မတ္လ- ၇ ၊ ၂၀၁၃
M-Media
လူမင္းဟန္
ေလာကမွာ သူတပါးအလုပ္ကို လုပ္ေနရသူဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ေတြ ဆံုး႐ူံးရတာ သဘာ၀ပါပဲ။ တနည္းအားျဖင္႔ဆိုရင္ ကိုယ္႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ေတြ အလုပ္ရွင္ကိုေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ သူမ်ားစိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ျဖစ္ေနတာလို႔ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး။ က်ေတာ္တို႔ဘာလို႔ အဲဒီအေျခအေနကို ေရာက္ရတာလဲ။ သူမ်ားဆီမွာ လခစားေလး လုပ္ေနရင္ ဟုတ္တုတ္တုတ္၊ ကိုယ္႔ဟာကိုလုပ္မိကာမွ ႐ံႈးေနမွာလား၊ ထိုင္ေနရင္ အေကာင္းသား ထသြားမွ က်ိဳးေနရင္ ဒုကၡ၊ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစလုပ္ရမွာလဲ၊ျဖစ္မွျဖစ္ပါ႔မလား….စသည္စသည္ျဖင္႔ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာရွိမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး အရင္းစစ္လိုက္ရင္ေတာ႔ ကိုယ္တုိင္လုပ္မိရင္ နစ္နာသြားမလား ဆိုတဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင္႔ ပဲလို႔ေျပာရမည္ထင္သည္။
ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္တို႔ မ်က္ေတာင္ တစ္ဆံုးတင္ၾကည္႕လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ မ်က္စိတစ္ဆံုးၾကည္႕ရမွာပါ။ ေနာင္အနာဂတ္မွာ သူမ်ားကို ခ်ည္း မွီခိုေနလို႔ျဖစ္မလား။ က်ေတာ္တို႔ဘ၀မွာေရာ တသက္လံုးသူမ်ား အလုပ္ကိုခ်ည္း လုပ္သြားရရင္ တန္ပါ႔မလား။ ဒီေတာ႔ က်ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ ကုိယ္႔အတြက္ကို အလုပ္လုပ္တာမ်ိဳးျဖစ္သင္႔ပါတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္မႈ႕ကို ကိုယ္႔ဟာ ကိုယ္ရွာေဖြရမယ္။ ဒီေနရာမွာက်ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက တကုိယ္ေကာင္းဆန္ဖို႔ ကိုယ္႔ဖို႔တစ္ခုတည္းၾကည္႔ဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕အခ်ိန္၊ ကိုယ္႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ ကိုယ္႔လြတ္လပ္ခြင္႔ ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ေျပာတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ငါလုပ္တဲ႔အလုပ္ရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး ဟာ ငါ႔အတြက္ပဲ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ လာရင္ လူဟာ ပိုၿပီး motivateျဖစ္ပါတယ္။ ပိုၿပီးလည္း တီထြင္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိလာပါတယ္၊ ႀကံရည္ဖန္ရည္ ေကာင္းလာတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေတာ္တို႔ဘ၀ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အားကိုးႏိုင္ဖုိ႔၊ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ ျဖစ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားသင္႔ပါတယ္။
ဒီေလာက ထဲကို စ၀င္လာကတည္းက က်ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ခႏၵာ၊ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ႔ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ ၊ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြနဲ႔ လာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္တို႔ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် က်ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ေတြကို သူမ်ားကိုေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေတာ္တို႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို သူမ်ားအတြက္ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္းနဲ႔ ကုန္ဆံုးပစ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕ျပႆနာေတြ အရႈပ္အေထြးေတြၾကားထဲမွာ က်ေတာ္တို႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ စြမ္းရည္ေတြ ကုန္ဆံုးကုန္ပါတယ္။ ကုိယ္႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အႀကံဥာဏ္ အေတြးအေခၚနဲ႔ မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ႔ပဲ သူမ်ားရဲ႕အႀကံဥာဏ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ အလုပ္လုပ္ေနရပါတယ္။
ဒီေတာ႔ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ က်ေတာ္တို႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ေတြကိုျပန္ရေအာင္လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေတာ္ဆုိလိုတဲ႔ ပိုင္ဆုိင္မႈ႕ဆိုတာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ေတြကိုပဲ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရုပ္၀တၱဳေတြေတာ႔ အမ်ားႀကီး ပိုင္ဆိုင္ပါရဲ႕ ဒါေပမယ္႔ အရာခပ္သိမ္း သူမ်ားကိုပဲ အားကိုးေနရမယ္ ဆိုရင္လည္း ဒါမွန္ကန္တဲ႔ နည္းလမ္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပိုင္ဆိုင္မႈ႕ဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏုိင္တာမ်ိဳးေလ။ က်ေတာ္ဆိုလိုတဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ ဆိုတာ ကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ဆိုလိုပါတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင္႔ကို တန္ဖုိးထားရမယ္။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရမယ္။ အခ်ိန္ကို ကိုယ္႔တိုးတက္မႈ႕ အတြက္ ကိုယ္႔ရဲ႕ ပညာရည္ျမင္႔မားဖို႔ အတြက္ အသံုး ခ်ႏိုင္ရမယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ကသာလွ်င္ က်ေတာ္တုိ႔ဘ၀ကို တိုးတက္ျမင္႔မားေစမွာပါ။
တကယ္လို႔အေျခအေနအရ သူမ်ားကို အားကိုးရမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီအေျခအေနကေန အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႀကိဳးစားပါ၊ ျပင္ဆင္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္႔ရဲ႕စိတ္ကို ကုိယ္မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ တျခားသူေတြက ကိုယ္႔ကို ပိုင္သြားပါလိမ္႔မယ္။ က်ေတာ္တို႔ဟာအရွိန္အဟုန္နဲ႔ေျပာင္းလဲ ေနတဲ႔ေခတ္ႀကီးမွာလူလာျဖစ္ၾကတာပါ။ လူတုိင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ္႔ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အတိတ္ကလက္ခံ ခဲ႔တဲ႔ သေဘာတရားေတြကို အခုလက္ခံခ်င္မွ လက္ခံေတာ႔မယ္။
က်ေတာ္တို႔သတိမထားမိတဲ႔ အမွန္တရားတစ္ခုရွိပါတယ္။ ေလာကမွာရွိတဲ႔ လူသားေတြကို အလႊမ္းမိုးဆံုးအရာဟာ Self-interest လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုယ္႔အက်ိဳး ကိုယ္ၾကည္႕မႈ႕ပါပဲ။ လူတိုင္းဟာ အရင္ဆံုး ကိုယ္႔အတြက္ကို စဥ္းစားၾကတာပါပဲ။ ဘယ္အလုပ္ရွင္မွ ကိုယ္႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ေခၚထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ကို တန္ေအာင္ခုိင္းလို႔ရလို႔ ေခၚထားတာပါ။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ တစ္ေန႔၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ္႔ထက္ပို လုပ္ႏိုင္တဲ႔သူကို ေတြ႕တဲ႔တစ္ေန႔ ကိုယ္႔ကို ေဘးထုတ္ပစ္မွာပါပဲ။ ဒါက်ေတာ္ အလုပ္ရွင္ေတြကို အျပစ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါသဘာ၀ပဲ။ ဒီေတာ႔က်ေတာ္တို႔ ကိုယ္႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ႔ လူေတြရဲ႕ အကူအညီေတြ အေထာက္အပံ႔ေတြကိုခ်ည္း ေမွ်ာ္လင္႔ေနလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါကို အထီးက်န္ဆန္မႈ႕လို႔ မျမင္ပဲ ကိုယ္႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ႕လို႔ျမင္ပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔အရာေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယုံၾကည္မႈ႕ရွိတဲ႔သူဟာ ပိုၿပီးလြတ္လပ္မႈ႕ ရွိပါတယ္။ ဟိုလူ႕အကူအညီ ဒီလူ႔အေထာက္အပံ႔ ေတြကိုသိပ္ေမွ်ာ္လင္႔ေန စရာမလိုပါဘူး။ ငါ႔ရဲ႕အခက္အခဲကို ငါကိုယ္တုိင္ ေျဖရွင္းႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္မႈ႕မ်ိဳးထားဖို႔လိုပါတယ္။
သူမ်ားကို အားကိုးခ်င္တဲ ႔စိတ္ဆိုတာ အင္မတန္လြယ္ပါတယ္။ က်ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ တုိင္ပင္စရာလူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေဖ်ာ္ေျဖဖုိ႔ အတြက္ ေဆး၀ါးေတြလည္း ရွိတယ္။ ထမင္းမငတ္ ဖို႔ပဲရတဲ႔ အလုပ္ေတြရွိတယ္။ ဒါေတြကို က်ေတာ္တို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ လက္ခံလိုက္ရင္၊ ဒါေတြထဲမွာ က်ေတာ္တို႔ ဘ၀ကိုေမွ်ာလိုက္ရင္ က်ေတာ္တို႔ဟာ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ႔ သူေတြလိုျဖစ္သြားပါ္လိမ္႔မယ္။ က်ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုက လြဲရင္ ျပင္ပက အကူအညီေတြကိုခ်ည္း အားကိုးေနတဲ႔ သူေတြျဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္။ တကယ္တမ္းဘ၀မွာ ကိုယ္တုိင္နင္လားငါလား ဆံုးျဖတ္ရေတာ႔မယ္အခ်ိန္၊ ရင္ဆိုင္ရမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ က်ေတာ္တ ို႔ကိုယ္က်ေတာ္တို႔ အားကိုးစရာ ဘာမွ မက်န္ေတာ႔ပဲ ျဖစ္သြား ပါလိမ္႔မယ္။
ဒီေတာ႔က်ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာ ကိုယ္တိုင္ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ အတြက္ ႀကိဳးစားရပါလိမ္႔မယ္။ ပထမဆံုးကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရမယ္။ ေနာက္တဆင္႔ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။ ကိုယ္႔အလုပ္ကို ကိုယ္ပိုင္ဖို႔၊ ကိုယ္လုပ္တဲ႔အရာဟာ ကိုယ္႔အတြက္ အက်ဳိးရွိေစဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။
ပထမအဆင္႔ – အခ်ိန္သတ္မွတ္ပါ
ေကာ္နီးလီးယက္စ္ဗန္ဒါဗစ္ (Cornelius Vanderbilt) ဟာ အသက္ ၁၂ မွာ သူ႔အေဖရဲ႕ သေဘာၤလုပ္ငန္းေသးေသးေလးမွာ ၀င္လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ အဲဒီအလုပ္ကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ေကာ္နီးလီးယက္စ္ ဟာရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားတဲ႔ လူငယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ သေဘာၤလုပ္ငန္းႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ႏုိင္ရမယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ဒီလို အခ်ိန္သတ္မွတ္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ထားလိုက္တာဟာ သူ႔ဘ၀ကို အႀကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲေစခဲ႔ပါတယ္။ ဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူ႔ရဲ႕ သင္ယူလိုမႈ႕ကို ႏိႈးဆြေပးပါတယ္၊ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူ႔ရဲ႕မ်က္စိေရာ နားေရာကို ဖြင္႔ထားဖို႔ အဆက္မျပတ္ သတိေပးသလိုပါပဲ။ သူ႔အေဖရဲ႕အလုပ္ကေန ရသမွ်ကိုသင္ယူတယ္၊ ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရ မယ္ဆိုတာေလ႔လာတယ္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္မွာ သူ႔အေမဆီကေန ေဒၚလာ ၁၀၀ ေခ်းၿပီး မင္ဟက္တန္ နဲ႔ စေတတန္ကၽြန္းကို ေျပးတဲ႔ ခရီးသယ္တင္ သေဘာၤလိုင္းကို ေထာင္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ သူ႔အေမဆီက ေခ်းထားတဲ႔ ေဒၚလာ ၁၀၀ ကို ျပန္ဆပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာ္နီးလီးယက္စ္ ဟာ အဲဒီေခတ္က အေမရိကန္မွာ အခ်မ္းသာဆံုး လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္ကေတာ႔ ” ဘယ္ေတာ႔မွ သူမ်ား အေစခံမျဖစ္ေစနဲ႔၊ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ ေအာင္လုပ္” ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ိန္ဆိုတာ က်ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆံုး အရင္းအျမစ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ႔ အခ်ိန္ဟာ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳယူဖို႔ အတြက္၊ ပညာရေအာင္ လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ကလြဲရင္ က်ေတာ္တို႔အတြက္ အခ်ိန္ေသ ေတြပါပဲ။
ဘ၀မွာ သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိတာပါပဲ။ေကာ္နီးလီးယက္စ္ဗန္ဒါဗစ္ လိုပဲ က်ေတာ္တို႔ဟာ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ႔ ဘ၀အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုသတ္မွတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္သင္႔ပါတယ္။ ဒီလိုသတ္မွတ္ၿပီး က်ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာေတြေျပာင္းလဲေနတယ္၊ ဘာေတြေျပာင္းလဲလာႏိုင္တယ္ ဆိုတာေတြကို မ်က္ေခ်မျပတ္ ေစာင္႔ၾကည္႕ေနဖို႔လဲ လိုပါတယ္။ ေလာကမွာရုိးသားျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဒါေပမယ္႔ ရုိးသားေျဖာင္႔မတ္တာနဲ႔ ႏုံတာ အ,တာ မေရာေထြးမိပါေစနဲ႔။ ကိုယ္႔အတြက္ အေတြ႕အႀကံဳယူဖို႔ လုပ္လည္း လုပ္ရပါမယ္။ တေန႔မွာ ငါဟာ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ရွိကို ရွိသင္႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရသေလာက္ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုလည္း မွတ္သား စုေဆာင္းသင္႔ပါတယ္။
ဒုတိယအဆင္႔ – တာ၀န္ယူလိုစိတ္ေမြးပါ
က်ေတာ္တို႔ဘ၀ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ႔ အခါေတြရွိပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြဟာ က်ေတာ္တို႔ အတြက္ အေတြ႕အႀကံဳေကာင္းေတြ၊ အေလ႔အက်င္႔ေတြ သင္ယူဖို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြပါ။ ကိုယ္လုပ္ရတဲ ႔အလုပ္ကို ကိုယ္႔အလုပ္လို႔ သေဘာထားပါ။ တာ၀န္ယူလိုစိတ္ေမြးပါ။ ကုိယ္တာ၀န္ယူရတဲ႔ အပုိင္းကို ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အၿမဲစဥ္းစားပါ။ သူမ်ားမလုပ္လိုတဲ႔ ပေရာ႔ဂ်က္ေတြ၊ မၿပီးေသးတဲ႔ အလုပ္ေတြကို ကိုယ္က ၿပီးေအာင္ လုပ္ပါ။ျပႆနာေတြကို အထက္လူႀကီးဆီ ယူသြားတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႔။ျပႆနာေျဖရွင္း နည္းေတြကိုသာ အထက္လူႀကီးေတြကို တင္ျပပါ။ တကယ္လို႔ အထက္လူႀကီးဟာ အဲသေလာက္မွ လုပ္ပိုင္ခြင္႔မေပးဘူး၊ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင္႔မေပးဘူး ဆိုရင္ အဲလိုအလုပ္မ်ိဳး၊ အဲလိုေနရာမ်ိဳးမွာ မေနပါနဲ႔။ သတၱိရွိပါ။ က်ေတာ္တုိ႔ဟာ သူမ်ားအလုပ္ကိုပဲ တစ္သက္လံုးလုပ္သြားမယ္႔ သူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ ကၽြန္ဇာတ္ မသြင္းပါနဲ႔။ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္႔ဘ၀အတြက္ သခင္ ပဲျဖစ္ရပါမယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ႔သတၱိေတြကို အတံုး မခံပါနဲ႔။
အလုပ္တစ္ခုဟာ လခ ရတာနည္းခ်င္ နည္းပါေစ။ တာ၀န္ယူရတဲ႔အပုိင္းမ်ားတယ္၊ ကိုယ္႔ရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင္႔လည္း ပိုရလာဖုိ႔ရွိတယ္၊ သင္ယူစရာေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲသလုိ အလုပ္မ်ိဳးကို ေရြးသင္႔ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတာ႔ပိုရပါရဲ႕ ဘာမွလည္း လုပ္စရာမရွိဘူး၊ သင္ယူစရာလည္းမရွိဘူး၊ တာ၀န္လည္းသိတ္မယူရဘူုးဆိုရင္ အဲလို အလုပ္မ်ိဳးကို မေရြးသင္႔ပါဘူး။ က်ေတာ္တို႔ဦးတည္ရမွာ ပိုက္ဆံ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္ အခ်င္းေတြတိုးတက္ ေအာင္လုပ္ဖို႔၊ ကိုယ္႔အစြမ္းအစကို အားကိုး တတ္တဲ႔အေလ႔အက်င္႔ေတြရလာဖုိ႔ဟာ ပိုက္ဆံ ရဖုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီးအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြဟာက်ေတာ္တုိ႔ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးသံုးသြားရမွာပါ။
တတိယအဆင္႔ – အစာကြင္းဆက္ရဲ႕ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္ေအာင္လုပ္ပါ။
၁၄၉၉ မွာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးဆဌမေျမာက္အလက္ဇန္းဒါး (Pope Alexander VI) ဟာ သူ႔သား ခ်က္ဇရီေဘာဂ်ီးယား (Cesare Borgia) အတြက္ အီတလီမွာ ႏိုင္ငံငယ္ေလး တစ္ခု တည္ေထာင္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါဟာလြယ္တဲ႔ အလုပ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ အီတလီဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ႏိုင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ တစ္စုတစည္းတည္း ရွိတာမဟုတ္ပဲ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံငယ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ေဘာဂ်ီးယား ရဲ႕ ရိုမဂ္နာ(Romagna) ၿမိဳ႕ျပ ႏိုင္ငံေလး ဟာ ေရရွည္ရပ္တည္ဖို႔ အျပင္းအထန္ ရုန္းကန္ေနရတဲ႔ အေျခအေနပါ။ အီတလီႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခံုကို လႊမ္းမိုးဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြရွိတယ္၊ ဥေရာပရဲ႕ တျခား အင္အားႀကီးႏုိင္ငံေတြရွိတယ္၊ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က တျခားၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ကလည္း ေလွ်ာ႕တြက္လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးဟာ သူ႔သားရဲ႕ ႏုိင္ငံေလး ေဘးကင္းေစဖို႔ အီတလီရဲ႕ ၾသဇာအႀကီးဆံုး ႏိုင္ငံေရးမိသားစုေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံရပါတယ္။ ျပင္သစ္ဘုရင္ လူ၀ီ ၁၂ နဲ႔လည္း မဟာမိတ္ဖြဲ႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ဖို႔ ေၾကးစားစစ္တပ္ ကိုလည္း ဖြဲ႔စည္းရပါေသးတယ္။
ေဘာဂ်ီးယားဟာ အလြန္အကြက္ျမင္ၿပီး ထက္ျမတ္တဲ႔ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္က သူ႔ႏုိင္ငံေသးေသးေလးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အီတလီတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို စည္းရုံးသိမ္းသြင္းႏိုင္ဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အေျခအေနဟာ တျခားသူေတြကို မွီခိုေနရပါတယ္။ ဒီအမွီအခုိေတြဟာ အခ်ိန္မေရြး သူ႔အတြက္ အႏၱရယ္ေတြျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုဖ်က္ဆီးၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မွီခုိအားထားေနစရာ မလိုတဲ႔ အေျခအေနတစ္ခု ဖန္တီးႏိုင္မွသာ သူလိုခ်င္တဲ႔ေနရာကို ေရာက္မွာပါ။
ပထမဆံုးေငြေၾကးအေျမာက္ အမ်ားသံုးၿပီး အီတလီႏိုင္ငံေရး မိသားစုေတြၾကားမွာ သူ႔ၾသဇာႀကီးမားလာေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အဲဒီအထဲက သူ႔ကို ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ သူေတြကို အျပတ္ရွင္းပစ္ပါတယ္။ ေၾကးစားစစ္တပ္ကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္ စစ္တပ္တည္ေဆာက္ပါတယ္။ ျပင္သစ္ဘုရင္ရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ႕ကို တြန္းလွန္ဖို႔ တျခား ဥေရာပရဲ႕ အင္အားႀကီးႏုိင္ငံေတြနဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ အီတလီၿမိဳ႕ျပေတြကို တခုၿပီးတစ္ခု သိမ္ယူပါ တယ္။ လူတုိင္းဟာ ကုိယ္လိုခ်င္တာရဖို႔ အၿမဲႀကံစည္ေနၾကတယ္ ဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ ဒီလိုေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္က သူမ်ားကို အလြန္အမင္းအားကုိးမယ္၊ သူမ်ားအကူအညီကို အရမ္း ေမွ်ာ္လင္႔ထားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ ဒုကၡကိုယ္ရွာတဲ႔သူနဲ႔တူပါတယ္။
(*** အီတလီ ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ နီကိုလို မက္ကီယာဗဲလီ (Nicolo Machiavelli ) ဟာ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္စာအုပ္ျဖစ္တဲ႔ The Prince မွာ ခ်က္ဇရီေဘာဂ်ီးယားကို ထိေရာက္တဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး ခ်ီးမြမ္းထားပါတယ္။***)
သတၱေလာကမွာ အစာကြင္းဆက္ရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းမွာရွိတဲ႔ သတၱ၀ါေတြ(ဥပမာ- လူ၊ ႏို႕တုိက္သတၱ၀ါ )ဟာ အသိဥာဏ္အရွိဆံုးနဲ႔ အဆင္႔အျမင္႔ဆံုး သတၱ၀ါေတြျဖစ္ပါတယ္။ က်ေတာ္တို႔ဟာလည္း ဘ၀မွာ အစာကြင္းဆက္ရဲ႕ထိပ္ဆံုးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေရာက္ဖို႔ႀကိဳးစား သင္႔ပါတယ္။ ဒါမွ သူမ်ားကို သိပ္အားကိုးစရာမလိုပဲ တျခားသူေတြကို ကိုယ္က လြမ္းမိုးႏိုင္မွာပါ။
စတုတၳအဆင္႔ – ကိုယ္ပိုင္ကိုယ္ရည္ ကုိယ္ေသြးေတြဟာ ကုိယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းမွာ ထင္ဟပ္ေနပါေစ။
က်ေတာ္တို႔ဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုး ရပ္တည္ဖို႔၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဒီလိုႀကိဳးစားတဲ႔ ေနရာမွာ က်ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မရပါဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ လူမႈ႕ေရးလုပ္သည္ျဖစ္ေစ အဖြဲ႕အစည္းအသင္းအပင္း တည္ေထာင္ရပါတယ္။ ကုိယ္ တည္ေထာင္လုိက္တဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဟာ ကိုယ္႔ရဲ႕ မတူညီတဲ႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြ ထင္ဟပ္ေနဖို႔လိုပါတယ္။ သူမ်ားလုပ္သလို လိုက္လုပ္တယ္ဆိုတာ အစပိုင္းမွာေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္၊ မကၽြမ္းက်င္ေသးတဲ႔အေပၚမွာ သူမ်ားကို နည္းယူလုပ္တယ္ဆိုတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေရရွည္မွာ သူမ်ားလုပ္သလိုခ်ည္း လုိက္လုပ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
လူ႕သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူက်တဲ႔သူဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွမရွိပါဘူး။ ဘယ္ေတာ႔မွလည္း ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတုိင္းလူတိုင္းမွာ မတူညီတဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အေတြးအေခၚေတြရွိပါတယ္။ ဒါေတြကို အသံုးခ်ပါ။
သမိုင္းမွာ ၾသဇာအႀကီးမားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ အေတြးအေခၚ ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းေတြ ကိုယ္ပိုင္စတုိင္ ေတြနဲ႔သာ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ၾကတာပါ။ အၿမဲတမ္း သူမ်ားကို လိုက္တုေန တဲ႔သူဟာ အစစ္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ အတု သာျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။
( Robert Greene ရဲ႕ Self – Reliance ကိုမွီျငမ္းၿပီး ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
