ဇန္နဝါရီ ၂၃ ၊၂၀၁၇
ေဆာင္းပါးရွင္- မင္းမ်ဳိး၀င္း|ရန္ကုန္တကၠသိုလ္|
ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကိုတန္ဖိုးထားၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ျမတ္ႏိုး အေလးထား ေလးစားတဲ့ သီရိပ်ံခ်ီ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္မ္ရဲ႕ေမြးေန႔ ရာျပည့္တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာႀကီး သီရိပ်ံခ်ီ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ ျပည္ေထာင္စုသား၊ ႏိုင္ငံသား၊ တိုင္းရင္းသား ျမန္မာမြတ္စလင္မ္တို႔ အတြက္ အစၥလာမ္သာသနာရဲ႕တရားေဒသနာ အႏွစ္အသားေတြအတိုင္း တတ္သိနားလည္ က်င့္သုံး ေနထိုင္ ဘ၀တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္လူအဖြဲ႕အစည္းကို အစၥလာမ့္စာေပေတြတို႔အား ျမန္မာ ဘာသာသို႔ျပန္ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူပါ။ ျမန္မာစာေပသာ တတ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု သား ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ အမ်ားစု တို႔ဟာ အရင္တခ်ိန္က တဆင့္စကားနဲ႔သာ ေျပာသမွ် နာၾကားခဲ့ၾကရၿပီး၊ ေျပာဆိုေဟာေျပာသူရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္း၊ စာရိတၱ အရည္အခ်င္း၊ သမာဓိအရည္အခ်င္းတို႔ကိုသာလိုက္ၿပီး လိုက္နာက်င့္သုံးေဆာက္တည္ခဲ့ၾကရသလို၊ ေျပာေဟာသူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာတို႔ပါ စိမ့္၀င္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ရွာေဖြဖတ္႐ႈသိနားလည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကလည္း ျမန္မာ မြတ္စလင္မ္ေတြ အေနနဲ႔ ျမန္မာစာသာတတ္တဲ့အတြက္ အစၥလာမ္သာသနာရဲ႕တရားေဒသနာေတြကို ေလ့လာဖို႔ အခက္အခဲရွိေနခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး သီရိပ်ံခ်ီ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္မ္ဟာ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္အလင္းေရာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး သီရိပ်ံခ်ီ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္မ္ရဲ႕ေစတနာ ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈ နားလည္ရတဲ့အတြက္ ကိုယ္တိုင္က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ႏိုင္ၿပီး၊ အစၥလာမ္သာသနာကေပးတဲ့ အၿမိဳက္အရသာနဲ႔ အက်ဳိးထူးကိုခံစားႏိုင္ခဲ့ၿပီး၊ အစၥလာမ္လူမႈဘ၀တည္ေဆာက္မႈနဲ႔အညီ ဘ၀တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး တိုင္းက်ဳိး၊ ျပည္က်ဳိး၊ ႏိုင္ငံသားတို႔အက်ဳိး သယ္ပိုးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာႀကီး သီရိပ်ံခ်ီ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္မ္ရဲ႕ေမြးေန႔ရာျပည့္ကို အေလးအျမတ္ ေလးစားဂုဏ္ျပဳလိုတဲ့ဆႏၵနဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ အထၳဳပၸတၱိလို႔မဆိုသာေပမယ့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္အက်ဥ္းမွ်ကို ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
ဆရာႀကီး သီရိပ်ံခ်ီ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ႏိုင္ငံဂုဏ္ေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သလို၊ အေရွ႕ေတာင္ အာရွရဲ႕ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ဘာသာျပန္ဆိုသူေတြထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ ဘာသာျပန္ဆိုသူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြကေတာ့ “သီရိပ်ံခ်ီ အလ္ဟာဂ်္ မုဖတ္စီ႐ုလ္ကုရ္အာန္ အလႅာမဟ္ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္” ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးကို (၁-၁-၁၉၁၇)ရက္ေန႔မွာ အဖ ဦးေပၚသိန္း၊ အမိ ေဒၚပန္းပံုတို႔မွ ရမည္းသင္းခ႐ုိင္၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ လႊဲေပါက္ကုန္းေက်းရြာမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေမြးခ်င္း(၁၁)ေယာက္ရွိတဲ့အနက္ ပဥၥမေျမာက္သား ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ဖခင္ ဦးေပၚသိန္းဟာ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ လႊဲေပါက္ကုန္းအႏြယ္ကျဖစ္ၿပီး လွည္းေထာက္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့သူျဖစ္ကာ မိခင္ျဖစ္သူေဒၚပန္းပံုကေတာ့ ရမည္းသင္းသူျဖစ္ပါတယ္။ အမိဘက္မွ အဘိုးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးဘိုးၾကြယ္ဟာ ပ်ဥ္းမနား-ေက်ာက္ပန္းေတာင္း မီးရထားလမ္းဖြင့္စဥ္က ကန္ထ႐ိုက္အျဖစ္တာ၀န္ယူေဖာက္လုပ္ေပးရသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ မ်ဳိး႐ိုးစဥ္လာအရ ေတာင္သူလယ္သမားေတြျဖစ္ၾကၿပီး လယ္ေဝးေဒသမွာ ဦးစြာခ်မ္းသာၾကြယ္ဝခဲ့ၾကတဲ့ ေျမယာ ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ဘက္မိဘေတြရဲ႕ဘိုးေဘးေတြဟာ ေရွးျမန္မာႀကီးေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ျပင္ မိဘတို႔မွာ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္မ်ား သာမက၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျမန္မာေတြနဲ႔ အင္မတန္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေနထုိင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ေရွးမီသူတို႔ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ကို မွတ္သားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕မိဘေတြဟာ ဆရာႀကီးကိုေမြးဖြားၿပီးတဲ့ေနာက္ လႊဲေပါက္ကုန္းေက်းရြာမွ လယ္ေဝးၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟာ ငယ္စဥ္က လယ္ေဝးၿမိဳ႕ အစိုးရအေထာက္အပံ့ခံ အစၥလာမီယာမုဟမၼဒီၵယဟ္ေက်ာင္းမွာ ေရွးဦးစြာ ပညာသင္ခဲ့ၿပီး၊ လက္ဦးဆရာမွာ ရွမ္းအမ်ိဳးသားေက်ာင္းဆရာ ဟာဖိဇ္ဦးတင္ဆုိသူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ေနစဥ္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ ဆရာေတြရဲ႕ခ်ီးက်ဴးျခင္းကိုခံရ႐ုံမက၊ ေဝလမင္းသား ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္အပတ္ လာစဥ္ ေက်ာင္းတိုင္းက အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားေတြကိုဆုေပးတဲ့အခါ ဆရာႀကီးဟာ ေဝလမင္းသားေငြတံဆိပ္ဆုကို ရရွိခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ လယ္ေဝးမွာ ဘာသာေရးစာေပနဲ႔တြဲဖက္ၿပီး ျမန္မာစာခုနစ္တန္းအထိသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြက မူလက ဥစၥာပစၥည္းကံုလံုၾကြယ္ဝသူေတြျဖစ္ၾကေပမယ့္ မြတ္စလင္မ္ေတြနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မိတ္ေဆြေတြက အကူအညီေတာင္းခံ လာတဲ့အခါတိုင္း အဲဒီသူေတြရဲ႕အေၾကြးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခ်စ္တီးေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူအာမခံေပးရျပန္မ်ားၿပီး အဲဒီအာမခံ ေၾကြးေတြေၾကာင့္ပဲ ဆင္းရဲျခင္းဘဝသို႔ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာႀကီးရဲ႕ အသက္မွာ (၁၂)ႏွစ္ခန္႔သာ ရွိေသးပါတယ္။ ဆင္းရဲသြားၾကတဲ့မိဘတို႔ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ပညာဆက္လက္သင္ဖို႔မျဖစ္ႏုိ္င္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဟာ ပညာဆက္လက္ ဆည္းပူးသင္ယူႏိုင္ဖို႔ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ရဲ႕အကူအညီရယူၿပီး ရန္ကုန္ကို တိတ္တဆိတ္ ထြက္ေျပးလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ စူရတီဗလီရဲ႕မုဖ္သီခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္လာနာ မုဟမၼဒ္ အိစ္မားအီးလ္ ဗိစ္မိလႅာဟ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး မုဖ္သီခ်ဳပ္က ဆရာႀကီးကို ဟံသာဝတီခ႐ိုင္၊ ေဒးဒေနာၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ဒါရြလ္အိုလူမ္ေက်ာင္းကို ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ေက်ာင္းေန ဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက
၁။ ေမာင္လာနာဟာဖိဇ္မုဟမၼဒ္ဆြာေလ့ဟ္ (သဗ္လီဂ္အမီရ္ခ်ဳပ္)
၂။ ေမာင္လာနာႏူရ္မုဟမၼဒ္ (ကမာၻ႕အလင္း၊ အယ္ဒီတာ)
၃။ ေမာင္လာနာဂ်မာလြဒၵီးန္ (မႏၱေလး)
၄။ ေမာင္လာနာအဗ္ဒြလ္ဟကီးမ္ (ေက်ာက္ဆည္ခ႐ိုင္၊ လက္ပံရြာ)
၅။ ေမာင္လာနာကာရီမုဟမၼဒ္အလီ (ရန္ကုန္)နဲ႔
၆။ ေမာင္လာနာမုဟမၼဒ္ရွဖီကြဒၵီးန္ (ေဒးဒေနာ)တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက အသိပညာကို မက္ေမာမႈရွိတယ္။ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ မဟုတ္ရင္ မခံတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိတယ္။ သာသနာကို မိမိအသက္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ခ်စ္တယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္၊ ဒီသေဘာထားေတြကပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ဘဝကိုေျပာင္းလဲေစ ခဲ့တာလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေဒးဒေနာလို ေက်းလက္ေဒသမွာေနထုိင္လို႔ ဘယ္လိုမွတိုးတက္မႈ မရႏုိင္လို႔ အေတြးေပါက္ၿပီး ေက်ာင္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေရႊ႕ေျပာင္းႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေျပာင္းတာထက္ တစ္ေက်ာင္းလံုးေျပာင္းတာက ပိုေကာင္းမယ္လို႔သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဟာ သူနဲ႔ဆႏၵတူတဲ့ စာသင္သား မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ဒီေက်ာင္းကို ေဒးဒေနာရြာသူရြာသားေတြက မႏွစ္သက္ၾကသေယာင္၊ ေက်ာင္းကို ဆက္လက္ထားရင္ သက္ဆုိင္သူေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏုိင္သေယာင္ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ေတြကို သတင္းပို႔ေစခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းမွာ (၂)ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕က ေက်ာင္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊သမိုင္းကို ကတိုက္က႐ိုက္ေျပာင္းေရႊ႕ေပးခဲ့တယ္။ သမိုင္းကေက်ာင္းမွာ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကားေနစဥ္အတြင္း ေက်ာင္းႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ ဂ်ာမီအသြလ္အိုလမာအဖြဲ႕ကြဲသြားလို႔ အဲဒီေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ဆရာႏွစ္ပါး အလုပ္က အျဖဳတ္ခံ ခဲ့ရတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က အိႏၵိယသားေမာ္လဝီေတြၾသဇာလႊမ္းမိုးေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယမြတ္စလင္မ္တို႔က ျမန္မာတုိင္းရင္းသား မြတ္စလင္မ္ေတြကို အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈအား ဘာသာေရးအဆံုးအမအျဖစ္ ျပဳလုပ္ကာ သြတ္သြင္းေနတဲ့အခ်ိန္လည္းျဖစ္တယ္။)
ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ေက်ာင္းသားေတြခြဲျခားဆက္ဆံခံရတာကို မခံမရပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသားအားလံုး ကို ဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းကိုသပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကတယ္။
သပိတ္ေမွာက္ရတဲ့အေၾကာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းပုဂၢိဳလ္တို႔က ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္းနဲ႔ ေက်ာင္းမွာစည္းကမ္းမေကာင္းျခင္းတုိ႔လည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေခါင္းေဆာင္ၿပီး ဂ်မီအသ္အဖြဲ႕ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးဆီကို ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ေရးသားတင္ျပခဲ့ေပမယ့္ အတြင္းေရးမွဴးက လာေရာက္ေတြ႕သူေတြကို ေမာ့၍ပင္ မၾကည့္၊ အေရးဆိုတဲ့စာကိုဖတ္ၿပီး ထြက္သြားၾကဖို႔ ႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆိုတယ္။ ဆရာႀကီးက ‘ဒီ႐ံုးဟာ ဒို႔႐ံုး၊ မင္းတို႔မဆုိင္၊ ဘာမွတ္သလဲ၊ ေဇရ္ဘာဒီေသြး နီသကြ၊ ေအးေအးေဆးေဆးေတာင္းတာကို ႐ိုင္းပ်စြာလုပ္ရင္သိမယ္’ လို႔ ျပန္ၿပီးႀကိမ္းေမာင္း လိုက္တဲ့အခါ က်န္တဲ့သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေဒါသျဖင့္ ကုလားထုိင္ေတြဆြဲကာ ႐ိုက္ရန္ျပင္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါက်မွ အတြင္းေရးမွဴးလုပ္သူက လန္႔ျဖန္႔၊ေမာ့ၾကည့္ၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္ေတာင္းပန္ကာ စာကိုအဖြဲ႕သို႔တင္ျပေပးပါမယ္ လို႔ ကတိျပဳလုိက္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မုဖ္သီမဟ္မူဒ္ဒါဝူးဒ္ယူစြဖ္ (ေနာင္တြင္အိုလမာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠ႒)ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္သူ ဟာဂ်ီ ဒါဝူးဒ္ ဟာရွင္မ္ ယူစြဖ္က ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို မသိမသာကူညီအားေပးခဲ့တယ္။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ညႇိဳး ထိုးၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့မြတ္စလင္မ္ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြကို မိမိဘက္သို႔ပါေအာင္ ဆြဲေဆာင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ဆႏၵ အရ သမိုင္းမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းကို လံုးဝသပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကၿပီး၊ လက္ရွိ တာေမြဒါရြလ္အိုလူမ္ေက်ာင္း စတင္ ေပၚေပါက္လာ ရတာျဖစ္ပါတယ္။ တာေမြဒါရြလ္အိုလူမ္ေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြစာရင္းမွာေတာ့ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္မ္ရဲ႕ အမည္ဟာ ထိပ္ဆံုးကျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ ေဒးဒေနာေက်ာင္းမွာ အရဗီ၊ အုရ္ဒူ၊ ဖာရစီဘာသာရပ္ေတြကို သင္ယူခဲ့ၿပီး ျမန္မာစာနဲ႔ ပါဠိ ဘာသာကို အစၥလာမ့္ေပါင္းခ်ဳပ္က်မ္းကိုျပဳစုခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းၾကြယ္ (ကြယ္လြန္)ဆီမွာ သင္ယူခဲ့ ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕စိတ္ရင္းမွာ ဘာသာေရး ပညာတင္မက အဂၤလိပ္စာနဲ႔လက္မႈပညာကိုလည္း သင္ယူလိုတဲ့ဆႏၵ ျပင္းျပလွ်က္ ရွိခဲ့တယ္။
သမိုင္းေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္အတြင္း အုရ္ဒူဘာသာျဖင့္ ကုရ္အာန္က်မ္းျမတ္အက်ယ္ျပန္၊ မိရွ္ကာသ္က်မ္းနဲ႔ အျခားက်မ္းစာမ်ားကိုလည္း သင္ၾကားၿပီးေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၃၅-ခုႏွစ္မွာ ဟာဂ်ီဒါဝူဒ္ ဟာရွင္မ္ယူစြဖ္က ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား (၆)ဦးကို အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ စဟာရန္ပူရ္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ မဇြာဟိရြလ္အိုလူမ္အရဗီတကၠသိုလ္ကို ေစလႊတ္ၿပီး သာသနာ့ပညာေတြ ဆက္လက္ဆည္းပူး ေစခဲ့ပါတယ္။ မဇြာဟိရြလ္အိုလူမ္ အရဗီတကၠသိုလ္မွာ (၄)ႏွစ္မွ် သာသနာ့ပညာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ရရွိ ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကိုျပန္ မလာမီ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ သကၠဋဘာသာ၊ ပါဠိဘာသာ၊ ဟင္ဒီ ဘာသာတုိ႔ကုိလည္း ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့ပါေသးတယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ စဟာရန္ပူရ္မွာေနစဥ္ကလည္း ‘ဘဂဝတ္’ဂီတက်မ္းကို ဟင္ဒီ ဘာသာျဖင့္ သင္ယူခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ့ အတြက္ ၁၉၃၉-ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလမွာ ျမန္မာျပည္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ မူလက အိုလမာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္နဲ႔ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာ ေကာင္စီရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္တာဝန္ကို ပူးတြဲထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ၁၉၅၈-ခုႏွစ္မွာ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာေကာင္စီရဲ႕ ဒုတိယဥကၠ႒ျဖစ္လာတယ္။ မိတၳီလာမွာျပဳလုပ္တဲ့ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာေကာင္စီရဲ႕ညီလာခံမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ အိုလမာအဖဲြ႕ဝင္ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕တို႔ သေဘာထားအျမင္ကြဲလြဲခဲ့ၾကတယ္။ ကြဲလြဲခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အိုလမာအဖြဲ႕ဝင္တခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြက “ႏိုင္ငံေတာ္အလံ အေလးမျပဳရ၊ သမၼတရဲ႕သဝဏ္လႊာနားေထာင္စဥ္ မတ္တပ္မရပ္ရ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အစၥလာမ္သာသနာ ေရးရာေကာင္စီရဲ႕ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွာ မပါဝင္ရ”လို႔ အျပင္းအထန္ေတာင္းဆိုလာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက နားလည္ေအာင္ ေျပာၿပီး အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ရပါတယ္။
ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက စစ္မႈထမ္းဖို႔ ဥပေဒထုတ္ျပန္ရန္ စီစဥ္လာတဲ့အခါမွာလည္း ဆရာႀကီးနဲ႔အိုလမာအဖြဲ႕ဝင္တခ်ဳိ႕ သေဘာထားအျမင္ မတူညီကြဲလြဲခဲ့ၾကျပန္တယ္။ အိုလမာအဖြဲ႕မွပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႕က “စစ္မႈထမ္းဥပေဒမွာ တာဝန္ခံေမာ္လဝီဆပ္ ေတြနဲ႔ အိမ္တြင္းပုန္း မြတ္စလင္မ္အမ်ိဳးသမီးေတြ မပါဝင္ရ”လို႔ဆိုၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက “တိုင္းျပည္အေရးျဖစ္လို႔ ေမာ္လဝီဆပ္နဲ႔ ဗလီဆရာေတြဟာ စစ္တပ္မွာေရွ႕ဆံုးကပါဝင္ရမယ္။ အိမ္တြင္းပုန္း မြတ္စ္လင္မ္အမ်ိဳးသမီးေတြ စစ္ပညာသင္ၾကားေပးမႈအတြက္ သီးသန္႔အစီအစဥ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ေပးရမယ္” လို႔ဆိုပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာမဆန္ခ်င္ၾကတဲ့ အိုလမာအဖြဲ႕နဲ႔ သေဘာထားအျမင္ တေျဖးေျဖးကြဲလြဲလာလိုက္တာ ပညတ္ေတာ္ (၁၀)ပါး ေခၚ အေမရိကန္႐ုပ္ရွင္ကားနဲ႔စပ္လ်ဥ္းၿပီး ဝိဝါဒကြဲၾကရင္းက လမ္းဆံုးသုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဆက္လက္ၿပီး လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ၊ အိုလမာအဖြဲ႕တြင္းမွ ျမန္မာဆန္တဲ့ အမႈေဆာင္လူႀကီးတခ်ိဳ႕တို႔ဟာလည္း ဆရာႀကီး ဃာဇီနဲ႔ အတူ (၂၁-၂-၁၉၅၉) ေန႔ကစၿပီး အိုလမာကေန အၿပီးတိုင္ လမ္းခြဲႏႈုတ္ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ သာသနာ့ပညာေရးကို အထူးစိတ္ဝင္စားၿပီး မိမိရဲ႕ ဘ၀တစ္သက္တာလုပ္ငန္း တစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္ထားသူျဖစ္သလို၊၁၉၅၀-ခုႏွစ္မွာ (Islamic Society of Burma)ကို မစၥတာ အဟ္မဒ္အီဗရာဟင္မ္ (ဥကၠ႒) MA. ရရွွီးဒ္က (အတြင္းေရးမွဴး)အျဖစ္ ဦးေဆာင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ကို တာဝန္ခံ စာေပဘာသာျပန္မွဴး အျဖစ္ တာဝန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ ဦးေဆာင္ၿပီး ၁၉၅၀-ခု၊ ႏုိဝင္ဘာလ (၁)ရက္ေန႔က စၿပီး က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ကို ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ကို ဦးေဆာင္ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့ရာ အေစာင္ (၁) မွ (၁၀)ထိ ပထမတြဲ။ အေစာင္ (၁၁) မွ (၂၀)ထိ ဒုတိယတြဲ နဲ႔ အေစာင္ (၂၁) မွ (၃၀)ထိ တတိယတြဲတုိ႔ကို ေမာင္လာနာ ကာရီ မပ္က္ဆူဒ္ အဟ္မဒ္ခန္းနဲ႔ တြဲဖက္ျပန္ဆိုခဲ့ၿပီး၊ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ရဲ႕အလင္းျပက်မ္း (သိဗ္ယာႏုုလ္ကုရ္အာန္) အေစာင္ (၁) မွ (၃၀)ထိ သဖ္စီရ္ စ-ဆံုးကို ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္တစ္ဦးတည္း ေရးသားခဲ့တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဆရာႀကီးအား “မုဖတ္စီီ႐ုလ္ကုရ္အာန္”လို႔ သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေဝးတခုတြင္ မေလးရွားဝန္ၾကီးခ်ဴပ္ မဟာသီမွ ႏႈတ္ဆက္ေနစဥ္
ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာႀကီးဟာ “ဗုခါရီက်မ္း” “မိရွ္ကာသ္က်မ္း”တို႔မွ အစ၊ လူငယ္လူရြယ္တို႔အတြက္ သင္ခန္းစာမ်ား ေရးသားျပဳစုထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ က်မ္းေပါင္း (၅၈)အုပ္ေက်ာ္ရွိၿပီး၊ ေဟာေျပာပြဲနဲ႔ သင္တန္းေတြလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ဝန္းလံုးမွာ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ က်င္းပျပဳလုပ္ၿပီး ေဟာေျပာပို႔ခ်ခဲ့ပါေသးတယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ ေရးသားျပဳစုထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ စာအုပ္အခ်ဳိ႕ကို ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပရမယ္ ဆိုရင္ ကမာၻေက်ာ္ အာလင္မ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ “ေမာင္လာနာ ရွိဗ္လီႏုအ္မာနီ” ရဲ႕ “စီရတြန္နဗီ”က်မ္းႀကီးကို အတြဲ (၄)တြဲ ခြဲၿပီး ဘာသာျပန္ဆုိကာ “တမန္ေတာ္ျမတ္”လို႔ အမည္ေပး ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ (၂၆၃)မ်က္ႏွာပါဝင္တဲ့ “တမန္ေတာ္ျမတ္”ပထမတြဲ ကို ၁၉၆၂-ခုႏွစ္တြင္ ျပန္ဆ္ုိခဲ့တယ္။ ၁၉၆၄-ခုႏွစ္ထုတ္ “ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းအတြဲ (၉)တြင္ စာမ်က္ႏွာ (၁၃၂)မွ (၁၃၅)ထိ တမန္ေတာ္ျမတ္အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ေရးသားသူမွာ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္မ္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္သားလူငယ္ေတြအတြက္လည္း “တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္”ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ စာအုပ္ငယ္တစ္အုပ္ (၁၉၆၇)ခုႏွစ္မွာ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ(၂၂၄)မ်က္ႏွာပါတဲ့ “တမန္ေတာ္ျမတ္” ဒုတိယတြဲကို (၁၉၇၂)ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး၊ စာမ်က္ႏွာ(၂၅၁)မ်က္ႏွာပါတဲ့့ “တမန္ေတာ္ျမတ္” တတိယတြဲကို (၁၉၇၈)ခုႏွစ္၊ စာမ်က္ႏွာ (၂၇၈)မ်က္ႏွာပါတဲ့ “တမန္ေတာ္ျမတ္” စတုတၳတြဲကို (၁၉၈၈)ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ ဟာရွင္မ္ ျပန္ဆိုၿပီး မထုတ္ေဝျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာ (၂၃၃၃)မ်က္ႏွာပါရွိတဲ့ “တမန္ေတာ္ျမတ္” ပဥၥမတြဲကို အစၥလာမ္သာသနာေရးရာေကာင္စီ ႒ာနခ်ဳပ္က တာဝန္ယူၿပီး ၂၀၀၉-ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ တဖန္ ဗုခါရီက်မ္းျမတ္(ဘာသာျပန္)ကို ၁၉၈၈-ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၃)ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီးေနာက္ ဗုခါရီက်မ္းဘာသာျပန္ဒုတိယတြဲကိုထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဗုခါရီက်မ္းဘာသာျပန္ တတိယတြဲ ကိုေတာ့ ၁၉၉၂-ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ(၂၃)ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ “အစၥလာမ့္ေၾကးမံု” အရဗီသင္ခန္းစာ၊ အစၥလာမ့္သင္ခန္းစာ စတဲ့စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသားျပဳစုထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ရဲ႕ခံယူခ်က္နဲ႔အေတြးအေခၚမွာ အစၥလာမ္သာသနာဟာ ကမာၻ႕သာသနာတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ အစၥလာမ္သာသနာရဲ႕ အဆံုးအမမ်ားေတြဟာလည္း ကမာၻ႕လူသားတိုင္းအတြက္၊ ကမာၻ႕လူမ်ိဳးရွိရာ ေဒသတိုင္းနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္တဲ့ အဆံုးအမေတြသာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာေဒသတိုင္းမွာ အစၥလာမ္သာသနာကို လက္ခံက်င့္သံုးႏုိင္ရမယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕အေတြးအေခၚႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေအာက္မွာဥပမာအေနနဲ႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့အခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရွင္းလင္းစြာ သိႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
အိႏိၵယႏုိင္ငံ၊ စဟာရန္ပူရ္ေက်ာင္းမွာ သာသနာပညာရပ္ေတြ သင္ယူေနစဥ္အခါက အိႏိၵယႏိုင္ငံရဲ႕ တခ်ိဳ႕ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အယူအဆေတြဟာ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆန္႔က်င္ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ဟာ က်န္းမာေရးလုိက္စားသူေတြျဖစ္ၾကတဲ့အေလ်ာက္ ေဘာလံုးကစားျခင္း၊ ျခင္းခတ္ျခင္းေတြမွာ ဝါသနာထံုၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဥပေဒက ဒူးမေပၚရ ဆိုတဲ့ဥပေဒေတြရွိတဲ့အတြက္ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ၾကရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆရာႀကီးတို႔က ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ၿပီး ကစားခဲ့ၾကရတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ဆရာႀကီး ပါဝင္တဲ့ စဟာရန္ပူရ္ၿမိဳ႕က ေဘာလံုးအသင္းဟာ ေဒလီၿမိဳ႕ထိ တက္ေရာက္ကန္ကာ ေအာင္ပန္းဆြတ္ခူးႏုိင္ခဲ့တယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းက ေဘာလံုးကစားတာကို ခြင့္မျပဳေပမယ့္ ဆရာႀကီးတို႔သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္ဟာ ေက်ာင္းတြင္းမွာ ေက်ာင္း ဥပေဒကို လိုက္နာၿပီး ေက်ာင္းျပင္ပမွာဆိုရင္ မိမိမွန္တယ္လို႔ ထင္တာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္က်င့္သံုးတတ္သူျဖစ္တယ္။ ဒါကလည္းပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕အေတြးအေခၚ ပံုရိပ္၊ ခံယူခ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ရဲ႕ဘာသာေရးအေပၚထားရွိတဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔စပ္လ်ဥ္းၿပီး တင္ျပရမယ္ဆုိရင္ ဘာသာေရးမွာ အယူသီးမႈ၊ အစြန္းေရာက္မႈေတြကိုလက္မခံသလို၊ အေသးအဖြဲအဆံုးအမေတြ မလိုက္နာမႈေၾကာင့္ ႀကီးမားတဲ့့ ကြဲလြဲမႈေတြ၊ ကြဲၿပဲမႈေတြျဖစ္ေပၚတာကိုလည္း မႏွစ္သက္သူျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔တင္ျပရရင္….
တမန္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕လမ္းစဥ္ကိုလိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ကိုအသံုးျပဳၿပီး အသိပညာအားနည္းလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ သိလွ်က္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ တခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဆြလာသ္ဝတ္ျပဳရင္ အက်ႌကိုလံုခ်ည္ရဲ႕အျပင္ထုတ္ထားရမယ္လို႔ ဇြတ္အတင္းေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ ဆြလာသ္ဝတ္ျပဳမႈ မပိုင္လို႔ ထိုသူတို႔ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္က အက်ႌအျပင္ထုတ္ ၀တ္တာကို စြႏၷသ္ျဖစ္တယ္ လို႔ဆုိၾကတယ္ ။ အဲဒီလိုပဲ မ်က္စိမွာ စူရ္မာဆြဲတာကိုလည္း စြႏၷသ္လို႔ဆုိၾကတယ္။ စူရ္မာဆြဲတဲ့သူ ဆြဲတာကို မေျပာလိုေပမယ့္ မဆြဲတဲ့သူေတြကို အျပစ္ရွိသေယာင္၊ အျပစ္ျဖစ္သေယာင္ ေျပာဆုိေနၾကတာေတြကိုေတာ့ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္က မလိုလားခဲ့ပါဘူး။ လုံခ်ည္၀တ္တာ၊ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာနဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း ဆရာႀကီးက အဓိက ျပႆနာမဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္က လုံခ်ည္ကြင္း၀တ္ေလ့ရွိေပမယ့္ ေဘာင္းဘီကို လာျပတဲ့အခါမွာလည္း ေဘာင္းဘီ လည္းေကာင္းပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဆရာႀကီးက အေထာက္အထားျပေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို သာသနာအတြက္ တိုက္႐ိုုက္အေရးမႀကီးဘဲ အေသးအဖြဲကိစၥေတြကို အေရးတႀကီးျပဳလုပ္ၿပီး အျငင္းအခုံမျပဳလုပ္ၾကဖို႔နဲ႔ အေသးအဖြဲေတြ အျငင္းအခုံ လုပ္ၾကရင္း အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးညီညြတ္မႈပ်က္ျပားမွာကို မလိုလား သလို၊ သာသနာရဲ႕အေရးႀကီးတဲ့ အဆံုးအမေတြ တျဖည္းျဖည္းတိမ္ျမဳပ္လာၿပီး မြတ္စလင္မ္တို႔ အ႐ံႈးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာကိုလည္း အစိုးရိမ္ႀကီး၊ ေသာကႀကီး လြန္းသူျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုအေသးအဖြဲကိစၥေလးေတြမွာ ဝိဝါဒ မတူညီမႈေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းစိတ္ဝမ္း ကြဲမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာမွာကိုလည္း ဆရာႀကီးဟာ လုံး၀မလိုလားသူျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို သာသနာအတြက္အက်ိဳးယုတ္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာရတာဟာ အသိပညာနည္းျခင္း၊ အေတြးအေခၚမမွန္ကန္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရတယ္ဆိုတာကို အယူသည္း အစြန္းေရာက္သူေတြ သိႏိုင္စြမ္း၊ ျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိလို႔သာျဖစ္ရတာလို႔ ဆရာႀကီးက ယူဆထားသူျဖစ္တယ္။ (စာရွည္မည္စိုးလို႔သာ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ ႔စပ္လ်ဥ္းတဲ့ တစ္စိတ္တစ္ေဒသကိုသာ ေဖာ္ျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွ ၁၉၃၉-ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး ရမည္းသင္းခ႐ိုင္၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ရင္းေတာ္ရြာႀကီးမွာ မဒီနသြလ္အိုလူမ္အမည္ရွိတဲ့ ဘာသာေရးစာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ၿပီး ဂ်ပန္ေခတ္ကုန္ဆံုးသည္အထိ ေက်ာင္းသား(၅၀)ေက်ာ္တို႔ကို သာသနာေရး ပညာရပ္ ေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ B.I.A ေခတ္မွာ ရမည္းသင္းခ႐ိုင္ B.I.A အတြက္ လွည့္လည္တရားေဟာေပးခဲ့ရာ ဂ်ပန္တပ္ေတြ ဆုတ္ခြာခ်ိန္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ေတြက ဆရာႀကီးကို မသကၤာျဖစ္ၿပီး (၉)ရက္တိုင္တိုင္ အစာေရစာမဲ့ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ သတ္ဖို႔ လာသူေတြကို လွည့္ျဖား၍ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၄၅-ခုႏွစ္မွာ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕မွာ စတင္တည္ေထာင္တဲ့ “ဗမာမြတ္စ္လင္မ္ကြန္ဂရက္” (ဗ.မ.က)အဖြဲ႕ရဲ႕ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွာ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ကို သာသနာေရးရာ တာဝန္ခံအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ဖန္ ၁၉၄၆-ခုႏွစ္မွာ “ဗမာမြတ္စ္လင္မ္ ကြန္ဂရက္”(ဗ.မ.က)အဖြဲ႕ကႀကီးမွဴးၿပီး “ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ဗမာမြတ္စလင္မ္အိုလမာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္” ကို ဖြဲ႕စည္းတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ အဲဒီအဖြဲ႕မွာ ပထမဆံုးဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း စစ္ၿပီးေခတ္မွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြရဲ႕ ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ ေမာင္လာနာ ဂိုလာမ္ အလီရွာဟ္ စစ္တန္း ေမာ္လဝီဆပ္ႀကီးရဲ႕ “မဒ္ရဆာ မုဟမၼဒီယဟ္” အရဗီသိပၸံေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ (၄)ႏွစ္ေလာက္ တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါေသးတယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာေကာင္စီမွာ ပထမ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္၊ ေနာက္ ဒုတိယဥကၠ႒ အျဖစ္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ၿပီး (၁၉၆၀)ခုႏွစ္မွာ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာေကာင္စီရဲ႕ဥကၠ႒ႀကီးအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္္ကာလက အစၥလာမ္ သာသနာေရးရာေကာင္စီရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြမွာ အခက္အခဲေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ႀကံဳဆံုခဲ့ရေပမယ့္ ဆရာႀကီးက အဲဒီအခက္အခဲေတြကို သီးခံျခင္း၊ စိတ္ရွည္ျခင္း၊ ဇြဲလံု႔လတို႔နဲ႔ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖို႔ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာေကာင္စီကို ကၽြမ္းက်င္လိမၼာ ပါးနပ္စြာ ပဲ့ကုိင္ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ ဥကၠ႒ႀကီးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းကလည္း ဆရာႀကီးက မိမိကုိယ္မိမိ ဥကၠ႒လို႔ ခြဲျခားစိတ္သေဘာမထားဘဲ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ရာကိစၥ မွန္သမွ် တို႔ကို အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္အားလံုးတို႔နဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး၊ စည္းစည္းလုံးလုံး ညီညီညာညာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕ေပးဆပ္မႈ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း ဆရာႀကီးကို ဂုဏ္ေပးေလးစား တန္ဖိုးထားဆက္ဆံမႈေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးအေပၚထားရွိတဲ့ သေဘာထား အျမင္ကိုတင္ျပရရင္ ၁၉၆၂-ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ(၄)ရက္ (လြတ္လပ္ေရးေန႔)မွာ ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရဲ႕အတြင္း၀န္- ဦးသာထက္ ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး “သီရိပ်ံခ်ီ”ဘြဲ႕ ခ်ီးျမွင့္အပ္ႏွင္းခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္ဟာ ႏိုင္ငံအက်ဳိး၊ ႏိုင္ငံသားတို႔အက်ဳိး၊ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအက်ဳိးတို႔ကို စြမ္းစြမ္းတမံ သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ရင္း ၁၉၉၃-ခုႏွစ္၊ဧၿပီလ(၁၄)ရက္၊ တနလၤာေန႔မွာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ အမိန္႔ေတာ္ခံယူသြား ခဲ့ရာ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ျပည္ေထာင္စုသား ႏိုင္ငံသား တိုင္းရင္းသား အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ ျမန္မာ မြတ္စလင္မ္တို႔အဖို႔ ေဖာ္ မျပႏုိင္တဲ့ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီး တစ္ရပ္ျဖစ္ရပါေၾကာင္း၊ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္ အလင္းေရာင္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ ရသလို ခံစားရပါေၾကာင္း ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဆရာႀကီး “သီရိပ်ံခ်ီ အလ္ဟာဂ်္ မုဖတ္စီ႐ုလ္ ကုရ္အာန္ အလႅာမဟ္ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္” ရဲ႕ ရာျပည့္အမွတ္တရေအာက္ေမ့ဖြယ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳတင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ထံေတာ္မွ “သီရိပ်ံခ်ီ အလ္ဟာဂ်္ မုဖတ္စီ႐ုလ္ ကုရ္အာန္ အလႅာမဟ္ ဃာဇီ မုဟမၼဒ္ဟာရွင္မ္”အား ဂ်ႏၷသ္သုခဘံုမွာ ျမင့္မားတဲ့အဆင့္အတန္းခ်ီးျမွင့္ပါေစေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေတာင္းဆုဒုအာျပဳရင္း ဆရာႀကီးလို ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္တိုင္ ႏိုင္ငံအက်ဳိး၊ ႏိုင္ငံသားတို႔အက်ဳိး၊ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအက်ဳိးတို႔ကို သယ္ပိုးသြားခဲ့တဲ့ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား အတုယူအားက်ၿပီး၊ လူသားအက်ုိးျပဳ ပုဂၢိဳလ္မြန္ေတြ ေပၚထြန္းႏိုင္ပါေစေၾကာင္းေမွ်ာ္လင့္လွ်က္…….
ကိုးကား။
– “တမန္ေတာ္ျမတ္” ပထမအတြဲ ဗိုလ္မွဴးဘရွင္၏ နိဒါန္းပါ အခ်က္အလက္မ်ား။
– မႏၱေလးၿမိဳ႕လံုးဆုိင္ရာ မဟာတမန္ေတာ္ေန႔အခမ္းအနားက်င္းပေရးေကာ္မတီမွ ထုတ္ေဝေသာ(၇၅)ႏွစ္ေျမာက္ စိန္ရတုမဂၢဇင္း။
– ယခုေဆာင္းပါးအတြက္ အစစအရာရာကူညီေပးခဲ့ေသာ ဆရာေမာင္သစၥာ(ဒႆန)အား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း
မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။
Photo Thida Htay (Faridah)
မင္းမ်ဳိး၀င္း|ရန္ကုန္တကၠသိုလ္|
