ဒီဇင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၆
M-Media
– အတိတ္ကာလတုန္းက ေငြေၾကးဆုိတာ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ကုန္ပစၥည္းေတြအတြက္ ေငြေပးေခ်ဖုိ႔ ကုလားအုတ္ေတြ၊ ကၽြဲႏြားေတြနဲ႔ သုိးေတြကုိ သံုးစြဲခဲ့ၾကတာပါ။ ၁၄ ရာစု မြတ္စလင္ခရီးသြား အစ္ဗေန႔ ဘက္တူတာ (Ibn Battuta) လက္ထက္ ေမာ္လ္ဒိုက္ႏုိင္ငံမွာ ခ႐ုကမာအခြံေတြကို ေငြေၾကးအျဖစ္ သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခြံေတြဟာ တန္ဖုိးရွိတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ခံရၿပီး၊ ဒီေငြေၾကးဟာ အေနာက္အာဖရိက က မာလီႏုိင္ငံအထိ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အေႂကြး၀ယ္ကဒ္ေတြ၊ ေငြစကၠဴေတြ၊ ဒဂၤါးေတြကုိ အသံုးျပဳေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ႑ာေရးေစ်းကြက္ေတြက အီလက္ထေရာနစ္အသံုးျပဳ ေငြေၾကးလႊဲေျပာင္းမႈေတြနဲ႔အတူ မျမင္ရဘဲ စီးဆင္းေနတဲ့ ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေငြစကၠဴေတြဟာ ပမႊားေလာက္သာ ရွိပါတယ္။ ဘက္တူတာလက္ထက္က ခ႐ုကမာခြံေတြ ယေန႔မွာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသလုိ အနာဂတ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အခု အသံုးျပဳေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ၊ ဒဂၤါးေတြကလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။
ဒါရြလ္အစၥလာမ္ (Dar al-Islam) လုိ႔ေခၚတဲ့ မြတ္စလင္ကမၻာဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ အေျပာင္းအလဲ မ်ားခဲ့ေပမယ့္ နယ္ပယ္ကုိေတာ့ ခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ေရႊနဲ႔ ေငြေတြကုိ ႏုိင္ငံတကာေငြေၾကးအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ႏုိင္ငံၿပီးတစ္ႏုိင္ငံကို ခရီးသြားမယ္ဆုိရင္ မတူညီတဲ့ ေငြေၾကးေတြအျပည့္နဲ႔ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ သယ္ေဆာင္သြားမယ့္အစား ခရီးသြားခ်က္လက္မွတ္ (traveler’s check) ကုိ ယူေဆာင္သြားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၄ ရာစုတုန္းက မြတ္စလင္ကမၻာက ခရီးသြားေတြဟာ ေစ်းႀကိဳေစ်းၾကား၊ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ သြားလာခဲ့ၾကၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကေန ဇနပုဒ္ေတြအထိ ဒီနာရ္ (ဒီရ္ဟမ္) ေငြေၾကးကုိ အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
မြတ္စလင္ကမၻာရဲ႕ အျပင္ကုိ ထြက္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေပးအယူေတြက တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၀ အရင္က တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ဘ႑ာေရး အျခအေနကုိ အစ္ဗေန႔ ဘက္တူတာရဲ႕ ေအာက္ပါေရးသားမႈကေန တစ္ဆင့္ သိႏုိင္ပါတယ္။
“တ႐ုတ္ျပည္သူေတြဟာ လက္၀ါးအရြယ္အစားေလာက္ရွိတဲ့ စကၠဴေတြနဲ႔ ေရာင္းၾက၊ ၀ယ္ၾကၿပီး၊ အဲဒီစကၠဴေတြမွာလည္း ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ တံဆိပ္ကုိ ထုထားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစ်းထဲကုိ ဒီရ္ဟမ္ ဒါမွမဟုတ္ ဒီနာရ္နဲ႔ သြား၀ယ္မယ္ဆုိရင္ လက္မခံဘဲ သူ႕ကုိလည္း အေရးမလုပ္ေတာ့ပါဘူး”
၇ ရာစုနဲ႔ ၈ ရာစုအတြင္းမွာ ေငြေၾကးကုိ ေရႊ ဒါမွမဟုတ္ ေငြနဲ႔ လုပ္ၾကပါတယ္။ မြတ္စလင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ဒဂၤါးေတြကုိ ကုရ္အာန္ရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈနဲ႔ ကုိက္ညီေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
“အသင္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ေရာင္းခ်ေသာ ၀တၳဳပစၥည္းတစ္စံုတစ္ရာကုိ ေတာင္း၊ တင္း၊ ခြက္ စသည့္ ပမာဏျဖင့္ ျခင္တြယ္၍ ေရာင္းခ်ေသာအခါ၀ယ္ အျပည့္ ျခင္တြယ္၍ေပးၾကေလကုန္။ ထုိမွတပါး အသင္တုိ႔သည္ အေလးခ်ိန္ခြင္ျဖင့္ ခ်ိန္တြယ္၍ ေရာင္းခ်ေသာအခါတြင္လည္း မွန္ကန္ေသာ အေလးခ်ိန္ခြင္ျဖင့္ ခ်ိန္တြယ္၍ ေပးၾကေလကုန္” (ကုရ္အာန္ ၁၇၊ ၃၅)
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒဂၤါးေတြကုိ ေရႊစစ္စစ္၊ ေငြစစ္စစ္ျဖစ္ေအာင္၊ အေလးခ်ိန္မွန္ကန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ဟာ အုပ္စုိးသူေတြရဲ႕ တာ၀န္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေငြေၾကးစံႏႈန္းကုိေတာ့ ရွရီအာဥပေဒအရ သတ္မွတ္ၿပီး ေရႊအတြက္ ၇ မစ္ကဲလ္ (mithqal) နဲ႔ ေငြအတြက္ ၁၀ ဒီရ္ဟမ္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတုိင္းအတာ မရွိတဲ့ ဒဂၤါးေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားေငြေၾကးေတြ၊ ဒဂၤါးအေဟာင္းေတြကုိေတာ့ ေရႊတံုး၊ ေငြတံုးေတြနဲ႔အတူ ဒဂၤါးသြန္းလုပ္ရာ ေနရာကုိ ယူေဆာင္သြားၿပီး အရည္ျပန္က်ိဳကာ ဒဂၤါးအသစ္ေတြကုိ သြန္းလုပ္ပါတယ္။ ဒဂၤါးသြန္းလုပ္ရာ ေနရာမွာေတာ့ အဲဒီ ေရႊတံုး၊ ေငြတံုးေတြရဲ႕ စစ္မွန္မႈကုိ အရည္မက်ိဳခင္ စစ္ေဆးၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံႏႈန္းေတြနဲ႔ ကုိက္ညီေအာင္ ျပဳလုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီနာရ္နဲ႔ ဒီရ္ဟမ္ ႏွစ္ခုစလံုးကုိ မြတ္စလင္ဘုရင္ေတြအဆက္ဆက္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကၿပီး ကုိယ္ပုိင္ဒဂၤါးေတြ သြန္းလုပ္တဲ့ ပထမဆံုး ခလီဖာကေတာ့ အူမုိင္ယာမင္းဆက္မွာ သကၠရာဇ္ ၆၈၅ ကေန ၇၀၅ ခုႏွစ္အထိ စုိးစံခဲ့တဲ့ အဘ္ဒဲလ္ မာလစ္ အစ္ဗေန႔ မရ္၀မ္ (Abd al-Malik Ibn Marwan) ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဒီနာရ္ေတြဟာ ေငြဒဂၤါးေတြျဖစ္ၿပီး အာရဘီလုိ ေရးသားထားတာလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္ ေငြေၾကးကေတာ့ ဆက္ဆနစ္အင္ပါယာက သြန္းလုပ္တဲ့ ေငြဒဂၤါးေတြနဲ႔ ဘုိင္ဇန္တုိင္းအင္ပါယာက သြန္းလုပ္တဲ့ ေရႊနဲ႔ ေၾကးဒဂၤါးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၆၉၁ ဒါမွမဟုတ္ ၆၉၂ မွာ ကုိယ္ပုိင္ဒဂၤါးေတြ သြန္းလုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဘ္ဒဲလ္ မာလစ္ အစ္ဗေန႔ မရ္၀မ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကုိ ဘုိင္ဇန္တုိင္း အင္ပါယာကေန ကင္းလြတ္ေစခဲ့ၿပီး မြတ္စလင္ကမၻာကုိ ေငြေၾကးတစ္ခုတည္းနဲ႔ ေပါင္းစည္းစခဲ့ပါတယ္။
အစ္ဗေန႔ မရ္၀မ္ရဲ႕ ဒဂၤါးအသစ္ေတြဟာ ဆုိလီဒက္ဇ္ (Solidus) လုိ႔ေခၚတဲ့ ဘုိင္ဇန္တုိင္းေငြေၾကးကို အတုယူထားတာျဖစ္ပါတယ္။ အရြယ္အစားနဲ႔ အေလးခ်ိန္ ၂ ခုစလံုး တူညီကာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာေတာ့ ဘုိင္ဇန္တုိင္းဒဂၤါးမွာ သူတုိ႔ဘုရင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဟီရက္ကလက္စ္ (Heracles)၊ ဟီရက္ကလီးယက္စ္ ကြန္စတန္တုိင္ (Heraclius Constantine) နဲ႔ ဟီရက္ကလုိနက္စ္ (Heraclonas) တုိ႔ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားသလုိမ်ိဳး ႐ုပ္ပံု ၃ ခု ပါ၀င္ပါတယ္။ ျခားနားခ်က္တစ္ခုေတာ့ “အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္မွတစ္ပါး အျခား ခ၀ပ္ကုိးကြယ္ရာမရွိ။ မုဟမၼဒ္သခင္သည္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ တမန္ေတာ္ျဖစ္သည္” ဆုိတဲ့ အစၥလာမ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ကုိ အာရဘီ ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထုိးထားတာပါ။
ဘုိင္ဇန္တုိင္းျပည့္ရွင္က သူ႕ရဲ႕ ေငြေၾကးကိုယွဥ္မယ့္ မြတ္စလင္ကမၻာက ဒီလုိတုိးတက္မႈအတြက္ ေဒါသူပုန္ထခဲ့ၿပီး အဲဒီဒဂၤါးကုိ ျငင္းပယ္ခဲ့ကာ ဒဂၤါးအသစ္တစ္ခုထုတ္ၿပီး တုန္႔ျပန္ခ့ဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ခလီဖာ အဘ္ဒဲလ္ မာလစ္ကလည္း တစ္ဖက္မွာ ဘုရင္က အာရပ္ေခါင္းေပါင္းေပါင္းကာ ဓားကုိင္ထားတဲ့ပံုနဲ႔ ေနာက္တစ္ဖက္မွာ အစၥလာမ့္ယံုၾကည္ခ်က္တုိ႔ ႐ုိက္ႏွိပ္ထားတဲ့ ဒဂၤါးအသစ္တစ္ခုကုိ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး၊ ထုတ္ေ၀တဲ့ ခုႏွစ္ကုိလည္း ဒဂၤါးမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီ အာရပ္-ဘုိင္ဇန္တုိင္းေခတ္က သကၠရာဇ္ ႐ုိက္ႏွိပ္ထားတဲ့ ဒဂၤါးျပားေတြဟာ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ၈ ျပားသာ က်န္ရွိပါေတာ့တယ္။
အင္ပါယာႏွစ္ခုရဲ႕ ဒီလုိ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဒဂၤါးသြန္းလုပ္မႈဟာ ရပ္တန္႔မသြားဘဲ ဘုိင္ဇန္တုိင္းက ေနာက္ထပ္ ဒဂၤါးသစ္တစ္ခုထုတ္ကာ တုန္႔ျပန္ခဲ့သလုိ၊ သကၠရာဇ္ ၆၉၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ခလီဖာ မာလစ္ဟာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႐ုပ္ပံုလံုး၀မပါတဲ့ ဒဂၤါးျပားကုိ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဒဂၤါးျပားအသစ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ ကုရ္အာန္က်မ္းေတာ္ျမတ္က က်မ္းခ်က္ေတြကုိ ႐ုိက္ႏွိပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ အူမုိင္ယာမင္း ၾသဇာသက္ေရာက္တဲ့ ေဒသေတြအားလံုးမွာ ဒီဒဂၤါးတစ္ခုတည္းကုိသာ သံုးစြဲဖုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုိင္ဇန္တုိင္းနဲ႔ အာရပ္-ဘုိင္ဇန္တုိင္း ေငြေၾကးေတြကုိေတာ့ ဘ႑ာေရးဌာနကုိ လႊဲအပ္ရၿပီး အရည္က်ိဳကာ ဒဂၤါးအသစ္ေတြ ျပန္လည္သြန္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအမိန္႔ကုိ မလုိက္နာတဲ့ သူေတြအတြက္ ေသဒဏ္က်ခံေစလုိ႔ အမိန္႔ေတာ္ မွတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အသစ္ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ေရႊသား ဒီနာရ္ဟာ ဘုိင္ဇန္တုိင္းေတြရဲ႕ ဆုိလီဒက္စ္ ဒဂၤါးထက္ အေလးခ်ိန္ နည္းနည္းေလ်ာ့ၿပီး ဒဂၤါးရဲ႕အေလးခ်ိန္တိက်မႈနဲ႔ ေရႊသားစစ္မွန္မႈတုိ႔အတြက္ ဘုရင့္အစုိးရက တာ၀န္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ပါတယ္။ အူမုိင္ယာမင္းဆက္မွာ အသံုးျပဳတဲ့ ေရႊဒဂၤါးေတြကို ဒမတ္စကတ္မွာ သြန္းလုပ္တာျဖစ္ၿပီး ေငြဒဂၤါးနဲ႔ ေၾကးဒဂၤါးေတြကုိေတာ့ တစ္ျခားေနရာေတြမွာ သြန္းလုပ္တာပါ။
ေနာက္ပုိင္းမွာ အူမုိင္ယာမင္းဆက္ေတြဟာ တန္ဖုိးအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ ဒဂၤါးေတြကုိ ထပ္မံသြန္းလုပ္ခဲ့ၿပီး ေျမာက္အာဖရိကနဲ႔ စပိန္တုိ႔ကုိ ေအာင္ႏုိင္ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဒဂၤါးသြန္းလုပ္တဲ့စက္ အသစ္ေတြကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ကာ ထုတ္လုပ္တဲ့ ၿမိဳ႕အမည္၊ ထုတ္လုပ္တဲ့ရက္စြဲေတြ ပါ၀င္တဲ့ ဒဂၤါးေတြကုိ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ဒဂၤါးေတြဟာ သကၠရာဇ္ ၇၆၂ ခုႏွစ္အထိ အူမုိင္ယာမင္းဆက္အတြင္းမွာ အဓိက ေငြေၾကးအျဖစ္ သံုးစြဲခဲ့ၿပီး ခလီဖာ အလ္-မန္ဆူရ္ (Al-Mansour) ရဲ႕ လက္ထက္ ဘဂၢဒတ္ၿမိဳ႕တည္တဲ့အခါမွာ ဒဂၤါးသြန္းလုပ္တဲ့စက္႐ံုကုိ ဘဂၢဒတ္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒီရ္ဟမ္ (Dirham) လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေငြဒဂၤါးေတြကုိ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး ဒဂၤါးေပၚမွာ ထုတ္ေ၀သူရဲ႕ အမည္ကုိ ႐ုိက္ႏွိပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဒီရ္ဟမ္ေတြဟာ သက္ဆုိးမရွည္ခဲ့ပါဘူး။ သကၠရာဇ္ ၇၈၆ မွာ တက္လာတဲ့ ခလီဖာ ဟာရြန္ အလ္-ရရွစ္ဒ္ (Harun al-Rashid) က ဒီဒဂၤါးေတြကုိ ဖ်က္သိမ္းခဲ့ၿပီး အီဂ်စ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြရဲ႕ အမည္ေတြနဲ႔ ေရႊဒဂၤါးေတြကုိ သြန္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဟာရြန္ အလ္-ရရွစ္ဒ္လက္ထက္ ဒဂၤါးေတြကို ဒဂၤါးသြန္းစက္႐ံုႏွစ္ခုကေန သြန္းလုပ္တယ္လုိ႔ သိရၿပီး တစ္ခုက ဘဂၢဒတ္ကျဖစ္ကာ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အီဂ်စ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ႐ံုးထုိင္ရာ ဖူစတတ္ၿမိဳ႕ (Fustat) မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သကၠရာဇ္ ၉၀၉ ခုကေန ၁၁၇၁ ခုႏွစ္အထိ စုိးစံခဲ့တဲ့ ဖာတီမုိက္မင္းဆက္ေတြရဲ႕လက္ထက္မွာ ကူဖစ္စာပန္းခ်ီလက္ရာ (Kufic) နဲ႔အတူ ဒီနာရ္ ေရႊဒဂၤါးျပားေတြကုိ ထုတ္လုပ္ၿပီး အရည္အေသြးျမင့္မားကာ၊ မ်ားမ်ားစားစား ထုတ္လုပ္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ေျမထဲပင္လယ္ေဒသ ကုန္သြယ္ေရးမွာ ဒီဒဂၤါးေတြကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ႐ူးဆိတ္ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ စစ္သားေတြ ပါလက္စတုိင္းကို သိမ္းပိုက္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ေတြဟာ ဒဂၤါးအသစ္ကုိ မသြန္းလုပ္ဘဲ ဒီဒဂၤါးျပားေတြကုိ ပံုတူကူးခဲ့ၿပီး၊ အရည္အေသြးပုိင္းမွာတာ့ မြတ္စလင္ဒဂၤါးေတြလုိ တစ္သမတ္တည္း ေကာင္းမေနခဲ့ပါဘူး။
ေရႊဒဂၤါးေတြ ဥေရာပတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္သြားတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ သကၠရာဇ္ ၇၁၁ ခုႏွစ္မွာျဖစ္ၿပီး မြတ္စလင္အုပ္စုိးတဲ့ အန္ဒါလူစီယာကေနတစ္ဆင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ၁၂၃၈ ခုကေန ၁၄၉၂ ခုႏွစ္အထိ ဂရာနာဒါကုိ နက္စ္ရစ္ဒ္မင္းဆက္ (Nasrid) အုပ္စုိးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရႊဒဂၤါး (ဒီနာရ္) ေတြဟာ ဒီရ္ဟမ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဒီရ္ဟမ္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ အေလးခ်ိန္စီးၿပီး ေသေသသပ္သပ္ ႐ုိက္ႏွိပ္ထားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကုရ္အာန္က်မ္းေတာ္ျမတ္က က်မ္းခ်က္ေတြနဲ႔ အုပ္စုိးသူရဲ႕ မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္ဇယားေတြလည္း ဒဂၤါးမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။ နက္စ္ရစ္ဒ္မင္းဆက္က ဒဂၤါးေတြမွာ ေန႔စြဲေတြ ထည့္သြင္းမထားေပမယ့္ ‘ဘယ္ေအာင္ျမင္မႈမွ ဘုရားသခင္ကုိ မလႊမ္းမုိးႏုိင္’ ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေၾကာင့္ ခြဲျခားလုိ႔ ရခဲ့ပါတယ္။ ေျမာက္ပုိင္းက ခရစ္ယာန္ဘုရင့္ႏုိင္ငံေတြ အာရပ္နဲ႔ ျပင္သစ္တုိ႔က အဲဒီေငြေၾကးကို ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀ ေလာက္ အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။
၁၃ ရာစု ကုန္လြန္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ မြတ္စလင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ခလီဖာတစ္ဦးတည္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ကေန ဘုရင့္ႏုိင္ငံငယ္ေလးေတြအျဖစ္ ကြဲျပားသြားခဲ့ၿပီး အဲဒီႏုိင္ငံ တစ္ခုခ်င္းစီကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ ဒဂၤါးေတြကုိ သြန္းလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ေငြေၾကးေတြလုိပဲ အဲဒီ ဒဂၤါးေတြမွာလည္း အဲဒီ ဘုရင့္ႏုိင္ငံငယ္ေလးေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအသီးသီးရဲ႕ အမည္နာမေတြကုိ ႐ုိက္ႏွိပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီဒဂၤါးေတြကုိ လြတ္လပ္စြာ သြန္းလုပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ခလီဖာတစ္ဦးတည္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိေတာ့ မပစ္ပယ္ၾကေသးပါဘူး။
အဲဒီေခတ္ေတြတုန္းကလည္း ဒဂၤါးေတြဟာ ေငြေပးေခ်မႈမွာ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်က္လက္မွတ္ေတြကိုလည္း အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ‘ခ်က္’ (Check) ဆုိတဲ့အသံုးအႏႈန္းဟာ အာရဘီ ဘာသာစကား ‘ဆကၠ’ (sakk) ကေန လာတာျဖစ္ၿပီး သတ္မွတ္တဲ့ေနရာကုိ ကုန္ပစၥည္း ေရာက္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေငြေပးေခ်မယ္လုိ႔ ကတိျပဳလႊာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟာရြန္ အလ္-ရရွစ္ဒ္ရဲ႕ လက္ထက္ ၉ ရာစုမွာ ဘဏ္လုပ္ငန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့ၿပီး မြတ္စလင္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ဘဂၢဒတ္က ယူလာခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ခ်က္လက္မွတ္ေတြကုိ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ ကန္တုန္ေဒသမွာ ေငြသား ထုတ္ယူလာႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေငြသားေတြကုိ တစ္ႏုိင္ငံကေန ေနာက္တစ္ႏုိင္ငံ သယ္ေဆာင္ဖုိ႔ အႏၱရာယ္ရွိတာ ခက္ခဲတာေတြက ဒီလုိ ခ်က္လက္မွတ္ေတြ အသံုးျပဳမႈ ေပၚေပါက္လာေစခဲ့တာပါ။ ဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ေငြလႊဲလက္မွတ္ေတြ၊ အေႂကြးစာခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ၀န္ခံကတိျပဳလႊာေတြကုိ အသံုးျပဳခဲ့ၾကၿပီး ခ်က္လက္မွတ္ အသံုးျပဳမႈကေတာ့ တြင္က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေငြလႊဲလက္မွတ္ေတြ၊ ခ်က္လက္မွတ္ေတြလုိ ေငြေၾကးလႊဲေျပာင္းမႈ နည္းလမ္းေတြကို ျမႇင့္တင္ေပးျခင္းအားျဖင့္ မြတ္စလင္ေတြဟာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ ကုန္သြယ္ရးလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ ဘ႑ာေရးက႑ကုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ဒဂၤါးမ်ား
မြတ္စလင္ကမၻာမွာ ဒ႑ာရီဆန္တဲ့ ဒဂၤါးျပားႏွစ္ခု ေပၚခဲ့တဲ့လုိ႔ အဆုိရွိၿပီး တစ္ခုက ‘တစ္ေထာင္တန္ မူဟာရ္’ နဲ႔ ေနာက္တစ္ခုက ‘တစ္ရာတန္ မူဟာရ္’ တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေထာင္တန္က ေရႊသားအစစ္ ၁၂ ကီလုိဂရမ္ (၂၆.၅ေပါင္) ရွိၿပီး၊ တစ္ရာတန္ကေတာ့ ဒါနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကြာကာ ေရႊသားအစစ္ ၁၀၉၄ ဂရမ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီဒဂၤါးေတြဟာ ဒီေန႔ေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ေဒၚလာ ၁၀ သန္းနဲ႔ ေဒၚလာ ၄ သန္း အသီးသီး တန္ဖုိး ရွိပါတယ္။
အဲဒီ ဒဂၤါးေတြကုိ အကၠဘာရ္ သည္ ဂရိတ္ (Akbar The Grate) ရဲ႕သား မြန္ဂုိအင္ပါယာရွင္ ဂ်ာဟန္ဂီရ္ (Jahangir) နဲ႔ ၁၆၃၉ ခုႏွစ္မွာ တာ့ဂ်္မဟာလ္ကုိ ေဆာက္လုပ္မႈေၾကာင့္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သူ႕ရဲ႕သား ရွား ဂ်ဟန္ (Shah Jahan) တုိ႔က ၁၆၁၃ ခုႏွစ္မွာ ပထမဆံုး သြန္းလုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီဒဂၤါးေတြကုိ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းေတြကသာ ပုိင္ဆုိင္ၾကပါတယ္။
တစ္ေထာင္တန္ မူဟာရ္က အခ်င္း ၂၀ စင္တီမီတာ (၈ လက္မ) ေလာက္ရွိၿပီး ပါရွားရဲ႕ အင္အားႀကီးမားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ေစလႊတ္တဲ့ သံတမန္ေတြကုိေပးဖုိ႔ ၄၊ ၅ ရာစုေလာက္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာစမတ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမူဟာရ္ဒဂၤါး ပလာစတာပံုတူကုိ ၿဗိတိသွ်ျပတုိက္မွာ ျပသထားၿပီး ၂၀၀ တန္ မူဟာရ္တစ္ခုကုိေတာ့ ၁၈၂၀ မွာ အိႏၵိယမွာ ေတြ႕ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ မွတ္တမ္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ အစေပ်ာက္သြားပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီ ဒ႑ာရီဆန္တဲ့ဒဂၤါးေတြ တစ္ခုမွ က်န္ရစ္ျခင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေရႊသားေၾကာင့္ အရည္က်ိဳခံလုိက္ရၿပီးလုိ႔ ယူဆစရာ ရွိပါတယ္။ ဒါပမယ့္ ရွား ဂ်ဟန္ရဲ႕ ေငြတုိက္ထဲမွာ ဧရာမေရႊဒဂၤါးႀကီးေတြကုိ ေတြ႕ရတယ္လုိ႔ အဲဒီေခတ္က ခရီးသြားေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ဒီဒဂၤါးေတြဟာ တကယ္ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ မွတ္ယူႏုိင္ပါတယ္။
ဘုရင္ေအာ့ဖ္ဖာ (King Offa) ၏ ဒဂၤါးသမုိင္း
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁၂၀၀ ေက်ာ္အရင္က မြတ္စလင္ကမၻာကုိ ခလီဖာေတြ အုပ္စုိးေနတဲ့အခ်ိန္ အဂၤလန္မွာ ေအာ့ဖ္ဖာဆုိတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါး စုိးစံပါတယ္။ သူက ႏုိင္ငံအတြင္းမွာ ေငြဒဂၤါးကုိ စတင္အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ေငြဒဂၤါး ၃၀ တန္ၿပီး မန္ကက္စ္ (Mancus) လုိ႔ေခၚတဲ့ ေရႊဒဂၤါးတစ္ခုကုိလည္း ေအာ့ဖ္ဖာက သြန္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ မန္ကက္စ္ေရႊဒဂၤါးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ သကၠရာဇ္ ၇၇၄ ခုႏွစ္ အဘၻာစစ္ဘုရင္ အလ္-မန္ဆူရ္လက္ထက္က သြန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီနာရ္ေရႊဒဂၤါးကုိ ပံုတူကူးထားတာပါပဲ။ ဒဂၤါးရဲ႕တစ္ဖက္မွာ ‘ဘုရားသခင္မွအပ အျခားကုိးကြယ္ရာမရွိ။ မုဟမၼဒ္သခင္သည္ ဘုရားသခင္၏ တမန္ေတာ္ျဖစ္သည္’ ဆုိတဲ့ အာရဘီစာသားကုိ ေရးသားထားပါတယ္။
မူလ မြတ္စလင္ေရႊဒဂၤါးနဲ႔ သိသာတဲ့ ျခားနားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ OFFA REX ဆုိၿပီး ဘုရင္ေအာ့ဖ္ဖာက သူ႕အမည္ကုိ ဒဂၤါးမွာ ႐ုိက္ႏွိပ္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ဘုရင္တစ္ပါးဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ အာရပ္ဒဂၤါးေတြနဲ႔ ပံုစံတူ လုပ္ခဲ့သလဲဆုိတဲ့ ပေဟဠိကုိေတာ့ ပညာရွင္ေတြက အေျဖမညႇိႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘုရင္ဟာ အစၥလာမ္ဘာသာကုိ ကူးေျပာင္းလုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကၿပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကုန္သြယ္မႈအတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားဖူးအတြက္ အာရပ္နယ္ေျမေတြကုိ သြားေရာက္တဲ့အခါမွာ အသံုးျပဳႏုိင္ဖုိ႔ ပုိျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒဂၤါးမွာ ‘OFFA REX’ ဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာ ကူဖစ္လက္ရာနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတာ၊ ‘ႏွစ္’ (year) ဆုိတဲ့စကားလံုးကုိ အာရဘီလုိ မွားေပါင္းထားတာေတြက ဒဂၤါးသြန္းသူဟာ အာရဘီ ဘာသာစကားကုိ နားမလည္ဘူးဆုိတာကုိ ျပသေနပါတယ္။ ဒီဒဂၤါးေတြကုိ အန္ဂလုိ-ဆက္ဇြန္ (Anglo-Saxon) လက္မႈပညာရွင္ေတြက ျပဳလုပ္တာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒီလုိဒဂၤါးမ်ိဳးေတြ ရွာေတြ႕တာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာ ကုန္စည္ကူးသန္းမႈဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၀၀ ေလာက္ကတည္းက စတင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ေအာ့ဖ္ဖာရဲ႕ ဒဂၤါးေတြက ၈ ရာစုမွာ မြတ္စလင္ကမၻာေငြေၾကးဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသံုး၀င္လဲဆုိတာကုိ ျပသေနတဲ့ အေထာက္အထားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းပညာရွင္ေတြဟာ ဒီေန႔ေခတ္ ဂ်ာမနီ၊ ဖင္လန္နဲ႔ စကင္ဒီေနဗီးယားေဒသေတြမွာ မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ ဒဂၤါးေတြကုိ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီး ဒီအခ်င္းအရာကို ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ ဒီေငြေၾကးေတြဟာ မြတ္စလင္ႏုိင္ငံေတြကေန ဥေရာပတစ္၀ွမ္းကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေရး၊ ကုန္သြယ္ေရးကေန ေရာက္ရွိလာတယ္ဆုိတာကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အာရဘီဒဂၤါးေတြကုိ ပံုတူသြန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ မြတ္စလင္မဟုတ္သူ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ဘုရင္ေအာ့ဖ္ဖာ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၁ ရာစုမွာ စပိန္က ကက္သလစ္အိမ္ေရွ႕မင္းသား အလ္ဖြန္ဆုိ ၈ (Alfonso VIII) ကလည္း ဒဂၤါးလွလွေလးေတြ သြန္းလုပ္ဖုိ႔ အမိန္႔ေပးခဲ့ၿပီး ‘ကက္သလစ္မ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္သူ’ (Ameer of the Catholics) လုိ႔ သူ႕ကုိသူညႊန္းဆုိၿပီး၊ ေရာမက ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးကုိ ‘ခရစ္ယာန္တုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္’ (Imam of the Church of Christ) လုိ႔ ရည္ညႊန္းနဲ႔ အာရဘီစာတမ္းေတြကုိလည္း အဲဒီ ဒဂၤါးေတြမွာ ေရးထုိးခဲ့ပါတယ္။
(ကုိးကား- National Geographic ၏ 1001 Inventions – The Enduring Legacy of Muslim Civilization)
(ကမၻာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ယေန႔တုိင္ရွင္က်န္ေနသည့္ မြတ္စလင္တုိ႔၏ အေမြအႏွစ္မ်ား – တင္ဆက္ျပီးသမွ် အပုိင္းအားလံုးကို ဤေနရာ တြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။
