“သူငယ္ခ်င္း”
ေဝမိုး၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ေဇာ္ျမင့္သည္ သူ႔မ်က္လုံးကုိ တီဗီဖန္သားျပင္ေပၚမွ ခြာယူလိုက္၍ ေဝမိုးဖက္သုိ႔ အာ႐ုံျပဳလိုက္ရင္း ထူးလိုက္သည္။
“အင္း …ေျပာေလ… သူငယ္ခ်င္း”
“ေလာကႀကီးမွာ ႏွစ္မ်ဳိးေသာ အရာရိွတယ္…
တူညီမႈ နဲ႔ မတူညီမႈ ”
“အင္း”
” အ့ဲဒီအရာ ႏွစ္မ်ဳိးက…ငါနဲ႔ မင္းထဲမွာလည္း…ေမြးရာပါ အေမြအျဖစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေနရာယူထားတယ္”
“အင္း”
“တိတိက်က်ေျပာရရင္…ငါနဲ႔ မင္းၾကားမွာ…မတူညီမႈေတြ အမ်ားႀကီးရိွသလို…တူညီမႈေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရိွတယ္ေပါ့ေလ”
“အင္း”
ေဝမိုးက စကားကုိ ျဖတ္ရပ္လုိက္၍ ေကာ္ဖီတစ္ငုံ ေသာက္လိုက္သည္။ ေဇာ္ျမင့္ကေတာ့ ေဝမိုး၏ စကားကုိ “အင္း” လိုက္၍ နားစြင့္ေနေလ၏။ ေဝမိုး ဆက္ေျပာလာမည့္ စကားကုိ ေဇာ္ျမင့္က စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလသည္။
“ဒီေတာ့… ငါတို႔ေတြ မတူတာေတြကုိ ေရာင္စုံပန္းလို ကြဲျပားမႈရဲ႕ အလွတရားအသြင္န႔ဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္…တူတာေတြကုိ ေရာင္တူပန္းလို တူညီမႈရဲ႕ အလွတရားအသြင္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္…ငါတို႔ကမာၻႀကီးလည္း…အလွတရားေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ႏွက္ေနမွာေပါ့ေနာ္”
ေဝမိုးက စဥ္းစဥ္းစားစား ေျပာခ့ဲၿပီး ေကာ္ဖီကုိ ဆက္ေသာက္ေနေတာ့၏။
သူတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သည္ မြန္းလြဲပိုင္း အလုပ္ကုိယ္စီ အားခ်ိန္၌ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ရိွလွေသာ ပိေတာက္ရိပ္ေအာက္က ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ ေန႔စဥ္နီးပါး လာထိုင္တတ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး ေခါင္းစဥ္တစ္ခုစီေအာက္တြင္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုတတ္သည္။ ပညာတတ္သူမ်ားပီပီ သူတုိ႔ ေဆြးေႏြးမႈသည္ ေျပပစ္သည္။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အေလးလည္း ထားသည္မို႔ ေဆြးေႏြးမႈက ထိထိမိမိလည္း ရိွရိွတတ္၏။
” ေအးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ … အဓိကက အျမင္ပါပဲ… ကုိယ္က အရာတစ္ခုကုိ အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ၾကည့့္ရင္ အေကာင္းျမင္မယ္… အဆိုးျမင္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အဆိုးျမင္မယ္… ဒီလိုပဲေပါ့… အရာတစ္ခုကုိ အလွတရား အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ လွပျခင္းပဲ ျမင္မယ္ေပါ့ေလ….အျမင္နဲ႔ ခံယူခ်က္က အဓိက စကားေျပာတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ”
ေဇာ္ျမင့္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းကုိ ေထာက္ခံ ေဆြးေႏြးလိုက္သည္။
” ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းရာ… တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက မတူတာေတြကုိ တံတိုင္းလုပ္ပစ္ၿပီး တူရာေတြကုိေတာင္ ကူးလူးေပါင္းစပ္ခြင့္ မေပးၾကဘူး … ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ အခုဏက ေျပာသလိုပဲ … အ့ဲဒီလူေတြက မတူတာေတြကုိ ေရာင္စုံပန္းလို ကြဲျပားမႈရဲ႕ အလွတရားအသြင္န႔ဲ မၾကည့္တတ္လို႔ … လူကေမြးၿပီး လူေနတ့ဲ အရပ္မွာ ႀကီးျပင္းလာတာေတာင္ အ့ဲဒီလူေတြမွာ လူ႔စိတ္က ၾကာၾကာေလေလအထိ အရြယ္မေရာက္တတ္ဘူး”
ေဝမိုးက စကားကုိ ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ မီးညိွလိုက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲ ေရးေႏြးၾကမ္း ငွဲ႔ေနရင္း ေဇာ္မင္း ေျပာအလာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၏။
” မွန္တယ္ … တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက မတူတာေတြနဲ႔ တံတိုင္ေဆာက္ၿပီး တူရာေတြကုိ ကူးလူးေပါင္းစပ္ခြင့္မေပးဘူး ဆိုတ့ဲ မင္းစကားကုိ သိပ္သေဘာက်တယ္ …ဒီေန႔လို အေျခအေနနဲ႔လည္း ကြထိပဲ … သိပ္ထိမိတယ္… ဒါေတြက အာဏာ႐ွင္ေတြရဲ႕ လက္ခ်က္ပါကြာ …လူေတြကုိ ျခားနားခ်က္ လွည့္ကြက္နဲ႔ ကစားပစ္ခ့ဲတာေလ … ဘာသာေရးျခားနားခ်က္…လူမ်ဳိးေရးျခားနားခ်က္… ေနရာေဒသျခားနားခ်က္…ပညာတတ္ ပညာမ့ဲ ျခားနားခ်က္ … အစုံေပါ့… “ျပည္သူ စည္းရံုးရင္ အာဏာ႐ွင္ေျပးရ” ဆိုတ့ဲ စကားကုိ အေလးထားပုံရတယ္ … ၾကာလာေတာ့ လူေတြကလည္း အ့ဲလို လွည့္ကြက္ထဲ မိသြားၿပီး ျခားနားခ်က္ကုိ ရန္ဖက္လို႔ ျမင္လာၾကတာ တကယ္စိတ္မေကာင္းစရာပဲ… တကယ္ေတာ့ကြာ… ဒါက တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္လည္း အင္မတန္ ရင္ေလးဖို႔ ေကာင္းတယ္… ”
ေဇာ္ျမင့္က စိတ္ပါလက္ပါ ဝင္ေဆြးေႏြးလိုက္သည္ကုိ ေဝမိုးက ေဆးလိပ္ဖြေနရင္း နားေထာင္ေနသည္။
ေဇာ္ျမင့္က ကြမ္းထုပ္ထဲက ကြမ္းတစ္ယာ ထုတ္ၿပီး ဝါးေန၏။ စကားပြဲသည္ ဘာရယ္မဟုတ္ တစ္ခဏေလာက္ ဆိတ္ၿငိမ္သြားသည္။ ေဆာင္းရာသီ၏ ေလညင္းေအးေအး တစ္ခ်က္ကလည္း လာတိုက္သြားေသ၏။ မြန္းလြဲခ်ိန္ေပမယ့္ ေနေရာင္၏ အစြမ္းထက္ ေလညင္းက ပိုစြမ္းသည္။ ခဏအၾကာ-
” ေအးပါကြာ… ငါတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လွပတ့ဲ အနာဂတ္ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာ ဒီအာဏာ႐ွင္ေတြပဲ … အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနလာၾကတ့ဲဟာကုိ အမုန္းတရားေတြ … မနာလိုမႈေတြ …႐ိုက္သြင္းေပးၿပီး ၿဖိဳဖ်က္လိုက္တယ္… ဒီလိုနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ရန္ၿငိဳးေတြ ေပၚလာေတာ့တာပဲ … “မုန္းပင္” ဆိုၿပီး ေျပာစမွတ္ ရိွသလိုေပါ့… အမုန္းတရားဆိုတာ တစ္စတစ္ ႐ွင္သန္ႀကီးထြားတတ္တယ္ … ရန္ၿငိဳးဆိုတာကလည္း ေလာင္စာလိုပါပဲ … ထစ္ခနဲဆို ထေလာင္တတ္တယ္… စာေရးဆရာႀကီးေတြက ရန္ၿငိဳးကုိ ေလာင္စာနဲ႔ နိႈင္းေျပာတတ္တာေလ … ေလာင္စာရန္ၿငိဳးတ့ဲ …”
ေဇာ္ျမင့္ကလည္း ထိမိေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္ေဆြးေႏြးလိုက္သည္။
” အခုဆို အစုိးရလည္း အသစ္တက္လာၿပီ … ငါတို႔ေတြ အေကာင္းဆံုးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာေပါ့ဟ … ”
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္စကားကုိ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်မိၿပီးေနာက္ ေဝမိုး ဆိုသည္။
” ဒီလိုမ်ဳိး အာဏာ႐ွင္ရဲ႕ သက္႐ွည္ၾကာ မိႈင္းမိခံခ့ဲရတ့ဲ လူေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ေျပာင္းလဲလာဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ေသးဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ… အခု အစုိးရက ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တက္လာတ့ဲ အစုိးရ ဆိုေတာ့ အစုိးရ ကုိယ္တိုင္က မတူညီိမႈက ျပႆနာမဟုတ္ဘူးဆိုတ့ဲ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ျပည္သူကုိ အသိပညာေပးမွ… အမုန္းတရားေတြ ထြင္ထြင္ေဟာေနတာေတြကုိ ရပ္တန္႔ေအာင္လုပ္မွ ေတာ္ကာက်မယ္ … ျပည္သူထဲက အသိပညာႂကြယ္ဝတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာလည္း ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးေတြ၊ မတူညီမႈရဲ႕ အလွတရားေတြကုိ ျပည္သူကုိ ခ်ျပဖို႔ တာဝန္မကင္းဘူးလို႔ ထင္တယ္ေလ… ဒီလိုမွသာ သူငယ္ခ်င္း ထင္သလို ျမန္ျမန္ ျဖစ္လာမွာ”
ေဇာ္ျမင့္က လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္ဟု သူေတြးမိေနသည္ကုိ ခ်ျပေဆြးေႏြးသည္။ ေဝမိုးကလည္း “ဟုတ္တယ္ေနာ္” ဆို၍ အလိုက္သင့္ ေမာင္ေပါက္ လုပ္လိုက္၏။
ထို႔ေနာက္ ေဝမိုးက ေဆးလိပ္ကုိ မီးသတ္လိုက္ၿပီး ကြမ္းတစ္ယာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္သြင္းလိုက္သည္ႏွင့္ –
” ေဟ့ေကာင္ … ငါအတန္တန္ တားျမစ္ရက္သားနဲ႔ကြာ … ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ ေဆးလိပ္ပဲေသာက္ … ကြမ္းစားရင္ ကြမ္းပဲစားေပါ့ … အခု မင္းက ေရာဂါကုိ ဒြန္တြဲၿပီး လက္ယပ္ေခၚေနတ့ဲတာပဲ …ေျပာမရဆိုမရနဲ႔ …”
ေဇာ္ျမင့္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေဝမိုးကုိ ေအာ္ေငါက္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဝမိုးက အိေျႏၵမပ်က္။ ဓာတ္ျပားေဟာင္း ဖြင့္မိျပန္သည္ကုိ ဓာတ္သိမို႔ ရိပ္မိလိုက္သည္။
” မင္းလည္းကြာ … သမားေတာ္ႀကီး က်ေနတာပဲ… ကြမ္းက တစ္ခါတေလပဲ စားတာပါဆို …ဟဲဟဲ…”
ေဝမိုးက သူ႔အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း၏ ဂရုဏာေဒါသျဖင့္ ေငါက္ခ့ဲမႈကုိ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာၿပီး ခါတိုင္းလို အယူခံဝင္ ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးေနခ့ဲ၏။ ေဇာ္ျမင့္၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဂ႐ုဏာ ေဒါသအရိပ္အေယာင္က မေပ်ာက္ေသးသမို႔ ေဝမိုးက သူ႔ပါးစပ္ထဲက ဝါးကာစ ကြမ္းကုိ ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ တပည့္တစ္ေယာက္ အသြင္ျဖင့္ –
” သမားေတာ္ႀကီး … ေက်နပ္ၿပီလား ခင္ဗ်ား” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေဇာ္ျမင့္က “မေက်နပ္ဘူးကြာ… အၿပီးျဖတ္မွလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔..ဟြန္႔ …” ဆိုၿပီး အလိုမက်သံျပဳလိုက္သည္။
“ဟာကြာ… မင္းသိပါတယ္… မင္းက အခ်စ္ဦးကုိ စြန္႔မရသလိုမ်ဳိး ငါလည္း အက်င့္ေဟာင္းကုိ ျပင္ရခက္ေနတာ… ဆိုး႐ိုးစကားေတာင္ရိွတာပဲ… အခ်စ္ဦးေမ့ဖို႔ခက္…. အက်င့္ေဟာင္း ျပင္ဖို႔ခက္တ့ဲ…”
ေဝမိုးက ေျပျပျပစ္ျပစ္ စကားထိုး စလာေသာအခါ ေဇာ္ျမင့္က “မင္းကုိ ဘယ္တုန္းက ႏိုင္လို႔လဲ” ဆိုၿပီး ညည္းတြားလိုက္သည္။
ဘာသာ မတူ လူမ်ဳိးမတူ ေသာ္လည္း သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ေစတနာပိုမိသည္။ သံေယာဇဥ္ နက္ရိႈင္းသည္။ ေမတၱာအား ႀကီးမားသည္။ နားလည္မႈႏွင့္ သေဘာထားမႈလည္း ႀကီးမားသည္။ ဂ႐ုစုိက္မႈ ေစ့စပ္၏။
စကားေျပာေကာင္းေနသည္မို႔ ၁ နာရီခြဲဆိုေသာ အခ်ိန္ကလည္း မည္သုိ႔ကုန္ဆုံး သြားမွန္းမသိ။ ေဝမိုးေျပာမွပဲ ေဇာ္ျမင့္ သတိျပဳမိလိုက္သည္။
” ဟိတ္ … သူငယ္ခ်င္း … ၄ နာရီေက်ာ္ၿပီ … မင္း ဗလီတက္ရမယ္ေလ … ငါလည္း အေမကုိ ဘုရား သြားလိုက္ပို႔ရမယ္ကြာ …”
ေဝမိုးက သတိေပးစကားေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ေဇာ္ျမင့္ကုိ က်သင့္ေငြလည္း ႐ွင္းခိုင္းေနသည္။
” မင္းရည္းစား စိတ္ေကာက္တာ ငါဝင္ကူညီေပးခ့ဲတ့ဲ အခေၾကး အေနနဲ႔ေပါ့ကြာ”
” ဟုတ္က့ဲပါ ဦးေအာင္သြယ္ေ႐ွ႕ေနႀကီး ခင္ဗ်ား”
ေဇာ္ျမင့္က ခခနဲနဲ ျပန္ေျပာရင္း က်သင့္ေငြကုိ ႐ွင္းၿပီးေနာက္ ပိေတာက္ရိပ္ေအာက္မွ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္လာလိုက္သည္။
တစ္ေယာက္၏ ဦးတည္ရာသည္ ဗလီသုိ႔ ……။
တစ္ေယာက္၏ ဦးတည္ရာသည္ ေစတီပုထိုးသုိ႔ ….။
“မတူကြဲျပားေသာ္လည္း ငါတို႔ဟာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္” ဆိုေသာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္၏ အသိတရား၊ စိတ္ဓာတ္၊ ခံယူခ်က္တုိ႔သည္ သံမဏိထက္ မာေခ်ာလွပါလားဟူ၍ ႏွစ္ဦးသား မၾကာခဏ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္သည္ကုိ ေဇာ္ျမင့္က ဖ်တ္ခနဲ သတိရ၍ တစ္ခ်က္ျပံဳးမိလိုက္သည္။ အားရေက်နပ္သည့္ အျပံဳး။ ဝတ္ျပဳၿပီးေသာအခါ အသွ်င္ထံပါးက ေတာင္းေသာဆုတြင္လည္း အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ကုိယ္က်န္းမာမႈႏွင့္ ကုံလံုျပည့္စုံပါေစေၾကာင္း ပါသည္။
မတူညီမႈကုိ တံတိုင္းအစား တံတား လုပ္ၿပီး တူညီမႈကုိ တံတား၏ အခင္းအျဖစ္ အသုံးခ်၍ ခ်စ္ခင္မႈကုိ ကူးလူးဆက္ဆံေစေသာ သူတို႔၏ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း စိတ္ဓာတ္လွလွေလးက တိုေတာင္းလွသည့္ လူ႔ဘဝကုိ အဓိပၸါယ္ရိွေစ၍ မနာလိုမႈမီး၏ ပူေလာင္ျခင္းမွ လႊတ္ေျမာက္ခြင့္ရေစပါလား ဆိုေသာ အေတြးေၾကာင့္ ေဝမိုးတစ္ေယာက္လည္း တစ္ကုိယ္တည္း ျပံဳးမိလိုက္သည္။ သူ႔အျပံဳးမွ ေႂကြက်ေနေသာ အလွတရားပန္းပြင့့္မ်ားသည္ ကမာၻတစ္ခြင္ကုိ တန္ဆာေဆာင္ေန၏။
တူညီမႈ ႏွင့္ မတူညီမႈ သီအိုရီမွာ ေမတၱာတရားကုိ ကိန္းေသ အျဖစ္ထားေသာအခါ ဘာသာမတူ လူမ်ဳိးမတူေသာ ေဝမိုးႏွင့္ ေဇာ္ျမင့္တို႔သည္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး နားလည္မႈရိွရိွ၊ သေဘာထားႀကီးႀကီး မိတ္ဖြဲ႔၍ လူသားပီသစြာ ေအးအတူ ပူအမွ် ေနလာ၏။ သူတို႔၏ ဘဝေန႔ရက္မ်ားသည္ သာယာေအးခ်မ္းသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနေလသတည္း။
ေရးသားသူ- ယ်ာတင္(႐ိုဟင္းသား)
* M-Media သို႔ စာမူမ်ား ေပးပို႔လိုလ်င္ [email protected] သို႔ အီးေမးလ္ေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။
