ဟင့္အင္း။ ဒို႔ တိုင္းျပည္က ေသးေသးေလး မဟုတ္ပါဘူး။

    ငါတို႔၊ နင္တုိ႔ ခုေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့ ေဟာ ဒီမေလးရွားထက္ေတာင္ ႀကီးေသးတယ္ ” ဆိုေတာ့ တအံ့တၾသ မ်က္လံုးပင့္ၿပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ “ဟုတ္ရဲ႕လား” ဆိုတဲ့ အေမးမ်က္လံုးနဲ႔ေပါ့။ သူတို႕ ဘာမွမေျပာခင္ ကြ်န္မ ထပ္ေျပာတယ္။

    “နင္သိလား။ ဒို႔တိုင္းျပည္မွာ လူမ်ိဳးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္” ဆုိေတာ့

    မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ လံုးဝ မယံုႏိုင္ၾကပါဘူး။ လူမ်ိဳး ၃မ်ိဳး ပဲရွိတဲ့ မေလးရွားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ျမန္မာျပည္က လူမ်ိဳးေပါင္း ရာန႔ဲခ်ီတဲ့အတြက္ အိမ္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုေၾကာင့္ ေသြးစည္းခိုင္မာျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုလို ဂုဏ္ယူစရာ အတိ။

    သူတို႔ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးသြားတုိင္း ကြ်န္မ ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုး။ ဒါတုိ႔ေျပ ဒါတုိ႔ေျမ တို႔ ပိုင္တဲ့ေျမ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းေလးေတာင္ ကြ်န္မနားထဲ ပဲ့တင္ထပ္လုိ႔ေလ။

    သူတုိ႔ မ်က္လံုး ျပဴးလဲ ျပဴးခ်င္စရာပဲ။

    ကြ်န္မထင္တယ္။ သူတုိ႔ မၾကားဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံက ၊ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြထက္ႀကီးတယ္။

    လူမ်ိဳးစုေပါင္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရာေက်ာ္ရွိေနတယ္။

    ၿပီးေတာ့ စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူတုိ႔ မၾကားဖူးလုိ႔သာ ျမန္မာဆုိတာကို

    မသိတာမို႔ ဘယ္လိုမ်ား ဒီလုိ လူမ်ိဳးစုေတြ စုစည္း ညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ၾကသလဲ အံ့ၾသသြားတာ ျဖစ္မယ္။

    Photo-Google

    အေရာင္မတူတဲ့ ခဲတံေလးေတြမွာ တန္ဖိုး ကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္။ ဘယ္ ကာလာ ကျဖင့္ လွတယ္။ ဘယ္ကာလာကေတာ့ အၾကည္းတန္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူ သတ္မွတ္ရဲသလဲ။

    တန္ဖိုးခ်င္းမတူေတာ့ ဆံုးျဖတ္လို႔ကို မရဘူး။ တန္ဖိုးခ်င္း မတူတာကပဲ အလွတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ အလွတရားကို ခံစားတတ္သူတုိင္း သိႏိုင္တယ္။

    ေကာင္းကင္ထက္မွာ သက္တန္႔ေလးေတြ ျမင္ရင္ လူႀကီးအပါ ကေလးမက်န္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေမ့ာၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။

    သက္တန္႔ေလးလုိ ေရာင္စံုေလးနဲ႔ လွေနဖုိ႔ ကာလာစံုမွ ျဖစ္မယ္။

    ကာလာမတူဘူးဆိုၿပီး ပစ္ပယ္လုိက္ရင္ သက္တန္႔ေလး ဘယ္လွပ သက္ဝင္ ေတာ့မွာလဲ။

    ကာလာ မတူလုိ႔ကို သက္တန္႔ေလးက လွေနတာ။ သက္တန္႔ေလးလွဖုိ႔ ကာလာစံု ညီညာစြာ လက္တြဲ ေနဖို႔လိုတယ္။

    တန္ဖိုးခ်င္း မတူတာကပဲ အလွတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ကြ်န္မတို႔ကို မိုးထားတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးက မၾကာမၾကာ အသိေပးေနက်။

    ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေဝးေနတဲ့ ကြ်န္မေလ။ အခြင့္အေရး ရတုိင္း ျမန္မာျပည္ကိုျပန္တယ္။ အေၾကာင္းက ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္လုိ႔။ တန္ဖိုးထားလုိ႔ပါ။

    ျမန္မာျပည္မွာ ျပာက်ေနတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ၊ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ၿပီး အသက္၊ အိုးအိမ္ေတြ၊ သံယဇာတေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ

    ပ်က္စီးခဲ့တဲ့ မၾကာေသးခင္က စခဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းသံေတြ  ေသာေသာညံ့တိုင္း…..ပဲ့တင္သံေတြ ရိုင္းစိုင္းစြာ ရိုက္ခတ္လာတုိင္း…..

    သက္တန္႔ေရာင္စံုလုိ ထြန္းလင္းလွပေနခ့ဲတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေန႔ရက္တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ မွိန္ျပျပ အတိတ္ တစ္ခုမ်ား ျဖစ္သြားၿပီလား လုိ႔

    ကြ်န္မ ေတြးမိတယ္။ သက္တန္႔ေရာင္စံုလုိ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕

    ေအးခ်မ္းတဲ့ေန႕ရက္ကေလးေတြကို ျပင္းျပင္းျပျပ လြမ္းမိတယ္။

    ေၾသာ္…ျမန္မာျပည္ႀကီးရယ္…..။ သင့္ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္႔ေတြ ေပ်ာက္ရွေနတာလဲ ၾကာလွေပါ့။  ႏွေျမာမိပါရဲ႕

    တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ေတာက္ပ စိုေတာက္ေနတဲ့ ေရာင္စံု သက္တန္႔ေလးတစ္ခု တုိ႔ျပည္ႀကီးရဲ႕ ေကာင္းကင္ထက္ ဝံ့ၾကြားစြာ

    ထြန္းလင္းႏိုင္ဦးမွာပါ လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။

    ႏုိင္ငံမတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ကပါလို႕ အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူႏိုင္ေစဖုိ႔………

    ျမန္မာ့ေျမမွာ ေသြးမစိုပါေစနဲ႔။

    ျမန္မာျပည္ေထာင္စုညီေနာင္မ်ားရဲ႕ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ မယိုပါေစနဲ႔။

    ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ရင္နာစရာေတြ မရွိပါေစနဲ႔။

    ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္းထဲကလုိ

    တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႕ မေသြသြားပါေစနဲ႔

    မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႕၊ ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒ ျဖဴစင္တဲ့ျပည္ႀကီး ျဖစ္ပါေစ။


  • ႏိုင္ငံတစ္ခု မြဲေတရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ႏွင့္ တိုင္းျပည္ တစ္ခု ေကာင္းစားေစဘို႔

    ႏိုင္ငံတစ္ခု မြဲေတရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ႏွင့္ တိုင္းျပည္ တစ္ခု ေကာင္းစားေစဘို႔

    ေဌးလြင္ဦး

    ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ အခ်ိန္- ၁၉၈၆ ခုႏွစ္က ရခိုင္ျပည္ သံတြဲၿမိဳ႔နယ္ရွိ က်ီးကန္းရဲေက်းရြာေလးကို အလည္သြားေတာ့- ေတာနယ္က စာဆိုတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကေလာင္ရွင္ ေမာင္ေႂကြက “ဓါးကမေကာင္း၊ ၀ါးမေပ်ာင္း ၍- ႏွီးေခ်ာင္းကၽြတ္ဆတ္ခဲ့ရၿပီ၊”ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို သူ႔အိမ္နံရံမွာ မီးေသြးခဲနဲ႔ ေရးသားထားတာကို ေတြ႔ လိုက္မိပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ဘာကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးသားထားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကပင္ ႏိုင္ငံေတာ္အေရး- လူထုအေရးကို တစ္စံုတစ္ရာ စိတ္၀င္စားမိေသာ ကၽြန္ေတာ္က- ေၾသာ္- ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူက မေကာင္း၊ ျပည္သူကမလိမၼာ- ႏိုင္ငံေတာ္မြဲခဲ့ရေလၿပီ- လို႔ ဆိုလုိေလသလားလို႔-၊ မွတ္ခ်က္ခ် မိပါတယ္။

    ဒီေနရာမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူက မေကာင္း လို႔ သံုးမိတဲ့ အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ- လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသေလာက္ ျပန္လည္ ရွင္းျပဘို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ တစ္ဦးအေနနဲ႔-

    (၁) သူဟာ- လူမ်ိဳးႏြယ္ ဘာသာတရား တစ္ခုခုေပၚမွာ မ်က္ႏွာလိုက္ ေဇာင္းေပးျခင္း ကင္းရပါမယ္- သူဟာ သူ႔တစ္သီးပုဂၢလအေနနဲ႔ ႀကိဳက္တဲ့ ဘာသာကို ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ႏိုင္ပါတယ္- ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ဘာသာ အတြက္ သာသနာျပဳတစ္ဦး မျဖစ္ေစရပါ။ သူ႔ယံုၾကည္တဲ့ ဘာသာတရားကို သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာသာ သိမ္းထားရ ပါမယ္- အဲ့ဒီဘာသာတရားကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ျပည္နယ္၊ ၿမိဳ႔ရြာ ေဒသမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း မျပဳလုပ္ရပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ သူ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ သူနဲ႔ ဘာသာတူလူ သားေတြခ်ည္း ေနထိုင္ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ သူအုပ္ခ်ဳပ္ရာ ေဒသတစ္ခုလံုး တိုးတက္ေရး ေကာင္းစားေရးကိုသာ သူ အာရံု ထားရပါမယ္- သူ႔ဘာသာ၊ သူ႔လူ၊ သူ႔ဘက္သား၊ သူ႔ေဆြမ်ိဳး ေကာင္းစားေရးကို ပါယ္သတ္ထားရပါမယ္။ အလားတူ- လူမ်ိဳးႏြယ္စံု ေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ မိမိကိုယ္စားျပဳတဲ့ လူမ်ိဳးတစ္ခုတည္း ေကာင္းစားေရးကိုသာ အာရံုထားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာလည္း အင္မတန္မွ အယူသည္းည့ံဖ်င္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္ပါ တယ္။ အဲ့လို ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးဦးရဲ႔ ေနာက္မွာ လုိက္ေနရသူမ်ားဟာ အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲၿပီး ရန္လို မုန္း တီးစိတ္မ်ားသာ တိုးပြားေစပါတယ္။

    ဥပမာ- ရပ္ကြက္တစ္ခုအတြင္း ဗမာတစ္ဦးနဲ႔ ကရင္တစ္ဦး ရန္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့- အုပ္ခ်ဳပ္သူဟာ ဗမာ ျဖစ္ေနပါေစ- သူဟာ ရန္ျဖစ္သူ ႏွစ္ဦးရဲ႔ လူမ်ိဳးကို မၾကည့္ဘဲ- ရန္ျဖစ္သူႏွစ္ဦးရဲ႔ အမႈအခင္းကိုသာ ၾကည့္တဲ့ လူသားမ်ိဳး ျဖစ္ရပါမယ္။ ဗမာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေအာက္က ဗမာမ်ားတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ ကရင္ကို မွားမွားမွန္မွန္ အမႈရံႈး ေစ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရပါ။

    အလားတူ ဗမာ၊ ကုလား၊ တရုတ္၊ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ကရင္၊ ပအို႔- စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳးစံု အတူေနတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ ခုကို ဦးေဆာင္ေနသူ တစ္ဦးဟာ- ငါ ဟာ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႔ ဦးေဆာင္- ငါ့အေသြး ငါ့အသားဟာ တိုင္းျပည္တြင္း လူမ်ိဳးအားလံုးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတယ္- ငါဟာ ဗမာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ ကုလားမဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ ရွမ္းမဟုတ္ဘူး-၊ ငါဟာ လူမ်ိဳးအားလံုးပါ၀င္သူ လို႔ ခံစားႏိုင္ရပါမယ္။ ကုလားကို ႏွိမ္ရင္လည္း ငါ့ကို ႏွိမ္တာ၊ ဗမာကို ဖိရင္လည္း ငါ့ကို ဖိတာ၊ ရခိုင္ကို ႏွိပ္ရင္လည္း ငါ့ကို ႏွိပ္တာလို႔ ခံယူႏိုင္ရပါမယ္။ ဒီလို ခံယူခ်က္ရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဦး ေဆာင္ပါမွ အဲ့ဒီ ဦးေဆာင္ေအာက္မွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ညီၫြတ္လာမယ္၊ တိုးတက္လာမယ္၊ ေအးခ်မ္းလာ မယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

    (၂) အုပ္ခ်ဳပ္သူ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံဦးေဆာင္ တစ္ဦးဟာ- ကမၻာမွာ ငါ ဦးေဆာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ အတိုးတက္ဆံုး ျဖစ္ရေစမယ္လို႔ ခံယူခ်က္ ရွိရပါမယ္။ ဒီခံယူခ်က္နဲ႔ အတူ ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးခ်င္းစီကိုလည္း တိုး တက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ဘို႔ ႀကိဳးစားဘို႔ စိတ္ဓါတ္မ်ား၀င္လာေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးရပါမယ္။- ကမၻာနဲ႔ ရင္ေဘာင္ တန္းႏိုင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလာက္က အလြန္တရာမွ ညံ့ဖ်င္းၿပီး ေရသာခိုတဲ့ အတုအေယာင္ ရည္ရြယ္ ခ်က္မွ်သာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း နားလည္ရပါမယ္။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္း ရွင္းလိုပါတယ္- ရင္ေဘာင္ တန္းႏိုင္ေအာင္ ဆိုကတည္းက သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္မွ်သာ ရွိပါတယ္။ တန္းတူ ျဖစ္ဘို႔ ႀကိဳးစားျခင္းဟာ- မိမိထက္ ေတာ္ၿပီးသား တတ္ၿပီးသား သူမ်ားအား တုပၿပီး အတုခိုးမႈ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ ေနပါေသးတယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ အတုယူ အတုခိုးျခင္းဟာ Made in China အဆင့္မွ်သာ ျဖစ္ပါ တယ္။ မိမိက နံပါတ္တစ္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘဲ- သူမ်ားဆီကခ်ည္း ခိုးခ်ေနရတဲ့ ဘ၀ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အတုခိုးဘို႔ ခ်ည္း သြန္သင္လမ္းျပေနတဲ့ အဆင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မဟုတ္ ေသးပါ။

    အေျခခံအားျဖင့္ တုိးတက္ေကာင္းစားေစမယ့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ထူေထာင္မယ့္ ဦးေဆာင္မ်ားမွာ အေျခခံအား ျဖင့္

    (၁) မိမိသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္း ေနထိုင္သည့္ လူမ်ိဳးအားလံုးကိုယ္စား လူသား တစ္ဦး ျဖစ္သည္၊

    (၂) မိမိသည္ မိမိဦးေဆာင္ေနသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အား ကမၻာ့ထိပ္သီး ျဖစ္ရန္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားမည္- ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ခံယူ ခ်က္ ခိုင္မာေနဘို႔ လိုပါတယ္။

    မိမိက ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လို႔ မိမိဦးေဆာင္သည့္ ႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာ လႊမ္းမိုးရမည္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဦးမေဆာင္သင့္ပါ။ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ၿပီး သကၤန္း၀တ္- သက္ဆိုင္ရာ တရားကိုက်င့္- တရားျပ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးသာ လုပ္သင့္ပါတယ္။ မိမိက ခရစ္ယာန္ျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ခရစ္ယာန္လႊမ္းမိုးရမယ္ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားလည္း ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ မလုပ္သင့္ပါ- ခရစ္ယာန္ ဓမၼဆရာ လုပ္ၿပီး ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ရန္သာ ႀကိဳးစားသင့္ပါ တယ္။ အလားတူ မိမိက မြတ္စလင္ ျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အစၥလာမ္ သာသနာ လႊမ္းမိုးရမယ္ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေခါင္းေဆာင္ မလုပ္သင့္ပါ-၊ ဗလီဆရာလုပ္ၿပီး အစၥလာမ္ဘာသာေရးမွာ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေအာင္သာ ေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။

    လူမ်ိဳးေရး- ဘာသာေရး ရစ္ပတ္ထားသူ တစ္ဦးအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္ျခင္းဟာ – ႏွီးေခ်ာင္း ေကာင္းေကာင္း တစ္မွ်င္ကို စိတ္ျဖႇာေစမယ့္- ဓါးေကာင္းတစ္လက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါ။

    ၀ါးမေပ်ာင္း၍

    ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပတဲ့ စကားေၾကာင္း (ေဆာင္းပါး) အရ- ၀ါး ဆိုတာ ျပည္သူကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။  ႏွီးေကာင္း တစ္မွ်င္ ျဖစ္ေစမယ့္ တုိင္းျပည္အတြက္ ျပည္သူမ်ားရဲ႔ ဘ၀ဟာ ၀ါး နဲ႔တူပါတယ္။ အကယ္၍ ဓါး (အုပ္ခ်ဳပ္သူ) က မေကာင္းခဲ့ရင္ေတာင္- ၀ါးက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနခဲ့ရင္ အဲ့ဒီ၀ါးကို ႀကံဖန္ကိုက္ခြာၿပီး ႏွီးေခ်ာင္း ပါးပါးေလးမ်ား စိတ္ျဖာလို႔ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။- အခုေတာ့ ၀ါးကလည္း ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈ မရွိ- လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းလြန္းလွတယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိပါတယ္။-

    ဒီေနရာမွာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူဆိုတာ ဘယ္လို အတန္းအစားလည္းလို႔ ရွင္းျပဘို႔ လိုမယ္ ထင္ပါ တယ္။

    (၁) ေခတ္နဲ႔အညီ မိမိရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကို အလိုက္သင့္ မျပဳျပင္တတ္တဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္း တဲ့ ျပည္သူမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒီေနရာမွာ ဥပမာ တစ္ခု ေပးလိုတယ္–။ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံ ဆိုပါေတာ့ ဘုရင္စနစ္ႀကီးနဲ႔ အခုအခ်ိန္ထိ တည္ရွိေနတယ္ ၊ ဘုရင္စနစ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို မ်ိဳးစဥ္မ်ိဳးဆက္ စံစားအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ စနစ္ ၊ တနည္းအားျဖင့္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္၊ အာဏာကို စြဲမက္သူမ်ား ဖက္တြယ္ထားတဲ့ စနစ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။– အာဏာမက္လြန္းသူက အာဏာရထားတယ္- ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္သူက အာဏာရွင္ကို ျဖဳတ္ခ်ဘို႔ မလြယ္ကူဘူး-၊ ဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလန္ျပည္သူေတြက လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔– အရွင္မင္းမ်ားပဲ တိုင္းျပည္ကို ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ပါ– သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္ကို ဒီနည္းဒီဟန္ေလးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေပး ရင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ပါမယ္- ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ စည္းမ်ဥ္းကို ေရးသားတင္ျပလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ဘက္က သူအေနနဲ႔ အာဏာက တည္ရွိေနမယ္ (ဆင္းေပးစရာ မလိုဘူး)၊ တိုင္းျပည္လည္း တိုးတက္ လာႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး အတည္ျပဳေပးလိုက္တယ္– (ဒီ ၾကားထဲမွာ အေပးအယူ ေဆြးေႏြး မႈေတြ  ျဖစ္စဥ္ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္)၊- ဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့ထိပ္သီး ႏိုင္ငံ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံဟာ အခု အခ်ိန္ထိ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒ မရွိဘဲ-၊ အဲ့ဒီ တင္ျပစာတမ္းစည္းကမ္းနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ေနဆဲပါ။ (ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အဆင္ ေျပတဲ့ နည္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို တုိးတက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္နည္းလို႔ ေျပာရပါမယ္။)- ဒါေၾကာင့္ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ အာဏာရွင္အား ေျဖးေျဖးခ်င္း က်ံဳးသြင္းသြားတဲ့နည္းကို မက်င့္သံုးတတ္တဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အား နည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားလို႔ ဆိုသင့္ပါတယ္။

    (၂) ေျမႇာက္ပင့္ေပးမႈ ၀ါဒ ကို အက်င့္ပါေနတဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားလို႔ သံုး သပ္ရပါမယ္။ ဒီ၀ါဒကို အခ်ိဳ႔က သူရဲေကာင္း ကိုးကြယ္မႈ ၀ါဒလို႔ ေျပာဆိုၿပီး အခ်ိဳ႔က သာယာဖင္း၀ါဒလို႔ ေျပာဆို ပါတယ္။ ဒီ၀ါဒမ်ိဳးက ေတာ္လွန္ေရး ခရီးစဥ္မွာ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးကို ခ်ည္းကပ္ရင္ ခ်ည္းကပ္သူက ငါဘာမ်ား ရမလဲ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ေရာႁပြန္းတဲ့ ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ္တမ္း အနစ္နာခံရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ကို ထားေျပးတဲ့ ၀ါဒသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ- ေယရႈခရစ္ေတာ္ ကို သူ႔အနီးအနား လူေတြက (တပည့္ေတြ) အရွင္က “ဘုရားသားေတာ္ပဲ–၊ ဘာ ညာ”- သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးလိႈက္လွဲ ယံုၾကည္သေယာင္ သိဒၶိတင္ေျပာဆိုၿပီး တစ္ကယ္တမ္း ေယရႈကိုလည္း ဖမ္းေရာ– “ထိုအခါ တပည့္ေတာ္အေပါင္းတို႔သည္ ကိုယ္ေတာ့ကို ထား၍ ထြက္ေျပးၾကကုန္သတည္း၊” (ရွင္မာကုက်မ္း ၁၄း၅၀) လို မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီျဖစ္စဥ္က ၁၉၉၀ မွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ရဲ႔ ပါတီေအာက္က ၀င္ေရာက္ အေရြးခံတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားပါ။- သူတို႔မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ရေလမလားလို႔ အမတ္ အျဖစ္တန္းစီေနလိုက္တာ–၊ ၁၉၉၅ ေလာက္မွာ စစ္အစိုးရကို ေၾကာက္ၿပီး- အမတ္အျဖစ္က ႏႈတ္ထြက္ ေၾကာင္း- အမတ္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္လံုးရဲ႔ နာမည္ေတြနဲ႔ လက္မွတ္ေတြ သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာ အျပည့္ပါပဲ။ ဒီလို စိတ္မမွန္တဲ့ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အားေပးတင္ေျမႇာက္တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ လည္း လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲ့ဒီ အမတ္ေတြနဲ႔ ျပည္သူက ေခါင္းေဆာင္ဘက္က အေသခံရပ္တည္ရမွာပါ။ ဒါမွ မိမိက အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္ကို တစ္ကယ္ သစၥာ ရွိရာ ေရာက္တယ္၊ အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္ကို တစ္ကယ္ယံုၾကည္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ မိမိက “သာ“ မလားလို႔ အနား ကို ၀င္ကပ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရး အမႊမ္းတင္ ေနျခင္း ဟာ ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ ေျမႇာက္ပင့္ျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး- မိမိရင္ထဲမွာ သာယာဖင္း စိတ္ အျပည့္ထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။-

    (၃) တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း ၀ါဒ

    တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း ၀ါဒ ရွိတဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာလည္း လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားလို႔ ေျပာရပါမယ္- တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း- ဆုိတာ၊ အေကာင္း အဆုိးကို မွ်မွ်တတ နားလည္မေပးႏိုင္ဘဲ– ေကာင္းတယ္ ထင္ရင္ အဲ့ဒီ ေကာင္းတယ္ ထင္တဲ့အခ်က္နဲ႔ အခိုက္အတန္႔မွာ အလြန္အက်ဴး ေကာင္းေၾကာင္းဖြဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္ ၿပီး- အဲ့ဒီ လူသားကို ေခါင္းေဆာင္တင္- ကယ္တင္ရွင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ပစ္ၿပီး-၊ မေကာင္းဘူးထင္မွတ္တဲ့ အခါ မ်ားမွာ- ေရွ႔က ေကာင္းခဲ့တာမ်ားကိုပါ ခ်က္ခ်င္းေမ့ပစ္ၿပီး- ဘီလူး သရဲ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို သတ္မွတ္ပစ္တဲ့ အက်င့္မ်ိဳး- တနည္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးမဲ့တတ္တဲ့ အက်င့္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို လူထု အမ်ား ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္ မ်ိဳးဟာလည္း တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတိုးတက္ႏိုင္ပါ။

    ဥပမာ– ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ဦးေန၀င္းကို ၾကည့္ပါ။ သူတက္လာစဥ္ကာလက သူ႔ကို တိုင္းျပည္ရဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးအလား လူအမ်ားစုႀကီးက သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္းႀကီးၾသဘာေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္-၊ တုိင္းျပည္အာဏာကို ထင္တိုင္း သံုးစြဲခြင့္မ်ားရေအာင္ ၀ိုင္းရံေပးခဲ့ၾကတယ္။ (တုိင္းျပည္တိုးတက္မယ့္ အႀကံေပးသူ မ်ားကို အဖ်က္ေကာင္မ်ားလို႔ ေဘးဖယ္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္)။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဆင္ျဖဴရွင္ဆု၊ ဖီလစ္ပိုင္က ဟုိေဆးရီဇာဆု၊ အေမရိကန္က စစ္သူရဲေကာင္းဆု အပါအ၀င္ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဆုႀကီး ၆ ဆုေတာင္ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရေသးတယ္။ သူ႔ေခတ္က သူဟာ ကမၻာမွာ ဆုအမ်ားဆံုး လူသားတစ္ဦးလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို အားက်လို႔ ကမၻာမွာ သူ႔နာမည္ကို အထူးျပဳၿပီး သားသမီးမ်ားကို နာမည္ေပးခဲ့တာေတာင္ ရွိတယ္။ မၾကာေသးမွီ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ထာ့က္ဆင္ လက္ထက္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး တစ္ဦးဆိုရင္ ခ်ာ့ဒ္ခ်ိဳင္း ေန၀င္း လို႔ ျဖစ္တယ္- အဲ့ဒီ ၀န္ႀကီးရဲ႔ ဖခင္က ၀န္ႀကီးျဖစ္လာမယ့္ ကေလးကို ေန၀င္း လို ေအာင္ျမင္ေစရမယ္ ဆိုၿပီး နာမည္ေပးခဲ့တာ ဆုိပဲ။ (ဒီ၀န္ႀကီးဟာ အခုထိ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ နာမည္ ရွိေနဆဲပါ။)

    ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ေခတ္ကုန္လာ ေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ဘီလူး သရဲ ေမာင္းထုတ္သလို ေမာင္းထုတ္ၾကျပန္တယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းကာလ ဦးေန၀င္းနဲ႔ သူ႔ကို ဆက္ခံသူမ်ားက တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္- အေပးအယူ ညိႇတာကိုေတာင္ ျပည္သူဘက္က လက္မခံေတာ့ ဘဲ ဦးေန၀င္းတို႔ကို မဟာရန္သူႀကီးမ်ားလို သတ္မွတ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူ႔အုပ္စု- ငါ့အုပ္စု ကြဲၿပီး တုိင္းျပည္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

    မေကာင္းတာ ရွိသလို ေကာင္းတာေတြလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္- ဆိုတဲ့ ေထာက္ထားမႈမ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ တိုင္းျပည္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ ေနာက္က်ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါ။ အာဆီယံႏိုင္ငံ ထဲက အင္ဒိုနီးရွားကို ၾကည့္ပါ–၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတက္လာတဲ့ သမၼတႀကီး ဆူဟာတိုနဲ႔ ျပည္သူၾကားမွာ အေပး အယူလုပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မပုပ္ေတာ့ဘဲ တိုင္းျပည္ကို ျပန္ လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

    ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အခုထိ ေသခ်ာေသးတဲ့ ႏုိင္ငံ မဟုတ္ဘူးလို႔ သံုးသပ္ရမယ္။ အခြင့္မသာရင္ အလြန္အမင္း ေၾကာက္တတ္ၿပီး ဘာလုပ္လုပ္ ငံု႔ခံတတ္တယ္၊ အခြင့္သာရင္ လံုး၀ မ်က္ႏွာမေထာက္ေတာ့ဘဲ အျပတ္ႏွိပ္ကြပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြ ရွိေနေတာ့-၊ ေပးရမယ့္သူဘက္ကလည္း အေသခံၿပီး လိုက္ေလွ်ာလိမ့္မယ္ လို႔ တြက္ထားလို႔ မရႏိုင္ပါ။ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးကို ေက်ာ္ျဖတ္ဘို႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ထြက္ သာ၀င္သာ ရွိတဲ့ နည္းလည္ေပးတတ္မႈ အေလ့အက်င့္မ်ိဳးကို တည္ေဆာက္ဘို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

    ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ရန္လိုမႈ၊ ရန္ပိုမႈ၊ ရန္ၿငိဳးထားမႈ၊ မယံုၾကည္မႈမ်ားၾကားမွာသာ နစ္မြန္းေနရၿပီး- ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္လုရင္း စီးပြားလုပ္ခ်ိန္မရ၊ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း စဥ္းစားခ်ိန္မရဘဲ- တိုင္းျပည္တစ္ခုဟာ ဆက္လက္မြဲေတေနဦးမွာပါ။

    ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတာ ေျပာသေလာက္ မလြယ္ေပမယ့္- ျပဳျပင္နည္းမွန္ရင္ ထင္သေလာက္လည္း မခက္ ပါ။

    ႏိုင္ငံတစ္ခုကို တုိးတက္ေစဘို႔ (၁) ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မ်ား (၂) ဘာသာေရး ဦးေဆာင္မ်ား (၃) ျပည္သူလူထု ကိုယ္တိုင္က တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ျပဳျပင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အျမင္ကေတာ့ အထူးသျဖင့္ လူထုသာ ပါးနပ္လိမၼာလာမယ္ ဆုိရင္- တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးဟာ လူထုလက္ထဲမွာသာ ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာလည္း လူထုထဲက ေမြးဘြားႀကီးျပင္းလာသူ၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ ဆုိတာလည္း လူထုထဲက ေမြး ဘြားႀကီးျပင္းလာသူသာ ျဖစ္လို႔ တစ္ကယ္တမ္းသာ လူထုႀကီးက တရားမွ်တမႈ၊ နားလည္ေပးတတ္မႈ၊ အျပန္ အလွန္တည္ေဆာက္တတ္မႈမ်ား က်င့္သားရလာရင္ အဲ့ဒီ က်င့္သားရၿပီး လူထုထဲက ေမြးဘြားလာတဲ့ လူ (ေခါင္း ေဆာင္မ်ား)ဟာလည္း ေမြးရာပါ အေလ့အက်င့္ေပၚမွာ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းဘို႔ ၀န္ေလးေတာ့မွာ မဟုတ္ ပါ။——

    တစ္ကယ္လို႔ ဓါးမေကာင္းခဲ့ရင္လည္း ၀ါးက ေပ်ာင္းအိေနရင္- ႏွီးေခ်ာင္း အေျခအေန မဆိုးႏိုင္ပါ။

    တိုင္းျပည္ တစ္ခု ေကာင္းစားေစဘို႔

     

    တိုင္းျပည္တစ္ခု ေကာင္းစားေစဘို႔ရာ- တိုင္းသူျပည္သားတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အေနနဲ႔ မိမိက ဦးေဆာင္ဦးရြက္ အျဖစ္ သတ္မွတ္မယ့္သူကို ေခတ္ကာလအလိုက္ သတ္မွတ္တတ္ဘို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ တစ္ခုဆိုတာ လူတစ္မ်ိဳးတည္း၊ ဘာသာတစ္ခုတည္း၊ သက္ဆုိင္ရာ ဂိုဏ္းတစ္ခုတည္း၊ အယူအဆတူ သူခ်ည္း ေနထိုင္ရာ ေဒသမဟုတ္ပါ။

    လူမ်ိဳးႏြယ္ေပါင္းစံု၊ ဘာသာေပါင္းစံု၊ အယူအဆေပါင္းစံု၊ ဂိုဏ္းေပါင္းစံု၊ ဗဟုသုတ ေပါင္းစံု စုဖြဲ႔တည္ေဆာက္တဲ့ ေဒသရပ္၀န္းတစ္ခုမွာ- အတူေနထိုင္ရတဲ့ လူေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ညီၫြတ္မႈ ရွိဘုိ႔လိုပါတယ္။ နားလည္ေပးမႈ ရွိဘို႔ လိုပါတယ္။ သေဘာထား မတူညီဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္မွာ မမုန္းမိဘို႔လိုပါတယ္။

    ဒီအတြက္ လူသားေတြရဲ႔ အသိပညာဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈမ်ားကို အရင္အဦး ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုက သားသမီးမ်ား ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ ဘာသာတစ္ခုခုကို ေဇာင္းေပး ျပဳမူသင္ၾကားတာ မ်ိဳး၊ မ်ိဳးႏြယ္စုဆိုင္ရာ အမုန္းပြားေစမယ့္ သမိုင္းမ်ားကို ထည့္သြင္းသင္ၾကားတာမ်ိဳးမ်ားကို ပါယ္ဖ်က္ပစ္ရပါမယ္။ ဘာသာဆိုင္ရာ အယူအဆမ်ားကို အျငင္းပြားေနျခင္းမ်ိဳးကို ေသးသိန္ေစေအာင္ ျပဳလုပ္ပစ္ရပါမယ္။ ငါသာ မွန္ရမယ္လို႔ ေျပာဆိုတတ္သူမ်ားကို အထင္ေသးစရာ လူသားအျဖစ္ ျမင္မွတ္လာေအာင္ ျပဳလုပ္ပစ္ရပါမယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေလ့က်င့္လိုက္ရင္ “ငါေတြးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ (မွန္ရမယ္လို႔ မဆိုလို) သူ႔ဘက္ က သူ႔အျမင္နဲ႔ေတြးေတာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္-၊ ဒီလို အယူအဆ ႏွစ္ခုမွာ၊ ဘယ္အရာက ငါတို႔ပတ္၀န္းက်င္ လူထုအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစမလဲ၊ ျဖစ္ထြန္းလာမယ့္ အက်ိဳးတရားက ေရတိုလား- ႏွစ္ရွည္လမ်ားလား၊” စသည္ျဖင့္ စတင္ စဥ္းစားတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ ေပၚထြန္းလာႏိုင္ပါတယ္။

    စာသင္ေက်ာင္းရဲ႔ အျပင္ဘက္ေလာကမွာလည္း လူသားေတြကို စိတ္ဓါတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ သြန္သင္ေပးေနတဲ့ ဘာသာေရး လူတန္းစားေလာကကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ရပါမယ္။

    ငါက အရိုအေသေပး တေလးတစား ဆည္းကပ္ေနတဲ့ ဘာသာေရး၀န္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ဟာ “ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္း တတ္သူလား၊ သူတစ္ပါးဘာသာ၊ သူတစ္ပါး အေၾကာင္း၊ သူတစ္ပါး ဂိုဏ္းေတြကို မလိုမုန္းထား အတင္းေျပာ တတ္သူလား၊ ကမၻာ့ဗဟုသုတမရွိ ၾကားဘူးနား၀မ်ားကို ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး မ်က္လံုးစံုမွိတ္ အယူသည္းေနသူလား၊ သူကေရာ တပည့္တကာမ်ားရဲ႔ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘ၀ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးမ်ား အတြက္ ဘယ္လို ကူညီေပးသလဲ၊ ႏႈတ္အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ၾသဇာအားျဖင့္ ျဖစ္ေစ ဘယ္လို ေဆာင္ ရြက္ေပးသလဲ၊” ဆိုတာမ်ားကို လူတစ္ဦးခ်င္းစီက စဥ္းစားဆင္ျခင္ရပါမယ္။ ေလးစားယံုၾကည္ထိုက္သူ ကို ေလးစားယံုၾကည္ျခင္းဟာ မဂၤလာ ျဖစ္သလို၊ မေလးစားထိုက္သူကို မေလးစားဘဲလွ်က္ ပစ္ပါယ္စြန္႔ခြာျခင္း ဟာလည္း မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ့္လက္ေတြ႔ လူမႈ အက်ိဳးျပဳေတြကို မျပဳလုပ္ဘဲ- ဘုရားစာ တစ္ပိုဒ္ရြတ္ျပယံု၊ ဘာသာေရးကိုယ္စားျပဳ ၀တ္ရံု ၿခံဳျပယံုနဲ႔ ဆည္းကပ္ရိုက်ိဳးစရာမလိုဘူး၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘာသာေရး အေရာင္ျပ လုပ္စားေနသူလို႔- ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ရဲရပါမယ္။ ဒါမွ ဘာသာေရးေလာကဟာလည္း သန္႔ရွင္းလာမယ္- သန္႔ရွင္းမႈမ်ားက လူထုကို အေရာင္ဟပ္လာမယ္။ ဘာသာမတူလို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ နဲ႔ မုန္းတီးမႈေတြ ကင္းရွင္းလာမယ္။

    လူထုအေနနဲ႔ မိမိရဲ႔ ရပ္ကြက္ေဒသ အတြက္ ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳမယ့္ လူကို ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္လူမ်ိဳး ေၾကာင့္ ဘယ္ပါတီေၾကာင့္ ဘယ္ဘာသာေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားနဲ႔ အမုန္းစိတ္၊ မလိုစိတ္မ်ားကို မထားသင့္ဘူး။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္- အဲ့ဒီ လူဟာ ငါတို႔ ရပ္ကြက္၊ ငါတို႔ ေဒသ၊ ငါတို႔ ၿမိဳ႔ရြာကို ဘယ္လို အက်ိဳးျပဳႏိုင္ မလဲ၊ သူသာ လူႀကီးျဖစ္ရင္ ဘာေတြ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မလဲ။ အလုပ္လက္မဲ့ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ အတြက္ အလုပ္မ်ားဘယ္လို ဖန္တီးေပးႏိုင္မလဲ၊ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈမ်ား ဘယ္ေလာက္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မလဲ၊ က်မၼာေရး ၀န္ေဆာင္မႈမ်ား ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မလဲ၊ လူထုၾကား မသင့္ျမတ္မႈမ်ားကို ဘယ္လို ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္ မလဲ-၊ ဆိုတဲ့ စံခ်ိန္မ်ိဳးနဲ႔ တုိင္းတာၿပီး- ေခါင္းေဆာင္ေရြးခ်ယ္ရပါမယ္။ ပါတီတစ္ခုခုကို အမုန္းထား ေနာက္ပါတီ တစ္ခုခုကို အထင္ႀကီးၿပီး အဲ့ဒီ ပါတီက ကိုယ္စားျပဳလိုက္တာနဲ႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တာမ်ိဳး၊ ဘာသာတစ္ခုခုကို အထင္ေသးၿပီး လူမ်ားစုကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ၀င္ထဲက ကိုယ္စားျပဳသူကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာမ်ိဳး- ကို အထူး ေရွာင္ရမွာ ျဖစ္သလို၊ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ကိုယ္စားျပဳ တည္ေဆာက္မယ့္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ပါတီတစ္ခု တည္းက အႀကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးသြားေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ျပည္သူဘက္က အကင္းပါးဘို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္တဲ့ အင္အားစုနဲ႔ အတိုက္အခံဘက္မွာ ရွိသူဟာ အင္အား မတိမ္းမယိမ္း ရွိေနေစဘို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွ အစိုးရက သူတို႔ ဆံုးျဖတ္လိုရာကို ဘက္ဆြဲ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရဘဲ မွ်မွ်တတ စဥ္းစားေပးႏိုင္ပါ တယ္။

    လူတစ္ဦးတည္းက ငါ့ အယူအဆ မွန္ရမယ္၊ ငါ ဆံုးျဖတ္တာကို သေဘာတူေပးရမယ္- ဆိုတဲ့ လူတစ္ဦးဟာ ဒသနပညာရွင္ တစ္ဦး အျဖစ္ ရပ္တည္လို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားျပည္သူဆုိင္ရာ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားမွာ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္လိုစိတ္ကို ေဘးဖယ္ထားရပါမယ္။ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ခ်င္သူဟာ ငါ့တင္ျပခ်က္ကို လက္မခံရင္လည္း အမ်ားသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ သေဘာတူေပးႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ား လိုအပ္ပါတယ္။

    ဒီလို စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ိဳးေတြ ေလ့က်င့္ယူေနတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုအေနဟာ ကမၻာနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ အဆင္ ေျပႏိုင္မယ္။ ကမၻာ့တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ သဟဇာတတည့္မယ္၊ ကမၻာနဲ႔ မ်က္ေျချပတ္မႈမ်ား ေလွ်ာ့လာမယ္၊ ဒီလိုတိုင္းျပည္မ်ိဳးက- ဘယ္လိုမွ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။


    (မွတ္ခ်က္ – ဤေဆာင္းပါးသည္ ေဆာင္းပါးရွင္၏ အျမင္ႏွင့္ သံုးသပ္ခ်က္မ်ားသာျဖစ္သည္။)

  • ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး သတၱဝါ

    ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး သတၱဝါ

    ေကာင္းဆက္ႏိုင္

    ျပည္သူ႕ေခတ္ ဂ်ာနယ္မွ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။

    Photo-google

    က်ဳပ္ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားလည္း ေသရမွာ၊

    ဒီစာကို ဖတ္သူေကာ၊ မဖတ္တဲ့သူေကာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ အစၥလာမ္၊ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၷဴ ကမာၻေပၚရွိသမွ် ကိုးကြယ္မႈ ဘာသာေပါင္းစံု၊ ဘာသာမဲ့ေတြေကာ၊ ေရာဂါရွိရွိ မရွိရွိ၊ ဆရာဝန္ဘာေျပာေျပာ မေျပာေျပာ တိရိစာၦန္ေတြကအစ သတၱဝါမွန္ရင္ ေသရမွာပဲ။ ေမြးဖြားလာတာနဲ႕ တစ္ခ်ိန္တည္း အားလံုး ေသမိန္႔က်ၿပီပဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနရမွာပဲဆုိေတာ့၊ မေသခင္ကေလးေနရတာပဲ။

    က်ဳပ္တို႕က ဘာနဲ႔တူလဲဆုိေတာ့ ၾကက္ဆိုင္မွာေသဖို႔ ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြနဲ႔တူပါတယ္။ အဲဒီ ၾကက္ေတြအားလံုးဟာ ေရွ႕ေနာက္ပဲကြာတယ္၊ အားလံုးေသဖို႔ ေစာင့္ေနရတာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔သိလားဆိုေတာ့ မသိၾကဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ညွာတာမႈ မရွိဘဲ အစာလုလိုက္ၾက၊ ခြပ္ၾက၊ ဆိတ္ၾက၊ ရန္ေစာင္ၾကနဲ႔ပဲ မေသခင္ အခိုက္အတန္႔မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းေအးေအး မေနႏိုင္ၾကဘူး။

     

              အသိဥာဏ္ ကင္းမဲ့လိုက္တဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ။

       အသိဥာဏ္ ရွိပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္ေၾကးေပးထားတဲ့ လူသားေတြေကာ၊ က်ဳပ္အျမင္မွာေတာ့ လူဟာ တိရစာၦန္ထက္ အသိဥာဏ္ကင္းမဲ့ၿပီး သတၱဝါေတြထဲမွာ ရက္စက္ အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုးနဲ႔ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး သတၱဝါလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။

    ကမာၻေပၚမွာ တိရစာၦန္ခ်င္း သတ္လို႔ေသတဲ့ တိရစာၦန္မသာနဲ႔ လူလူခ်င္းသတ္လို႔ေသတဲ့ လူမသာ ဘယ္ဟာ ပိုမ်ားလဲၾကည့္ပါ။ တိရစာၦန္ အခ်င္းခ်င္းသတ္တာကရိုးရိုးပဲ။ သြားရွိရင္ ကိုက္မယ္၊ ခ်ိဳရွိရင္ ေဝွ႔မယ္၊ အစြယ္ရွိရင္ ေပါက္မယ္၊ ေျခသန္ရင္ ေျခနဲ႔ ကန္မယ္၊ အၿမီးသန္ရင္ အၿမီးနဲ႔ ရိုက္မယ္၊ ဒီေလာက္ထက္ မပိုဘူး။ လူလူခ်င္း သတ္တာက်ေတာ့ နည္းေတြ စံုလြန္းလွတယ္။ လက္နက္၊ အဆိပ္၊ ပိုးမႊား၊ ဓာတု၊ အသံလႈိင္း၊ ေလဆာေရာင္ျခည္၊ အဏုျမဴ၊ ႏုဴကလီးယား၊ ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္ဗံုး၊ မေရတြက္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔၊ လူမ်ိဳးစုခ်င္း ႏိုင္ငံခ်င္း တိုက္ခိုိက္ၾက၊ သတ္ျဖတ္ၾက ညွဥ္းပန္းၾကနဲ႔ တိရစာၦန္ကမွ ငါတို႔ႏြားေတြ ကြဲသြားရင္ က်ားဝင္ဆြဲတာ ခံရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကေသးတယ္။ လူက တိရစာၦန္ ေလာက္ေတာင္ မတြက္ခ်က္တတ္၊ တိရစာၦန္ေလာက္ေတာင္ အရိပ္သံုးပါး နားမလည္။

    “ဥာဏ္” နဲ႕ “ေသြး” က ေျပာင္းျပန္ အခ်ိဳးပါပဲ။ ဥာဏ္မရွိရင္ ေသြးဆူလြယ္တယ္။ ဥာဏ္ရွိရင္ ေသြးမဆူလြယ္ဘူး။ ရခုိင္ျပည္နယ္ ျဖစ္ရပ္မွာလည္း ကိုယ့္ႏုိင္ငံသားခ်င္းဆိုရင္ ဥာဏ္ရွိရမွာေပ့ါ။ ဥာဏ္နဲ႔ မယွဥ္ရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး နာမယ္၊ ဘဝပ်က္မယ္။ ဘယ္လုိဘဝပ်က္မွာလဲ၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဘဝေလးပ်က္သြားမယ္။

    “ဂြ်န္လင္ႏြန္ရဲ႕သီခ်င္း”

    လူေတြဟာ ကိုယ္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာမွ ကိုယ့္ဘာသာဆိုတဲ့ အစြန္းေရာက္ကုန္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာဝင္ မဟုတ္သူေတြကို သတ္ၾက ျဖတ္ၾကတဲ့ ဘာသာေရး စစ္ပြဲေတြကို Beatles အဖြဲ႔က “ဂြ်န္လင္ႏြန္”  က စက္ဆုပ္ခဲ့တာကလား၊ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ Imagine ဆိုတဲ့ ကမာၻေက်ာ္ သီခ်င္း ေရးစပ္ခဲ့တယ္။ အသံကလည္း ေကာင္း၊ သံစဥ္ကလည္း လိုက္ဖက္ စာသားရဲ႕ အဓိပါယ္ ကလည္း ေလးနက္၊ အေတြးကလည္း ရဲရင့္ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူငယ္ေတြ အသည္းစြဲေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းစြဲခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက သူ႕စာသား တခ်ိဳကလည္း ၾကည့္ပါဦး။ “အကယ္၍ တိုင္းႏိုင္ငံေတြသာ မရွိခဲ့ရင္ သတ္စရာ မရွိိခဲ့ရင္ သတ္စရာ ေသစရာေတြ ျဖစ္မလာပါဘူး” တဲ့။ “ဘာသာေရးေတြဟာ ေပၚမလာခဲ့ရင္ ဒီစစ္ပြဲေတြလည္း မႏႊဲၾကရပါဘူး” တဲ့။

    ေနာက္ၿပီး နိဗၺာန္ဘံုမရွိ၊ မိုးတိမ္ပဲရွိတာတဲ့၊ ေအာက္မွာလည္း ငရဲမေတြ႕ဘူး၊ ေျမႀကီးေတြပါတဲ့။ (ဒီသီခ်င္းကုိ ေထာက္ခံတဲ့အထဲ က်ဳပ္ မပါေတာ့ဘူးဆိုတာ အဲဒါေပ့ါ)

    ငယ္စဥ္မွာ ဦးေႏွာက္က ႏုနယ္ေသးေတာ့ လြယ္လြယ္ေတြးၿပီး လြယ္လြယ္ယံုခဲ့မိတာေပ့ါ။ (ဂြ်န္လင္ႏြန္ရယ္-ငါ့မွာ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ဘာသာမဲ့ ျဖစ္မသြားခဲ့တာပဲ) အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ဘယ္ဘာသာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားဆုိတာ ေမတၱာထားဖို႔ သည္းခံဖို႔ စတဲ့ ေကာင္းတာပဲ  ညႊန္တာပဲ၊ လူေတာ့ အသတ္ခိုင္းမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ သတ္ျဖတ္တာေတြဟာ ဘုရားေတြ ဘာသာေရးေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ နိမ့္က်မႈနဲ႔ အတၱမ်ားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပဲ။

    ေစာေဒးဗစ္၊ ေစာေရာ္ဘင္၊ ထာကြတ္၊ ဘရသူးရ္၊ မြတ္တား၊ ခြ်တ္တား

    က်ဳပ္ဘဝမွာ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္တဲ့ အခင္ဆံုး အေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ ေစာေဒးဗစ္နဲ႔ ေစာေရာ္ဘင္ ညီအစ္ကိုက ခရစ္ယာန္၊ ထာကြတ္နဲ႕ ဘရသူးရ္ ညီအစ္ကိုက ဟိႏၵဴ၊ မြတ္တားနဲ႔ ခြ်တ္တားညီအစ္ကိုက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ပါပဲ။

    ေစာေဒးဗစ္နဲ႔ ေစာေရာ္ဘင္က အဂၤလိပ္ကျပား၊ အေမက ကရင္ဆရာမႀကီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕အထိ သူတုိ႔အစ္မ အရင္းကဗိုလ္ကာတြန္းဇာတ္ကားမွာ ဖိုးပါႀကီးနဲ႔ တြဲရိုက္ခဲ့တဲ့ မင္းသမီးသစ္ ဒက္ဖနီ၊ အဲ သူတုိ႕အိမ္ကို ဒါရိုက္တာ ေမာင္၀ဏၰလည္း တစ္ခါတစ္ရံ လာလည္တာ ဆံုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတာင္ႀကီး ေကာလိပ္မွာ တက္ရင္း ေမဂ်ာတူေတာ့ ေစာေရာ္ဘင္နဲ႔ စခင္သြားတာပါ။ (ေက်ာင္းအုပ္က တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္) က်ဳပ္က ပုပု၊ အသားလတ္၊ ပင္နီ စတစ္ေကာ္လံကို မာစရိုက္လံုခ်ည္နဲ႔ အၿမဲဝတ္သူ။

    ေစာေရာ္ဘင္က ကလန္ကလား၊ အၿမဲေဘာင္းဘီနဲ႔ ရွဴးဖိနပ္နဲ႔ အသားကေဖြးေဖြး။ ဘာတစ္ခုမွ မတူေပမယ့္ ညီအစ္ကိုထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္ၾကတယ္။ ပိတ္ရက္ဆုိရင္ သူတို႔ အိမ္မွာပဲ ေသာက္တယ္၊ စားတယ္။ အိပ္တယ္။ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္ကေန မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဆက္တက္ၾကရေတာ့လည္း အတူတူပဲ။ သူစာေမးပြဲက်လို႔ အျပင္ေဆာင္ ငွားေနရေတာ့လည္း ေအာင္လ်က္သားနဲ႔ က်ဳပ္ကလုိက္ေနရျပန္ေရာ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ခင္လဲဆုိရင္ က်ဳပ္တို႔ခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဝမ္းကြဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပုလင္းေထာင္လည္း အတူတူပါပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ၾကားမွာ ဘာသာေရးက နည္းနည္းေလးမွ အတားအဆီး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ ဘုရားေက်ာင္းသြားလည္း က်ဳပ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားလည္း သူပါတာပဲ။

    ေနာက္ပိုင္း အသက္အရြယ္မွာ ညီအစ္ကိုလုိ သူတုိ႔အိမ္ ကိုယ္သြားစားလုိက္၊ ကိုယ့္အိမ္ သူ လာစားလုိက္ ခင္ခဲ့တာကေတာ့ ဟိႏၵဴညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ထာကြတ္နဲ႔ ဘရသူးရ္ပါပဲ။ သူ႔မိခင္၊ သူ႔ဦးေလး၊ သူ႕ညီမ တစ္အိမ္လံုးနဲ႔ ခင္ခဲ့တာပါ။ သူ႔ကိစၥဟာ ကိုယ့္ကိစၥပဲ ကိုယ့္အခက္အခဲဟာ သူ႔အခက္အခဲပဲ။ ဘယ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ တိုင္တုိင္ပင္ပင္ပဲ။ သူတုိ႕ အေမကုိ သူတို႔ေခၚသလို “အဘား” လို႔ပဲ က်ဳပ္ လုိက္ေခၚပါတယ္။ သူတုိ႔ ထမင္းစားေနတုန္းမ်ား ေရာက္သြားခဲ့ရင္ တကယ့္ကို ကိုယ့္အိမ္မွာလိုပဲ လက္ေဆးၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝင္စားလုိက္ရံုပါပဲ။ “အဘား” ကလည္း သြားတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ သူတို႕ ညီအစ္ကိုနဲ႔ က်ဳပ္ကေတာ့ စာခ်ဳပ္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ တစ္ေယာက္သြားေနရာတစ္ေယာက္ အေဖာ္လုပ္လုိက္ေပေတာ့ပဲ။

    မြတ္တားနဲ႕ ခြ်တ္တားကေတာ့ က်ဳပ္ဆီက ဓာတ္ပံုနဲ႔ ဗီဒီယိုကင္မရာပညာ သင္ၾကရင္းနဲ႔ သူတုိ႔ တစ္အိမ္သားလံုး ခင္သြားၾကတာပါ။ တစ္အိမ္လံုး အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ေတြပါ။ အလြန္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ၾကပါတယ္။ မွ်တတဲ့ အေတြးအျမင္နဲ႕ ရိုးသားၿပီး သမာသမတ္စိတ္လည္း ရွိၾကပါတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ သူတုိ႔အိမ္က မႏၱေလးကားဂိတ္နဲ႔ နီးတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကေန ဒုလႅဘဝတ္ၿပီး က်ဳပ္ျပန္လာေတာ့ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အိမ္က လာႀကိဳမွာကို ဂိတ္မွာပဲ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးဝတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႕အေနခက္ရွာမွာပဲဆုိၿပီး အလိုက္တသိနဲ႔ မျမင္ေလာက္တဲ့ ေနရာမွာ ကြယ္ၿပီးရပ္ေနတာပါ။ တစ္ေယာက္က ျမင္သြားၿပီး တစ္အိမ္လံုးလာႏႈတ္ဆက္ၾက၊ အိမ္လိုက္သြားရ၊ အေအးလုိက္ေသာက္ရ ျဖစ္ကုန္တယ္။

    ဘုန္းႀကီးကိုလည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာတတ္ၾကတယ္ဗ်ာ။ သူတုိ႔နဲ႔ ခင္ရတာ ဘာသာခ်င္း မတူေပမယ့္ဘာသာတူခ်င္း ေပါင္းရတာထက္ေတာင္ အားကိုးရပါေသးတယ္။ သူတို႔အားလံုး သက္ရွိထင္ရွား ရွိၾကပါတယ္။

    ဘယ္ ဘာသာမွ မကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာမဲ့ တခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းဖူးပါတယ္။ အထင္မမွားပါနဲ႔။ ဘာသာရွိေတြထက္ေတာင္ စိတ္ဓာတ္ျဖဴစင္ၿပီး လူမႈေရးေကာင္းတ့ဲသူေတြ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

    က်ဳပ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဘာသာမတူေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔တစ္ေတြ ဘယ္လုိေၾကာင့္ ကြ်မ္းဝင္ ရင္းႏွီးၿပီး ေသြးခ်င္းေတြလို ခင္သြားၾကတာလဲ။

    ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ က်ဳပ္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြဟာ အတၱမႀကီးတဲ့သူ၊ အစြန္းမေရာက္သူနဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရား ရွိတဲ့သူေတြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

    ေပါင္းခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သိခ်င္ရင္ ရွင္းျပတာကလြဲလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေကာင္းေၾကာင္း ဆြယ္ျခင္း၊ စည္းရံုးျခင္း လံုးဝ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ “ဘာသာ” ကို တစ္ေယာက္က ထိပါးဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေဝးေတာ့တာေပ့ါ။

  • အင္တာနက္လူရိုင္းႏွင့္ တဖက္သက္ ျပစ္မွဳမ်ား

    အင္တာနက္လူရိုင္းႏွင့္ တဖက္သက္ ျပစ္မွဳမ်ား

    ဗမာမြတ္စလင္မ္တဦး

     

    ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာျပည္မွာႀကီးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဗမာမြတ္စလင္မ္ တေယာက္အေနနဲ ့ ျမန္မာျပည္က ကုလားကို မုန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြနဲ ့ ပတ္သက္ျပီး ရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္။ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ဆီကြန္ ့ျပီးစာမေရးတတ္ဘူး။ ရင္ထဲက မခံခ်င္စိတ္ကို ေန ့တိုင္းဆြေပးေနတဲ့  မြတ္စလင္မ္မုန္း တီးေရးသမားကိုေတာ့ ရင္ဖြင့္တတ္တယ္။

    အရင္ကေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ မႀကိဳက္ဘူး။ ဘာေႀကာင့္လဲ? သူတို ့နဲ ့ အလုပ္လုပ္တိုင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လုပ္လို ့မရဘူး။ လြယ္ လြယ္ကိစၥ မရွဳပ္ရွဳပ္ေအာင္လုပ္တယ္။ စီးပြားတြဲလုပ္ရင္ လက္ေပါက္ကပ္တယ္။ အျမွီးက်က္အျမွီးစား ေခါင္းက်က္ေခါင္းစား အျပင္ တေယာက္ တေပါက္နဲ ့ဟိုလူက ဟိုလူကို ခုတံုးလုပ္သြားလိုက္၊ ေျပာေတာ့တမ်ိဳး လုပ္ေတာ့ တမ်ိဳးႀကံဳရလိုက္။ ခုေနာက္ပိုင္း မြတ္စလင္မ္အေရးဆိုရင္ တခါလည္း ရိုဟင္ဂ်ာ ႏွစ္ခါလည္း ရိုဟင္ဂ်ာ။ ဒီႀကားထဲ ရိုဟင္ဂ်ာေတြ တိုင္းရင္းသားေတာင္းတိုင္း တျခား မြတ္စလင္ေတြ ကုိပါ ၀ိုင္းဆဲခံႀကရတယ္။ ၀ိုင္းဆဲခံရလို ့ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကုိ ပိုခ်ဥ္တယ္။

    ရိုဟင္ဂ်ာကိစၥနဲ ့ ပတ္သက္လာရင္  ျမန္မာေတြဖက္မွာရွိခဲ့တယ္။

    ဒါေပမဲ့ ခုခါမွာ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကုိခ်ဥ္တာထက္ မြတ္စလင္မ္ေတြကို တဖက္သတ္ စိတ္ဒုကၡေပးေနတဲ့ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မြတ္စလင္မ္မုန္းတီးေရး သမားေတြကို စိတ္နာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ မီဒီယာေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ အားလံုးနီးပါး မြတ္စလင္မ္မုန္းတီးေရးမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတာ ေတြ ့ရ ေတာ့ ဗမာျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခါးသီးတယ္။

    အခု  ရိုဟင္ဂ်ာ ဆန္ ့က်င္ေရးက တကယ္ေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာ ဆန္႔က်င္ေရးမဟုတ္ဘူး။ မြတ္စလင္မ္ဆန္ ့က်င္ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားလာတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာမဟုတ္တဲ့ လူ ၁၀ ေယာက္ကို ကားေပၚက ဆြဲခ်ျပီး သတ္တယ္။ လူသတ္တာ အားေပးသမားေတြက လက္ခုပ္တီးခဲ့ႀကတယ္။ ဖားကန္ ့နဲ ့ ကမၼံမွာ ရိုဟင္ဂ်ာမဟုတ္ပါဘဲ ဗလီေတြဖ်က္တယ္။ အိမ္ေတြဖ်က္တယ္။ ပစၥည္းလုတယ္။ မီဒီယာေတြ ဒီမိုေတြ ႏႈတ္ပိတ္ေနေပးခဲ့တယ္။ သတင္းေတြ တင္ျပန္ေတာ့ မြတ္စလင္မ္ေတြကို တဖက္သတ္နစ္နာေအာင္ေရးႀကတယ္။ သစ္ထူးလြင္ဆိုဒ္ဆုိရင္ မြတ္စလင္မ္မေကာင္းေႀကာင္း အားရပါးရေလွာ္တယ္။ မြတ္စလင္မ္ဖက္က သတင္းမွန္သမွ် ဘာမွမတင္ဘူး။ သိသာလြန္းလွတယ္။

    ႏိုင္ငံတကာမွာေရာက္ေနတဲ ့ ျမန္မာေတြ၊ ျပည္တြင္းမွာေနႀကတဲ့ ျမန္မာေတြ ရိုဟင္ဂ်ာ ဆန္ ့က်င္ေရးမက မြတ္စလင္မ္ေတြအျပင္ ဘာသာေရးက်မ္းစာ၊ ဘုရားသခင္နဲ ့၊ တမန္ေတာ္ေတြကို ရိတယ္၊ ဆဲတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာတိုင္းရင္းသား မဟုတ္ေစခ်င္တာနဲ ့ ဘာသာတခုလံုး မြတ္စလင္မ္အားလံုးကို ၀င္ဆဲေတာ့တယ္။

    ေသခ်ာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို ့ေတြက တကယ္တန္းေတာ့ မြတ္စလင္မ္ဆန္ ့က်င္ေရးလုပ္ေနတာ။

    ခင္ဗ်ားတို ့ ေျပာႀကတယ္။ ဒို ့ေျမမွာေန ဒို ့ေရကိုေသာက္ျပီး ဒို ့လူမ်ိဳးကိုေစာ္ကားတယ္တဲ့။ ေမးခ်င္တယ္ဒါဆိုရင္

    (၁) ဘယ္မြတ္စလင္မ္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူ ့ကိုေစာ္ကားေနတာလဲ။ မသီတာေထြးကိစၥမွာ မြတ္စလင္မ္ေတြလုပ္တယ္ဆိုတာ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း ဘယ္လိုသက္ေသျပမလဲ။ ရိုဟင္ဂ်ာ မုန္းတဲ့ ရခိုင္ ဒါမွမဟုတ္ အက်ပ္အတည္းေရာက္ေနတဲ့ အစိုးရက လုပ္ျပီး မြတ္စလင္မ္ ၃ ေယာက္ကို ဆြဲထည့္လိုက္ တာမဟုတ္ဘူးလို ့ ဘယ္သူ အာမခံမလဲ။ ဒီ ၃ ေယာက္လုပ္တယ္ပဲထား ဒီရာဇ၀တ္ေကာင္ ၃ ေကာင္ရဲ့ အျပစ္ဟာ မြတ္စလင္မ္အားလံုးနဲ ့ ဆိုင္တယ္ဆိုရင္ ရွမ္းျပည္မွာ၊ ကရင္ျပည္မွာ၊ ကခ်င္ျပည္မွာ၊ ခ်င္းျပည္မွာ ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ စစ္တပ္ မုဒိန္းက်င့္မွဳအတြက္ ဗမာေတြ ဗုဒၶဘာသာေတြ အားလံုး အျပစ္မရွိဘူးလား။

    (၂) ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာျပည္မွာႀကီးတဲ့ မြတ္စလင္မ္ေတြအတြက္ ျမန္မာျပည္က ဒုိ ့ေျမ ဒုိ ့ေရမဟုတ္ဘူးလား။

    (၃) ဒို ့လူမ်ိဳးကိုေစာ္ကားတယ္ဆိုရေအာင္ အစၥလာမ္ဘာသာကိုးကြယ္တာနဲ ့ လူမ်ိဳးျခားျဖစ္သြားေရာလား။ က်ေနာ္ ဗမာပါ။ ဗမာလူမ်ိဳးပါ။

    (၄) က်ေနာ့္လို ဗမာ မြတ္စလင္မ္က ဘယ္ဗမာ ဗုဒၶဘာသာကိုေစာ္ကားေနလဲ။ တိုင္းျပည္ကိုဖ်က္ဆီးေနသလား၊ သံဃာေတာ္ေတြကို သတ္ေနလား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ႏွိပ္စက္ေနလား။ ျပည္သူေတြကို ဆင္းရဲမြဲေတေအာင္လုပ္ေနလား။ လယ္သမားေတြနဲ  ့လယ္ယာေတြကို မတ ရားသိမ္းေနလား။ တိုင္းျပည္ရဲ ့ သံယံဇာတေတြကို မတရားလုျပီး ေရာင္းစားေနလား။ တိုင္းရင္းသားေတြကို စစ္ေႀကာင္းေတြဖြဲ ့ျပီး မုဒိန္းမွဳေတြ က်ဴးလြန္ေနလား။

    (၅) အင္တာနက္မွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၊ ေစတီေတြ ေက်ာင္းတိုက္ေတြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို ထက္ထက္ေအာက္ေအာက္ဆဲေနလား။ မြတ္စလင္မ္ ဆဲတဲ့ ျမန္မာဘေလာဂ္ေတြ ၊ဆိုဒ္ေတြ အြန္လိုင္းမွာ ရာႏွင့္ခ်ီျပီးရိွေနျပီ။ မြတ္စလင္မ္ေတြကို သတ္ခိုင္းတဲ့ ေကာ္မန္ ့ေတြ ေထာင္နဲ ့ခ်ီျပီးရွိေနျပီ။ မြတ္စလင္မ္အမ်ိဳးသမီးေတြကို -ိုး ဆိုျပီး ဆဲေနတဲ့ ေကာ္မန္ ့ေတြ ရာေထာင္ခ်ီေနျပီ။

    တိုင္းျပည္ႀကီးကို ဒုကၡမ်ိဳးစံုေပးခဲ့တဲ့ စစ္တပ္နဲ ့ အစိုးရ၊ ၀န္ႀကီးေတြနဲ ့ ကပ္ျပီး ျပည္သူေတြဆီက ေသြးေခြ်းေတြ ညစ္ထုတ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားႀကီး ေတြထဲမွာ မြတ္စလင္မ္ေတြ မပါဘူး။ ေသနတ္ကိုင္ျပီး အမ်ိဳးသမီးေတြကို မုဒိန္းက်င့္တဲ့ထဲမွာ မြတ္စလင္မ္ေတြမပါဘူး။ အင္တာနက္မွာ ထက္ထက္ ေအာက္ေအာက္ဆဲေနတဲ့ လူရိုင္းေတြ၊ လူသတ္အားေပးေတြထဲမွာ မြတ္စလင္မ္ေတြမပါဘူး။ ရခိုင္ျပသနာအတြက္ ဓာတ္ဆီေလာင္းေပးတဲ့ မီဒီယာေတြထဲမွာ မြတ္စလင္မ္ေတြမပါဘူး။

    ဒို ့ေျမေပၚေန ဒို ့ေရကိုေသာက္ ဒို ့လူမ်ိဳးကိုေစာ္ကားတယ္ဆိုရင္ – ဗမာ့ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတဲ့ ဦးေရြရိုးအကကို ထြင္ခဲ့တဲ့ မြတ္စလင္မ္က ဗမာေတြကို ေစာ္ ကားသြားတာလား။ ဦးရာဇတ္ႀကီးက ဗမာျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသြားတာလား။ ဦးရာရွစ္က တိုင္းျပည္ကိုေရာင္းစားသြားတာလား။ ကာတြန္းဆရာ ကံခြ်န္က ျမန္မာျပည္ႀကီးကို မီးရွိဳ ့သြားတာလား။ က်ားဘညိမ္းဆိုတဲ့ လက္ေ၀ွ ့သမားက ျမန္မာျပည္ကို သိကၡာခ်သြားတာလား။ ေထာင္ထဲမွာ အေသခံသြားရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေသာ္က က တိုင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတြင္းနက္ေအာင္ လမ္းထြင္သြားတာလား။

    မြတ္စလင္မ္ေတြပါတဲ့ ေနရာတခုေတာ့ရွိတယ္။ ေကာင္းတာေတြအားလံုးအေမ့ခံလိုက္ရျပီး အင္တာနက္လူရိုင္း၊ အင္တာနက္ လူသတ္ေကာင္ေတြရဲ ့ တဖက္သက္ဆဲခံ၊ ဆက္ဆံခံရတဲ့ အုပ္စုထဲမွာ။

    မွတ္ခ်က္- အီးေမးလ္ေပးစာက႑သို႔ ဗမာမြတ္စလင္မ္ အမည္ျဖင့္ေပးပို႔လာေသာ စာတေစာင္ျဖစ္ပါသည္။

    { ေဆာင္းပါးရွင္၏ အျမင္ႏွင့္ အာေဘာ္သာျဖစ္ေၾကာင္းပါ။}