စက္တင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၄
-ေရးသားျပဳစုသူ- ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္
ဆရာသိန္႔ကို စစ္ကိုင္းတုိင္း၊ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕နယ္၊ ေျမထူးရြာတြင္ အဖ မြတ္စြေလ့ဟြတ္ဒိန္ ဦးမွတ္၊ အမိ ေဒၚအိုေခၚ ေဒၚငယ္ တုိ႔မွ ၁၈၉၉-ခု ႏို၀င္ဘာ ၉-ရက္ေန႔တြင္ ဖြားျမင္သည္။ ေမြးခ်င္းသုံးဦးအနက္ အငယ္ဆုံးသား ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုသည္ ဆရာႀကီး ဦးစိန္ျဖစ္ၿပီး အစ္မသည္ ေဒၚေအးတုတ္ျဖစ္သည္။
ဖခင္ဦးမွတ္သည္ ေျမထူးရြာရွိ မဂၤလာဗလီ၏ ေရွ႕ေဆာင္ ဆရာႀကီး ျဖစ္သည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ဘာသာေရး အေျခခံ သင္ၾကားျပသ ေပးသည္။ ဆရာသိန္႔သည္ငယ္စဥ္က ဖခင္ႀကီးထံတြင္ ဘာသာေရး အေျခခံမ်ား၊ ျမန္မာစာေပ၊ ပါဠိစာေပမ်ားကို သင္ယူသည္။ အူရဒူ၊ ဖာရစီႏွင့္ အရဗီစာေပမ်ားကို ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕နယ္ ခ်င္ျမစ္က်ဥ္းရြာမွ သခင္ႀကီး လွထံတြင္ ဆည္းပူးသည္။ ထု႔ိေနာက္ ဆရာသိန္႔သည္ အဆင့္ျမင့္ပညာရပ္မ်ား ဆည္းပူးရန္ သမုိင္းရွိ မဒရ္ဆာတဗ္လီဂီယာမွ တစ္ဆင့္ ဟစ္ဂ်ရီ ၁၃၄၀ ရွအ္ဘန္လ ၁၂-ရက္ေန႔တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေဒယိုဘန္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။
ငယ္စဥ္ကပင္ စာအေရးအသား ၀ါသနာပါေသာ ဆရာသိန္႔သည္ ေဒယိုဘန္ေက်ာင္းတြင္ ပညာဆည္းပူးစဥ္စာေပ မ်ား မျပတ္ေရးသားသည္။ ထုိစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ အုိးေ၀မဂၢဇင္းက က်င္းပသည့္ စာေပၿပိဳင္ပြဲတြင္ ဆရာသိန္႔ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပထမဆုရခဲ့သျဖင့္ အုိးေ၀ မဂၢဇင္း တစ္ႏွစ္စာဆု ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရသည္။ သို႔ႏွင့္အိႏၵိယေရာက္ ဆရာသိန္႔သည္ ျမန္မာျပည္ အေျခအေနမ်ားကို မ်က္ျခည္မျပတ္ခဲ့ပါ။ ဆရာသိန္႔သည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံထုတ္ သတင္းစာမ်ား၌ လည္း အူရဒူဘာသာျဖင့္ ျမန္မာ မြတ္စလင္မ္သမိုင္းႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေျခအေန ေဆာင္းပါးမ်ားပါ၀င္ေရး သားသည္။ တုိင္းရင္းမြတ္စလင္မ္တို႔၏ အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ကို ေဖာ္ညႊန္းေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ အူရဒူဘာသာႏွင့္ ေဆာင္းပါးေရးေသာ ဆရာသိန္႔၏ ထူးခၽြန္မႈကို အမ်ားက ၾသဘာေပးၾကရသည္။
ထုိစဥ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေမာင္လာနာ ဂဖူးရ္ စစ္ဒီကီက ဆရာသိန္႔ကို အရွင့္အမိန္႔ခံယူသြား ၿပီးျဖစ္ေသာ ဆရာသိန္႔၏ ဖခင္ႀကီးအတြက္ ရည္စူးၿပီး နမာဇ္ခန္းက်မ္းကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ျပဳစုေပးပို႔ရန္ စာေရးတာ၀န္ေပး သည္။ မိမိဆရာ၏ တာ၀န္ေပးခ်က္အတုိင္း ဆရာသိန္႔သည္ “အႏၱဂ်ားသ္ ဖီရွရ္ဟစ္စလာသ္” အမည္ရွိ က်မ္းတစ္ေစာင္ကို ျပဳစုေပးပို႔သည္။
ဆရာသိန္႔က မိမိ၏ဆရာသခင္က တိုက္တြန္းလြန္းသျဖင့္ မေနသာပါ။ ဧည့္သည္ဘ၀ ပရိေဒ၀ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို မ်ဳိခ်ၿပီး သံသရာအတြက္ ရည္ေမွ်ာ္ၿပီး ေရးသား ဆက္သပါေၾကာင္း၊ ပုထုဇဥ္ပီပီ အမွားမကင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ အမွားေတြ႕လွ်င္ ျပင္ဆင္ဖတ္ၾကပါ။ မိမိဇာတိ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အျမန္ျပန္ေစ ႏိုင္ေရး၊ ဆုဒိုအာျပဳၾကေစလိုသည္ဟု က်မ္းနိဂုံးတြင္ ေရးစီေဖာ္ျပ ထားသည္မွာ-
“ဗစ္ေမ့ အလႅာဟ္တစ္ျဖာ၊ အလ္ဟမ္(ဒ္)တစ္ဖန္၊ စလ၀ပ္(တ္)စၿပီးေသာ္၊ က်မ္းေမာ္ဆုလာဘ္ “ရာေဟ့နဂ်ားတ္”၏ သိမွတ္အဓိပၸာယ္ က်က္ဖြယ္ျဖာျဖာ၊ စြဲယူရာႏွင့္“ေဖြကာ” ၀င္းေျပာင္၊ က်မ္းေစာင္ေစာင္မွ၊ ထုတ္ႏႈတ္ျပသည္၊ က၀ိ လကၡဏာ၊ ဤက်မ္းစာကို ၾကည္ညိဳေလးမႈ၊ ေရွး႐ႈေတာင္းပန္၊ သံေယ်ာဇဥ္ေၾကာင့္၊ က်မ္းဂန္ခပဲ၊ နက္နဲဂမၸီ၊ ေလာကီ ေလာကုတ္၊ တည္းသုတ္ေဖြရွာ၊ ႐ႈစာနာလ်က္၊ ဘာသာဓမၼ၊ ၀စနအား၊ ျမန္မာ့ေ၀ါဟာ၊ အကၡရာျဖင့္၊ သဒၵါသိမ္းပိုက္၊ အစဥ္လိုက္၍၊ တိုက္႐ိုက္ ပညတ္၊ “ရွရီအသ္”အား၊ မြမ္းမံျဖာေထြ၊ ေရးသြင္းေလဟန္၊ အေၾကာင္းမွန္ကား . . . .။
ကာလံတကၠသိုလ္၊ ေခၚဆုိမ႐ိုင္း၊ သမိုင္းျပဳခံ၊ ေဒယိုဘႏၵဟု၊ ေက်ာ္ေစာထင္စြာ၊ မည္သညာႏွင့္၊ ၀ိဟာထူးဆန္း၊ ႐ႈမခန္းသာ၊ ၾကငွန္းသိပၸံ၊ ဘုံေ၀ယံ၀ယ္၊ ေလးတန္သီလ၊ ျဖဴစြာ မညစ္၊ စနစ္က်က်၊ သင္ျပဆုံးမ၊ လမ္းညႊန္ျပျခင္း၊ သတင္း ဂုဏ္ေရာင္၊ ေျပာင္ေျပာင္တင့္ရႊန္း၊ ေနႏွယ္ထြန္း၍၊ ထက္၀န္း ႏွံ႔စပ္၊ အရပ္ရပ္မွ၊ ဆည္းကပ္ခိုလႈံ၊ ေရာက္လာတုံျငား၊ တပည့္မ်ားကို၊ တရားအၿမိဳက္၊ ဧစြာတုိက္လ်က္၊ ပိုက္ဖက္မလစ္၊ မိုဟဒဒစ္တုိ႔၊ ဖြင့္လွစ္ႁမြက္ဟ၊ ဓမၼမည္သာ၊ တဖ္စီရ္-မအာနီ၏၊ ပညာရင္ႏို႔၊ ေသာက္စုိ႔ေစရာ၊ ထုိအခါတြင္၊ သိသာ ၾကည္ယုံ၊ ဥာဏ္ဟုံသင့္ဖြယ္၊ သက္ရြယ္ပ်ဳိႏု၊ စတုေျခာက္လီ၊ က်င့္စာဂီႏွင့္၊ ေလာကီဓမၼ၊ သိပၸဂုဏ္အင္၊ သတၱိတင္ရာ၊ တုိင္း ျမန္မာတြင္၊ လြန္လွ်င္ထင္ေပၚ၊ သတင္းေက်ာ္သည့္၊ ပညာေတာ္ရင္၊ သခင္ အာစရိယ၊ မည္သတမူ၊ အဗ္ဒြလ္ဃဖူရ္၊ ဂုဏ္ထူးေၾကညာ၊ ေမာ္လနာက၊ သိမွတ္ၾကေစ၊ ခြန္းေခၽြမိန္႔ခ်၊ တိုက္တြန္း႐ႈေမွ်ာ္၊ ေစေတာ္မူရာ၊ မေနသာသျဖင့္၊ ျဖာျဖာေသာက၊ ေနရၾကပ္ၾကပ္၊ ပရိေဒ၀၊ မ်ဳိသိပ္ခ်၍၊ သံသရာ အက်ဳိး၊ ေမွ်ာ္တဩကိုးစား၊ ေရးသားဆက္သ ၊ တင္ပို႔ရ၍၊ အမ်ားအနည္း၊ မွားႀကီးမွားငယ္၊ တိမ္းဖြယ္စကား၊ ပုထုသားမုိ႔၊ ေတြ႕ျငားထင္ထင္၊ ျပစ္မတင္ဘဲ၊ ျပင္ဆင္သြတ္သြင္း၊ ဖတ္႐ႈျခင္းတည္း၊ ရင္းႀကီးတန္ဆာ၊ ဆင္ၾကပါေလ၊ တေထြထုိ႔ျပင္၊ စီစဥ္ေရးသား၊ တို႔အစားမွာ၊ သနားပါသျဖင့္၊ ျမတ္အရွင္ထံ၊ တတ္သင့္မွန္မွ်၊ မက်န္ရေအာင္၊ လ်င္စြာေဆာင္၍ ျပည္ေဘာင္ ျမန္မာ၊ ျပန္ပါေစသားဟု မျခားသာ၊ ဆု“ဒိုအာ”ကို၊ ျပဳေစလုိ သည္၊ မပုိသင့္ညီ၊ ေရွးထုံးတည္း” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
သားတုိ႔ဘုရင္ အိႏၵိယျခေသၤ့ခြင္မွာ သာယာစြာ ရင့္က်ဴးလိုက္သည့္ ျမန္မာ့ေဒါင္း အုိးေ၀သံဟု ဆုိၾကပါသည္။ ခ်ီးက်ဴးထုိက္လွပါသည္။ ဆရာသိန္႔သည္ ရာေဟနဂ်တ္၊ အိမ္မက္တိတၱဳံစသည္ျဖင့္ က်မ္း သုံးေလးအုပ္ထက္ မနည္းျပဳစုခဲ့ ေသးသည္ဟု ဆုိပါသည္။
ဆရာႀကီးသည္ အဆုိအတီးျဖင့္ ဘ၀နစ္ေျမာ ေနမည့္အစား အလႅာ့ အသိ ရင့္သန္ေစမႈသို႔ ေရွ႕႐ႈေစရန္ ကဆီဒါ လကၤာမ်ားကို ေရးစပ္သည္။ အလွဴမဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ ဆရာႀကီး၏ ကဆီဒါမ်ားျဖင့္ ျမိဳင္ဆိုင္ေနသည္။ ဆရာႀကီး ကဆီဒါမ်ားသည္ ႏိုင္ငံအ၀ွန္း ေရပန္းစားခဲ့သည္။
ဆရာသိန္႔သည္ ပညာအရည္အခ်င္း ျပည့္၀သည္။ အူရဒူ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ပိုင္ႏိုင္စြာ ေဟာၾကားႏုိင္သည္။ အာ၀ဇၨာန္းေကာင္းသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အိုလမာဌာနခ်ဳပ္က နယ္လွည့္ဓမၼကထိ အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ လွည့္လည္ေဟာေျပာ ခဲ့သျဖင့္ လူသိမ်ားၿပီး ေက်ာ္ၾကားသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္ အသက္ ၃၁-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေျမထူးရြာမွ ဆရာႀကီးဦးခ၊ ေဒၚထိုက္တုိ႔၏သမီး၊ ေဒၚခတီႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ သည္။ ေမာ္လ၀ီအႏၷ၀ါရ္၊ ေဒၚရာဗီယာ၊ ေမာ္လ၀ီ ဦးတင္ေဖ၊ ေမာ္လ၀ီ အဟ္မရ္၊ ေဒၚတြာဟိရ္၊ ဦးမြတၱား၊ ေဒၚဘီဟူသည့္ သားသမီး ၇-ဦး ထြန္းကားသည္။
ဆရာသိန္႔သည္ ၁၉၃၅-ခုႏွစ္တြင္ ဓမၼကထိကတာ၀န္ျဖင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိသည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ တမန္ေတာ္ ေမြးေန႔ အခမ္းအနား စင္ျမင့္တြင္ မိမိအလွည့္ ေစာင့္ဆုိင္းရင္း ကဆီဒါေရးစပ္ေနသည္။ ထုိကဆီဒါႏွင့္ပင္ ညလုံးေပါက္ ေဟာၾကားသြားရာ ပရိသတ္က အထူးႏွစ္သက္စြဲမက္ၾကသည္။
အိုလမာဌာနခ်ဳပ္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ “သအ္လီမြတ္အစၥလာမ္”က်မ္း ပထမတြဲနိဒါန္းတြင္ ၁၉၃၅-ခုႏွစ္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၊ တမန္ေတာ္ေမြးေန႔ အခမ္းအနား၌ ရြတ္ဆိုခဲ့ေသာ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ကဆီဒါကိုထပ္မံ ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
၁ သူရဟ္မသ္ ၏ပင္လယ္ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
. ႏွစ္ဘ၀၏ဘုရင္ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၂ မဖြားမီ အဖကြယ္ ၆ ႏွစ္မွာ အမိလည္း
ရင္းခ်ာမဲ့ သည့္ယတီးမ္ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၃ ႐ိုးသားသည့္ သူ၏ဂုဏ္ အာေရဗ် တိုင္းလံုးတုန္
လူတိုင္းယံု သည့္အမီန္ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၄ ကုန္သည္ႀကီး လည္းသူပဲ စစ္သူႀကီးလည္း သူပဲ
ေဆးနည္းေကာင္း သမားေတာ္အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၅ မိဘမဲ့ တို႔အေပၚ သူဆင္းရဲတို႔ကိုေနာ္
ထူးတလည္ ေစာင့္ေရွာက္သူ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၆ နဗူ၀ပ္ ရေသာအခါ ဦးအစ ဖြာေတဟာ
မႏၷန္ေတာင္း သင္ျပသူ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၇ ဆရာေရွ႕ မွာဒူးခ် ပညာႏို႔ကို ေသာက္စို႔
မရွိဘဲႏွင့္ အြမမီ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၈ ၿမဲအ္ရားဂ်္ ၏ညဥ့္မွာ အြမမတ္မ်ား အတြက္တာ
အရွင့္ထံ ေလွ်ာက္ပန္သူ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၉ ေကယာမသ္ ၏ေန႔မွာ ရွာဖြာအသ္ ခၽြတ္ကယ္ရာ
ထိုက္တန္သည့္ ဂုဏ္သိကခာ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၁၀ စလ၀ါတို႔ စလာမ္ ပို႔ပါသည္ ၿမဲအမွန္
ရေဟမာေတ့ အာလမ္ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္
၁၁ ဆရာသိန္႔ ၏အဆို ေတာင့္တၾက ရစူလ္ကို
လမ္းမွန္ျပ သည့္ပုဂၢိဳလ္ အျဖစ္ႏွင့္ ႂကြခဲ့သည္။
အဆုိပါ စာအုပ္ေက်ာဖုံး အတြင္းဘက္မ်က္ႏွာတြင္ အျခား ကဆီဒါ တစ္ပုဒ္ကိုလည္း ေဖာ္ျပပါရွိပါသည္။
မုိ႔ဟမၼဒ္သခင္၏ အားထားရာ လြမ္းခ်င္း
၁။ အၾကည္ေတာ္ခိုဒါ၏ မူပါသည့္မုိဟမၼဒ္။
ဟလီမာ့ရင္ခြင္ဩ ႀကီးလွာသည့္မုိဟမၼဒ္။
၂။ ႀကီးလွစြာ သိကၡာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ရွင္မုိဟမၼဒ္။
ၿပိဳင္ဘက္ကင္း၏၊ အာလမ့္ထက္သာသည့္ မုိဟမၼဒ္။
၃။ ခိုကိုးရာမဲ့သူ၏ အလုိကို ျဖည့္ပါ။
ျဖည့္သူမရွိလွ်င္ျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ မုိဟမၼဒ္။
၄။ ဘယ္မွာလဲျပစမ္း၊ ကၽြန္ေတာ္ကို အဇီဇို။
သည္းအူပါခ်စ္စြာ၊ ကမ္လီပါသည့္မုိဟမၼဒ္။
၅။ စလ၀ါတ္စလာမ္၊ ပို႔ပါသည္ၿမဲအမွန္။
ဆရာသိန္႔တို႔ေတြ၊ အားထားရာသည့္ မုိဟမၼဒ္။
ကဗ်ာဥာဏ္ပါရမီရွင္ဆရာသိန္႔သည္ ကမၻာ့ေနာက္ဆုံးေန႔ ကယာမတ္၏ လကၡဏာမ်ားကို ကုရ္အာန္ ဟဒီးဆ္မ်ားမွ ထုတ္ႏုတ္ၿပီး ကဆီဒါလကၤာဖြဲ႕သီခဲ့သည္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အသံေနအသံထားျဖင့္ ရြတ္ဆုိျပၿပီး တပည့္တပန္းမ်ားကို သင္ၾကား ေပးသည္။ မၾကာမီ အဆုိပါ ကဆီဒါမ်ားသည္ အျခားၿမိဳ႕ရြာမ်ားသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေက်ာ္ၾကားသြားသည္။
ကဆီဒါမ်ားကို အလာမတ္စြတ္ဘရာ၊ အလာမတ္ကြတ္ဘရာ၊ ရွင္အီဆာအခန္း၊ ကရီးဗီကိယာမတ္ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္သုံးမ်ဳိးႏွင့္ ဖြဲ႕ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ဂႏၱ၀င္ပါ ေကာသလမင္း အိပ္မက္ ၁၆ ခ်က္ မ်ဳိးကဲ့သုိ႔ ကာလေျပာင္းျပန္၊ ေျပာင္းဆန္က စီးေနသည့္အျဖစ္မ်ဳိး၊ ဘူးေတာင္းနစ္ ေစာင္ျခမ္းေပၚပုံဆိုေသာ္ မေ၀းဟူေသာ ဦးပုညေတးထပ္ ကဲ့သုိ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေဖာက္ျပန္ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ား ထင္ရွားလာေစသည္။ ကာလမေရြး ဆင္ျခင္ဖြယ္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အ့ံၾသထိတ္လန္႔ဖြယ္ ခံစားရင္း၊ ႏွစ္သက္စြဲမက္ေစေသာ အေရးအဖြဲ႕မ်ားျဖစ္သည္။
ကဆီဒါမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ “ဆရာႀကီးဦးသိန္႔ကိုယ္တုိင္က မိမိလက္ရာ ကဆီဒါကို ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ဖတ္၍ ရွင္းလင္းေဟာေျပာသည္ကို ၾကားနာခဲ့ရေသာ ပရိသတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးသည္ အသက္႐ႈမွားမတတ္ရင္တမမ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ႏွင့္ ရွိေနခဲ့ၾကသည္ကိုယခုတိုင္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္” ဟု ကိုယ္တုိင္နားဆင္ခံစား အၾကည္ညိဳပြားခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး ေမာ္လာနာ မုဟမၼဒ္ အစ္ဗရာဟိမ္(ဂ်ာေမအိ)က မိမိ၏“ဆူးၾကားမွပြင့္ေသာ ႏွင္းဆီ ပန္းမ်ား” က်မ္းတြင္ အထူးေဖာ္က်ဴးထား သည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေျမထူးနယ္ ဆားကုန္းတြင္ ျမန္မာအရဗီ သိပၸံ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး စတင္ဖြင့္လွစ္သည္မွစ၍ ပညာေရးမွဴးတာ၀န္ကုိ လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းႀကီးအတြက္ ရန္ပုံေငြရွာၾကံရန္ ဓမမကထိက တာ၀န္ကို လည္းေကာင္း၊ အစဥ္မျပတ္ ထမ္းရြက္လာခဲ့သည္။ နယ္လွည့္တာ၀န္ျဖင့္ ေဒသအႏွံ႔ခရီးဆန္႔ခဲ့သည္။ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္တြင္မွ စာခ်တာ၀န္ကို ျပန္လည္ ထမ္းေဆာင္သည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေရး၊ ပညာရည္ ျမင့္မားေရးတုိ႔ကို မဆုတ္မနစ္ လုံ႔လစိုက္ထုတ္ ရင္း ၅၁-ႏွစ္အရြယ္တြင္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့လာသျဖင့္ မႏၱေလးသို႔ သြားေရာက္ေဆးကုသမႈ ခံယူသည္။ အေျခအေန ပိုမုိယိုယြင္းလာသည့္အတြက္ ေျမထူးသို႔ ျပန္ေခၚခဲ့ၾက သည္။ ၁၉၅၀-ခုႏွစ္တြင္ ဇာတိေျမ ၿမိဳ႕ထူး၌ပင္ အလႅာဟ္အရွင့္ အမိန္႔ေတာ္ ခံယူသည္။ ဆရာႀကီး၏ ဂ်နာဇာနမာဇ္ကို မြဖ္သီဟာရြန္ေခၚ ဆရာႀကီး ဦးလွက ေဆာင္ရြက္ေပးၿပီး ေျမထူးၿမိဳ႕ေဟာင္းရွိ မြတ္စလင္မ္ သခ်ဳိင္းတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ၾကသည္။ ။
** ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္ ေရးသားျပဳစုသည့္ တိုင္းရင္းမြတ္စလင္ စာျပဳစာဆို ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား(၂) စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
