လူဆိုသည္ကို အဓါပၸါယ္ဖြင္႔ရသည္မွာ လြယ္ကူသည္႔ကိစၥတစ္ခုေတာ႔ မဟုတ္ေပ။…………………..
လူဟူသည္႔ သတၱ၀ါသည္ အလြန္တရာ ဆန္းၾကယ္လွသည္မွာေတာ႔ ေသခ်ာေပသည္။ သူတပါးက ကိုယ္႔ကို လွည္႔စားမွာ၊ လိမ္ညာသြားမွာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္ၾကေပမဲ႔ မ်က္လွည္႔ကိုက်ေတာ႔ ပိုက္ဆံေပးၾကည္႔တတ္ၾကသည္႔ ကိစၥမွာလည္း ဆန္းၾကယ္ေပသည္။ သူတပါးက ကိုယ္႔ကို ခ်ိဳးႏွိမ္သြားမွာ၊ သူတပါး ေျခေထာက္ေအာက္ကို ေရာက္ရမွာ ေသမေလာက္ စိုးရိမ္ၾကေပမဲ႔လို႔လည္း အႏွိပ္သည္ကို ပိုက္ဆံေပးႏွိပ္ခိုင္းၾကသည္႔ ကိစၥလည္း အပါအ၀င္ပင္ ျဖစ္သည္။ ပို၍ ထူးဆန္းသည္ကေတာ႔ သူတပါး၏ တံေတြးေထြးရြံရွာျခင္းကို ခံရမွာ ေၾကာက္ၾကသည္႔ သူမ်ားက ပေယာဂဆရာ သို႔မဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ပိုက္ဆံေပး၍ တံေတြးေထြးကာ မန္းမွဳတ္ခိုင္းေစျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ မလုပ္ႏွင္႔ဆိုသည္႔အရာကိုမွ လုပ္ခ်င္သည္။ မစားႏွင္႔ဆိုလွ်င္ စားခ်င္သည္။ ( ကမၻာဦးထဲက မစားသင္႔သည္႔ အသီးကို စားမိ၍ ဒုကၡေရာက္ပံုမ်ားကို ေတြးဆၾကည္႕ၾကပါ။) ။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားကေတာ႔ မလုပ္ႏွင္႔ဆိုေသာ အရာကို ေျဗာင္ပင္လုပ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔လည္း သြယ္သြယ္၀ိုက္၀ိုက္၊ သိုသိုသိပ္သိပ္ေပါ႔ေလ……။
ကၽြန္မတို႔တြင္ ကၽြန္မတို႔မိသားစု၀င္မ်ား စုေပါင္း၍ ဖြင္႔ထားသည္႔ စားေသာက္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ရွိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႕ကေလးတြင္ေတာ႔ ထိုကဲ႔သို႔ေသာ ဆိုင္မ်ားကို လက္ခ်ိဳးေရၾကည္႔၍ပင္ ရႏိုင္ေလသည္။ ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႕ေလးသည္ အတန္ငယ္ က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ္လည္း နယ္စပ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ ျဖစ္သည္႔အတြက္ အစဥ္သျဖင္႔ စည္ကားေနတတ္ေပသည္။
စားေသာက္ဆိုင္ျဖစ္သည္႔အေလ်ာက္ လူ႔အာေဘာ္မ်ား ထြက္က်စီးဆင္းရာ ေနရာလည္း ျဖစ္ေပသည္။ လူ႔ဘာ၀အတိုင္း စားၾကေသာက္ၾကရင္း ဘ၀အေၾကာင္း၊ မိသားစုအေၾကာင္း၊ သားေရးသမီးေေရးအေၾကာင္း၊ အေရာင္းအ၀ယ္အေၾကာင္း၊ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းမ်ားအျပင္ ယုတ္စြအဆံုး ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ၾကသည္႔ အေၾကာင္းကိုပါ ထည္႔သြင္းေျပာတတ္ၾကေပရာ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုသည္မွာ ဆည္းပူးသင္ယူမကုန္ႏိုင္ေသာ ဗဟုသုတဟင္းေလးအိုးၾကီးသဖြယ္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု အကဲပိုပိုႏွင္႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆို၍ရႏိုင္သည္႔ အေနအထားမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္မတို႔၏ ဆိုင္ေလးတြင္ သတိေပးစာမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေပသည္။ “ေဆးလိပ္မေသာက္ရ။ အရက္၊ဘီယာ၊ မူးယစ္ေဆးမ်ားကို ဤဆိုင္အတြင္း သံုးစြဲခြင္႔မျပဳ၊ အစားအစာမ်ားကို ပူပူေႏြးေႏြးခ်က္ျပဳတ္ေပးေနပါသျဖင္႔ အနည္းငယ္ေစာင္႔ဆိုင္းေပးၾကပါရန္…” စသည္ျဖင္႔ေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မတို႔ဆိုင္ကို ၀င္လာသည္႔လူေတြထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ “သည္ဆိုင္က warning ေတြ မ်ားလိုက္တာ” ဟု ဆိုခ်င္ဆိုၾကလိမ္႔မည္။
“ေဆးလိပ္မေသာက္ရ” ဟု ကပ္ထားေသာ္လည္း ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ရလားဟု တခ်ိဳ႕လူမ်ားက ထပ္ေမးတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕လူေတြဆိုလွ်င္ လြန္ကဲလာကာ မီးျခစ္ကိုပင္ ေတာင္းတတ္ၾကေသးသည္။ ထိုသို႔ေမးေသာအခါမ်ိဳးတြင္ သတိေပးစာကို ကၽြန္မ လက္ညွိဳးထိုးျပတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူမ်ားက သူတို႔သည္ စာဖတ္တတ္သည္႔အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာေလရာ စာဖတ္တတ္သူတစ္ေယာက္အဖို႔ ေမးစရာပင္မလိုေၾကာင္း ကၽြန္မကလည္း ခပ္သြက္သြက္ပင္ ျပန္ေျပာရေလသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ စာဖတ္တတ္ေနလည္း ေမးစရာမွမရွိတာကို…။
သည္ခံုမွာ မထိုင္ပါႏွင္႔ဟု ကၽြန္မက အတန္တန္တားသည္ကို “ထိုင္ေတာ႔ ဘာျဖစ္ေသးလဲ” ဟု ေျပာ၍ ခံုေပၚထိုင္ခ်ေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ ျပဳတ္က်သြားဖူးပါေသးသည္။ ခံုက ေအာက္ခံၾကိမ္ေလးေတြက ျပတ္ထြက္လုနီးပါး ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ ျပန္ျပင္ဆင္ရန္ သီးသန္႔ထားရွိေသာ ခံုတစ္ခံုျဖစ္သည္။ အျခားခံုေတြႏွင္႔ မေရာေႏွာထားပါဘဲလ်က္ သူက ထိုခံုကိုမွ ထိုင္ခ်င္သည္တဲ႔ေလ။ “ထိုင္လိုက္ေတာ႔ အဲ႔လိုျပဳတ္က်သြားတာေပါ႔” ဟုပဲ ကၽြန္မ ျပန္ေျဖခဲ႔ပါသည္။
ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ကေတာ႔ နည္းနည္းေလးဆန္းသည္။ “ဖုန္းေျပာခ်င္လို႔ သီခ်င္းသံကို တိုးေပးပါဦး” တဲ႕။ ထိုင္ရာမွပင္ မထဘဲ ေျပာေနသည္။ ထိုလူသည္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ျမင္ဟန္မတူ။ သူသိသည္မွာ သူႏွင္႔ သူဖုန္း အေၾကာင္းကိုပင္ ျဖစ္လိမ္႔မည္။ သူဖုန္းေျပာရႏုိင္ဖို႔အတြက္ သည္ဆိုင္၏ ဖြင္႔ထားေသာ သီခ်င္းသံကိုပါ တိုးေပးရဦးမည္တဲ႔။ ဒါက လူ႔အခြင္႔အေရးတဲ႔လား။ အမွန္တကယ္ ထိုသူလုပ္သင္႔သည္က ဖုန္းကိုကိုင္ကာ အျပင္ထြက္၍ စကားသြားေျပာရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း…..။
ကၽြန္မက သီခ်င္းသံတိုးမေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ အျပင္ထြက္ျပီး ေျပာလွ်င္ ပို၍ အဆင္ေျပႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္႔အခါတြင္ေတာ႔ “ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လာစားတဲ႔ customer ေတြေနာ” ဟူ၍ မ်က္နာထိ မ်က္ႏွာထားႏွင္႔ ျပန္ေျပာပါသည္။ “ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ လာစားတဲ႔အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အကိုတို႔ကလည္း အဆင္ေျပလို႔လာစားတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ကလည္း တန္ရာတန္ေၾကးေရာင္းေပးတယ္၊ ဒီထက္ပိုတဲ႔ ၀န္ေဆာင္မွဳမ်ိဳးကိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ဆိုင္က မေပးႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႕တစ္ေယာက္တည္းအတြက္နဲ႕ေတာ႔ က်န္တဲ႔သူေတြကို စိတ္အေႏွာင္႔ယွက္ မျဖစ္ေစတာ ပိုေကာင္းလိမ္႔မယ္” လို႔ ကၽြန္မရိုးရိုးေလးပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။ ထိုလူက ကၽြန္မကို မည္သို႔ထင္သြားမလဲေတာ႔ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ပါ။
ကၽြန္မကေတာ႔ ထိုသို႔ေသာ လုမ်ိဳးေတြအတြက္ “ အသက္မရွဳရ၊ စကားမေျပာရ” ဆိုသည္႔ သတိေပးစာမ်ားကိုပါ ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ႏွင္႔ ထည္႔သြင္းေရးေပးေစခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ထပ္ေရးလိုက္ပါက ကၽြန္မတို႔ဆိုင္တြင္ မည္သူမွ လာစားၾကေတာ႔မွာ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာပါသည္……။
ကၽြန္မတို႔ေရာင္းေသာ အစားအစာမ်ားမွာ ခ်က္ခ်င္းခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ရသည္႔ အစားအေသာက္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ တကယ္ကိုပင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႏွင္႔ ပူပူေႏြးေႏြး စားရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အနည္းငယ္ ၾကာေကာင္းၾကာလိမ္႔မည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း သတိေပးစာအျဖစ္ ကပ္ထားေပးျပီး ျဖစ္သည္။ “နည္းနည္းေတာ႔ ၾကာမယ္ေနာ” ဟု ၾကိဳျပီး ေမတၱာရပ္ခံထားေသာ္လည္း ၁၀မိနစ္ထက္ ပိုလာလွ်င္ေတာ႔ “မရႏိုင္ေသးဘူးလား” ဟု ေအာ္ဟစ္တတ္ၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ မွာထားသည္႔ ေခါက္ဆြဲမ်ားကို ေနာက္က်မွရသည္ဆို၍ တစ္ပန္းကန္လံုးကို သြန္ပစ္ခဲ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူသြန္သည္ကို ကၽြန္မတို႔ မသိမည္စိုး၍ ဆိုင္မွစားပြဲထိုးေလးကို ေခၚကာ သူသြန္ပစ္လိုက္သည္႔အေၾကာင္းကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင္႔ တကူးတကကို ေျပာျပေနပါသည္။
အို… ဘယ္လိုလူေတြပါလိမ္႔။ သူပိုက္ဆံေပး၍ သြန္ပစ္သည္ကို သိေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ဆိုင္က ပစၥည္းျဖစ္ေနသည္မို႔ စိတ္ထဲ တကယ္ပင္ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ သြန္ပစ္၍ ရသည္ဆိုျခင္းက သူ႕အခြင္႔အေရးပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင္႔မ်ားသည္ တပါးသူကို ထိခိုက္ေစသည္ဆိုပါက ေကာင္းေသာ လြတ္လပ္ခြင္႔မဟုတ္မွန္းေတာ႔ သေဘာေပါက္သင္႔ေပသည္။
ထိုသို႔ေသာ လူမ်ားအတြက္ ကၽြန္မတို႔ဆိုင္ရွင္ေတြက မည္သို႔ဆက္ဆံေပးရမည္နည္း။ ကၽြန္မအျမင္မွာေတာ႔ လူသားတစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေလးစားၾကလွ်င္ သည္လိုျပႆနာေတြကို ၾကံဳရမွာမဟုတ္ဟုပဲ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႔လည္း မည္သို႔ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာကတည္းက ရန္ပြဲေတြ စစ္ပြဲေတြက ရွိေနျပီပဲေလ။
သို႔ေသာ္လည္း ကိစၥတိုင္းတြင္ “စည္း” ဆိုသည္က ရွိေနေပေသးသည္။ ဘုရားထဲသို႔၀င္လွ်င္ ဖိနပ္ခၽြတ္ရသည္။ “ဖိနပ္ခၽြတ္ပါ” ဟု ေရးထားေျပာထားေသာ ေနရာတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ရမည္။ “ကြမ္းတံေတြးမေထြးရ” ဟု ဆိုေသာ ေနရာ၊ “အမွိဳက္မပစ္ရ” ဆိုေသာ ေနရာ စသည္ျဖင္႔ စည္းေဘာင္ေလးေတြကေတာ႔ ရွိၾကစျမဲပင္။ ျပႆနာ၏ အေျဖကေတာ႔ ရွင္းရွင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာမ်ားကို မလိုက္နာႏိုင္ပါက ထိုအရာမ်ားရွိေသာ ေနရာသို႔ မသြားမိေစရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သြားမိခဲ႔လွ်င္ ေလးစားလိုက္နာရမည္က လူတစ္ေယာက္၏ ေမြးရာပါအသိႏွင္႔ သင္စရာမလိုသည္႔ တာ၀န္တစ္ခုသာ ျဖစ္ရေပမည္။
ကၽြန္မတို႔၏ ဆိုင္ေလးမွ သတိေပးစာမ်ားသည္ ထိုသူတို႔အတြက္ နာက်င္စရာမ်ား ျဖစ္ေနမည္လား သို႔မဟုတ္ အျမင္ကပ္စရာမ်ား ျဖစ္ေနမည္လား။ အေသအခ်ာေတာ႔ မေျပာတတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ “ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ အရက္၊ဘီယာ၊ မူးယစ္ေဆးမ်ားကို ဤဆိုင္အတြင္း သံုးစြဲခြင္႔မျပဳ၊ အစားအစာမ်ားကို ပူပူေႏြးေႏြး ခ်က္ျပဳတ္ေပးေနပါသျဖင္႔ အနည္းငယ္ေစာင္႔ဆိုင္းေပးၾကပါရန္..” စသည္႔ သတိေပးစာမ်ားထဲတြင္ေတာ႔ ထိုသူတို႔၏ လြတ္လပ္ခြင္႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ စာသားမ်ိဳးမ်ား စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မပါ၀င္ပါဟု စဥ္းစားမိေပသည္။ သည္စာေတြထဲမွာ ဘာမ်ားအမွားေတြ ပါေနသနည္း။
သူတို႔၏ လြပ္လပ္ခြင္႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္မိသည္ပဲ ထားဦး။ “ကိုယ္႔ေနရာ၊ ကိုယ္႔အရပ္ေဒသမွာ ကိုယ္႔စည္းေလးေတာ႔ ကိုယ္ထားဦးမွာေပါ႔” ဟု ဆိုလွ်င္ေရာ… ။ သည္ကိစၥဟာလည္း ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္ပိုင္လြပ္လပ္ခြင္႔ပဲ မဟုတ္လား။ ယခုေတာ႔ ကၽြန္မလည္း လူေပါင္းစံုအေၾကာင္းကို ေဖာက္သည္ခ်ေနမိသည္(႔ တနည္း) အတင္းေျပာေနမိသည္႔ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ႔ေလျပီ။( ကၽြန္မအပါအ၀င္ေပါ႔ေလ။ လူေတြက တေယာက္တမ်ိဳးစီခ်ည္းပါပဲ။)
အမ်ားက “ဤ” ကို “ ကၽြဲ” ဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ “ဤ” ကို “ဤ” ဟုသာ အရွိအတိုင္းဖတ္ေနသည္႔လူအား “စည္းအျပင္ဘက္ကလူ” ဟု ၀ိုင္းျပီး သမုတ္ၾကေတာ႔မည္ကို ကၽြန္မ အေသအခ်ာ ေျပာရဲပါသည္။
Khalay
