ဒီဇင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၃
M-Media
မူရင္းေဆာင္းပါးရွင္-Rajes Paul (The Star)
ျမန္မာ့ဆီးဂိမ္းပြဲမွာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အခက္အခဲ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ လမ္းအသီးသီးမွာ ပို႔ေဆာင္ေရး ဘတ္စ္ကားေတြ ရိွေနေပမယ့္ အားကစား တာ၀န္ရိွသူေတြ၊ မီဒီယာသမားေတြ၊ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕သားေတြ အတြက္သာ စီစဥ္ေပးထားတာပါ။
ေနျပည္ေတာ္လမ္းမ်ားတစ္ေလွ်ာက္ ဆိုင္ကယ္တကၠစီေပၚ စီးနင္းေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေလႏုေအးေလး ျဖတ္သန္းတိုးေ၀ွ႕သြားပါတယ္။
ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပုဆိုးတိုတို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဒရိုင္ဗာက ကြမ္းတံေတြးနီနီကို ဗ်စ္ကနဲေထြးခ်လိုက္ပါတယ္။ (သူတို႔ အမ်ဳိးသားေတြအတြက္ ပုဆိုးတိုတိုျဖစ္ကတတ္ဆန္း ၀တ္ဆင္ျခင္း နဲ႔ ကြမ္း၀ါးျခင္းက ထူးျခားတဲ့ဓေလ့ မဟုတ္ေပဘူး)။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ကတည္းက ဆီးဂိမ္းအမွီ ကၽြန္ေတာ္ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္း ထြက္သြားလာႏိုင္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို စီးနင္းေနရတာပါ။
ကြာလာလမ္ပူမွာ ကားေတြ၊ ဘတ္စ္ေတြ၊ ယာဥ္တန္းေတြ ျပည့္က်ပ္ေနေပမယ့္ ဒီေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ က်ဳိးတို႔က်ဲတဲနဲ႔ မရိွသေလာက္ျဖစ္ေနတယ္။ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရးနဲ႔ သြားလာေရး အတြက္ စိန္ေခၚမႈ တစ္ရပ္လို ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
တစ္ေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို သြားလာဖို႔ ခက္လွပါတယ္။ တည္ရိွတဲ့ေနရာေတြက ေ၀းကြာလြန္းလို႔ပါပဲ။
ပူထရာဂ်ာယာျမင္ကြင္းနဲ႔ႏိႈင္းစာယင္ လမ္းေပၚမွာ ယာဥ္ေတြ မရိွသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။
ရံဖန္ရံခါမွာေတာ့ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ သက္ရိွ သတၱ၀ါဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဒရိုင္ဗာ ႏွစ္ဦးတည္းပဲ ရိွေနတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
အငွားယာဥ္ေတြ၊ ကားေတြေတာ့ ရိွပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ နည္းပါးလြန္းေနတယ္။ လူေတြကိုသယ္ပို႔ေပးတဲ့ ေလာ္ရီကားႀကီးေတြလည္း ရိွၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိရစာၦန္အုပ္ႀကီးကို တင္ေဆာင္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အလြမ္းမသင့္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။
ပုဂၢလိကကားေတြလား၊ ငွားရမ္းလို႔ ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ကို ငွားရမ္းခ ေဒၚလာ ၂၅၀ ဆိုေတာ့ ေမ့ထားလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။
သြားလာေရးအတြက္ ျပည့္စံုလံုေလာက္စြာရိွေစမယ္လို႔ အာမခံထားေသာ္လည္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ဆီးဂိမ္းအားကစားသမားေတြ၊ တာ၀န္ရိွသူေတြအတြက္ ႀကိဳပို႔ဘတ္စ္ကား အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ စီစဥ္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
သူတို႔တစ္ေတြဟာ နာရီနဲ႔ခ်ီၿပီး လိုရာခရီးဆီကို မနည္းအလ်ဥ္မီေအာင္ အခ်ိန္လုသြားလာေနရတယ္ေလ။
ခမ္းနားလွတဲ့ ၀ဏၰသိဒၶိ ဧရာမ အားကစားရံု၀င္းႀကီး အတြင္း လမ္းေၾကာင္း အသီးသီးအတြက္ ႀကိဳပို႔ဘတ္စ္ကားေတြကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းငယ္မွ်သာရိွတဲ့ အဲ့ဒီဘတ္စ္ကားေတြဟာ အားကစားတာ၀န္ရိွသူေတြ၊ မီဒီယာေတြ နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕သားေတြ အတြက္သာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ၾကားရတာ နား၀ မခ်မ္းသာပါဘူး။
အားကစား၀င္းထဲမွာ သာမန္ျပည္သူလူထု အတြက္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကို ခြင့္ျပဳခ်က္ မေပးေၾကာင္း သိရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္သက္သာဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကိုပဲ အေကာင္းဆံုးအျဖစ္ အၿမဲလိုလို ေရြးခ်ယ္လိုက္ရတာေပါ့။
ျမန္မာလူထုေတြ၊ လုပ္အားေပးေတြက ဟိတ္ဟန္မရိွ အကူအညီေပးတတ္တာျဖစ္လို႔ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမွာပါ။ သူတို႔က “မဂၤလာပါ” လို႔ဆိုၿပီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါေပတယ္။
မိမိသြားလိုရာကို မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းေနေသာ္လည္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမယ့္လူစားေတြကိုလည္း ေတြ႕ဖို႔ မခဲယဥ္းလွေပဘူး။
“ ကစားသမားေတြက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေကာ္နဲ႔ကပ္ထားတဲ့အလား ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာဖို႔ ယာဥ္ မရိွဘူး။ ေလ့က်င့္မႈနဲ႔ၿပိဳင္ပြဲ အၿပီးမွာလည္း ဘယ္ကိုမွ သြားလို႔မရဘူး။ ဒါဟာ အသင္းညီညြတ္ေရးနဲ႔ေသြးစည္းေရးကို တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ တကယ့္ေနရာေကာင္းႀကီး တစ္ခုပါပဲဗ်ဳိ႕ ” ဆိုၿပီး နည္းျပတစ္ဦးျဖစ္သူ Rosman Razak က သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအခက္အခဲအေပၚ အရႊန္းေဖာက္ေနပါေတာ့တယ္။
Photo-(AP Photo/Khin Maung Win)
