ေဆာင္းပါးရွင္ – စည္သူေအာင္ျမင့္
ျမန္မာတိုင္းမ္
လူတစ္ေယာက္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဟာ အျခားလူတစ္ေယာက္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို လက္မခံႏိုင္ဘူး၊ မုန္းတီးတယ္၊ စက္ဆုတ္ရြံရွာတယ္ဆိုရင္ သူတို႔လို လုိက္မလုပ္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါဟာ အလြန္ရိုးရွင္းတဲ့ ဥပေဒသပါ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လူတစ္ေယာက္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕လုပ္ရပ္ကို မႀကိဳက္ေပမယ့္၊ လက္မခံေပမယ့္၊ ရြံရွာမုန္းတီးေပမယ့္ အသိစိတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ မသိစိတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ အဲ့ဒီလုပ္ရပ္ေတြအတိုင္း ထပ္တူလုိက္လုပ္မိတတ္ပါတယ္။ အဲလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ျပဳျပင္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
ကမာၻေပၚမွာ တာလီဘန္လို႔ဆိုလိုက္ရင္ အစၥလာမ္အစြန္းေရာက္ေတြလို႔ အားလံုးက နားလည္ၾကပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါက အာဖဂန္နစၥတန္မွာ တိုင္းျပည္အာဏာရဖူးၿပီး ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ အာဖဂန္နဲ႔ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ နယ္ေျမအခ်ဳိ႕မွာ လႈပ္ရွားေနဆဲရိွပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေခတ္သစ္မွာ အစြန္းေရာက္တဲ့ ေရွးရိုးရွားရီးယားဥပေဒကို ျပန္အသက္သြင္းလိုသူေတြျဖစ္ၿပီး အမ်ုဳိးသမီးေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္ကို တားဆီးပိတ္ပင္လိုသူေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ သူတို႔ေတြ က်င့္သံုးေနဆဲဓေလ့ေတြကေတာ့ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေတြအပါအ၀င္ မယားေလးေယာက္ယူႏိုင္တာ၊ မိန္းမကို ေဖာက္ျပားတယ္လို႔ထင္ရင္ ဖမ္းဆီး၊ လူျမင္ကြင္းမွာ ဦးေခါင္းေပၚရံုေလာက္ ေျမျမွဳပ္ၿပီး ေက်ာက္ခဲနဲ႔ မေသမခ်င္းပစ္ အေရးယူတာမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။
ေခတ္သစ္မွာ သူတို႔အဓိကလုပ္တဲ့အလုပ္ေတြကေတာ့ သူတို႔လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၀င္ေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူေတြကို ကူညီဖို႔လာတဲ့ ကုလသမဂၢအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းအမ်ုဳိးမ်ဳိး၊ အင္န္ဂ်ီအိုအမ်ဳိးမ်ဳိးကို တားဆီးတာ၊ ပိတ္ပင္တာ၊ ရန္ရွာတာ၊ အလုပ္လုပ္လို႔မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ၿခိမ္းေျခာက္တာ၊ ေနာက္ဆံုး တိုက္ခိုက္တာအထိ လုပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ လက္ရိွျမန္မာႏိုင္ငံ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲက ရခိုင္တိုင္းရင္းသားအုပ္စု တခ်ဳိ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ သြားဆင္တူေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘယ္အခ်က္မွာလည္းဆိုတာ ခုတစ္ပတ္ ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါ့မယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔က ရခုိင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕က ၿမိဳ႔မိၿမိဳ႕ဖ ေဒသခံေတြလို႔ဆိုတဲ့ ေကာ္မတီတစ္ခုက ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရးအဖြဲ႕ေတြ၊ အင္န္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ေတြ လုိက္နာရမယ့္အခ်က္ေတြဆိုၿပီး ေၾကညာခ်က္တစ္ခု ထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြကို လိုက္နာေဆာင္ရြက္ျခင္းမရိွရင္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ ရက္ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ထြက္သြားၾကဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြထဲပါတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အင္န္ဂ်ီအို၊ အိုင္အင္န္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ေတြအေနနဲ႔ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ေဒသခံေတြပါ၀င္တဲ့ ေကာ္မတီနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔၊ ဘက္လိုက္မႈ မရိွဘဲ အခ်ဳိးညီမွ်စြာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔၊ ရခိုင္လူမ်ဳိးေတြကို အကူအညီေပးတဲ့ပစၥည္းနဲ႔ အျခားအေထာက္ အပံ့ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီေကာ္မတီကို စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ေပးဖို႔၊ အင္န္ဂ်ီအို၊ အိုင္အင္န္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ေတြက ေက်းရြာေတြမွာ သြားၿပီး ကူညီတဲ့အခါ ေကာ္မတီက အနည္းဆံုး ငါးေယာက္ကို အတူလိုက္ပါခြင့္ျပဳဖို႔၊ အကူအညီေပးမယ့္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ သိုေလွာင္ထားရိွမႈ အေျခအေနကို ေကာ္မတီကို အခ်ိန္မေရြး ၀င္ေရာက္စစ္ေဆးခြင့္ေပးဖို႔၊ စီမံကိန္ကာလနဲ႔အကူအညီေပးမယ့္ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕နာမည္ ေကာ္မတီကို အသိေပးဖို႔၊ ၿမိဳ႕နယ္ေက်ာ္ အကူအညီေပးတာမ်ဳိး လံုး၀မလုပ္ဖို႔၊ အကူအညီေပးတာကို နံနက္ ၆ နာရီကေန ည ၆ နာရီအတြင္းပဲလုပ္ဖို႔၊ အေရးေပၚအကူအညီလိုရင္ေတာင္ ေကာ္မတီနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးမွလုပ္ဖို႔ စတဲ့ အခ်က္ေတြပါပါတယ္။
ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုၾကည့္ရင္ အရင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို သတိရေစပါတယ္။ အာဖဂန္က တာလီဘန္ေတြကို သတိရေစပါတယ္။ အရင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြေခတ္တုန္းကလည္း ႏိုင္ငံတကာ အင္န္ဂ်ီအုိေတြ၊ အိုင္အင္န္ဂ်ီအိုေတြအေနနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ၊ ဖ်ားနာသူေတြ၊ စစ္ေဘးဒဏ္ခံရသူေတြ၊ အကူအညီလိုအပ္ေနသူေတြဆီ အကူအညီမေပးႏိုင္ေအာင္ ၊ မေရာက္ႏိုင္ေအာင္ စည္းကမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်မွတ္ၿပီး တားဆီးပိတ္ပင္ေလ့ရိွပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့သာဓကႀကီး တစ္ခုကေတာ့ ဂလိုဘယ္လ္ဖန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ကမာၻေပၚမွာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အကူအညီေပးေရးအဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက ထြက္ခြာသြားရတဲ့အထိပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ခါးသီးတဲ့ဥပမာ တစ္ခုကေတာ့ နာဂစ္ေလမုန္တိုင္းေဘးျဖစ္ခ်ိန္ ႏိုင္ငံတကာကေရာ၊ ျပည္တြင္းက ျပည္သူေတြေရာ အကူအညီမေပးႏိုင္ေအာင္ တားျမစ္ပိုတ္ပင္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကလည္း ေစာေစာက ေျမာက္ဦးက ေကာ္မတီရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြနဲ႔ သိပ္မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ။ တာလီဘန္ေတြကေတာ့ အဲဒီထက္ ပိုဆိုးပါတယ္။ မိန္းကေလးငယ္ေတြကို ပညာလာသင္ေပးတဲ့ အင္န္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ေတြ၊ ေဆးလာကုေပးတဲ့သူေတြကို ရန္ျပဳတိုက္ခိုက္တာမ်ဳိးအထိ လုပ္ၾကပါတယ္။
အဲ့ဒီ ေကာ္မတီ ဆိုတာရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျမာက္ဦးက အင္န္ဂ်ီအိုေတြ၊ အိုင္အင္န္ဂ်ီအိုေတြက လက္မခံၾကပါဘူး။ ဒါဟာ အစိုးရအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ အစိုးရဖက္ကိုပဲ တင္ျပသင့္တယ္လို႔ အေၾကာင္းျပန္ၾကပါတယ္။ ဒီလို အင္န္ဂ်ီအို၊ အုိင္အင္န္ဂ်ီအိုေတြဖက္က လက္မခံတဲ့အခါ ေကာ္မတီဘက္က ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကကို လက္မခံတဲ့ အင္န္ဂ်ီအိုေတြ၊ အိုင္အင္န္ဂ်ီအိုေတြကို ဟိုတယ္ေတြကေန လက္မခံဖို႔ ထပ္ၿပီး ရာဇသံေပး ေတာင္းဆိုလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ေကာ္မတီဘက္က ဒါဟာ သတိေပးမႈ၊ မလိုက္နာရင္ ဆႏၵျပမယ္လို႔ ေျပာထားေပမယ့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈတစ္ရပ္အျဖစ္ ရႈျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ဳိး၊ အလားတူျဖစ္ရပ္မ်ဳိး ရခိုင္ျပည္နယ္ၿမိဳ႕နယ္အခ်ဳိ႕မွာ လူပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ကလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရခုိင္တိုင္းရင္းသားတခ်ဳိ႕ဟာ ဘာေၾကာင့္ လူသားခ်င္းဆိုင္ရာ အကူအညီေပးမႈေတြကို ရန္လိုေနရတာပါလဲ။ လူသားခ်င္းဆိုင္ရာ အကူအညီေတြဟာ ဒုကၡသုကၡေရာက္ေနတဲ့၊ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့၊ ပညာမဲ့ေနတဲ့ ဘဂၤါလီ လူအုပ္စုႀကီးဆီကို ေရာက္မသြားရင္ ရခိုင္ျပည္နယ္ႀကီး ပိုၿပီးဖြံ႕ၿဖိဳၚတိုးတက္လာမယ္လို႔ ယူဆေနၾကလို႔လား၊ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားေတြ ဘ၀ ပိုၿပီးလံုၿခံဳေအးခ်မ္းစြာေနရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကလို႔လား စသျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါတင္မက ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ဘဂၤါလီေတြတင္မက ရခုိင္တိုင္းရင္းသားတခ်ဳိ႕လည္း ဒုကၡေရာက္၊ အကူအညီလိုအပ္ေနၾကပါတယ္။
ရခိုင္ျပည္နယ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္နယ္၊ တိုင္းေဒသႀကီးေတြထဲမွာ ဒုတိယ အဆင္းရဲဆံုး ျပည္နယ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါ ဘဂၤါလီေတြ ဖန္တီးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖန္တီးႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း သူတို႔လက္ထဲမွာ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရား၊ တရားစီရင္ေရးယႏၱယား၊ စီးပြားေရးစြမ္းပကား ဘာတစ္ခုမွ ရိွၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရခိုင္ျပည္နယ္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈတရားခံဟာ အရင္ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရပါ။ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲက ဘဂၤါလီျပႆနာဟာလည္း တိုင္းျပည္ကို ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ေက်ာ္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္ရဲ႕ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့အက်ဳိးဆက္ပါ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ရိွ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ဦးက ေကာ္မတီ ဆိုတာနဲ႔ အခ်ဳိ႕ရခိုုင္တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အင္န္ဂ်ီအို၊ အိုင္အင္န္ဂ်ီအိုေတြကို ျပဳမူဆက္ဆံပံုဟာ အရင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ တာလီဘန္ေတြက အင္န္ဂ်ီအို၊ အိုင္အင္န္ဂ်ီအိုေတြကို ဆက္ဆံျပဳမူပံုနဲ႔ သြားဆင္တူေနပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ တာလီဘန္ေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို အားက်အတုယူလို႔ကေတာ့ျဖင့္ ရခုိုင္ျပည္နယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာမွာ မဟုတ္သလို ျပႆနာေတြလည္း ေျပလည္ၿငိမ္းေအးသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါတင္မက ရခုိုင္ေတြကိုယ္တိုင္ ဘ၀လံုၿခံဳစိတ္ခ်ေအးခ်မ္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကိုလည္း တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
