Category: ေဆာင္းပါး

ထုိင္းနယ္စပ္က လူကုန္ကူးစခန္းမ်ားမွ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ

ေမ ၅ ၊ ၂၀၁၅
M-Media

– ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတစ္ဦးျဖစ္သူ ကူရာမီယာတစ္ေယာက္ နယ္စပ္ရွိ စခန္းတစ္ခုတြင္ ဖမ္းဆီးခံထားရသည့္ တူျဖစ္သူ ကာဇင္ကုိ ကယ္တင္ရန္ အတြက္ ဘတ္ ၉၅၀၀၀(ျမန္မာေငြ သိန္း ၃၀ ေက်ာ္) ေပးခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တူျဖစ္သူအား ျပန္မေတြ႕ရေတာ့။ ဆြန္ခ္လာျပည္နယ္ ဆာဒါအုိခ႐ုိင္ရွိ လူေသမ်ား အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ ျမႇဳပ္ႏွံထားေသာ ေနရာမွ မၾကာေသးမီက ျပန္ေဖာ္ခဲ့သည့္ အေလာင္း ၂၆ ေလာင္းထဲတြင္ ကာဇင္၏ အေလာင္းလည္း ပါလာခဲ့သည္။

ထုိကံၾကမၼာဆုိးက လြတ္ေျမာက္လာသည့္ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားတစ္ဦးက အာႏူ၀ါဟုေခၚေသာ လူကုန္ကူးသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ၎၏ လူယံုတစ္ဦးတုိ႔မွာ ကာဇင္အား ေသသည္အထိ ႐ုိက္ခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ အမည္မေဖာ္လုိသည့္ အေျခအေနတြင္ စကားျပန္မွတစ္ဆင့္ ၎က ေျပာၾကားရာတြင္ လူကုန္ကူးခံရသူမ်ား သုိ႔မဟုတ္ ျပန္ေပးဆြဲခံရသူမ်ားအား ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားေသာ ထုိင္း-မေလးရွား နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ရွိ စခန္းမ်ားတြင္ လူေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ အသတ္ခံခဲ့ရေၾကာင္း ၾကားခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။

“အဲဒီစခန္းေတြမွာ ႐ုိဟင္ဂ်ာေရႊ႕ေျပာင္းသူေတြ ရွိေနၿပီး ကတိေပးထားတဲ့အလုပ္ ရဖုိ႔ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္ေပးေငြ လာဖုိ႔ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္” ဟု သူက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

သူက မိမိမွာ မေလးရွားတြင္ အလုပ္ရွာေပးမည္ဟုေသာ ကမ္းလွမ္းမႈျဖင့္ လြန္ခဲ့သည့္ ၆ လက ျမန္မာႏုိင္ငံ ရခုိင္ျပည္နယ္မွ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ ၎မွာ လူ ၇၀၀၊ ၈၀၀ ခန္႔ကုိ ဖမ္းဆီးထားသည့္ ထုိစခန္းတြင္ ကာဇင္ကဲ့သုိ႔ပင္ ေနထုိင္ခဲ့ရသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပန္ေပးေငြေပးဖုိ႔ အေမက ၿခံေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနေသးတာေပါ့” ဟု သူက ဆုိသည္။

အာႏူ၀ါက ၎အား ပထမဆံုး ဆက္သြယ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကာဇင္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘတ္ ၉၅၀၀၀ ျပန္ေပးေငြေပးေခ်ရန္ သေဘာတူခဲ့သည္ဟု ကူရာမီယာက ေျပာသည္။

“ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ဆံလႊဲၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႕ဘက္က ဘာမွ အသံမၾကားေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ ၁၅ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ သူက ဘတ္ ၁၂၀၀၀၀ (က်ပ္ သိန္း ၄၀) ထပ္ေတာင္းပါတယ္” ဟု ကူရာမီယာက ေၾကကြဲဆုိ႔နင့္စြာေျပာသည္။

သူက မိမိတြင္ ပုိက္ဆံ ထပ္မရွိေတာ့ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံ နာခြန္ ဆီ သမ္မာရက္ျပည္နယ္ရွိ ရဲတပ္ဖြဲ႕သုိ႔ သြားေရာက္တုိင္ၾကားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ တုိင္ၾကားၿပီးေနာက္ပုိင္းတြင္ ကာဇင္မွာ အာႏူ၀ါႏွင့္ လူယံုတုိ႔၏ ႐ုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္ဟု ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း ကူရာမီယာက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူက သက္ေသအျဖစ္ ထြက္ဆုိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕က အာႏူ၀ါအား ဖမ္း၀ရမ္းထုတ္ခဲ့ၿပီး ယခုအခ်ိန္တြင္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ထုိကိစၥအတြက္ ဆက္လက္စံုစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရာတြင္ ဆာဒါအုိရွိ စခန္မ်ားကုိ ထပ္ေတြ႕ခဲ့ရၿပီး အေလာင္းအမ်ားစု မေဖာ္ရေသးသည့္ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ ျမႇဳပ္ႏွံထားေသာေနရာမ်ားကုိလည္း ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။

စခန္းမွ လြတ္ေျမာက္လာသူက ၎ရွိေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ၁၇ ဦးမွ ၂၀ ၾကား အသတ္ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆုိသည္။

“သူတုိ႔ေတြဟာ ေသနတ္နဲ႔ေရာ တုတ္နဲ႔ပါ ပစ္သတ္၊ ႐ုိက္သတ္ ခံခဲ့ရပါတယ္” ဟု ၎က ဆုိသည္။

ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ျပန္ေပးေငြ မေပးႏုိင္သည့္ သူမ်ားမွာ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါး တုိက္ခုိက္ခံရမည္ သုိ႔မဟုတ္ အစာမေႂကြး၊ ေရမတုိက္ဘဲ ေသသည္အထိ စြန္႔ပစ္ထားခံရမည္ဟု ဆုိသည္။

အမ်ိဳးသား လက္ေထာက္ရဲမင္းႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဂ်ာရမ္ပြန္ ဆူရာမန္းနီးက အဆိုပါ စခန္းမွ တူးေဖာ္ရရွိသည့္ အေလာင္းအမ်ားစုမွာ အ႐ုိးမ်ားက်ေနၿပီး၊ အေလာင္း ၆ ခုသာ ပ်က္ဆီးေနေသာ အေလာင္းမ်ားျဖစ္သည္ဟု ယမန္ေန႔ (ေမ ၃ ရက္ေန႔) တြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“ဒဏ္ရာရတာမ်ိဳး မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အမ်ားစုဟာ ေရာဂါ ဒါမွမဟုတ္ အဟာရျပတ္လတ္ၿပီး ေသဆံုးသြားတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယူဆပါတယ္” ဟု သူက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ဂ်ာရမ္ပြမ္က အဆုိပါ အေလာင္းမ်ားကုိ ဦးေခါင္းမ်ား ေျမာက္ဘက္သုိ႔ထားကာ ဘာသာေရး ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားျဖင့္ သၿဂႋဳဟ္ၿပီးခဲ့ၿပီဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ရဲတပ္ဖြဲ႕ ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ပရာ၀ြတ္ သာဗြန္ဆီရီက ယခုအျဖစ္အပ်က္တြင္ အျပစ္ရွိသူမ်ားကုိ တရားဥပေဒေရွ႕ေမွာက္သုိ႔ မျဖစ္မေန ေခၚေဆာင္လာရမည္ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ပရာယြတ္ခ်န္အုိခ်ာႏွင့္ ဒုတိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ပရာ၀စ္ ၀ြန္ဆူ၀န္တုိ႔က ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာၾကားခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။

အမ်ိဳးသားရဲတပ္ဖြဲ႕ မဟာမင္းႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆြမ္ယြတ္ ပြန္ပန္ေမာင္က အထူးစံုးစမ္းစစ္ေဆးေရး အဖြဲ႕ကုိ ဦးေဆာင္ရန္ လက္ေထာက္မဟာမင္းႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဂ်က္သစ္ပ္ ခ်ိဳင္ခ်င္ဒါကုိ တာ၀န္ေပးခဲ့သည္။

“ဒီအဖြဲ႕ဟာ ေတာင္ပုိင္းကုိသြားၿပီး ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းမွာပါ” ဟု ပရာ၀ြတ္က ဆုိသည္။

ကာဇင္၏ အမႈအတြက္ သက္ေသအျဖစ္ ထြက္ဆုိထားသည့္ လြတ္ေျမာက္လာသူက ထုိင္းလူမ်ိဳး ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ၿပီး ဘန္ခ်ီးႏွင့္ ဖရီဒါဟုသာ သိရေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ၂ ဦးမွ ၎ႏွင့္ ကာဇင္တုိ႔ ထိန္းသိမ္းခံထားရေသာ စခန္းကုိ ပုိင္ဆုိင္သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“သူတုိ႔က စခန္းထဲကုိလာၿပီး လူအေရအတြက္နဲ႔ ျပန္ေပးေငြေတြကုိ စစ္ပါတယ္” ဟု ၎က ေျပာၾကားခဲ့သည္။

တာ့က္ျပည္နယ္မွ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကလည္း ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ၂ ဦး ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္ရန္ ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ဘန္ ေဟြ ေနာ့က္ ေဒသရွိ စုိက္ပ်ိဳးေရးၿခံတစ္ခုတြင္ ထိန္းသိမ္းခံထားရသည္ဟူေသာ သတင္းအား လုိက္ေနၾကသည္။

အသက္ ၁၃ ႏွစ္ႏွင့္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ရွိ အဆုိပါ အမ်ိဳးသမီးငယ္ ၂ ဦးမွာ နယ္စပ္ရွိရြာမွ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ ထြက္သြားစဥ္ကတည္းက တစ္ႀကိမ္သာ မိသားစုကုိ အဆက္အသြယ္လုပ္ခဲ့သည္။ ၎တုိ႔၏ မိသားစုကမူ အတူပါသြားသူ အမ်ိဳးသားမွာ လူကုန္ကူးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပံုရသည္ဟု အာဏာပုိင္မ်ားအား ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထုိင္းအစုိးရမွ ဒုတိယေျပာေရးဆုိခြင့္ရွိသူ ဆန္ဆန္ ကြဲကမ္နာ့ဒ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ပရာယြတ္မွာ ႐ုိဟင္ဂ်ာမ်ားအား လူကုန္ကူးမႈတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္သည့္ အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးရန္ အမိန္႔ေပးမည္ဟုဆုိၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က လုိအပ္သည္ဟု ယူဆပါက ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အပုိဒ္ ၄၄ ကုိ က်င့္သံုးေကာင္း က်င့္သံုးႏုိင္သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။

Ref: The Nation
ေလးေမာင္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

May 5, 2015
ငလ်င္အၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းရန္ ႀကိဳးပမ္းေနရသည့္ နီေပါ

ေမ ၂ ၊ ၂၀၁၅
M-Media

– ဘခ္တာပူးရ္ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ရွိ ဘုရားေက်ာင္း အပ်က္အစီးပံုေပၚ ရပ္ေနေသာသူမ်ားက ေပါက္တူးမ်ား၊ လက္ဗလာမ်ားျဖင့္ ဖုန္မ်ား၊ အပ်က္အစီးမ်ားအၾကားတြင္ စိတ္အားထက္သန္စြာ တူးဆြေနၾကသည္။

ၾကာသာပေတးေန႔ ေန႔လည္ပုိင္းက ႀကီးမားသည့္ ေက်ာက္တံုးပန္းပုလက္ရာ တစ္ခုကုိ ၎တုိ႔ တူးေဖာ္ရရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ အျခားသူမ်ားကလည္း အလ်င္အျမန္ ၀ုိင္းအံုလာကာ ထုိပန္းပု႐ုပ္တုႀကီးကုိ မ,တင္ေပးၾကသည္။ ထုိသုိ႔ တင္ေပးေနစဥ္ တစ္ေယာက္က “ငါတုိ႔ႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္တယ္” ဟု ေအာ္လုိက္သည္။ တူးေဖာ္ရရွိခဲ့သည့္ အဆုိပါ ပန္းပု႐ုပ္တုႀကီးက ငလ်င္ေၾကာင့္ ၿပိဳက်သြားခဲ့သည့္ ဘဟာဂ္၀တီ ဘုရားေက်ာင္း၏ အေျခတြင္ ထားရွိသည့္ ႐ုပ္တုႀကီးျဖစ္ေလသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ စေနေန႔က ျပင္းအား ၇.၈ မဂၢနီက်ဳရွိေသာ ေျမငလ်င္လႈပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ငလ်င္ဒဏ္ ခံစားရသည့္ ေ၀းလံေခါင္သီေသာ ေဒသ မ်ားသုိ႔ အကူအညီမ်ားမွာ ယခုအခ်ိန္မွ စတင္ေရာက္ရွိသည္။ ထုိသုိ႔ ဒုကၡပင္လယ္ ေ၀ခဲ့ရသည့္ နီေပါတြင္ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈ အတုိင္းအတာ အျပည့္အ၀ကုိလည္း မသိရေသး။ ေသဆံုးသူ စာရင္းကေတာ့ ေသာၾကာေန႔ နံနက္ပုိင္းတြင္ ၆၂၅၄ ဦး ရွိလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ယူနက္စကုိ၏ ကမၻာ့အေမြအႏွစ္စာရင္း၌ ထည့္သြင္းျခင္းခံခဲ့ရသည့္ ခတၱာမန္ဒူေတာင္ၾကားရွိ ထင္ရွားေသာ ေနရာ ၇ ေနရာမွ အထိမ္းအမွတ္အေဆာက္အအံုႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းအမ်ားအျပားမွာ ငလ်င္အတြင္း ပ်က္ဆီးသြားခဲ့သည္။

ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားႏွင့္ ဘခ္တာပူးရ္ၿမိဳ႕ရွိ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္တြင္ ႐ုပ္ထုမ်ားကုိ ျပန္ေဖာ္ေနသူမ်ားကဲ့သုိ႔ နီေပါျပည္သူမ်ားက ႏုိင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ကုိ ကယ္တင္ရန္ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ ခတၱာမန္ဒူၿမိဳ႕ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္ရွိ ဘုရားေက်ာင္းမ်ား၊ ပါတန္ႏွင့္ ဘခ္ပူးရ္ၿမိဳ႕ရွိ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားက အင္အားျပင္းသည့္ ငလ်င္အတြင္း အပ်က္အစီးႏွင့္ အုတ္ပံုမ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းသြားၾကသည္။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားၿပီး ေတာင္ထိပ္တြင္ရွိသည့္ ေရွးေဟာင္း ဟိႏၵဴအေဆာက္အဦးျဖစ္ေသာ ခ်န္ဂူ နာရာယန္၏ အစိတ္အပုိင္းမ်ားကလည္း အပ်က္အစီးမ်ားၾကားတြင္ ထီးထီးႀကီးရွိေနသည္။

ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ဆုိင္ရာ မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ ႐ုိက္ကူးသူျဖစ္ၿပီး ခတၱာမန္ဒူ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္၏ သမုိင္းအေမြအႏွစ္ဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူ အေလာ့က္ တူလဒ္ဟာရ္၏ အဆုိအရ ယူနက္စကုိက ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကို ၾကာသာပေတးေန႔က က်င္းပခဲ့ၿပီး ထုိအစည္းအေ၀းတြင္ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားႏွင့္ ငလ်င္အတြင္း ကြင္းဆင္းေလ့လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ရွိေနသည့္ ျပင္သစ္ေရွးေဟာင္း သုေတသနပညာရွင္တစ္ဦး ပါ၀င္ခဲ့ကာ ပ်က္ဆီးဆံုး႐ံႈးမႈအား မည္ကဲ့သုိ႔ ဆန္းစစ္ၾကမည္ကုိ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္ဟု သိရသည္။

“ကြင္းဆင္း ဆန္းစစ္မႈေတြျပဳလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး အဖြဲ႕တစ္ခုဖြဲ႕စည္းဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္” ဟု တူလဒ္ဟာက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

နည္းပညာအသံုးျပဳ ရွာေဖြသိမ္းဆည္းမႈ

ကြင္းဆင္းေလ့လာဆန္းစစ္မႈကုိ နည္းပညာအသံုးျပဳ ေဆာင္ရြက္သြားမည္ဟု တူလဒ္ဟာက ဆုိသည္။ GIS မွ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားက ေသာၾကာေန႔တြင္ စမတ္ဖုန္း အက္ပလီေကးရွင္းတစ္ခုကုိ ဖန္တီးခဲ့ၿပီး ထုိ အက္ပလီေကးရွင္းျဖင့္ အပ်က္အစီးမ်ားၾကားမွ ရွာေဖြရရွိသည့္ အႏုပညာလက္ရာမ်ား၊ အုတ္ခဲမ်ာႏွင့္ သစ္သားမ်ား၏ သက္ေသအေထာက္အထားမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မွ်ေ၀ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အပ်က္အစီးမ်ားအား မည္ကဲ့သုိ႔ ေလ့လာဆန္းစစ္ရမည္ကုိ တုိင္းျပည္အတြင္းရွိ လူငယ္ေရွးေဟာင္းသုေတသနပညာရွင္မ်ား၊ ဗိသုကာပညာရွင္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ အႏုပညာဆုိင္ရာ သမုိင္းပညာရွင္မ်ားအား ေလ့က်င္သင္ၾကားေပးမႈကုိ ခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြန္ရန္ အစီအစဥ္လည္း ရွိေနသည္။

ငလ်င္အတြင္း ပ်က္စီးခဲ့သည့္ သမုိင္း၀င္ေနရာ အမ်ားစုက အလယ္ေခတ္ကာလမွျဖစ္ၿပီး အျခားေသာ ေနရာမ်ားက လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ ခန္႔က ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား ျဖစ္သည္ဟု တူလဒ္ဟာရ္က ဆုိသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀၀ ခန္႔ သက္တမ္းရွိၿပီျဖစ္သည့္ ေရွးေဟာင္းေနရာမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

နီေပါရွိ အထိမ္းအမွတ္အေဆာက္အဦးမ်ားက ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈလႈပ္ရွားမႈတုိ႔အတြက္ အေရးပါသည့္ေနရာမ်ား ျဖစ္သည္ဟု တူလဒ္ဟာရ္က ေထာက္ျပသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သည့္ ေနရာျဖစ္ၿပီး၊ ၾကည္ညိဳသူမ်ားက လာေရာက္လည္ပတ္ၾကသည္။ ပြဲေတာ္ရက္မ်ားတြင္လည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးၾကသည္။

“ပ်က္ဆီးသြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္အေဆာက္အဦးေတြဟာ အသံုးျပဳေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြပါ။ လူေတြလာၾကည့္ၾကတဲ့ ျပတုိက္လုိမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွင္သန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခုိင္မာတဲ့၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ဆုိင္တဲ့၊ ေဖာ္မျပႏုိင္တဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ စက္ဆပ္မႈရွိပါတယ္” ဟု သူက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထုိသုိ႔ ပ်က္ဆီးဆံုး႐ံႈးမႈမ်ား၏ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ ဆုိးက်ဳိဳးက သိသာလာမည္ဟု သူက ယံုၾကည္ေနသည္။ မၿပိဳဘဲ က်န္ရွိေနသည့္ အေဆာက္အဦး အမ်ားအျပားကုိ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၏ ေလ့လာစူးစမ္းမႈမ်ားၿပီးလွ်င္ ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ လုိအပ္ေကာင္း လုိအပ္မည္ျဖစ္သည္။

ျပည္သူမ်ား၏ အသိပညာကလည္း အေရးႀကီး

တူလဒ္ဟာရ္က အစုိးရႏွင့္ ယူနက္စကုိတုိ႔မွာ ကမၻာ့အေမြအႏွစ္ ေနရာမ်ားကုိ ဦးစားေပးရမည္ဟု ဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူထုအေျချပဳ ပါ၀င္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ အေလးထားရမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ၎တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အဖုိးမျဖစ္ႏုိင္သည့္ ရတနာမ်ားကုိ အတြင္းက်က်သိသည့္ ေဒသခံျပည္သူမ်ားႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ရမည္ဟုလည္း ၎က ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ႏုိင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ ဆံုး႐ံႈးမႈက အထိမ္းအမွတ္အေဆာက္အဦးမ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္သြားသည္။ ပ်က္ဆီးသြားခဲ့သည့္ သမုိင္း၀င္ေနရာမ်ားတြင္ ဘခ္တာပူးရ္ကဲ့သုိ႔ ေနရာမ်ား၌ ျပည္သူမ်ား၏ အိမ္မ်ားလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။

ၾကာသာပေတးေန႔တြင္ ဘခ္တာပူးရ္ရွိ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္ ၀င္ေပါက္မွ မုခ္ဦးမွာ ကြဲအက္လာေသာေၾကာင့္ ၿဖိဳခ်ခဲ့ရသည္။ သစ္သားျဖင့္ထုထားသည့္ နတ္ဘုရား႐ုပ္တုမ်ားကလည္း နံရံထဲမွ ေငါထြက္လာသည္။

ဒါဘာရ္ရင္ျပင္၏ အတြင္းပုိင္းတြင္ ဘုရားေက်ာင္းအေစာင့္မ်ားက ေက်ာက္ႏွင့္ သစ္သားတုိ႔ျဖင့္ ထုလုပ္ထားသည့္ ႐ုပ္တုေပါင္း ၁၅၀ ခန္႔ႏွင့္ ေၾကးသြန္းေခါင္းေလာင္းမ်ားကုိ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကသည္။ ထုိအေစာင့္မ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္သူ ရမ္ ဘာဟာဒူရ္ ကူမဲလ္က လူမ်ားမွာ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္မွ အႏုပညာလက္ရာမ်ားကုိ ယူေဆာင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကၿပီး ပစၥည္းတစ္ခု ေပ်ာက္သြားသည္ဟု ဆုိသည္။

ဘဟာဂ္၀တီ ဘုရားေက်ာင္း၏ အေနာက္ဘက္တြင္ အမ်ိဳးသားမ်ားက ေက်ာက္သား႐ုပ္တုတစ္ခုကုိ ဘုရားေက်ာင္း၏ အေျခသုိ႔ ေရာက္ရွိရန္ ႀကိဳးျဖင့္ဆြဲေနသည္။ ႐ုိးရာအရ တစ္ႏွစ္တာ၏ အခ်ိန္အမ်ားစုတြင္ ဖံုးကြယ္ထားရသည့္ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရား ပံုေတာ္တစ္ခုကုိလည္း ျမင္ေနရၿပီး ျပည္သူမ်ားက အပ်က္အစီးမ်ားေပၚသုိ႔ တက္ကာ အဆုိပါ ပံုေတာ္အား ပူေဇာ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕က ထုိသုိ႔မလုပ္ရန္ တားဆီး၍ ျပန္ခုိင္းၾကရသည္။

ျပည္သူမ်ားမွာ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္တစ္၀ွမ္းတြင္ ကြဲေၾကေနေသာ အထိမ္းအမွတ္အေဆာက္အဦးမ်ားကုိ လွည့္လည္ ၾကည့္႐ႈေနၾကသည္။ ႏုိင္ငံတကာမွ အကူအညီေပးေရး ၀န္ထမ္းမ်ားက တဲမ်ားထုိးထားၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ၾကက္ေျခနီ ေသြးလွဴဘဏ္တစ္ခုကလည္း ေသြးလွဴသူမ်ားထံမွ ေသြးမ်ားကုိ စုေဆာင္းေနၾကၿပီး ေသြးအိတ္မ်ားမွာ ေရခဲထည့္ထားသည့္ ပံုးထဲတြင္ ေတာင္ပံုရာပံုျဖစ္ေနသည္။

ဒါဘာရ္ရင္ျပင္ အေနာက္ရွိ လမ္းၾကားမ်ားတြင္ နီေပါစစ္တုရင္အားကစား၀တ္စံုကုိ ၀တ္ထားၿပီး လည္ပင္းတြင္ အမႈန္ကာ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုကုိ ခ်ည္ထားသည့္ အသက္ ၃၈ ႏွစ္အရြယ္ စစ္တုရင္ဒုိင္လူႀကီး ဂ်န္နန္ဒရာ ခုိင္ဂ်ဴက ၎ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ သမုိင္း၀င္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈေနသည္။

ခုိင္ဂ်ဴမွာ ငလ်င္ေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးခဲ့ၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ရြဲ႕ေစာင္းေနကာ အႏၱရာယ္ရွိသည့္ အိမ္တစ္အိမ္မွ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၏ ပုိင္ဆုိင္မႈမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းရာတြင္ ကူညီေပးေနသည္။ ၎၏ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက အခန္းတစ္ခန္းကုိ ငွားထားၿပီး အျခားမိသားစု၀င္မ်ားက ဘခ္ပူးရ္ရွိ ျဖစ္သလုိျပဳလုပ္ထားေသာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမ်ားသုိ႔ သြားေနၾကသည္။

ခုိင္ဂ်ဴမွာ လမ္းမ်ားရွိ အပ်က္အစီးမ်ားကုိ ဖယ္ရွား၍သြားကာ အဆုိးဆံုး ထိခုိက္ခဲ့သည့္ ေနရာမ်ားကုိ ညႊန္ျပသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လမ္းၾကားေလးမ်ားတြင္ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမ်ား ၿပိဳလဲေနၾကသည္။ သစ္သားရက္မမ်ား၊ ကြန္ကရစ္မ်ားႏွင့္ အိပ္ယာအပ်က္အဆီးမ်ား ေတာင္လုိပံုေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ျပည္သူမ်ားကလည္း ၿပိဳက်ေနေသာ အိမ္မ်ားမွ အပ်က္အစီးမ်ားကုိဖယ္ကာ ၎တုိ႔၏ ပုိင္ဆုိင္မႈမ်ားကုိ စုေဆာင္းေနၾကသည္။

လမ္းၾကားတစ္ခုတြင္ အိမ္မ်ား အတန္းလုိက္ၿပိဳက်ေနသည္။ ကာစီယုိ ဂဏန္းတြက္စက္၊ ေအာက္စက္မွ အစိတ္အပုိင္းမ်ား၊ ကုသုိလ္ကံကို အေျချပဳကာ ကစားရသည့္ ဒူခ္ကူတီ ကစားနည္းအတြက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ စသည္တုိ႔က အပ်က္အဆီးမ်ားေပၚတြင္ ရွိေနသည္။ ခုိင္ဂ်ဴ၏ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည့္ လူလတ္ပုိင္း အမ်ိဳးသမီး ၂ ဦးက ထုိေနရာတြင္ ေသဆံုးေနသည္။

ခုိင္ဂ်ဴက လံုး၀ အေကာင္းပကတိအတုိင္းရွိေနသည့္ အိမ္တစ္လံုးကုိ ညႊန္ျပသည္။ အဆုိပါအိမ္မွာ ႐ုိးရာ နီ၀ါရီပံုစံ တည္ေဆာက္ထားသည့္အိမ္ျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာစာကုိ အုပ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည္။ ေလးထပ္ေျမာက္တြင္ အုပ္ကၽြပ္မုိး ေခါင္ျဖင့္ ထပ္ခုိးရွိသည္။ အဆုိပါအိမ္၏ သက္တမ္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ခန္႔ရွိမည္ဟု ခုိင္ယူက ယံုၾကည္ေနသည္။

တူလဒ္ဟာရ္က ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးမ်ား ၿပိဳက်ရျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းမွာ ေကာင္းမြန္စြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈ မရွိျခင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ အေလာတႀကီး ျပဳျပင္မြမ္းမံျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆုိသည္။

“ဒီေနရာမွာ ငလ်င္ေတြလႈပ္တယ္ဆုိတာ သမုိင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိၾကပါတယ္။ ဒီလုိငလ်င္မ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ ထားတာမ်ိဳးပါ” ဟု သူကဆုိသည္။

ေရွးေဟာင္းအိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကနဦးက မိမိတုိ႔ဘုိးေဘးမ်ား၏ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ရရွိခဲ့သည့္ အသိပညာကုိ အေျချပဳ၍ ငလ်င္ဒဏ္ခံႏုိင္ေအာင္ ေဆာက္ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု တူလဒ္ဟာရ္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ဗိသုကာ ပံုစံမ်ားက အေရးႀကီး

ဥပမာအားျဖင့္ ခတၱာမန္ဒူ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္တြင္ရွိသည့္ ကူမာရီဂါရ္ အေဆာက္အဦးမွာ အပ်က္အဆီးအနည္းငယ္သာ ရွိခဲ့သည့္ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦးျဖစ္သည္။ ၁၈ ရာစုအလယ္ပုိင္းတြင္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အဆုိပါ အေဆာက္အဦးမွာ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားမ ကာလီ ၀င္စားသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည့္ ကေလးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကူမာရီေနထုိင္သည့္ ေနအိမ္ျဖစ္သည္ဟု တူလဒ္ဟာရ္က ဆုိသည္။ သူမမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ထုိအိမ္တြင္ ေနထိုင္သည္။ အဆုိပါ အိမ္၏ ေလးဘက္ေလးတန္မွ အေဆာင္မ်ားက တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု က်ားကန္ေပးထားသည္ဟု သူက ဆုိသည္။

ခုိင္ဂ်ဴက လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားမွာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးမ်ား၏ ဗိသုကာဒီဇုိင္းကုိ ပံုတူကူး၍ ေဆာက္လုပ္ေသာ္လည္း အဆုိပါ အေဆာက္အဦးမ်ား၏ နည္းပညာမ်ားကုိမူ အသံုးျပဳျခင္းမရွိဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ သူက အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္လုိက္သည္။ ထုိအိမ္က ဒါဘာရ္ရင္ျပင္ရွိ မၿပိဳဘဲက်န္ခဲ့ေသာ ညာတာပုိလာ ဘုရားေက်ာင္း တည္ထားသည့္ႏွစ္တြင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူကေျပာသည္။

႐ုိးရာ နီ၀ါရီ ဗိသုကာဒီဇုိင္းျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ေအာက္ပုိင္းရွိ ၾကမ္းျပင္က အနည္းငယ္သာ ပ်က္ဆီးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကြန္ကရစ္မ်ားေလာင္း၍ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အေပၚပုိင္းၾကမ္းျပင္မ်ားက ၿပိဳက်ခဲ့ေလသည္။ ထုိၿပိဳက်မႈတြင္ လူ ၄ ဦး ပိမိခဲ့ၿပီး ၂ ဦးကုိသာ အသက္ရွင္လ်က္ ကယ္ထုတ္ႏုိင္သည္ဟု ခုိင္ဂ်ဴက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

အသက္ ၃၂ ႏွစ္အရြယ္ ကုန္စံုဆုိင္ပုိင္ရွင္ ဒီပက္ရွ္ ဒူဘန္ဇာရ္က ဦးေလးျဖစ္သူ၏ တည္းခုိခန္းရွိ ေလွကားတြင္ ထုိင္ေနသည္။ ထုိတည္းခုိခန္းမွာ ဒါဘာရ္ရင္ျပင္ရွိ အျခားေသာ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားႏွင့္ တည္းခုိခန္းမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးခဲ့သည္။ အဆုိပါ စီးပြားေရးမ်ားကုိ တစ္လအတြင္း ျပန္ဖြင့္ႏုိင္မည္ဟု သူက တြက္ထားသည္။

“ၿမိဳ႕ထဲကလူေတြက အခုအခ်ိန္မွာ လံုး၀ တုန္လႈပ္ေနၾကပါတယ္။ အဓိကျပႆနာကေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈပါပဲ”

မိသားစုႏွင့္အတူ ငလ်င္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္ ဒူဘန္ဇာတစ္ေယာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ ကံၾကမၼာေကာင္းကုိလည္း သတိတရရွိေနသည္။

ဘဟာဂ္၀တီဘုရားေက်ာင္းကုိ ရွင္းလင္းေနသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ထုိင္ေနသည့္ သူက အပ်က္အဆီးမ်ားကုိ ဖယ္ရွားျခင္းမွာ အနည္းငယ္စိတ္သက္သာရသည္ဟု ဆုိသည္။ ဆယ္ယူရသမွ် အားလံုးကုိလည္း ဆယ္ယူထားရန္ အေရးႀကီးသည္ဟု သူကေျပာသည္။

“ဘုရားေက်ာင္းက အုတ္ခဲတစ္လံုးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပစၥည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ အျခားသူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ပစၥည္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတ္ာတုိ႔အားလံုးရဲ႕ ပစၥည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ႏုိင္ငံလံုးနဲ႔ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒါကို ရွာေဖြ သိမ္းဆည္းထားရပါမယ္”

ref: Al Jazeera
မိုးေဝ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

May 2, 2015
ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ကေလးအလုပ္သမား ျပႆနာ

ဧျပီ ၃၀ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
.

June 10, 2014 (AP Photo/Gemunu Amarasinghe)

– ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တစ္ဆုိင္တြင္ စုိးမင္းလြင္တစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္ နံနက္ ၆ နာရီမွ ည ၉ နာရီအထိ ေအာ္ဒါမွာေပးျခင္း၊ အစားေသာက္မ်ားခ်ေပျခင္းႏွင့္ ပန္းကန္ေဆးျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရသည္။ ညစဥ္ညတုိင္း ၎မွာ သစ္သားစားပြဲေပၚတြင္ တက္အိပ္ရသည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္သာရွိေသးၿပီး တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္သာရသည့္ ၎က မိသားစု၏ အဓိက ၀င္ေငြရွာသူ ျဖစ္ေန၏။
.
“ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မလုပ္တဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုက အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ အဆင္မေျပပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပေထြး အလုပ္ ရ၊ မရေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ သူ႕မွာ အလုပ္က ပံုမွန္မရွိပါဘူး” ဟု စုိးမင္းလြင္က ဆုိသည္။
.
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ကုိသာတင့္က ျမန္မာ ေရြ႕လ်ား ပညာေရး ပေရာဂ်က္မွ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးသည့္ အတန္းသုိ႔တက္ေရာက္ရန္ စိုးမင္းလြင္အား တစ္ပတ္လွ်င္ ၆ နာရီ ခြင့္ေပးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း စုိးမင္းလြင္ကဲ့သုိ႔ ကေလးမ်ားကုိ အလုပ္ခန္႔ရျခင္းက မတရားလုပ္အားျဖစ္သည္ဟုလည္း သူက ေျပာသည္။
.
“ဒီကေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏွိပ္စက္သလုိ အတင္းအဓမၼလည္း အလုပ္ခုိင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခၚထားတယ္။ အလုပ္ေပးတယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုေတြကုိ သူတုိ႔ ေထာက္ပံ့ႏုိင္မွာပါ။ ဒီမွာဆုိေတာ့ သူတုိ႔မွာ ေနဖုိ႔၊ စားဖုိ႔ ေနရာရွိတယ္။ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ေခၚမထားရင္ ဒီထက္ဆုိးတဲ့ေနရာမွာ သူတို႔ ဘ၀ဆံုးသြားႏုိင္ပါတယ္”
.
ကုိသာတင့္တြင္ ၉ ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ဦးရွိၿပီး အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ၎အားေက်ာင္းထုတ္ကာ အလုပ္ခုိင္းမလားဟု ေမးျမန္းရာတြင္ေတာ့ သူက မခုိင္းဘူးဟုဆုိသည္။
.
“ဒီကေလးေတြက သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုမွာ ပုိက္ဆံ လံုလံုေလာက္ေလာက္မရွိတာေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနရတာပါ” ဟု ၎၏ထံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္ ၅ ဦးကုိ ရည္ညႊန္း၍ ကုိသာတင့္က ဆုိသည္။
.
“ကၽြန္ေတာ့္သားကေတာ့ (သူတုိ႔ထက္) ပိုကံေကာင္းပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူက အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ မလုိေသးပါဘူး”
.
ကေလးမ်ားမွာ ျမန္မာ့စီးပြားေရး၏ ေဒါက္တုိင္မ်ားျဖစ္ေနၾကသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး၊ စက္႐ံုမ်ားႏွင့္ ေစ်းဆုိင္အကူမ်ားအျဖစ္ လုပ္ေနရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၾကာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအၿပီး တံခါးဖြင့္လုိက္သည့္အခါ ကေလးငယ္မ်ား၏ အခန္းက႑ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏုိင္ငံတကာမွ စီစစ္ေလ့လာျခင္းမွာ တုိးလာသည္။
.
“ဒီျပႆနာကုိ အေျခအေနအရေတာ့ လက္ခံထားရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ဘယ္ေနရာကုိပဲသြားသြား၊ ကေလးေတြ အလုပ္လုပ္ေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ရပါတယ္။ ေနရာတုိင္းမွာပါ” ဟု ျမန္မာ ေရြ႕လ်ားပညာေရးပေရာဂ်က္ကုိ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့သည့္ တင္ေအးဟာဒီက ဆုိသည္။ အဆုိပါ ပေရာဂ်က္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ကေလးငယ္ ၄၀၀အား ေက်ာင္းစာမဟုတ္သည့္ ပညာေရးကုိ သင္ၾကားေပးေနသည္။
.
ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး အဓိကေျပာင္းလဲမႈမ်ား လုပ္ေဆာင္စဥ္ကတည္းက ေက်းလက္ေဒသမ်ားမွ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသုိ႔ တုိး၍တုိး၍ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည္။
.
“ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ကုန္စံုဆုိင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ သူတုိ႔က ေစ်းေပါၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ လုပ္အားကုိ လုိအပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြကလည္း ၀င္ေငြေတြပိုပုိရလာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိလည္း ပုိၿပီး ေတာင္းဆုိလာၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာင္းဆုိမႈက လုပ္အားကုိ ပုိၿပီး လုိအပ္ေစတာပါပဲ” ဟု တင္ေအးက ထပ္ေလာင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။

Maxim Malkov/ecoburma

.
ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ကေလးအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ လက္တေလာ အခ်က္အလက္ကုိ ေကာက္ယူရန္ ခက္ခဲသည္။ ယူနီဆက္ဖ္၏ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေလ့လာမႈမွ ရရွိသည့္ ေနာက္ဆံုးအခ်က္အလက္အရ စစ္တမ္းေကာက္ယူမႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည့္ အသက္ ၇ ႏွစ္မွ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ကေလး ၃၃ ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါးမွာ အလုပ္လုပ္ေန ရသည္ကုိ ေတြ႕ရွိခဲ့ ရသည္။ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ာကုိ ေလ့လာ ဆန္းစစ္ေသာ ယူေကရွိ Maplecroft ကုမၸဏီက ကေလးငယ္အလုပ္သမား ျပႆနာတြင္ ကမၻာ့အဆုိးအ၀ါးဆံုး ႏုိင္ငံမ်ား စာရင္း၌ ျမန္မာႏုိင္ငံအား အဆင့္ ၇ ေပးထားသည္။ အိႏၵိယႏွင့္ လုိက္ေဘးရီးယားတုိ႔ထက္ အနည္းငယ္ေတာ့ သာသည္။
.
ႏုိင္ငံတကာ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ ILO က လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ကိန္းဂဏန္းအခ်က္အလက္မ်ားကုိ စုေဆာင္းေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကေလးအလုပ္သမားက ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သာမန္ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ဟု ILO ၏ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ကေလးအလုပ္သမား ပေပ်ာက္ေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အစီအစဥ္မွ နည္းစနစ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အႀကီးအကဲျဖစ္သူ ဆဲလင္မ္ ဘီနာအစ္စာက ဆုိသည္။
.
“ဥပေဒေတြကုိ က်င့္သံုးဖုိ႔နဲ႔ အသိပညာေပးဖုိ႔က သိသာတဲ့ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ေနပါတယ္”
.
၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ ထုိစဥ္က ဘားမားဟုေခၚသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးမ်ား ေစ်းဆုိင္မ်ားႏွင့္ စက္႐ံုမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းကုိ တားျမစ္သည့္ ဥပေဒကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ အဆုိပါ ဥပေဒတြင္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္မွ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ကေလးမ်ား တစ္ေန႔လွ်င္ ၄ နာရီထက္ပုိ၍ အလုပ္လုပ္ျခင္းကုိလည္း တားျမစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ျပဳခံရျခင္း၊ လူကုန္ကူးခံရျခင္း၊ လက္နက္ကုိပဋိပကၡမ်ားႏွင့္ အႏၱရာယ္ရွိေသာ အလုပ္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားအား အသံုးျပဳျခင္းတုိ႔ အပါအ၀င္ ကေလးအလုပ္သမားမ်ားအား ခုိင္းေစမႈ အဆုိး၀ါးဆံုးပံုစံမ်ား ပေပ်ာက္ေစေရး တုိက္တြန္းထားသည့္ ILO ၏ သေဘာတူညီခ်က္ တစ္ခုကုိ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳခဲ့သည္။
.
ျမန္မာ့အလုပ္သမားေရးရာ ၀န္ႀကီးဌာန၏ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုႏွင့္ အလုပ္သမားဥပေဒ စစ္ေဆးျခင္းဌာနမွ အေထြေထြဒါ႐ုိက္တာျဖစ္သူ ဦး၀င္းရွိန္က အစုိးရအေနျဖင့္ အေကာင္းဆံုးကုိ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။
.
“ကေလးအလုပ္သမားကိစၥဟာ ျပႆနာႀကီးတစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဆင္းရဲမြဲေနမႈရဲ႕ ရလဒ္ပါပဲ။ တုိင္းျပည္ကဆင္းရဲတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကေလးေတြက သူတုိ႔မိသားစု ၀င္ေငြရဖုိ႔ ကူညီၾကရတယ္။ ဒါကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာပါလိမ့္မယ္” ဟု ၎က ဆုိသည္။
.
ထုိ႔ျပင္ အစုိးရအေနျဖင့္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ေပးသည့္ အနိမ့္ဆံုးအသက္ကုိ ၁၄ ႏွစ္အထိ တုိးျမႇင့္သတ္မွတ္သြားရန္ စဥ္းစားေနၿပီး ၎၏ ႐ံုးကလည္း အသက္အငယ္ဆံုး အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ပညာသင္ၾကားေပးေရး၊ အသက္ေမြးမႈဆုိင္ရာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးေရးတုိ႔အတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြးေနသည္ဟုလည္း ဆုိသည္။
.
ကေလးငယ္ ၅ ဦးတြင္ ၂ ဦးက အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈဒဏ္ကုိ ခံစားေနရသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ပြဲစားမ်ားကလည္း ကေလးအလုပ္သမားအေရးကုိ မီးထုိးေပးေနသည္။ သူတုိ႔က ကေလးငယ္မ်ားကုိ အလုပ္ရွင္မ်ားထံသုိ႔ တန္ဖုိးတစ္ခုျဖင့္ ပို႔ေဆာင္ၾကသည္။ ခင္ေဌးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေစ်းတစ္ခုတြင္ ကေလးအ၀တ္အစားမ်ား ေရာင္းသည့္ အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္အျပင္ ကေလးအလုပ္သမားရွာေဖြသည့္ ပြဲစားလည္း လုပ္သည္။ ကေလးအလုပ္သမားတစ္ဦး ရွာေပးလွ်င္ အလုပ္ရွင္မ်ားက သူမအား တစ္ေသာင္းအထိ ေပးၾကသည္။
.
“အခ်ိဳ႕လူေတြက ကၽြန္မဆီလာၿပီး သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ဆုိင္လုိ သူတုိ႔ဆုိင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ကေလးေတြကုိ ရွာခုိင္းၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အိမ္အကူရွာခုိင္းၾကတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ မိန္းကေလးေတြလည္း ကၽြန္မဆီလာၿပီး အလုပ္ရွာခုိင္းတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္” ဟု ခင္ေဌးက ေျပာၾကားခဲ့သည္။
.
ခင္ေဌးကေတာ့ သူမမွာ ဆင္းရဲၿပီး အလုပ္လုိေနသည့္ ကေလးမ်ားကုိ ကူညီေပးေနသည္ဟု ခံစားရေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။
.
“အဲဒါဟာ ကၽြန္မ အနိမ့္ဆံုး လုပ္ႏုိင္တာပါပဲ”
.
အျခားပြဲစားမ်ားကလည္း ဤအလုပ္ႏွင့္ပင္ စီးပြားျဖစ္ေနၾကသည္။ ၎တုိ႔၏ အလုပ္က ပုိ၍ လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္။
.
ေနရာတကာတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔ေနသည့္ ကေလးအလုပ္သမားကိစၥက အေမရိကန္မွ စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔မႈ ဖြင့္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာၾကသည့္ အေမရိကန္ ကုမၸဏီမ်ားအတြက္လည္း စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။
.
အေမရိကန္ကုမၸဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၎တုိ႔၏ လုပ္ငန္းခြင္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ရန္ ေတာင္းဆုိမႈ ကုိ ျငင္းပယ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိကာကုိလာ ကုမၸဏီက ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ၎တုိ႔ကုမၸဏီ၏ မူ၀ါဒမွာ အသက္ ၁၈ႏွင့္အထက္ကုိသာ အလုပ္ခန္႔ ထားရန္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ အ၀တ္အစား ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်သည့္ Gap ကုမၸဏီကလည္း ကေလးအလုပ္သမား အတြက္ လံုး၀သည္းမခံသည့္ မူ၀ါဒကုိ ခ်မွတ္ထားသည္ဟု ဆုိသည္။
.
ႏုိင္ငံတကာ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေရးအဖြဲ႕ Verite မွ ေဆာင္ရြက္ထားသည့္ စစ္ေဆမႈမ်ားအရ Gap ၏ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ စက္႐ံုႏွစ္ခု၌ ကေလးအလုပ္သမား ရွိသည္ဟူေသာ အေထာက္အထား မေတြ႕ရဟုဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ အလုပ္သမား ဖုိင္မ်ားတြင္ အသက္အရြယ္ကုိ ေဖာ္ျပထားသည့္ အေထာက္အထား မပါဘဲ၊ ပါရွိသည့္ အေထာက္အထား အခ်ိဳ႕မွာလည္း ျပင္ဆင္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။
.
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ကေလးအလုပ္သမားကုိ ေရွာင္က်ဥ္ရန္ အေမရိကန္ရွိ ကုမၸဏီမ်ားအတြက္ ခက္ခဲႏုိင္သည္ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အေမရိကန္ သံ႐ံုးမွ စီးပြားေရးႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈေရးရာ တာ၀န္ရွိသူ မက္ခ်က္ ရွီရွက္က ဆုိသည္။
.
“ေသခ်ာတာက အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြဟာ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ အေကာင္းဆံုးစံႏႈန္း ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံအတြင္း ဥပေဒေတြကုိ တုိက္႐ုိက္ခ်ိဳးေဖာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုန္စည္အသြားအလာ ကြင္းဆက္ေတြမွာ ကေလးအလုပ္သမားေတြ ရွိႏုိင္မလားဆုိတာကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြက လုိအပ္တဲ့ လံုလ၀ီရိယေတာ့ ထုတ္ရပါမယ္။ အဲဒီလုိကြင္းဆက္ေတြက ကုမၸဏီေတြမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ရတယ္ဆုိတဲ့ ျပႆနာေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကေလးအလုပ္သမားကုိ မစြန္႕လႊတ္ဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔” ကန္ထ႐ုိက္ခြဲေတြနဲ႔ ကုန္ပစၥည္း ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ သူေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာထားရပါတယ္” ဟု ရွီရွက္က ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။
.
ေနာက္ထပ္အခက္အခဲတစ္ခုက အလုပ္မွ ထုတ္လုိက္သည့္ ကေလးငယ္မ်ားမွာ အလြန္ငယ္ရြယ္သည့္ အေနအထား ရွိေသာေၾကာင့္ ၎တုိ႔အား ဘာလုပ္ေပးရမည္ဆုိသည္ကုိ အေျဖရွာရန္ျဖစ္သည္ဟု ဘီနာအစ္ဆာက ဆုိသည္။
.
“ေဒသတြင္း ကုမၸဏီကေတြက လူငယ္အလုပ္သမားေတြကုိ အလုပ္ျဖဳတ္လုိက္တဲ့အခါ ဒီျပႆနာဟာ အျခားႏုိင္ငံေတြမွာ လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေလးေတြဟာ ငယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ပထမရွိေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ပုိၿပီးဆုိး၀ါးတဲ့ ကေလးအလုပ္သမား ပံုစံမ်ိဳးကို ေရာက္သြားတယ္….. ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒါကုိ ေရွာင္ခ်င္ပါတယ္”
.
ရန္ကုန္၏ေျမာက္ဘက္ ၅၅ မုိင္အေ၀းတြင္ရွိသည့္ စိုးမင္းလြင္၏ ရြာတြင္ေတာ့ ၎၏လခ တစ္လ ၃ ေသာင္းခြဲေလာက္မွာ အေတာ္ေလးခရီးေရာက္သည္။ သူ႕မိသားစုက ဆန္ကို အေႂကြးျဖင့္၀ယ္သည္။ ဆန္တစ္အိတ္လွ်င္ ၂ ေသာင္းခန္႔ ကုန္က်ၿပီး မိခင္၊ ပေထြး၊ ညီငယ္ ၂ ေယာက္ႏွင့္ အဖြား စုစုေပါင္း ၅ ေယာက္အတြက္ စားေလာက္သည္။
.
“သူတုိ႔ကုိ အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကေလးေတြကုိ မိဘေတြရဲ႕အေ၀းမွာ မထားသင့္ပါဘူး။ သူတုိ႔ စာရိတၱ ပ်က္ဆီးသြားႏုိင္ပါတယ္။ စုိးမင္းလြင္ကုိ အလုပ္ခုိင္းတာက ကၽြန္မတုိ႔မွာ မေျပလည္လုိ႔ပါ” ဟု မိခင္ျဖစ္သူ ေနာ္အဲလ္ရွီးက ဆုိသည္။
.
ထုိ႔ျပင္ အသက္ ၄ နွစ္အရြယ္ သားျဖစ္သူမွာလည္း စုိးမင္းလြင္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္လာမည္ကုိ သူမက စုိးရိမ္ေနေလ၏။

Ref:Aljazeera America

မိုးေဝ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

April 30, 2015
ဆူးငွက္ – သက္ေတာ္ရွည္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္

ဧျပီ ၂၉ ၊ ၂၀၁၅
ဆူးငွက္ ေရးသည္။
–
တကယ္ေတာ့ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ၀ံသာႏုစိတ္နဲ႔ ဇာတိမာန္သက္သက္က တဆင့္ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာ ေပၚေပါက္ ခဲ့ ရတဲ့ ျမန္မာေတြ မ်ိဳးေစ့ခ်၊ ပ်ိဳးေထာင္၊ ေပါင္းသင္၊ ရွင္သန္၊ ႀကီးထြား၊ ပြင့္လန္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသား တကၠသိုလ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒကို မေက်နပ္လို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ စတင္ခဲ့တဲ့ သပိတ္တိုက္ပြဲရဲ႕ အသီးအပြင့္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအသီးအပြင့္ေၾကာင့္ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္မွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား အားထုတ္မႈနဲ႔ မႏၲေလး ဥပစာေကာလိပ္ ဖြင့္လွစ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
–
၁၉၂၀ခုႏွစ္ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း၊ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္နဲ ႔အမ်ဳိးသားပညာေရးေတာင္းဆိုမႈေတြနဲ႔ အတူ အထက္ဗမာျပည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာလည္း ဥပစာေကာလိပ္တစ္ခုဖြင့္လွစ္ေပးဖို႔ မႏၲေလးမွာ ရွိၾကတဲ့ ဗဟိုစည္ ဦးဘဦး၊ ေက်ာက္စာ ၀န္ေတာ္စိန္ခိုႏွင့္ ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၲီတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕လူထုက ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ အကယ္၍ အဂၤလိပ္အစိုးရက မလိုက္ေလ်ာရင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕လူထုအေနနဲ႔ ကိုယ့္အလွဴေငြနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာ ကိုယ့္ေကာလိပ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ၾကမယ္လို႔တင္ျပလာၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရး မ်က္ႏွာစာမွာလည္း ဂ်ီစီဘီေအ ဦးခ်စ္လိႈင္က ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာင္း ဆိုၾကတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ၀ံသာႏုေခါင္းေဆာင္ ဦးဘေဘက ဥပေဒျပဳေကာင္စီမွာ ၁၉၂၀ျပည့္ႏွစ္ တကသိုလ္ အက္ဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ဥပေဒ အၾကမ္းတင္ခဲ့တယ္။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ၁၉၂၄ခု ဧၿပီလမွာ အစိုးရက ဥေပဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ အတည္ျပဳေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၁၉၂၄ခု ျပင္ဆင္ခ်က္ ဥပေဒအရ အထက္ဗမာျပည္မွာ ဥပစာေကာလိပ္ကို စတင္ဖြင့္လွစ္ဖို႔ ေကာ္မတီ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ဗမာျပည္အတြက္ ဥပစာေကာလိပ္ကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာင္ျပင္ ေဗာဓိကုန္းရပ္ကြက္မွာ ရွိတဲ့ သိပၸံေက်ာင္း၀င္းထဲက တစ္ထပ္အုတ္တိုက္နီကေလးမွာ ၁၉၂၅ ဇူလိုင္ ၄ရက္ေန႔မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါ တယ္။
–
အခုမႏၲေလး တကၠသိုလ္၀င္းထဲ အ၀င္စ မုဒ္ဦးအေက်ာ္လမ္း အေရွ႕ဘက္က အုတ္တိုက္နီေလးပါ။ တကၠသိုလ္သက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံး အင္ဂ်င္နီယာ႐ုံးအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ေနရာေလးပါပဲ။အခုလက္ရွိျမင္ေနရတဲ့မႏၲေလး တကၠသိုလ္ပင္မအေဆာက္အဦးႀကီးကေတာ့ ၁၉၂၁ခုႏွစ္မွာ အုတ္ျမစ္ ခ်ၿပီး ၁၉၂၄ခုႏွစ္မွာ စိုက္ပ်ဳိးေရး သိပၸံ႐ုံး အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။

မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္ စၿပီး ဖြင့္လွစ္ေတာ့ ေကာလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မွာ ကပၸတိန္ေက်ာ္ညြန္႔က သဘာပတိအိျဖစ္ေဆာင္ရြက္တယ္။ မစၥတာ ထင္၀ီ(M.A)က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္ဘာသာကထိက၊ ဦးဖိုးသာ (M.Sc)က ႐ူပေဗဒနဲ႔ ဓာတုေဗဒကထိက၊ ဦးလွေပၚဦး (M.A) က သခ်ၤာကထိက၊ ဦးဘက်ား(B.A)က ပါဠိ ျမန္မာစာ၊ မစၥတာ အက္စ္ဒါမိုဒါရမ္က သိပၸံပညာနည္းျပတို႕ ျဖစ္ၾကတယ္။ မႏၲေလး ဥပစာေကာလိပ္ စဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသူ (၂)ေယာက္အပါအ၀င္း ေက်ာင္းသား (၃၁)ေယာက္ရွိတယ္။ ဖြင့္လို႕တစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၂၆ခုၾသဂုတ္လေရာက္ေတာ့ ဥပေဒျပဳေကာင္စီမွာ ေရႊေတာင္ၾကားပါတီက မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားနည္းလုိ႔ ပိတ္ပါဆိုၿပီး အဆိုတင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ မႏၲေလးဥပစာ ပိတ္ပင္ေရး အစီအစဥ္ကေတာ့ ေဒသစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲအေနနဲ႔ ေနာက္မဆုတ္ဘူး။
–
၁၉၃၀ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္ ပိတ္ေရး အစီအစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြကလည္း ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ အိမ္ေတာ္ရာ ၁၄ခန္း ဇရပ္မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြက ရဟန္းပ်ဴိသမဂၢ ၊ ေစ်းခ်ဳိေတာ္၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ခံေတြနဲ႔အတူ ကန္႔ကြက္ သပိတ္ေမွာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္ပိတ္ေရးကိစၥဟာ ေအာင္ျမင္မသြားခဲ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ အစိုးရအေနနဲ႔ ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေရး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ အက်ပ္အတည္းက်ေရာက္ေနတာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔စစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားေတာ့ဖြင့္လွစ္ဆဲ မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္ကို ဥပစာေကာလိပ္ရဲ႕ေက်ာင္းသား ေဟာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး လက္ရွိ ဥပစာေကာလိပ္ ဓာတုေဗဒ ဆရာျဖစ္သူ ဦးကိုေလး (ေဇယ်ာေမာင္)က ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။ မႏၲေလးလည္း စစ္ေရာက္ေရာ ဥပစာေကာလိပ္လည္း ပိတ္လိုက္ရတယ္။
–
စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ မႏၲေလးဥပစာ ေကာလိပ္ျပန္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ေရးကို ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္နဲ႔ ဆရာဦးကိုေလး (ေဇယ်ာေမာင္)တို႔ပဲ ျပန္လည္ ဦးေဆာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရအေနနဲ႔ကေတာ့ မသိလိုက္မသိဘာသာပါပဲ။ စစ္ႀကီးအၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဖဆပလ အစိုးရဖြဲ႕ေတာ့ ဦးရာဇတ္ ၀န္ႀကီးတာ၀န္အယူ ရန္ကုန္ေရာက္စဥ္ မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ေရးကို ဆရာဦးကိုေလးန႔ဲ ထပ္မံႀကိဳးစားၾကျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၄၇ ခုေမလ၂၉ရက္ေန႔မွာပဲ ဆရာဦးကိုေလး (ေဇယ်ာေမာင္) ကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး အျဖစ္ခန္႔အပ္ၿပီး မႏၲေလး ဥပစာေကာလိပ္ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ဖို႔ တာ၀န္ေပးလိုက္ပါတယ္။
–
စစ္ႀကီးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ ပရိေဘာဂေတြ ၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ျပန္လည္ရရွိဖို႔ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဆရာဦးကိုေလး (ေဇယ်ာေမာင္) ဟာ ႀကိဳးစားေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ၁၉၄၈ခု ဇြန္လေရာက္မွ မႏၲေလးယူနီဗာစီတီေကာလိပ္အျဖစ္ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ စိုက္ပ်ဳိးေရးသိပၸံ႐ုံးအျဖစ္ အသုံးျပဳဆဲျဖစ္တဲ့ ပင္မအေဆာင္ႀကီးကိုလည္းမႏၲေလးယူနီဗာစီတီေကာလိပ္ပင္မစာသင္ေဆာင္ႀကီးအျဖစ္ ခမ္းနားစြာ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။မႏၲေလးယူနီဗာစီတီေကာလိပ္ဖြင့္ပြဲကို မႏၲေလးၿမိဳ႕လူထုကလည္း ၀မ္းပန္းတသာပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကတယ္။ မႏၲေလးယူနီဗာစီတီေကာလိပ္ဖြင္႔လွစ္ႏိုင္ေရးကို အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္ကေတာ႔ ဖြင္႔ပြဲမတိုင္ခင္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ကပဲ မသမာသူတို႔ လုပ္ႀကံမွဳေၾကာင္႔ ကြယ္လြန္ခဲ႔ရွာၿပီေပါ႔။
–
ဒီဥပစာေကာလိပ္ကလည္း အတိုက္အခံ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားက ႐ုန္းကန္ၿပီး ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္နဲ႔ ဆရာဦးကိုေလး(ေဇယ်ာေမာင္)တို႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ မႏၲေလးယူနီဗာစီတီေကာလိပ္အျဖစ္ အဆင့္ျမႇင့္တင္ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ ဆက္လက္အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကလို႔လည္း ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္မွာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ အျဖစ္ သီးျခားရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ပညာေရးစံနစ္ေတြေၾကာင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ မႏၲေလး၀ိဇၨာႏွင့္ သိပၸံ တကၠသိုလ္အသြင္ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ မူလအမည္နဲ႔ တည္ရိွခဲ့တာပါ။
–
မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္မွသည္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ျဖတ္သန္းမႈ သမိုင္းရွည္ႀကီးအတြင္း ဒီတကၠသိုလ္ႀကီးက ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြ၊ အရပ္ဘက္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ အမႈထမ္းေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာ ပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ ပါေမာကၡႀကီးေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့႐ံုမက အႏုပညာရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အားကစားသမားေပါင္းမ်ားစြာလည္း ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
–
အခု… ေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းခ်ိန္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း အတိတ္ေကာင္း နိမိတ္ေကာင္းေတြနဲ႔အတူ သမိုင္းအစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ႀကီးကလည္း ဒီအခ်ိန္အခါေကာင္းမွာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ျပန္လည္ႏိုးထ ရွင္သန္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
–
မႏၲေလးၿမိဳ႕လူထုက ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္လို္က္ၿပီး ျပည္သူ႕အသံ၊ ျပည္သူ႕ဆႏၵ၊ ျပည္သူ႕လိုလားခ်က္ေတြ ကို ေဖာ္ေဆာင္ပါမယ္လို႔ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ မႏၲေလးက အသီးသီးေသာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ား ထံက မႏၲေလးတကၠသိုလ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တင္ျပေတာင္းဆိုေမးျမန္းတဲ့အသံကို လႊတ္ေတာ္သက္တမ္း ၄ႏွစ္ေက်ာ္ ၅ႏွစ္ အၾကာ လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းကုန္ဆံုးလု အခ်ိန္ထိ မၾကားရတာကလည္း မဲဆႏၵရွင္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားအဖို႔ ကံဆိုးလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ရင္ပတ္စည္တီးရမယ့္ ကိန္းပါပဲ။
–
တကယ္ေတာ့ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္မွာ ဖြင္႔လွစ္ခဲ႔တဲ႔ မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္ဟာ ဒီႏွစ္ ၂၀၁၅ မွာ အႏွစ္ ၉၀ တင္းတင္းျပည့္ပါၿပီ။ ဒါဟာ မႏၱေလးအတြက္သာမက တစ္မ်ိဳးသားလံုးအတြက္ ေကာင္းေမြပါပဲ။ အလားတူ ၁၉၄၈ခုႏွစ္မွာ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားက မႏၲေလးဥပစာေကာလိပ္ ကေန အဆင္႔ျမွင္႕ဖြင္႔လွစ္ခဲ႔တဲ႔ မႏၱေလးယူနီဗာစီတီေကာလိပ္ကလည္း ဒီႏွစ္မွာ ၆၇ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ တစ္ခါ ၁၉၅၈ခုႏွစ္မွာ မႏၱေလးယူနီဗာစီတီေကာလိပ္မွသည္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္အျဖစ္ သီးျခားဖြင့္လွစ္ႏိုင္တာလည္း ၅၇ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။
–
ဘာပဲေျပာေျပာ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ရဲ႕ သေႏၶအစ မူလကတြက္ရင္ ဒီ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ဟာ ႏွစ္ ၉၀ တင္းတင္းျပည့္တဲ႔ မဂၤလာ အခါသမယ ပါပဲ။ လက္ရွိ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ကို ေမာင္းႏွင္ တာ၀န္ယူေနၾကသူေတြရဲ႕အမ်ားစုဟာ လာမယ္႔၁၀ႏွစ္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ရာျပည့္ကို ပဲ႔ကိုင္ခြင္႔ရဖို႔ မေသခ်ာႏိုင္ေပဘူး။

ဆူးငွက္

* စာေရးသူ၏ FB စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

မူရင္းလင္ခ္ =>https://www.facebook.com/sue.hnget.3/posts/903248346380376

April 29, 2015
သူေဌးစိတ္ဓါတ္ (Millionaire Mentality)

ဧျပီ ၂၅ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
လူမင္းဟန္ ေရးသည္။

သန္းႂကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ကံေကာင္းမႈ႕၊ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ႕ ဒါေတြ အားလံုးလုိပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ႕ ပိုၿပီးလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါေတြအားလံုးထက္အေရးႀကီးတဲ႔ အရာတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ Millionaire Mentality လို႔ေခၚတဲ႔ သူေဌး စိတ္ဓာတ္ ပါပဲ။ မိမိစီးပြားေရး ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ေအာင္ လူတစ္ဦး ခ်င္းစီရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈ႕ေတြ၊ အရည္အေသြးေတြ အသိပညာေတြ အားလံုးကိုစုစည္း ႀကိဳးကိုင္ႏုိင္ေမာင္းႏွင္ ႏိုင္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ဆိုလိုပါတယ္။

ကာလီဖိုးနီးယားက က်ေတာ္႔ရဲ႕ ေရနံလုပ္ကြက္ ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ လူတစ္ေယာက္ကိုငွားဖူးပါတယ္။ သူ႕နာမည္ကို ေဂ်ာ႔မီလာ လို႔ပဲ ေခၚၾကပါစို႔။ သူက ရိုးသားတယ္၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေရနံလုပ္ငန္းကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။
သူ႕ကို က်ေတာ္ေပးတဲ ႔လစာဟာလည္း သူတာ၀န္ယူရတဲ႔ အလုပ္နဲ႔ မွ်တပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေက်နပ္ပံုရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေရနံ လုပ္ကြက္ေတြကိုသြားၿပီး ေရနံတြင္းေတြ၊ စက္ပစၥည္းေတြကို စစ္ေဆး တုိင္း က်ေတာ္ အားမရပါဘူး။ ေဂ်ာ႕မီလာ ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈ႕ဟာ ထင္သေလာက္အရာမေရာက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္မိပါတယ္။ မလိုအပ္ ပဲ လူေတြ အမ်ားႀကီးခန္႕ထားတယ္။ ကုန္က်စားရိတ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတယ္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြ ေႏွာင္႔ေႏွးေနတယ္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြ က်ျပန္ေတာ႔ လည္း ျမန္ျမန္ လုပ္ၿပီး ေသခ်ာဂရုမစိုက္။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းကိရိယာေတြ လိုေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက် မလိုအပ္ ပဲ ပံုေနတယ္။ ေဂ်ာ႕မီလာ ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ကြက္ ထဲကို ေသခ်ာဆင္းၿပီး မေလ႔လာပဲ ရုံးခန္းမွာခ်ည္းပဲ အခ်ိန္ကုန္ေန တယ္လို႔ က်ေတာ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းဆို ဒါေတြအားလံုးဟာ သူ႕တာ၀န္ပါ။ ဒါေတြေၾကာင္႔ အလုပ္ဟာ စားရိတ္ေတြႀကီး၊ ထုတ္လုပ္မႈ႕ကလည္း က်၊ အျမတ္လည္း လံုး၀အားရစရာမရွိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္ ေဂ်ာ႔မီလာ ကိုသေဘာက် တယ္။ ေနာက္ၿပီးသူ႕မွာ ဒီအလုပ္အတြက္ လုိအပ္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အားလံုးျပည္႕စံုတယ္လို႔က်ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တေန႕မွာေတာ႔ က်ေတာ္ ေဂ်ာ႕မီလာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ပဲ သူ႕ကိုေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

“ငါ ဒီဆိုဒ္ထဲမွာ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ယူလိုက္တာနဲ႔ ဘာေတြလုိေနတယ္၊ ဘယ္လို ျပဳျပင္ရမယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ အပြင္႔လင္းဆံုးေျပာရရင္ မင္းဘာလို႔ ဒါေတြ မျမင္တာလည္းဆိုတာ ငါနားမလည္ဘူး။ ” က်ေတာ္က သူ႕ကိုေျပာျပသည္။
“ဟုတ္မွာေပါ႔။ ခင္ဗ်ားက ဒါေတြ အကုန္လံုးပိုင္တယ္ေလ။ ဒီကရတဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္ေတြအကုန္လံုးလဲ ခင္ဗ်ားပဲရမွာေလ။ ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားမ်က္စိက ဘာေတြလိုတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ပိုျမင္တာေပါ႔။” သူကလည္း က်ေတာ္႔ကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပဲ သူ႕အျမင္ကိုျပန္ေျပာပါတယ္။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူေျပာတာကို က်ေတာ္ အရင္က မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ဒါနဲ႔က်ေတာ္လည္း ရက္အနည္းငယ္ေလာက္ စဥ္းစားၿပီးေတာ႔ စမ္းသပ္မႈ႕တစ္ခုလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ ေဂ်ာ႕မီလာ နဲ႔ က်ေတာ္စကားေျပာပါ တယ္။
“ဒီမွာ ၾကည္႕စမ္း ေဂ်ာ႔…. ဒီဆိုဒ္ ကို မင္းကုိ ငါလႊဲေပးလိုက္မယ္။ မင္းကို ပံုမွန္လစာမေပးေတာ႔ဘူး။ ဒီ ဆိုဒ္ က ရတဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အခ်ိဳးက် ခြဲေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ မင္းလက္ခံမလား။”

က်ေတာ္႔ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို သူေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံလိုက္ပါတယ္။

ေျပာင္းလဲမႈ႕ ကေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီဆိုဒ္က ရတဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ဟာ သူနဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆိုတာလည္း သိေရာ၊ ေဂ်ာ႔ ဟာ သူ႕ရဲ႕ အစြမ္းကို အကုန္ထုတ္သံုးေတာ႔တာပါပဲ။ ကုန္က် စားရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်တယ္။ ထုတ္လုပ္မႈ႕ေတြတိုး တက္ေအာင္လုပ္တယ္။ အရင္က သူမျမင္ခဲ႔တဲ႔ လုပ္ပံုကုိင္ပံု အမွားေတြကို ခ်က္ခ်င္းျပင္ပါတယ္။ မလိုအပ္တဲ႔ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းေလွ်ာ႔ပစ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက တပတ္ကို သံုးရက္ေလာက္ ရုံးခန္းမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ႔ ေဂ်ာ႔ဟာ အခုေတာ႔ ဆိုဒ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ ရုံးခန္းကို တစ္လ ေလးေခါက္ေလာက္ပဲ လာပါေတာ႔တယ္။ ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ေနေတာ႔ က်ေတာ္ ေဂ်ာ႕မီလာ ရဲ႕ လုပ္ကြက္ကို ထပ္ၿပီး စစ္ေဆးခဲ႔ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ ဘာအမွား အယြင္းမွ မရွိပါဘူး။ က်ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သူ႔ေနရာ၀င္ၿပီးလုပ္ရင္ေတာ႔ သူ႕ေလာက္ အေပါက္အလမ္း တည္႕ေအာင္လုပ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ က်ေတာ္တို႔ ရဲ႕ အျမတ္ဟာလည္း ေျပာစရာ မလုိေအာင္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ တိုးတက္လာခဲ႔ပါတယ္။

စီးပြားေရး႐ူ႕ေဒါင္႔က ၾကည္႕ရင္ လူေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ပထမတစ္မ်ိဳးက ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးသမားေတြပါ။ သူတို႔ ဟာ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ လခစား မလုပ္လိုပဲ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရး လုပ္ခ်င္သူေတြပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နဲ႔ကိုယ္႔ ဘ၀ရဲ႕ အာမခံခ်က္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားခ်င္ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္စြန္႕စားလုပ္ကိုင္မယ္။ ျဖစ္လာမည္႕ အက်ိဳးဆက္ကိုလည္း ကိုယ္႔ဟာကို တာ၀န္ယူရဲတဲ႔သူေတြပါ။

ဒုတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးေတာ႔ မလုပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အျမတ္ခြဲေ၀မႈ႕ ပံုစံနဲ႔ သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ပံုစံမ်ိဳးပါ။ ဒီအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ေကာ္မရွင္နဲ႔ လုပ္တဲ႔အေရာင္း ကိုယ္စားလွယ္ကေန စီးပြားေရးေလာက ရဲ႕ ထိပ္တန္း မန္ေနဂ်ာေတြ၊ စီအီးအိုေတြ အထိပါပါတယ္။ ေဂ်ာ႔မီလာဟာ ဒီ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားထဲမွာပါပါတယ္။

တတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ႔ ၀န္ထမ္းပဲ လုပ္ခ်င္သူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ ပံုမွန္လစာလိုခ်င္တယ္။ အလုပ္အာမခံခ်က္လိုခ်င္တယ္။ သူတို႔ကိုခိုင္းတဲ႔ အလုပ္ကိုလည္းေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုပ္မယ္။ ဒီအုပ္စုမွာပါတဲ႔သူေတြဟာ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ႔၊ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ႔ ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔မွာ စြန္႔စားလုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္၊ ဦးေဆာင္ခ်င္စိတ္ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ပထမအုပ္စုနဲ႔ ဒုတိယအုပ္စုက လူေတြလို မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္လည္းနည္းပါးၾကပါတယ္။

စတုထၱတစ္မ်ိဳးကလည္း ၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္အေပၚမွာထားတဲ႔ စိတ္ထားဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုရင္ စာတိုက္က စာေရးေတြ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန အေပၚမွာ ထားတဲ႔သေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔တူပါတယ္။ စာတိုက္စာေရး ေတြကိုေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စာတိုက္စာေရးေတြဟာ သူတို႔ အလုပ္ရွင္ ျမတ္သလား ႐ူံးသလားဆိုတာ သိတဲ႔သူ၊ ျမတ္ေစလိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစား အလုပ္လုပ္သူ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ စာတိုက္ဌာနရဲ႕ အ႐ူံးဟာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ကိစၥပါ။ ဒီအ႐ံႈးတြကို ျပည္ေထာင္စု အစိုးရက က်ခံေပးပါတယ္။ က်ေတာ္႔ အထင္ေတာ႔ စာတုိက္စာေရး ဆယ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ ေတာင္ စာတိုက္ဌာန ႐ႈံးသလား၊ ျမတ္သလားဆိုတာ ဂရုစိုက္သူ မရွိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။

ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳးရွိသူေတြကို အလုပ္ခန္႔တာဟာ စာတုိက္ဌာန အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ္႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ မွာေတာ႔ ဒီလိုစိတ္ထားရွိတဲ႔ သူကို အလုပ္ခန္႔မိတဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဟာ ကုိယ္႔ေသတြင္းကိုယ္တူးတာပါပဲ။

ဒါေပမယ္႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ စာတိုက္စာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိတဲ႔ သူေတြ ရာထူးႀကီးႀကီးယူထားတာကို အမ်ားႀကီးေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ လစာ ပံုမွန္ရေနသ၍ သူတို႔ကို အလုပ္ခန္႔ထားတဲ႔ ကုမၸဏီ ျမတ္သလား၊ ႐ူံးသလားဆိုတာကို သိပ္ၿပီး ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို အမ်ားႀကီးႀကံဳဘူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ နာမည္ႀကီး စီးပြားေရးေက်ာင္းေတြက ဘြဲ႕ယူထားတဲ႔သူေတြေတာင္ပါ ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ဟာ Balance Sheet ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမၾကည္႕တတ္ပါဘူး။ အျမတ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုေတာင္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္တဲ႔ ဘြဲ႕ေတြကို ရထားပါေစ။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ စာတုိက္ စာေရးထက္ မပိုပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ကိုယ္႔အက်ိဳးအတြက္ ၾကည္႕တတ္တာက လြဲရင္ သူလုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ အေပၚမွာ တာ၀န္ယူလိုစိတ္မရွိၾကပါဘူး။ သူတို႔ဟာ အျပင္ပန္းအားျဖင္႔ေတာ႔ ရာထူးႀကီးႀကီး အတြက္ ထိုက္တန္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရွိသလိုလိုထင္ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းက် သူတို႔ရဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ အေတြ႕အႀကံဳဟာ တစ္ႏွစ္အေတြ႕အႀကံဳကိုပဲ ဆယ္ခါ ထပ္တလဲလဲ ရွိေနသလိုပါပဲ။ ဆယ္ႏွစ္အေတြ႕အႀကံဳရွိတယ္ဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔တန္တဲ႔ အရည္အခ်င္း၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိၾကပါဘူး။ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ စာတုိက္စာေရး စိတ္ဓာတ္ နဲ႔လူေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ေပမယ္႔ ဘာလို႔ မေအာင္ျမင္တာပါလိမ္႔၊ ဘာလို႔ မႀကီးပြားတာပါလိမ္႔လို႔ ေမးတတ္ၾကပါတယ္။

ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင္႔ပါပဲ။

ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ Millionaire Mentality လို႔ေခၚတဲ႔ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္ ဆုိတာ တကယ္ရွိပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ရွိသူဟာ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္သူျဖစ္ေစ၊ ၀န္ထမ္း ျဖစ္ေစ ေအာင္ျမင္မႈ႕လမ္းေၾကာင္းမွာ သူမ်ားထက္ ေရွ႕ကေရာက္ ႏုိင္ ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင္႔ ဆိုရင္ေတာ႔ သူႂကြယ္ စိတ္ဓာတ္ရွိသူဟာ ကုန္က် စားရိတ္ကို တတ္ႏုိင္သမွ်ေလွ်ာ႕ခ်၊ အျမတ္ ရရွိဖို႔အတြက္ ေရွ႕ရႈၿပီး လုပ္ကိုင္ႏုိင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးရွိသူပါ။ ဒီလို သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟာ က်ေတာ္ အေပၚမွာေျပာခဲ႔တဲ႔ လူေလးမ်ိဳးထဲက ပထမတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒုတိယ တစ္မ်ိဳးမွာ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ တတိယ အုပ္စုမွာ ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး သိတ္မေတြ႕ရတတ္ပါဘူး။ ဒီအုပ္စုက လူေတြဟာ အလယ္အလတ္တန္းစားဘ၀ ေလာက္ နဲ႔တင္ေက်နပ္ တတ္ၾကတဲ႔သူေတြပါ။ စတုထၱအုပ္စုမွာေတာ႔ က်ေတာ္ေျပာတဲ႔ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး လံုး၀ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ နည္းနည္းလုပ္ၿပီး မ်ားမ်ားျပန္လုိခ်င္ သူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ အလုပ္ခန္႔တဲ႔ကုမၸဏီ ကို တိုးတက္ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းရမယ္႔ အရာလို႔မျမင္ပဲ သူတို႔လုိတာကိုေပးတဲ႔ ပေဒသာပင္ အျဖစ္ျမင္ခ်င္ၾကပါတယ္။

က်ေတာ္အရင္တုန္းက ေတြ႔ဘူးပါတယ္။ သူတို႔ေတြ မေအာင္ျမင္ရတာဟာ ငါ႔ေလာက္ ကံမေကာင္းၾကလို႔၊ ငါ ပညာေတြ သင္ခဲ႔ရသလို သူတို႔ မသင္ခဲ႔ၾကရလို႔၊ ငါ႔ေလာက္ စီးပြားေရး အေတြ႕အႀကံဳေတြ မရွိလို႔ လို႔ ေဖးေဖးမမ ေတြးဘူးပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔သိလာတာက ခုနက စီးပြားေရးအေတြ႕အႀကံဳမရွိပါဘူး၊ ကံမေကာင္းပါဘူး ဆိုတဲ႔သူေတြဟာ သူတို႔ အက်ိဳးအတြက္ဆိုပါက အေတာ္ဆံုး စီးပြားေရးသမားေတြ ထက္ေတာင္ တြက္တက္ခ်က္တတ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ က်ေတာ္တစ္ခါ တုန္းက ကုမၸဏီတစ္ခုကို ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီကုမၸဏီဟာ ေအာင္ျမင္ႏုိင္တဲ႔ အေျခအေနေတြ ၊ အခြင္႔အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလ်က္နဲ႔ မေအာင္မျမင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုတာ က်ေတာ္ အေျဖရွာၾကည္႕ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ျပသနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကိုသိလိုက္ရပါတယ္။ ကုမၸဏီရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ရွိသူ မန္ေနဂ်ာ သံုးေယာက္ဟာ စာတုိက္စားေရး ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ သူတို႔ဟာ မလိုတဲ႔ အသံုးစားရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်ရမယ္၊ အျမတ္ရရွိဖို႔ ေရွ႕ ရႈ႕အလုပ္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။

သူတို႔ရဲ႕ တစ္လ လစာဟာ ေထာင္ ဂဏန္းရွိပါတယ္။ လကုန္ခါနီးေတာ႔ သူတုိ႔ လစာထဲက ငါးေဒၚလာ ႏုတ္ထားဖို႔ စာရင္းဌာန ကို က်ေတာ္ၫြန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ဘက္က ေမးလာရင္ က်ေတာ္႔ဆီကို တုိက္ရုိက္လႊတ္လိုက္ ဖို႔လည္း ထပ္ၿပီး ၫြန္ၾကားထားလိုက္ပါတယ္။ က်ေတာ္ ထင္ထားသလိုပါပဲ လစာခ်က္ ရၿပီး တစ္နာရီအတြင္းမွာ မန္ေနဂ်ာႀကီး သံုးေယာက္ က်ေတာ္ဆီေရာက္လာပါတယ္။

“ကုမၸဏီ စာရင္းအင္းေတြကို ငါ အကုန္ၾကည္႕ၿပီးၿပီ။ ဒီထဲမွာ မလိုအပ္တဲ႔ အသံုးစားရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးတက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေတြေၾကာင္႔ မႏွစ္တုန္းက ေဒၚလာေသာင္း ဂဏန္းေလာက္ နစ္နာခဲ႔တယ္။ မင္းတို႔ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ခဲ႔ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ဒီလို အသံုးစားရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဘာလို႔ တက္ေနတာလဲဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာလည္းမရွာဘူး။ ျပင္လည္း မျပင္ဘူး။ အခု မင္းတုိ႔ လစာ ငါးေဒၚလာေလွ်ာ႔ေနတာ က်ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း သိၿပီး complain လုပ္တယ္။” က်ေတာ္လည္းသူတို႔ကို ဆံုးမရပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ႔ က်ေတာ္႔စကားကို နားေထာင္ၿပီး ျပင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ တျခားမွာအလုပ္ရွာဖို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုဟာ အျမတ္မရပဲ ဆက္လက္ ရပ္တည္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေျပာစရာကိုမလိုပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးတစ္ခုမွာ ပိုင္ရွင္ေရာ အလုပ္သမားေတြေရာဟာ ထုတ္လုပ္မႈ႕တိုးတက္ဖို႔၊ အသံုးစားရိတ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလွ်ာ႔ခ်ႏုိင္ဖို႔၊ ထုတ္လုပ္မႈ႕အရည္အေသြး တုိးတက္ဖို႔ ဒါေတြကို သတိရွိရွိနဲ႔ အၿမဲႀကိဳးစားေနရမွာပါ။ ဒါမွလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဟာ တုိးတက္လာ မွာပါ။ ဒါေတြဟာ စီးပြားေရး ပညာရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး အပိုင္းေတြပါ။ ဒီသေဘာတရားကို တခ်ိဳ႕ စီးပြားေရးသမားေတြသိတ္နားမလည္ ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆိုလံုး၀ ကိုနားမလည္တာပါ။

စီးပြားေရးေလာကမွာ အားလံုးသိတဲ႔ သေဘာတရားတစ္ခု အေၾကာင္းကိုလည္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ တခါတုန္းက လူငယ္မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ဌာန အသံုးစားရိတ္ခြင္႔ျပဳမႈ႕ကို ေဒၚလာ ၂၀,၀၀၀ ေလ်ာ႔ခ်လိုက္တဲ႔အေၾကာင္း က်ေတာ႔ ကို မေက်မနပ္ ေျပာျပပါတယ္။

“အဲလို ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္တဲ႔အတြက္ မင္း ဌာနရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ ဒါမွမဟုတ္ ထုတ္လုပ္မႈ႕ က်သြားလို႔လား။” က်ေတာ္သူ႔ကို ျပန္ေမး လိုက္ပါတယ္။

သူက ခဏစဥ္းစားၿပီး “အဲလိုေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။”

“ဒါျဖင္႔ ဘယ္ႏွယ္႔ေၾကာင္႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာတုန္း။”

“ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္တို႔ သံုးစရာတစ္ခုခုေတြ႕လာမွာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ဆို အႀကီးႀကီးစဥ္းစားၿပီး ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားသံုးရမယ္မို႔လား။” သူကလည္း သူ႔သေဘာထားကိုျပန္ေျပာပါတယ္။

ဒီေကာင္ေလးဟာ က်ေတာ္႔ ၀န္ထမ္း မဟုတ္တာေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေအာက္ေမ႔မိပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ အဲေနရာမွာတင္ သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္မွာ။

“ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ႀကီးႀကီးစဥ္းစားၿပီး မ်ားမ်ားသံုးရမယ္” ဆိုတဲ႔သေဘာတရားကို က်ေတာ္စီးပြားေရးေလာက ထဲစ၀င္လာကတည္းက ၾကားဘူးပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားေလာက္ နားလည္မႈ႕လြဲမွားခံရတဲ႔ သေဘာထား စီးပြားေရးေလာက မွာ မရွိဘူးထင္ပါတယ္။
စီးပြားေရးမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိရမယ္။ မ်က္စိတစ္ဆံုးကို ႀကိဳတင္ေတြးေတာႏုိင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေငြေၾကးကိုလည္း လုိအပ္တဲ႔ေနရာမွာ သံုးစြဲရမယ္၊ လိုအပ္ရင္ ဆံုး႐ူံးႏုိင္ေခ် ရွိတဲ႔ေနရာမွာေတာင္ ရင္းႏွီးရမယ္ ဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမမယ္႔ သံုးတဲ႔ေနရာမွာ ေသခ်ာတြက္ခ်က္ရမယ္။ ဆံုးရူံးႏုိင္ေခ် ရွိတဲ႔ေနရာမွာလည္း ဆံုးရူံးႏုိင္ေခ် ကို ေသခ်ာတြက္ခ်က္ၿပီး ျပန္ရမွာနဲ႔ တန္တဲ႔ ေနရာေတြမွာပဲ ရင္းႏွီးရမွာပါ။ ဆင္ကန္းေတာတိုး သလိုလုပ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေတာ္႔ ကိုယ္ပိုင္ အျမင္အရေတာ႔ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္ရွိသူတစ္ေယာက္ဟာ ႀကီးႀကီးမားမားေတြကိုစဥ္းစားဖို႔ထက္ အေသးစိတ္ ကိစၥေတြကို သတိထားဖို႔ ပိုၿပီးလိုတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ မလိုအပ္ေတြအသံုးစားရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔အတြက္ အေသးစိတ္ ကိစၥေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေလ႔လာသင္႔ပါတယ္။ က်ေတာ္ ဒီသေဘာ ကိုေျပာတဲ႔အခါ တစ္ေယာက္က စီးပြားေရးမွာေအာင္ျမင္ဖို႔ ကပ္စီးနည္း ရမွာလားလို႔ ေမးဘူးပါတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ကပ္စီးနည္း တယ္လို႔ ထင္ရတဲ႔ကိစၥေလး ေတြဟာ တျခားတေနရာမွာ ႀကီးမားတဲ႔ကုန္က် စားရိတ္ေတြကို သက္သာေစႏုိင္တယ္လို႔ က်ေတာ္သူ႔ကို ေသခ်ာရွင္းျပရပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက အေမရိကန္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီး တစ္ခု ဟာ သူ႔ရုံးခန္းအမႈိက္ပံုးထဲက စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို ေလ႔လာ ပါတယ္။ ဒီထဲက အသံုး၀င္မည္႔ ပစၥည္းအေသးအမႊားေလးေတြကို ေရြးၿပီး တန္ဖို႔းျဖတ္ပါတယ္။ ဥပမာ- စကၠဴၫွပ္တဲ႔ကလစ္တုိ႔၊ သားေရကြင္းတုိ႔၊ ခဲတံတို႔ေပါ႔။ ဒါေတြအာလံုး ေပါင္းလိုက္တာ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၃၀,၀၀၀ ေလာက္ဟာ အမႈိက္ပံုးထဲေရာက္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ထရပ္ကား ကုမၸဏီတစ္ခု မွာလဲ အဲသလိုပါပဲ။ ကားသမားေတြဟာ ကားကို ဓာတ္ဆီျဖည္႕တဲ႔အခါ ပိုက္ထဲမွာ က်န္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚက် ကုန္တဲ႔ ဓာတ္ဆီဟာ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၅,၀၀၀ ေလာက္ ရွိပါသတဲ႔။

က်ေတာ္ပိုင္တဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုက အငယ္တန္းမန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္ဟာ ထုတ္လုပ္မႈ႕ကို ေသခ်ာေလ႔လာၿပီး ပစၥည္းတစ္ခုကို ဆင္႔တ၀က္ ထုတ္လုပ္မႈ႕ကုန္က်စားရိတ္သက္သာေအာင္လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီဆင္႔တစ္၀က္ ဟာ တစ္ႏွစ္လံုးေပါင္းလိုက္တဲ႔အခါ ေဒၚလာ ၂၅,၀၀၀ ရွိပါတယ္။ ဒီပမာဏဟာ သူ႔လစာ ထက္မ်ားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်ေတာ႔လည္း အဲဒီ မန္ေနဂ်ာပဲ သူ႔ဌာနမွာ ကုန္က်စားရိတ္ ၂၀ ရာႏႈန္းေလ်ာ႔ခ်ၿပီး၊ ထုတ္လုပ္မႈ႕ ၁၂ ရာႏႈန္းတက္လာ ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလးမွာ က်ေတာ္ေျပာတဲ႔ သူႂကြယ္ စိတ္ဓာတ္အျပည္႕အ၀ ရွိပါတယ္။ က်ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရဲ ပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ဟာ အငယ္တန္း မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္နဲ႔ပဲမေနဘူးဆိုတာ။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူ ကိုယ္တိုင္ သန္းႂကြယ္သူေဌးတစ္ဦး ျဖစ္မွာပါ။

အခုလို ၿပိဳင္ဆိုမႈ႕ေတြ အရမ္းမ်ားေနတဲ႔ ေခတ္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတိုင္းဟာ ကုန္က်စားရိတ္ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔နဲ႔ ထုတ္လုပ္မႈ႕တိုးတက္ဖို႔ကို အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနၾကရတာပါ။ ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာ ကုမၸဏီတစ္ခု ရဲ႕ အနိမ္႔ဆံုး၀န္ထမ္းေနရာမွာ ေတာင္ စာတုိက္စာေရးလုိ လူစားမ်ိဳးေတြ အတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး။ အဲသလိုပဲ Millionaire Mentality ရွိတဲ႔ မန္ေနဂ်ာေတြ ၀န္ထမ္းေတြ အလြန္လုိအပ္ပါတယ္။

က်ေတာ္ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေျပာပါရေစ။ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္ရွိတယ္ဆိုတာ ကပ္စီးနည္းတာ၊ တြန္႔တိုတာကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိပိုင္တဲ႔ ဒါမွမဟုတ္လဲ မိမိ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ကုမၸဏီရဲ႕ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး မလိုအပ္တဲ႔ကုန္က်စား ရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔၊ အျမတ္ရရွိဖို႔ အတြက္ ေရွ႕႐ူ႕လုပ္ကိုင္ဖုိ႔ပါ။ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ မိမိကို ကုမၸဏီရဲ႕ အစုရွယ္ယာ ပိုင္ရွင္ေတြဟာ ကုိယ္႔ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လႊဲအပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ႕နဲ႔တန္ေအာင္ ကိုယ္က ႀကိဳးစားဖို႔လိုပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တစ္ခု ဆက္လက္ရပ္တည္ေနဖို႔ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပဲ အခြင္႔အေရးရတုိင္း ဘယ္လို တိုးခ်ဲ႕လုပ္ကိုင္မယ္ဆိုတာကိုပါ ႀကိဳတင္ စဥ္းစားထားဖို႔လုိပါတယ္။ ။

************************************************************

ေရနံသူေဌးႀကီး J. Paul Getty ၏ How to be rich စာအုပ္မွ The Millionaire Mentality ကို က်ေတာ္နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ Getty ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆံုးလူ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ Getty Interest ကုမၸဏီဟာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ ေရနံစ တူး တဲ႔ ကုမၸဏီေတြထဲမွာ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အလွဴအတန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူဟာ အႏုပညာပစၥည္း စုေဆာင္းရတာကိုလည္း ၀ါသနာပါၿပီး သူစုေဆာင္းခဲ႔တဲ႔ အႏုပညာပစၥည္းေတြကို အခုအခါမွာ Getty Museum မွာ ျပသထားပါတယ္။

April 25, 2015