မင္းမ်ဳိး၀င္း|ရန္ကုန္တကၠသိုလ္| ေရးသည္။
ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ အမ်ဳိးသားေရး သီးျခားလကၡဏာ တစ္ရပ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ခဲ့တာ မရွိဘူးလို႔ ဂ်ာဂ်င္ဟာဘားမတ္စ္က သူ႔ရဲ႕စာတမ္းတစ္ေစာင္ျဖစ္တဲ့ “ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈႏွင့္ အမ်ဳိးသားေရး သီးျခား အမွတ္လကၡဏာ” ဆိုတဲ့စာတမ္းမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈဟာ အမ်ဳိးသားေရးသီးျခား အမွတ္လကၡဏာနဲ႔ မတြဲဖက္ရဘူး ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးအေတြးအေခၚ တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းတည္ေဆာက္တဲ့ အခါမွာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကို ႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရး၊ ႏိုင္ငံသား လြတ္လပ္ခြင့္တို႔ကိုအေျခခံၿပီး မတည္ေဆာက္ဘဲ၊ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒေတြ ဒါမွမဟုတ္ လူမ်ဳိးႀကီးေတြရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရးသီးျခား လကၡဏာေတြအေပၚမွာ အေျခခံ တည္ေဆာက္ဖို႔ႀကိဳးစားလာၿပီဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ အခက္အခဲေတြ၊ အဟန္႔အတားေတြ၊ ျပႆနာေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ရတတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရး၊ ႏိုင္ငံသားလြတ္လပ္ခြင့္တို႔ကို အေျခခံၿပီးမတည္ေဆာက္ဘဲ၊ လူမ်ဳိးႀကီးေတြရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရး သီးျခား လကၡဏာေတြအေပၚမွာ အေျခခံတည္ေဆာက္ျခင္းဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ႏိုင္ငံသား အျဖစ္ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္လိုက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒါဟာ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေၾကျငာစာတမ္း အပိုဒ္ အမွတ္(၁၅)မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ “လူတိုင္းသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ခံယူခြင့္ရွိသည္” “ ဥပေဒအရမဟုတ္လွ်င္ မည္သူမွ် မိမိ၏ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ကို စြန္႔လႊတ္ျခင္းမခံေစရ၊ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးကိုလည္း ျငင္းပယ္ျခင္း မရွိေစရ” ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုခ်ဳိးေဖာက္တာျဖစ္တယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးရဲ႕အေျခခံအက်ဆုံးျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို ခ်ဳိးေဖာက္ခံရတာပဲျဖစ္တယ္။
လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္အခြင့္အေရးမရရွိဘူးဆိုရင္ လူ႔အခြင့္အေရးလည္းဆုံး႐ႈံးရ ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ မိမိေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ အခြင့္အေရး မရရွိဘဲ၊ ဆုံး႐ႈံးေနျခင္းဟာ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ေတာင္ ရွင္သန္ခြင့္မရွိရေလာက္ေအာင္ လူသားရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ေမြးရာပါလူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဆုံး႐ႈံးေနတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ရင္ဆိုင္ေနရသူလိုျဖစ္ေနပါတယ္။
ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈဆိုတာ အင္မတန္အေရးႀကီးသလို အဲဒီႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျမင္ေတြ၊ အယူအဆေတြ မတူညီမႈေတြလည္း ႀကီးႀကီးမားမားရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အၿမဲတန္းလိုလိုျငင္းခုံေနၾကရၿပီး ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ အႏိုင္ရဖို႔သာ ႀကိဳးစားေနၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူမ်ဳိးနဲ႔ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာေပၚမွာအေျခခံၿပီး ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈဟာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ ေနရတာေတြရွိပါတယ္။
ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သတ္မွတ္ၾကတဲ့အရည္အခ်င္းဟာ ေယဘူယ်အေနနဲ႔ ေသြးအေပၚအေျခခံတဲ့ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈနဲ႔ လူသားျဖစ္မႈအေပၚမွာအေျခခံၿပီး သတ္မွတ္တဲ့ႏိုင္ငံသားဆိုၿပီးရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုံးကေတာ့ ေသြးအေပၚမွာအေျခခံၿပီး၊ ဒီလူမ်ဳိးေတြက ဒီႏိုင္ငံနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာႏိုင္ငံသားျဖစ္ထိုက္တယ္စသျဖင့္ ခြဲျခား သတ္မွတ္ၾကေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ လူမ်ဳိးေတြ၊ ဘာသာေတြ၊ ေသြးေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ေရာယွက္လာၾကတာေၾကာင့္ လူသားျဖစ္ျခင္းကိုပဲအေျခခံၿပီး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္သတ္မွတ္လာၾကပါတယ္။ ေသြးကို အေျခခံၿပီးသတ္မွတ္မႈဟာ နာဇီအာဏာရွင္ဟစ္တလာက်င့္သုံးခဲ့တဲ့ ႏို္င္ငံသားျပဳမႈစံျဖစ္သလို၊ နာဇီအာဏာရွင္ ဟစ္တလာလက္ထက္က က်င့္သုံးခဲ့မႈေတြေၾကာင့္ သမိုင္းမွာအရိပ္ဆိုးႀကီးထင္ဟပ္ခဲ့ရၿပီး လူထုေတြနစ္နာၾက ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ဳိးေရးဘာသာေရးအေျခခံၿပီး၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၊ ဘာသာတစ္ခုရဲ႕အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ျခင္းအေပၚမွာ ႏိုင္ငံသား သတ္မွတ္မႈေတြကို ကမာၻေပၚကဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာ မက်င့္သုံးေတာ့ပါဘူး။ လူသားရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ တန္းတူညီမွ်မႈစတာေတြနဲ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚၿပီး လူသားျဖစ္ျခင္းအေပၚမွာသာအေျခခံၿပီး ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကို သတ္မွတ္လာၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ႏို္င္ငံသားျဖစ္မႈဟာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြထဲ ကေန ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းမွာ ျပဌာန္းအတည္ျပဳထားတဲ့ ဥပေဒေတြအတိုင္းသာ ဘယ္သူ႔ကို မဆို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ရရွိခြင့္ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဥပေဒေတြျပဌာန္းတဲ့အခါ ႏိုင္ငံအလိုက္ ကြာျခားခ်က္ေတြ၊ မတူညီမႈေတြေတာ့ရွိပါတယ္။ ႏို္င္ငံတိုင္းမွာ တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔အညီသတ္မွတ္ၿပီး အတည္ျပဳလက္ခံခဲ့ ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံသားသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၁၉၈၂ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒကို စံထားၿပီး သတ္မွတ္တာကိုေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒမတိုင္မီကလည္း ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံသား ဥပေဒဆိုတာရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံသားဥပေဒကေတာ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ဥပေဒလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီ ဥပေဒအရဆိုရင္ ႏိုင္ငံတြင္းမွာရွိတဲ့သူေတြဟာ ႏိုင္ငံမဲ့ေတြျဖစ္မသြားႏိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံသားဆိုရင္ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဆိုရင္လည္း ႏိုင္ငံျခားသားဆိုၿပီးရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္၊ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရွိသလို၊ တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုကဆင္းသက္လာတဲ့ ေမြးရာပါႏိုင္ငံသားေတြအျပင္ မိဘဘိုးဘြားေတြက ဒီႏိုင္ငံမွာေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီႏိုင္ငံမွာေနထိုင္ၿပီး ေသသြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ သူတို႔က ေမြးဖြားလာတဲ့သူေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရးဆြဲခဲ့ၿပီး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာသုံးစြဲခဲ့တဲ့ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒနဲ႔ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ႏိုင္ငံသားဥပေဒကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ(၂၄)ရက္က တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ ဥပေဒအျဖစ္အတည္ျပဳၿပီး၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ(၄)ရက္ေန႔မွာ အာဏာတည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံသားဥပေဒပုဒ္မ (၁၀၊၁၁၊၁၂)ကို ေလ့လာၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၊ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ တရားဥပေဒဆိုတဲ့အခ်က္(၃)ခ်က္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရွိတာကိုေတြ႕ႏိုင္ ပါတယ္။
ပုဒ္မ-၁၀။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတစ္၀န္းလုံးတြင္ ႏို္င္ငံသားဟူ၍ တစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိရမည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕၀င္မ်ား၏ ႏိုင္ငံသားဟူ၍ အသီးအျခားမရွိေစရ။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားဟူ၍သာရွိရမည္။
ပုဒ္မ-၁၁။(က)ျမန္မာႏိုင္ငံတိုင္းရင္းသားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ျဖစ္ေသာ သို႔တည္းမဟုတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူ တိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊
(ခ) ျမန္မာႏိုင္ငံတိုင္းရင္းသားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ျဖစ္ေသာ သို႔တည္းမဟုတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာဘိုးဘြားမ်ားအနက္ အနည္းဆုံး တစ္ဦးမွ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ပါ၀င္လတၱံ႕ေသာ အာဏာပိုင္နက္အတြင္း၌ေမြးဖြားသူတိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊
(ဂ) ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေသာ သို႔တည္းမဟုတ္ ဤအေျခခံဥပေဒ စတင္အာဏာတည္သည့္ ေန႔တြင္ အသက္ရွင္ေနသည္ျဖစ္ပါက တိုင္းရင္းသားအျဖစ္ကိုရယူခြင့္ရွိေသာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတြင္ ပါ၀င္ လတၱံ႕ေသာ အာဏာပိုင္နက္အတြင္း၌ ေမြးဖြားသူတိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊
(ဃ) ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အာဏာျပန္႔ရာနယ္ေျမတစ္ခုခုတြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္ျဖစ္၍ ဤအေျခခံဥပေဒ စတင္ အာဏာတည္သည့္ေန႔မွအထက္ သို႔တည္းမဟုတ္ ၁၉၄၂ ခု၊ ဇႏၷ၀ါရီလ(၁)ရက္ေန႔မွအထက္ အျခားမဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ အတြင္း ရွစ္ႏွစ္ေအာက္မယုတ္ေသာကာလအဖို႔ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတြင္ပါ၀င္လတၱံ႕ေသာ အာဏာပိုင္နက္အတြင္းတြင္ ထာ၀စဥ္ေနထိုင္ရန္ႀကံရြယ္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ ထို႔ျပင္ တရားဥပေဒျဖင့္သတ္မွတ္ေသာနည္းလမ္းႏွင့္အညီ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျခင္းကို ထုတ္ေဖာ္သူတိုင္းသည္လည္းေကာင္း ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ရမည္။
ပုဒ္မ-၁၂။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းသေဘာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ျခင္းသေဘာတို႔ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည္ဟု ထင္ျမင္သည့္အတိုင္း တရားဥပေဒမ်ားကိုျပဳႏိုင္ေသာ ပါလီမန္၏အာဏာသည္ ပုဒ္မ(၁၁)ရွိျပဌာန္းခ်က္ေၾကာင့္ ယုတ္ေလ်ာ့ျခင္းမျဖစ္ရ။ ထို႔ျပင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာတရားဥပေဒတစ္ခုခုသည္ ပုဒ္မ(၁၁)တြင္မပါ၀င္ေသးေသာ လူအမ်ဳိးအစားမ်ားကို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ျဖင့္ လက္ခံရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္ရွိျဖစ္ေသာ လူအမ်ဳိးအစားမ်ားကို
ႏိုင္ငံသားအျဖစ္မွ ရပ္စဲေစရန္ေသာ္လည္းေကာင္းျပဌာန္းႏိုင္သည္။ လို႔ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဖာ္ျပထားတာ ကိုေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဥပေဒကို ၁၉၄၈-ခုႏွစ္၊ဇႏၷ၀ါရီလ(၄)ရက္ေန႔မွာ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္က အက္ဥပေဒအမွတ္ (၆၆)အရ ျပဌာန္းအတည္ျပဳခဲ့ၿပီး အဲဒီေန႔မွာပဲ အာဏာတည္ခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒ(၆၆)မွာ ပုဒ္မေပါင္း(၂၃)ခုနဲ႔ ပုဒ္မခြဲေတြကို ျပဌာန္းထားပါတယ္။ ဥပေဒပုဒ္မ(၅)မွာပါ၀င္တဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ေတြကေတာ့
ပုဒ္မ-၅။ အေျခခံဥပေဒစတင္အာဏာတည္ၿပီးမွေမြးဖြားသည့္ ေအာက္၌ေဖာ္ျပေသာသူမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ရမည္။
(က) ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္သည့္ မိဘတစ္ပါးပါးမွ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတြင္ေမြးဖြားေသာသူ။
သို႔ရာတြင္(ထိုသူ၏အဘသည္ ႏိုင္ငံျခားတစ္ခုခု၏ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခဲ့ေသာ္) ထိုသူသည္အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ အတြင္းတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ကိုစြန္႔လႊတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံသားအျဖစ္တည္ၿမဲတည္ေစရန္ ေရြးခ်ယ္ ေၾကာင္း ေၾကျငာျခင္းမျပဳလွ်င္ ထိုသူသည္ ထိုတစ္ႏွစ္ကုန္ဆုံးေသာအခါ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံသားအျဖစ္မွ ရပ္စဲရမည္။
(ခ) ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံသားျဖစ္ေသာ အဘမွ ျပည္ေထာင္စုျပင္ပတြင္ ေမြးဖြားေသာသူ။
သို႔ရာတြင္ ဤအက္ဥပေဒအရ သတ္မွတ္သည့္ နည္းလမ္းအတိုင္း သတ္မွတ္သည့္ကာလအတြင္းတြင္ ျပည္ေထာင္စု၏ သက္ဆိုင္ရာေကာင္စစ္၀န္႐ုံးတြင္ ေမြးဖြားေၾကာင္းကို မွတ္ပုံတင္ခံရသူျဖစ္ရမည္။
(ဂ) ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံသားလည္းျဖစ္၍ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံအစိုးရအမႈကိုထမ္းေနဆဲျဖစ္ေသာ မိဘတစ္ပါးပါးမွ ျပည္ေထာင္စုျပင္ပတြင္ေမြးဖြားေသာသူ။
သို႔ရာတြင္ ထိုသူ၏မိဘတစ္ပါးပါးသည္ ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ထိုသူသည္အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ အတြင္းတြင္ ႏို္င္ငံျခားသားအျဖစ္ကိုစြန္႔လႊတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံသားအျဖစ္တည္ၿမဲတည္ေစရန္ ေရြးခ်ယ္ ေၾကာင္း ေၾကျငာျခင္းမျပဳလွ်င္ ထိုသူသည္ ထိုတစ္ႏွစ္ကုန္ဆုံးေသာအခါ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံသားအျဖစ္မွ ရပ္စဲရမည္။ လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
၁၉၇၄-ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒနဲ႔ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကိုေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္…..
၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလ(၃)ရက္ေန႔မွာ ျပည္လုံးကၽြတ္ဆႏၵခံယူၿပီး အတည္ျပဳျပဌာန္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ ၁၉၇၄-ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာရွိတဲ့ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးပုဒ္မ၁၄၅(က)(ခ)၊၁၄၆တို႔မွာအခုလိုေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ပုဒ္မ-၁၄၅(က)။ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ တိုင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူအားလုံး သည္ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္။
(ခ)။ ဤဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒအတည္ျပဳျပဌာန္းသည့္ေန႔တြင္ ဥပေဒအရႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ားသည္ လည္း ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္။
ပုဒ္မ-၁၄၆။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံသားျပဳျခင္းႏွင့္ႏိုင္ငံသားအျဖစ္မွရပ္စဲျခင္းတို႔သည္ ဥပေဒျဖင့္ျပဌာန္းသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေစရမည္။ လို႔ေဖာ္ျပထားတာကိုေတြ႕ရမွာျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာပါရွိတဲ့ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ျခင္းနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ေတြကေတာ့ သိပ္ကြဲလြဲမႈမရွိတာကိုေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာပါ၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကို ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပရရင္
ပုဒ္မ-၃၄၅။ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ျပည့္စုံသူမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
(က) ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ တိုင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွေမြးဖြားသူ၊
(ခ) ဤဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအတည္ျပဳျပဌာန္းသည့္ေန႔တြင္ ဥပေဒအရႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူ။
ပုဒ္မ-၃၄၆။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံသားျပဳျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္မွရပ္စဲျခင္းတို႔သည္ ဥပေဒျဖင့္ ျပဌာန္းသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေစရမည္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့လႊတ္ေတာ္မရွိေသးတဲ့ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ဥပေဒျဖစ္တာျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ဥပေဒျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒကိုေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးသမားေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံတကာပညာရွင္ေတြကပါ အေ၀ဖန္ ဆုံးနဲ႔ ကမာၻေပၚမွာအဆိုးရြားဆုံးႏိုင္ငံသားဥပေဒလို႔ေတာင္ ကင္ပြန္းတပ္ၾကပါတယ္။ ဒီ ၁၉၈၂ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဥပေဒဟာ တတ္သိပညာရွင္ေတြအားလုံး ပါ၀င္ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး ေရးဆြဲထားတဲ့ဥပေဒမဟုတ္သလို၊ လူထုေရြးခ်ယ္ တင္ေျမာက္ထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါ၀င္တဲ့ လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳျပဌာန္းထားတာ မဟုတ္ဘဲ၊ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္၊ မဆလေခတ္၊ လက္ညိွဳးေထာင္ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေရးဆြဲျပဌာန္းထားတဲ့ဥပေဒသာျဖစ္တယ္။ လူသားတန္ဖိုး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာေတြကို ထဲ့သြင္းစဥ္းစားအေျခခံၿပီး ေရးဆြဲထားတာမဟုတ္ဘဲ အာဏာရွင္တို႔စိတ္ႀကိဳက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိေရးဆြဲထားတဲ့ဥပေဒသာျဖစ္တယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒကို ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၁၅)ရက္ေန႔မွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒ အမွတ္(၄)ျဖင့္ ျပဌာန္းခဲ့ၿပီး အခန္း ၈ ခန္း၊ ပုဒ္မေပါင္း ၇၆ ခု၊ ပုဒ္ခြဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အတည္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒက တရားမွ်တမႈရွိရမယ္၊ လူတိုင္းတန္းတူညီမွ်မႈရွိရမယ္လို႔ျပဆိုထားေပမယ့္ ၁၉၈၂ ျမန္မာ ႏို္င္ငံသားဥပေဒဟာ တရားမွ်တမႈနဲ႔ တန္းတူညီမွ်မႈေတြကို မေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ညီညြတ္မႈမရွိတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒမွာ အျငင္းပြားစရာေတြ၊ ေဆြးေႏြးစရာေတြ၊ ျပႆနာျဖစ္ႏိုင္စရာေတြ ပါ၀င္ေနတဲ့ အတြက္ အဲဒီဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းေပးဖို႔၊ အသစ္ေရးဆြဲေပးဖို႔၊ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေပးဖို႔၊ ႏိုင္ငံတကာႏိုင္ငံသားဥပေဒတို႔ရဲ႕ စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ကိုက္ညီဖို႔ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြလည္းရွိေနပါတယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ရပိုင္ခြင့္ရွိဖို႔ အခုလို ေတြ႕ရပါတယ္။
ပုဒ္မ-၇။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္း၌ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ျပင္ပ၌ျဖစ္ေစ ေမြးဖြားသည့္ေအာက္ပါသူတို႔သည္လည္း ႏိုင္ငံသား ျဖစ္သည္။
(က) ႏိုင္ငံသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားလာၾကသူမ်ား၊
(ခ) ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ဧည့္ႏိုင္ငံသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားၾကသူမ်ား၊
(ဂ) ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊
(ဃ) ဧည့္ႏိုင္ငံသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားေသာသားသမီးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ဧည့္ႏိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားလာၾကသူမ်ား၊
(င) ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားေသာသားသမီးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ဧည့္ႏိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊
(စ) ဧည့္ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ မိဘႏွစ္ပါးမွေမြးဖြားလာေသာသားသမီးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ဧည့္ႏိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမိဘႏွစ္ပါးမွေမြးဖြားၾကသူမ်ား၊ လုိ႔ ေဖာ္ျပထားတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈဟာ ႏိုင္ငံသားအေပၚအဓိကအေျခခံၿပီး ဧည့္ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္ထားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။
အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံသားဥပေဒေတြကိုေလ့လာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းကို လူတစ္ဦးခ်င္း ရပိုင္ခြင့္လို႔မျမင္ဘဲ၊ အရည္အခ်င္းကိုလိုက္ၿပီးဆုံးျဖတ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ၊ ေသြးအေပၚအေျခခံမႈ တနည္းေျပာရရင္ ဘယ္လူမ်ဳိး၊ ဘယ္ဘာသာ၀င္ျဖစ္သလဲဆိုတဲ့အခ်က္ေပၚမွာအေျခခံၿပီး ဆုံးျဖတ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၁၉၈၂ ႏိုင္ငံသားဥပေဒရဲ႕ ၀ိေသသလကၡဏာက သက္ေသခံေနပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံထူေထာင္ခ်င္သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ၊စဥ္းစားေတြးေခၚပုံေတြျဖစ္တဲ့ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိလုပ္ရပ္ေတြဆိုတာထင္ရွားပါတယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရး သီးျခားအမွတ္ လကၡဏာတစ္ရပ္ကို လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၊ ဘာသာတစ္ခုတည္းအေပၚမွာ အေျခခံတည္ေဆာက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလို တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ၊ ဘာသာေပါင္းစုံ၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစုံ စုေ၀းေနထိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၊ ဘာသာတစ္ခုအေပၚမွာမူတည္ၿပီး ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈသတ္မွတ္ျခင္းဟာ လူမ်ဳိးႀကီး စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ျပယုဂ္ျဖစ္သလို၊ မိမိမႏွစ္သက္တဲ့လူမ်ဳိးေတြ၊ အဲဒီလူမ်ဳိးေသြးပါ၀င္သူေတြ၊ မိမိနဲ႔ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈ မတူတဲ့ဘာသာ၀င္ေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံလိုျခင္း၊ တရားမွ်တမႈမေပးလိုျခင္း၊ တန္းတူညီမွ်မခံစားေစလိုျခင္းတို႔အျပင္ အဆုံးစြန္အေနနဲ႔ လုံး၀ေမာင္းထုတ္ခ်င္ၾကတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕အတြင္းေရာဂါလကၡဏာ ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ(၄)ရက္ (လြတ္လပ္ေရးေန႔)က်မွသာ စတင္ေပၚေပါက္ လာတယ္ဆိုတာကို မေမ့ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးမရခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမ်ဳိးစုံ ဘာသာစုံေနလာခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ႏိုင္ငံသားဆိုတာထက္စာရင္ ရွင္ဘုရင္နဲ႔ေက်းကၽြန္ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးသာ ရွိခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ ရွင္ဘုရင္ေတြဟာ သူတို႔အေပၚသစၥာေစာင့္သိသူေတြကို သူ႔ေျမေပၚမွာေနထိုင္ခြင့္ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဆိုတာ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏိုင္ငံရယ္လို႔ ထူေထာင္ေတာ့မွသာ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးစရာျဖစ္လာတာပါ။
ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံသားေတြမရွိဘဲ ထူေထာင္လို႔မရႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံသားေတြကို အဓိကအေျခ မခံဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ရပ္တည္ႏိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ႏိုင္ငံသားေတြကိုဖယ္ထုတ္လို႔လည္း မရႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံသားေတြကို ဖယ္ထုတ္လို႔မရႏိုင္သလို ႏိုင္ငံသားကိုအေျခခံၿပီး ဖန္တီးရတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တာမို႔ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ႏိုင္ငံသား ဆိုတာ တိုက္႐ိုက္ဆက္ႏြယ္လွ်က္ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရွိရင္ႏိုင္ငံသားရွိရပါမယ္။ ႏိုင္ငံသားရွိမွလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတာရွိမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ရပ္တည္မႈဟာ ႏိုင္ငံသားမ်ားရဲ႕တည္ရွိမႈအေပၚမွာ အဓိကတိုက္႐ိုက္ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားေတြကလည္း ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈအေပၚမွာ အဓိကအေျခခံရတဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစုံ၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ၊ ဘာသာေပါင္းစုံ၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစုံေနထိုင္တဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစနစ္ကို အသြင္ ကူးေျပာင္းေဖာ္ေဆာင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံသားမျဖစ္ရင္၊ႏိုင္ငံေတာ္ဟာဥပေဒအရေတာင့္တင္းတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေနတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ အေရးတႀကီးေဆာင္ရြက္ရမယ့္လုပ္ငန္းကေတာ့ ႏို္င္ငံသားျဖစ္မႈအခြင့္အေရးေတြကို ႏိုင္ငံသားအားလုံးက ခြဲျခားေဘးဖယ္ထုတ္ခံရမႈမရွိဘဲ ရရွိခံစားႏိုင္ဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈအခြင့္အေရးေတြျဖစ္တဲ့ ဥပေဒအခြင့္အေရးေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လူမႈစီးပြားအခြင့္အေရး ေတြကို ႏိုင္ငံသားအားလုံးက တန္းတူခံစားပိုင္ခြင့္ရွိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လႊမ္းမိုးႀကီးစိုးထားတဲ့ လူမ်ားစု တစ္ခုတည္းရဲ႕ အမ်ဳိးသားအမွတ္လကၡဏာကိုသာမက က်န္လူနည္းစုလူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ အမ်ဳိးသားအမွတ္လကၡဏာေတြ ကိုလည္း ထိန္းသိမ္းခြင့္ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ၊ ဘာသာေပါင္းစုံ၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစုံ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းျဖစ္ထြန္းလာမွာျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈအခြင့္အေရးေတြကို တန္းတူညီမွ်ခံစားႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ အစြန္းေရာက္အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီေတြ၊ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြ၊ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒအစြန္းေရာက္ ေတြ၊ ဥပေဒအထက္ကအခြင့္ထူးခံလူနည္းစုေတြနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးရဲ႕လက္က်န္၀ါဒီေတြ လႊမ္းမိုးႀကီးစိုးေနမႈေတြ ဆက္လက္လႊမ္းမိုးေနအုံးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈအခြင့္အေရးေတြဟာ ေ၀းကြာေနအုံးမွာျဖစ္ၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီ စနစ္အသြင္ေျပာင္းေဖာ္ေဆာင္ေနျခင္းဟာလည္း အိပ္မက္ဆန္တဲ့အေတြးစိတ္ကူးေတြသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အခုလို ဒီမိုကေရစီကိုေျပာင္းလဲေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔အညီ ႏိုင္ငံသား ဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းရပိုင္ခြင့္လို႔ျမင္ၿပီး ႏို္င္ငံသားျဖစ္ခြင့္္သတ္မွတ္ရပါမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားမဟုတ္သူေတြကို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္စိစစ္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳေပးရပါမယ္။ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ႏိုင္ငံသားကို တစ္မ်ဳိးတစ္စားတည္းသတ္မွတ္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ အသိအမွတ္ျပဳသင့္ရင္ ဥပေဒနဲ႔အညီ အသိအမွတ္ျပဳေပးရပါမယ္။ ဘယ္ေသြးပါသူေတြ၊ ဘယ္လူမ်ဳိးျဖစ္သူေတြလဲဆိုတာကိုၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သတ္မွတ္မယ့္အစား ဒီေျမေပၚမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ေနလာခဲ့သူေတြက ဆင္းသက္လာသူေတြ၊ တိုင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိး သယ္ပိုးသူေတြ၊ တိုင္းျပည္အေပၚသစၥာေစာင့္သိ႐ိုေသသူေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ဥပေဒေတြကို ေလးစားလိုက္နာသူေတြ၊ တိုင္းျပည္ကိုသံေယာဇဥ္ရွိသူေတြျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံေပးတာက ဒီမိုကေရစီ စနစ္နဲ႔ အဆီေလ်ာ္ဆုံးစိတ္ေနသေဘာထားျဖစ္မွာပါ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ေသြးအေပၚမွာအေျခခံၿပီး ဆုံးျဖတ္မယ္ဆိုရင္ ေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြဟာ တစ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာေရာက္ၿပီး၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခခံလူသားအရင္းအျမစ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕အင္အားေတြ လက္လြတ္ဆုံး႐ႈံးၿပီး၊ ည့ံဖ်င္းတဲ့သူေတြပဲ ႏို္င္ငံသားအျဖစ္ တိုင္းျပည္တြင္းမွာက်န္ရစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေဖာ္ေဆာင္တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြ၊ အၾကပ္အတည္းေတြ၊ အဟန္႔အတား အေႏွာက္အယွက္ေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕အေရြ႕ဟာ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈသတ္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေၾကာင္းက်ဳိး ညီညြတ္စြာ၊ ဒီမိုကေရစီစံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔အညီ လူသားတန္ဖိုး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကို သတ္မွတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူအသီးသီး၊ လူမ်ဳိးအသီးသီး၊ ဘာသာအသီးသီး အခြင့္အေရးတန္းတူ မရေသးသမွ်ကာလပတ္လုံး စစ္မွန္တဲ့မိုကေရစီလို႔ အမည္တပ္လို႔မရႏိုင္ပါဘူး။
လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒီမိုကေရစီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ”ဒီမိုကေရစီဆိုတိုင္း ဒီမိုကေရစီတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီေခတ္စားလာတဲ႔အခါမို႔ ေရာေယာင္သံဖမ္းၿပီး ေျပာၾကတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးဘဲ။ ဒါျဖင္႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဘာလဲ။ လူလူခ်င္း၊ လူတန္းစားအခ်င္းခ်င္း၊ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အစရိွသည္ အားျဖင္႔ အခြင္႔အေရးတန္းတူ က်ပ္ျပည့္တင္းျပည့္မရိွသမွ်ကာလပတ္လံုး ဒီမိုကေရစီ က်ပ္ျပည့္တင္းျပည့္ မဟုတ္ ေသးဘူး။ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ လိင္မေရြး တိုင္းျပည္ႀကီးသားတိုင္း ရသင္႔ရထိုက္တဲ႔အခြင္႔အေရးေတြပါရမယ္။ လူမ်ိဳးေရး အရ ကြဲျပားျခားနားတဲ႔ လူမ်ားစု၊လူနည္းစုကိစၥေတြမွာေတာ႔ လူမ်ားစုလူမ်ိဳးစုက လူနည္းစုလူမ်ိဳးေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈ မရိွေစမွ၊ ဒီမိုကေရစီမွန္မယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ လြတ္လပ္စြာဘာသာတရားကိုးကြယ္ႏိုင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ဘာသာတရားကို ကာလေဒသမေရြး ေဟာေျပာႏိုင္မႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းမွ ကင္းလြတ္မႈ၊ လူအ လူနဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္မႈ႕တို႔ျဖစ္တယ္။ လူမ်ိဳးအရ၊ ဘာသာအရ၊ လိင္အရအခြင္႔အေရးခြဲျခားမႈႏွိမ္႔ခ်မႈေတြကို ဥပေဒအရ ပယ္ဖ်က္ၿပီး၊ ဒီလို ႏွိမ့္ခ်တာမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ဥပေဒအရအျပစ္ေပးတာမ်ိဳးေတာင္စီမံရမယ္။ ဒါမွဒီမိုကေရစီ ပီသမယ္” လို႔ မိန္႔ေခၽြခ့ဲတာကိုလည္း ႏွလုံးသြင္းက်င့္သုံးမွသာ ဒီမိုကေရစီစံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ ကိုက္ညီမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါမွသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးအေတြးအေခၚတစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးသားေရးသီးျခား အမွတ္လကၡဏာတစ္ရပ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္မႈမရွိတဲ့ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ တစ္ရပ္ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံသားအားလုံးရဲ႕စည္းလုံးညီညြတ္တဲ့အင္အားေတြနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီကို အရွိန္ အဟုန္ျပင္းျပင္း ေျပာင္းလဲႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
ကိုးကား။ ။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမ်ား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒ၊ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္မ်ား။
မင္းမ်ဳိး၀င္း|ရန္ကုန္တကၠသိုလ္|
