ဒီဇင္ဘာ ၁ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။
အရုဏ္တက္စေနျခည္ႏုႏုေလးကို လူေတြက ေႏြးေႏြးေထြးေထြးကေလး ခံစားတတ္ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။။ ေနေရာင္ျခည္ဟာ တစ္စတစ္စျပင္းလာတယ္။ တက္ၾကြလန္းဆန္းတဲ့သေဘာ။ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရွိန္ကအျပင္းဆံုးအင္အားရွိသမွ် အကုန္ထုတ္သံုးၿပီး ေနေရာင္ျခည္စြမ္းအင္ကို ျဖန္႔ေဝေပးခ်ိန္ပဲေပါ့။ တစ္စတစ္စႏွင့္ျပင္းအားကေလ်ာ့ပါးစျပဳလာေတာ့ မြန္းလြဲခ်ိန္လို႔သတ္မွတ္ထားၾကသလို ညေနခင္းေရာက္ေလ အပူရွိန္ေလ်ာ့ပါးေလျဖစ္လာတယ္။ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ မွာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ျပင္းျပမႈဟာ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။ ရွိသမွ်အလင္းေရာင္ေလးႏွင့္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ တိမ္စိုင္တိမ္လႊာေတြကို အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ ခရမ္းႏုေရာင္စတာေတြႏွင့္ အလွဆင္ဖို႔ ႀကိဳးစားဆဲ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေနလံုးႀကီးေပ်ာက္ကြယ္သြားရာက ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးေမွာင္မိုက္သြားခဲ့ရတယ္။
ဒါေတြဟာ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ေတြပါ။ လူတိုင္းလူတိုင္းသတိမထားမိသည္ျဖစ္ေစ၊ အမွတ္တမဲ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ျဖစ္ေနက် သဘာဝတရားေတြပါပဲ။ ဆည္းဆာခ်ိန္ေလးကိုအလုအယက္ အသံုးခ်ၿပီး လွပတဲ့ေရာင္စဥ္ေတြ ျဖာေပးျခင္းကေန ဘဝရဲ႕ဒသာနတစ္ခုကို ကၽြန္မေလးေလးနက္နက္ခံစားမိလုိက္တယ္။
ဆိုပါစို႔ လူေတြကေရာ၊ ေလာကႀကီးထဲကိုေရာက္လာခါစမွာ တကယ့္ကိုႏုႏုနယ္နယ္ေလး အရုဏ္ဦးေနျခည္ေႏြးေႏြးေလး လိုပါပဲ။ ျမင္ရသူေတြကို တသိမ့္သိမ့္ေႏြးေထြးေစတတ္တယ္။ သိမ္မၾကာပါဘူး။ ပ်ိဳရြယ္မႈေတြ သန္စြမ္းမႈေတြအျပည့္ႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာလိုက္တာ ငယ္ဂုဏ္က အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔တက္ၾကြမႈ၊ လန္းဆန္းမႈႏွင့္ေန႔သစ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြေပးေနတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ကိုလြန္ေတာ့ လူငယ္အဲဒီကေန လူလတ္၊ လူႀကီးစသည့္ျဖင့္ အဆင္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာလိုက္တာ။ ပံုမွန္သက္တမ္းေစ့ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္(၆၀) ျပည့္ၿပီဆိုတာႏွင့္ (ဝန္ထမ္းျဖစ္ရင္) ႏုိင္ငံေတာ္က ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းစားေသာက္ေနထိုင္ဖို႔ အၿငိမ္းစား(ပင္စင္) ေပးလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕သက္ႀကီးပိုင္းေတြကေတာ့ အလုပ္ခြင္မွာ ဆံုလည္ႏြားလိုရုန္းခဲ့ၿပီမို႔ ဘဝအေမာႏွင့္ေသာကေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ၾကၿပီ။ ငဲ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သားသမီးေတြက သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသူ ရပ္တည္ႏုိင္ၾကၿပီ။ သားတစ္ဖ်ာ ေျမးတစ္ရာႏွင့္ ေအးလို႔ၿငိမ္းလို႔ ဘဝကိုအႏိုင္ႏွင့္ ပိုင္းခဲ့ၾကၿပီေပါ့။
တခ်ိဴ႕သက္ႀကီးပိုင္းေတြက်ေတာ့ အၿငိမ္းစားဘဝမွာ မၿငိမ္းမခ်မ္းဘဲ ေယာက္ယက္ခတ္ေနရတုန္း။ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘဝေလးတစ္ခုကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သားသမီးတာဝန္ (တခ်ိဳ႕ေျမးတာဝန္ပါ) မျပတ္ေသးလို႔ ရုန္းတုန္းကန္တုန္း။
တခ်ိဳ႕သက္ႀကီးပိုင္းေတြ (ေဒါက္တာျမင့္ဦးရဲ႕စကားကိုဌားသံုးရင္) အိုလတ္ေတြကေတာ့ သူတို႔အထက္ေတြကို တုိးလာသမွ် ကိန္းဂဏန္းအေျပာင္းအလဲေတြလို႔႔ပဲ ယူဆထားၿပီး အေရးတယူလုပ္မေနၾကဘူး။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အိုရင္မင္းမစြမ္းေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့စကားရပ္ကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး ရွင္သန္ေနသေရြ႔ အခ်ိန္ကေလးမွာ အိုေသာ္လည္း စြမ္းေအာင္ေဆာင္ရြက္သြားသူေတြဟာ ကမာၻႏွင့္အဝန္းရွိေနၾကပါတယ္။
ေလာကႀကီးအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာေလးမွာ အသံုးက်ေအာင္ေနသြားသူေတြဟာလည္း ရွိေနဆဲပါ။ (၃) စက္တင္ဘာ ၂၀၁၅ ၾကသပေတးေန႔ စံေတာ္ခ်ိန္ေန႔စဥ္မွာ ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ကို ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ေဒါက္တာျမင့္ဦး (ေထြ/ကု- ထီလာ) ဟာ ကၽြန္မရဲ႕စာေပေမာင္ႏွမရင္းခ်ာတစ္ဦးပါ။ မိတၱီလာကေနၿပီး ကၽြန္မဆီကို မၾကာမၾကာဖုန္းဆက္တတ္သလို ကၽြန္မကလည္း သတိရတိုင္း ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ (ဆရာ့ေဆာင္ပါးေတြဖတ္ရတိုင္း ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။)
“ဆရာမတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ၆၀ စြန္းလာၿပီဆိုေတာ့ အိုလတ္ေတြျဖစ္လာၾကၿပီး အစားအေသာက္အေနအထိုင္နဲ႔ Life Style ကိုသတိထားၾကရေတာ့မယ္။ အိုမင္းလာေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ႏုပ်ိဳသန္စြမ္းေနမွေနာ္။ ဒါမွလည္း ေနရသခိုက္ေလးမွာ လူသားအက်ိဳးျပဳလုပ္ႏုိင္မွာဗ်” တဲ့။
“ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာ သို႔မဟုတ္ တကယ္ခ်စ္ၾကသူမ်ား”ဆိုတဲ့ ဆရာ့စာတစ္ပုဒ္က ဆရာ့ကိုေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို လွမ္းျပေနတယ္။ ဆရာက သူ႔အခ်ိန္ဇယားႏွင့္သူ ရြာစဥ္ကိုစက္ဘီးေလးတစ္စီးႏွင့္သြားၿပီး က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးတာ ဆရာရဲ႕အသက္ေသြးေၾကာလုပ္ငန္း။ ေဝဒနာတစ္ခုျဖစ္ရင္ ဆရာေ႔ရွခ်ျပလိုက္တိုင္း “ဆရာမေရ ဘာမွမပူနဲ႔။ ဘယ္ေဆးကိုဘယ္လိုေသာက္၊ ဘာေတြစားေသာက္” စသည္ျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္အားေပးတာ စိတ္ရွည္ရွည္ရွင္းျပတာဟာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ ရန္ကုန္နဲ႔ မိတၳီလာၾကားမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီဆိုကတည္းက လူ႕ေဘာင္မွာ အသံုးမဝင္ေတာ့ဘဲ လူပိုေတြျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ဇရာကိုဆြဲခ်လိုက္တိုင္း အိုစာသြားေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေတြက ျခေသၤ့တစ္ေကာင္လို ခြန္အားရွိတုန္း။ ယုန္ကေလးတစ္ေကာက္လို ၾကင္နာၿပီး ႏႈးညံ့တဲ့ ႏွလံုးသားရွိတုန္းဆိုရင္ေလ။
ဆည္းဆာခ်ိန္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ေရာင္ျခည္ေလးကို လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းကုိ တစ္စံုတစ္ရာအက်ိဳးျပဳရင္း ကုန္ဆံုးသြားပါလားလို႔ က်န္ရစ္ရွင္သန္ေနသူေတြ ႏွလံုးသားမွာ တသသျဖစ္က်န္ေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ့္ကို ေသခ်ာပါတယ္။
ႏွင္းဆီခင္
