ေအာက္တိုဘာ၊ ၁ ၊ ၂၀၁၂။
ဘာသာျပန္။……။ ကိုေပါ။
http://www.khitmaung.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အေစာင့္ဂိတ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း နီးလာတယ္။ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္မွာ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္ေတြ ရွိေနတယ္။ က်ေနာ္တို့ စီးလာတဲ့ သုံးဘီးလည္းမက ပစ္ကပ္ထရပ္ ကားလည္းမက်တဲ့ တကၠစီကားဟာ တအိအိ နဲ့ ေမာင္းဝင္ လာတယ္။ ဒရိုင္ဘာဟာ အသက္ျပင္းျပင္း ရွုရွုိက္ျပီး တုန့္ဆိုင္း ေနတယ္။ သူဟာ စိတ္လွုပ္ရွားျပီး ထခုန္ေတာ့မတတ္ သိသိသာသာ ေၾကာက္ေန တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးမိနစ္ေလာက္က ကားခ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ ရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို့ သြားလိုရာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လိုက္ပို့ေပးမယ္လို့ ေျပာခဲ့တာ လည္း ဒီလူငယ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို့မွာ တျခား ေရြးစရာမရွိမွန္း သူသိတယ္ေလ။ တျခား ကားဒရိုင္ဘာ တေယာက္က က်ေနာ္တို့ကို ရံႈ႕မဲ့ ျငင္းဆန္ျပီး သူ့လည္ပင္း ကိုသူ ဓားနဲ့လွီးသလို လုပ္ျပတာကိုလည္း သူျမင္ျပီးသား မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို့သြား ခ်င္တဲ့ ေနရာဟာ သိသိသာသာၾကီးကို အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့သေဘာ ရွိေနတာကိုး။
ေနာက္ဆံုး အေျခအေန။…..။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကူလ္ဆြမ္း ဘီဘီဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းက ေသဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။
“ဘဂၤလီ” ျငင္းလိုက္တဲ့ ပထမ ဒရိုင္ဘာက သူ့ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါရင္း ေျပာတယ္။ “ဘဂၤလီ၊ နိုး၊ နိုး၊ နိုး”
ဘဂၤါလီ။ လာျပန္ျပီ ဒီစကားလုံး။ တကမာၻလုံးက ရိုဟင္ဂ်ာလို့ သိထားၾကတဲ့ မူဆလင္ လူနည္းစု မ်ိဳးႏြယ္တခုကို ေတြ႔ဖို့အတြက္ က်ေနာ္တို့ဟာ ျမန္မာျပည္က ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ စစ္ေတြကို လာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့ ေတြ႔ခဲ့သမွ် … ကဖီးဆိုင္က စားပြဲထိုး ေတြကအစ၊ ေဒသခံ အန္ဂ်ီအိုဝန္ထမ္းေတြ အလယ္၊ ဗုဒၢၢၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ အဆုံး… လူတိုင္းက ဒီ ရိုဟင္ဂ်ာဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ အဓိပဿပါယ္မရွိဘူးလို့ ေျပာေနၾကပါတယ္။ “ဘဂၤါလီ” လို့ပဲ သူတို့က ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဒီအေျပာင္း အလဲဟာ မၾကာမီက မွ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ျဖစ္စဉ္တခု ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းတခုမွာ က်ေနာ္တို့ကို ဘာသာ ျပန္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ရဟန္းငယ္ တပါးဟာ သူ့ထက္ဝါၾကီးတဲ့ ဘုန္းၾကီးတပါးကို က်ေနာ္တို့ အင္တာဗ်ဳး ေနစဉ္ အေတာအတြင္းမွာ မၾကာခဏ ေယာင္ျပီး ရိုဟင္ဂ်ာလို့ သုံးနွုန္းေနခဲ့ပါတယ္။
“ရိုဟင္ဂ်ာ” လို့ သူက စလိုက္တာနဲ့..
“ဘဂၤါလီ” လို့ သူ့ေက်ာင္းထိုင္ကလည္း ထပ္ကာတလဲလဲ ျပင္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။
ဒီအျပဳအမူဟာ လူမ်ိဳးစုတခုအေပၚမွာ ဘယ္လိုေခၚေဝါသလဲ ဆိုတာ လက္ေပါက္ ကပ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မို့ နည္းနည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္တယ္လို့ ထင္ေကာင္း ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ျပန့္နွံ့ေနတဲ့ ဒီထက္ ပိုၾကီးမားတဲ့၊ ဆိုးရြားတဲ့ ျပႆနာၾကီး တခုရဲ့ ေရာဂါလကၡာဏာတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဒသ ဟာ “ကမာၻေပၚမွာ အနွိပ္ကြပ္ခံရဆုံး လူနည္းစု”လို့ ကုလသမဂက ေဖာ္ျပျခင္း ခံရတဲ့ အေရအတြက္ မေသးလွတဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳးစု အတြက္ အိမ္လို့ ေခၚဆိုစရာ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို့ဟာ ျမန္မာနိုင္ငံသား အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း မခံရဘဲ ဆယ္စုနွစ္မ်ား နဲ့ခ်ီျပီး တရားဝင္ခြဲျခား နွိပ္ကြပ္မႈ႔ကို ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ရိုဟင္ဂ်ာ ေတြဟာ အဆိုးရြားဆုံးေသာ ကပ္ေဘးကို ထပ္ၾကံဳေနၾကရပါျပီ။အဲဒါကေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာ ေတြကို တိုင္းျပည္ကေန အျပီးတိုင္ ေမာင္းထုတ္ဖို့ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြအၾကား တေန့တျခား ၾကီးထြားလာေနတဲ့ တြန္းအား ၾကီးပါပဲ။
က်ေနာ္တို့ဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို လေပါင္း မ်ားစြာ ခပ္ခြာခြာက ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို့ ဖတ္ရသေလာက္ ဒီေဒါသကို စတင္ မီးေမႊးခဲ့တဲ့ အရာကေတာ့ ေမလအတြင္းက မသီတာေထြး လို့ေခၚတဲ့ ရခိုင္အမ်ိဳးသမီးငယ္တဦး ကို ရက္ရက္ စက္စက္ မုဒိန္းက်င့္ သတ္ျဖတ္ခဲ့မႈ႔ပါ။ ေနာက္ကြယ္က တရားခံလို့ စြတ္စြဲခံရသူေတြ ကေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳး သုံးဦးျဖစ္ျပီး သူတို့ကို အလွ်င္အျမန္ ဖမ္းဆီးနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဖမ္းဆီးမႈ႔ဟာ ဒီေရအလား ျမင့္တက္လာတဲ့ ေဒါသလွုိင္းလုံးကို ျငိမ္သက္ သြားေစဖို့ မလုံေလာက္ ခဲ့ပါဘူး။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါ လူအုပ္ ၾကီးက ကားတစီးကို ဝိုင္းျပီး ပါလာတဲ့ မြတ္စလင္ကိုးေယာက္ခန့္ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။အသတ္ခံရသူေတြဟာ ရိုဟင္ဂ်ာ မဟုတ္သလို သူတို့ဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္ ကေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာတရားဟာ သူတို့ကို တိုက္ခိုက္ရန္အတြက္ တရားထူေထာင္ဖို့ လုံေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ျဖစ္ခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာ ေတြဟာ ျပန္လည္ လက္တုန့္ျပန္ဖို့ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ေမာင္းေတာ္ျမိဳ႕နယ္က ဆႏၵျပပြဲတခုဟာ အင္မတန္ အက်ည္းတန္တဲ့ အျဖစ္ကို ဆိုက္သြားတယ္။ လက္စားေခ်မႈ႔ လိႈင္းလုံးေတြ ဆက္လိုက္လာခဲ့ တယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈ႔ေတြ ျပန့္ပြားသြားခဲ့ျပီး ေသာင္းခ်ီတဲ့လူေတြအတြက္ အိပ္မက္ဆိုး ၾကီးဟာ စတင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အြန္လိုင္း ေပၚမွာလည္း ရခိုင္ေထာက္ခံသူေတြနဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာတက္ၾကြ လွုပ္ရွားသူေတြအၾကား စကားလုံးစစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့ျပီး စြတ္စြဲမႈ႔ေတြနဲ့ အျပန္အလွန္ ပစ္ေပါက္ၾကပါတယ္။ အမုန္း ဆိပ္ေတြ တက္ေနၾကခ်ိန္ တခါတရံမွာ အမွန္တရားကို စိစစ္ခြဲျခားယူဖို့ ခဲယဉ္း ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေန သလဲဆိုတာကို ရွာေဖြရန္ အတြက္ က်ေနာ္တို့ လာခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေတြကို က်ေနာ္တို့ ပထမဦးဆုံး ဆိုက္ေရာက္လာေတာ့ အိပ္ေမာ က်ေနတဲ့ ျမိဳ႕ငယ္ေလးတခုသ႑ာန္ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ စစ္ဖက္ အရာရွိ အခ်ိဳ႕ကို ျမင္ေတြ႔ရျပီး ညမထြက္ရအမိန့္ကလည္း ရွိေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ဒီျမိဳ႕ကေလးကို ေလာင္တိုက္သြင္းခဲ့တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈ႔ေတြရဲ့ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ေတြ႔ရေတာ့ သေလာက္ပါပဲ။ လမ္းေပၚ မွာ ရိုဟင္ဂ်ာေတြလည္း တေယာက္တေလမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို သူတို့ရဲ့ ရုပ္ရည္ကေန က်ေနာ္တို့ ခြဲျခားနိုင္ပါတယ္။ သူတို့ဟာ ရခိုင္ေတြနဲ့ အမွတ္ထင္ထင္ ကြဲျပား ပါတယ္။ အသားအရည္ ပိုနက္ေမွာင္ျပီး သူတို့ရဲ့ရုပ္ရည္လကၡဏာေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္း ဘဂင္ဿလားေဒ့ရွ္နိုင္ငံသားေတြနဲ့ ပိုဆင္ပါတယ္။ ေဈးဆိုင္ေတြမွာလည္း ရိုဟင္ဂ်ာမေတြ႔ရ၊ ေဈးထဲမွာလည္း မေတြ႔ရ၊ အလုပ္သြားတာ၊ ေက်ာင္းသြားတာမွာလည္း ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ အရင္က ရိုဟင္ဂ်ာေတြဟာ စစ္ေတြျမိဳ႕ လူဦးေရရဲ့အနည္းဆုံး ထက္ဝက္မွ် ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာ လူ့အဖြဲ႔အစည္းတရပ္လုံး စစ္ေတြျမိဳ႕ ကေန ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္။
“မြတ္စလင္ လုံးဝမရွိေတာ့ဘူး” ကဖီးတခုထဲက စားပြဲထိုး တေယာက္က ဝင္းလက္ေနတဲ့ အျပုံးပန္းေတြ ေဝေဝဆာ ဆာနဲ့ က်ေနာ္တို့ကို ေျပာတယ္။ “အခု လုံျခံဳသြားျပီ။ ျပႆနာလုံးဝမရွိေတာ့ဘူး”
“မြတ္ဆလင္ေတြဘယ္ေရာက္သြားသလဲ” ေမးေတာ့ သူက ေရာက္တတ္ရာရာ လက္ကို ညႊန္ျပလိုက္ျပီး “သြားကုန္ၾကျပီ”
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကိုေရာက္သြားသလဲ…
******************************
ေအာင္မဂၤလာ ရပ္ကြက္ဟာ စစ္ေတြ တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ေဟာင္း အနီးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ အဲဒီရပ္ကြက္ဟာ ဘာမွ ေျပာစမွတ္မရွိလွပါဘူး။ အိမ္ေတြ သိပ္ေကာင္း ေကာင္းမရွိ။ အမ်ားစုဟာ ဖ်က္ဆီးခံ ထားရတဲ့ သစ္သားတိုင္ေတြ၊ ထုတ္တန္းေတြ သာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေတြျမိဳ႕ လယ္ေခါင္မွာ ေအာင္မဂၤလာရပ္ကြက္ ဟာ အခ်က္တခ်က္ေၾကာင့္ ထူးျခားေနတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ရူးသြပ္မႈ႔အတြင္းမွာ လူအုပ္ၾကီးေတြက ရြာေပါင္း မ်ားစြာကို မီးရွုိ့ဖ်က္ဆီးလို့ လူေထာင္ေျပာင္း မ်ားစြာ စြန့္ခြာထြက္ေျပး ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွင္သန္ က်န္ရစ္နိုင္ခဲ့တဲ့ တခုတည္းေသာ ရိုဟင္ဂ်ာနယ္ေျမ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။
က်ေနာ္တို့သြားေရာက္တဲ့ မနက္ခင္းက မိုးဖြဲဖြဲေလး ရြာသြန္းေနတယ္။ က်ေနာ္တို့ဟာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ ထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္ အခ်ို့ေဘးက အျမန္ျဖတ္ လာခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို့ကို တားမ်ားတားလိုက္ ေလမလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ မတားဆီးခဲ့ပါဘူး။နိုင္ငံျခား သားေတြကို သူတို့ သိပ္အာရုံမစိုက္ပုံ မရဘူး။ အေစာင့္ေတြရဲ့တာဝန္ဟာ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို အဲဒီေနရာကေန အျပင္ကို မထြက္ေအာင္ တားဆီးရမယ့္ တာဝန္ပါ။
က်ေနာ္တို့ရဲ့ ဂ်ိတ္ (အခ်ိတ္အဆက္)ဟာ သူေစာင့္မယ္ ေျပာထားတဲ့ေနရာမွာ မတ္တတ္ရပ္ ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူဝတ္လာ ခဲ့မယ္ေျပာတဲ့ အဝတ္အစားအတိုင္း ဝတ္စား ထားပါတယ္။ က်ေနာ္တို့နဲ့ မ်က္လုံးခ်င္း ခဏဆုံလိုက္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူဟာ အေဆာက္အဦးတခု အတြင္းကို စြတ္ကနဲ ဝင္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို့လည္း သုတ္ေျခ တင္ျပီး သူ့ေနာက္ကို လိုက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို့ အထဲေရာက္တာနဲ့ W (ေဒသခံရဲ့ အမည္အတိုေခါက္)က က်ေနာ္တို့ လက္ေတြ ကို ဖမ္းဆုပ္ ကိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလို ခ်ိန္းေတြ႔နိုင္ဖို့ အတြက္ က်ေနာ္တို့ ဖုန္းေပၚမွာ နာရီမ်ားစြာ အခ်ိန္ျဖုန္းခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ အသံနဲ့မ်က္နွာ တြဲျမင္ လိုက္ရတာ ဝမ္းသာစရာပါ။ သူဟာ အဂင္ဿလိပ္စကားကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ သြက္သြက္လက္လက္ ေျပာဆိုနိုင္ျပီး က်ေနာ္တို့က အေျခအေနကို ေမးျမန္း လိုက္တာနဲ့တျပိုင္နက္ သူ့ဆီက ကရားေရ လြွတ္သလို စကားေတြ ထြက္က်လာ ပါေတာ့တယ္။
“က်ေနာ္တို့ေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီတိုင္းျပည္ထဲမွာ က်ေနာ္တို့ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ဒုကၡခံစားခဲ့ရသလဲ။ က်ေနာ္တို့ ဆက္ျပီး သည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ”
ဇြန္လ ၁၀ ရက္ေန့ မနက္ပိုင္းက သူ့ရဲ့လမ္းကို လာဝိုင္းတဲ့ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြပါဝင္တဲ့ လူအုပ္ၾကီး အေၾကာင္းကို သူက က်ေနာ္တို့ကို ေျပာျပပါတယ္။ သူတို့ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ေလာက္က ေမာင္းေတာမွာ ေက်းရြာတရြာကို ရိုဟင္ဂ်ာေတြက ဖ်က္ဆီး ခဲ့တဲ့အတြက္ တုန့္ျပန္ လက္စားေခ်ဖို့ပါ။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ကေလး ရွိရွိသမွ်ကို အိမ္ထဲကေန ထြက္ဖို့ ေျပာပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည့္နွက္ေနျပီး ေနာက္ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုတာ မေရရာျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ငရဲပြက္ေတာ့တာပါပဲ။
“က်ေနာ့္ေယာက္ဖ နွစ္ေယာက္ အသတ္ခံ ရတယ္”
Wရဲ့အသံဟာ ကြဲအက္ေနတယ္။ သူ့မ်က္လုံး ေတြ စိုစြတ္ေနတယ္။
“က်ေနာ္တို့ ဘယ္လိုဆက္ျပီး စိတ္ရွည္သီးခံ ရမလဲ၊ ဒါဟာ မွန္ေရာ မွန္ကန္ရဲ့လားဗ်ာ”
သူ့ေယာက္ဖ နွစ္ေယာက္စလုံး သူ့မ်က္စိ ေအာက္မွာတင္ ဝိုင္းဝန္းရိုက္နွက္ သတ္ျဖတ္ ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ရဲစခန္းဟာ အနီးအနား မွာတင္ရွိပါတယ္။ မိသားစုဝင္ေတြဟာ အၾကမ္းဖက္သတ္ျဖတ္မႈ႔ ျဖစ္ပြားေနေၾကာင္း သတင္းပို ု႔ပီး အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲေတြဟာ အားလုံးျပီး ဆုံးသြားေတာ့မွ ေရာက္ရွိလာျပီး အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အရမ္း ေနာက္က်သြားခဲ့ပါျပီ။
ရူးသြပ္မႈ႔ၾကီး ျပီးဆုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ အိမ္ေတြဟာ ဘုန္းဘုန္းက်သည္ အထိ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ကေန တိတ္တဆိတ္ ခိုးထုတ္ လာခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္း ေတြထဲမွာ ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာသားေတြဟာ သူတို့အိမ္ေတြကို ဝါးမ်ိုေနတဲ့ မီးလွ်ံၾကီးမ်ားကို ျငွိမ္းသတ္ဖို့ ၾကိဳးစားေနတာကို ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗီဒီယိုတခုထဲမွာဆိုရင္ ရိုဟင္ဂ်ာတစုဟာ ေရကန္လို့ထင္ရတဲ့ ခါးေလာက္နက္ တဲ့ေရထဲမွာ မတ္တတ္ရပ္ျပီး ၾကံမိၾကံရာ ဆုေတာင္းစာေတြကို ေအာ္ဆိုေနၾကတယ္။ ေနာက္ခံမွာေတာ့ သူတို့ရဲ့အိမ္ယာေတြကို မီးလွ်ံေတြက ဝါးမ်ိုလ်က္။
ဘာေၾကာင့္လဲလို့ အေသအခ်ာ မသိရေပမယ့္ ေအာင္မဂင္ဿလာရပ္ကြက္ဟာ ဒီအၾကမ္းဖက္ မႈ႔ေတြၾကားက ရုန္းထြက္ ရွင္သန္နိုင္ခဲ့ ပါတယ္။ အျခားသူတို့ရဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ား လိုမဟုတ္ဘဲ W ရဲ့ မိသားစုနဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြဟာ သူတို့ အိမ္ေတြမွာပဲ ဆက္လက္ေနထိုင္နိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ရဲ့ သြားလာ လွုပ္ရွားမႈ႔ကိုေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ ကန့္သတ္ထားျခင္း ခံခဲ့ရ ပါတယ္။
“က်မတို့ ျမိဳ႕ထဲသြားရင္ သူတို့က ဖမ္းမယ္” W ရဲ့သမီးျဖစ္သူ အက္စ္ က ေျပာပါတယ္။ “ပုံမွန္အားျဖင့္ က်မတို့ အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ရဲပါဘူး”
သုံးလအၾကာ ဘယ္မွမသြားရလို့ ထိန္းခ်ဳပ္ခံရ တဲ့အခါ စထိလာတယ္။ သိုေလွာင္ထားတဲ့ အစားအစာေတြ နည္းပါးလာတယ္။ ေဈးကေန ရနိုင္တဲ့ နိစၥဓူဝ လိုအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ သူတို့မိသားစုဟာ ရခိုင္လူမ်ိဳး ၾကားလူမ်ား အေပၚမွာ မွီခိုေနရပါတယ္။ ေငြေၾကး အၾကပ္အတည္း ကလည္း ၾကီးထြားလာတယ္။ အရြယ္ ေရာက္သူဘယ္သူမွ အလုပ္သြားလို့မရ။ ကေလးမ်ားလည္း ေက်ာင္းတက္လို့ မရ။ နဂိုပုံမွန္ အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္ မေရာက္ ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္သူမွမသိ။
W နဲ့ သူ့မိသားစုအတြက္ အေျခအေနဟာ အုံ့မႈ႔ိင္းေနတယ္ဆိုရင္ လုံးဝ ရြာလုံးကြ်တ္ ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရျပီး ရြာေပ်ာက္သြားတဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ေတာ့ အလြန့္အလြန္ သာ၍ ဆိုးရြားလွပါတယ္။ တမနက္မွာ အရင္တုန္းက တံငါရြာကေလး တရြာျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာတခုကို က်ေနာ္တို့ သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေခြးေလေခြးလြင့္ တေကာင္ဟာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္လ်ားတဲ့ မီးကြ်မ္းေနတဲ့ သစ္သားမ်ား၊ အုတ္က်ိုး အုတ္ပဲ့မ်ားနဲ့ ဖြာလန္ၾကဲေနတဲ့ အိမ္သုံး ပစဿစည္းမ်ားအၾကားမွာ စားၾကြင္းစားက်န္ကို လွန္ေလွာရွာေဖြေနပါတယ္။ နဂိုက အိမ္အဝင္ တံခါး တခုလို့ ယူဆရတဲ့ အၾကြင္းအက်န္ ေနရာတခုမွာ ပိုင္ရွင္မရွိေတာ့တဲ့ ကေလးစီး ဖိနပ္တခုဟာ လဲေလ်ာင္းေနပါတယ္။
******************************
ဒုကၡသည္စခန္းေတြဟာ အေစာင့္ဂိတ္ရဲ့ အလြန္မွာ ရွိတယ္။ စစ္ေတြမွာ ေျခမခ်မိခင္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာရွည္သျဖင့္ကတည္းက စခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြနဲ့ ဖုန္းေပၚမွာ စကားေျပာခဲ့ရတဲ့ အေလ်ာက္ ဒီစခန္း ေတြအေၾကာင္းကို ၾကားသိခဲ ု႔ပီး ျဖစ္တယ္။ အေျခအေနေတြဟာ ဆိုရြားတယ္၊ စားနပ္ ရိကၡာ၊ ေနရာထိုင္ခင္းနဲ့ ေဆးဝါးမလုံ ေလာက္၊ အဲဒီေနရာကို သြားေရာက္ဖို့လည္း ခက္ခဲလွတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း။ က်ေနာ္တို့ မျဖစ္မေန ၾကိဳးစားၾကည့္ရမယ့္ အေၾကာင္း။ မျဖစ္မေန သြားၾကည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း။ အျမန္ဆုံးလာသင့္တဲ့အေၾကာင္း။
က်ေနာ္တို့ တကၠစီဟာ အတားအဆီးနားကို တလိမ့္ခ်င္း ဝင္လာေနတယ္။ အေစာင့္ေတြရဲ့ အလြန္ တေနရာမွာ က်ေနာ္တို့ရဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ဟာ ေစာင့္ေနတယ္။ ဒရိုင္ဗာ ဟာ က်ေနာ္တို့ဖက္ လွည့္ၾကည့္တယ္။
“ပတ္စ္ပို့တ္ (နိုင္ငံကူးလက္မွတ္)”လို့ ဒရိုင္ဘာက ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို့ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ အေစာင့္ေတြကို ျပသသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာ။
က်ေနာ္တို့ တေယာက္မွ တုပ္တုပ္ မလွုပ္ၾကဘူး။ ဒီအၾကံဟာ မေကာင္းဘူး ဆိုတာ က်ေနာ္တို့ ဗီဇစိတ္အေလ်ာက္ သိေနၾကတယ္။
“ပတ္စ္ပို့တ္”လို့ ဒရိုင္ဘာက ထပ္ေျပာ ျပန္တယ္။
“ေမာင္း၊ ေမာင္း၊ ေမာင္း” ဂ်ိမ္းစ္က ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္။
“ေမာင္း၊ ဟုတ္လား”
“ေမာင္း”
ဒရိုင္ဘာက (အရွိန္ျမွင့္)လီဗာကို နင္းလိုက္ တယ္။ တကၠစီဟာ အေစာင့္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို့ဟာ ေခါင္းေတြကို ငုံ့ထားရင္း အသက္ကို ေအာင့္ထားၾကတယ္။ေန့လည္စာ စားခ်ိန္မို့ လား မသိ။ ဘယ္သူမွ က်ေနာ္တို့ေနာက္ကို လိုက္မလာခဲ့ဘူး။ အေစာင့္ဂိတ္ကို ေက်ာ္တဲ့အခါ ေအာ္သံတသံကို ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တို့ရဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ဆီက။ သူက တကဿကစီေနာက္က ေျပးလိုက္လာတယ္။ ေျပးလာရင္းက သူက ရယ္ျဖဲျဖဲနဲ့ “ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို့ ေရာက္လာ ျပီေပါ့ေလ” တဲ့။ က်ေနာ္တို့ ျပုံး လက္ဆြဲ နွုတ္ဆက္ၾကရင္း က်ေနာ္တို့ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမဦးဆုံး အၾကိမ္အေနနဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို ေန့လည္ ေၾကာင္ေတာင္ လမ္းေပၚမွာ ျမင္ဖူးျခင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို့တကၠစီဟာ အေရာင္းအဝယ္ေတြနဲ့ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ ေဈးတခု၊ ေဆးရုံ တဲေတြနဲ့ အတန္းလိုက္ ေဆာက္ထားတဲ့ ယာယီတဲေတြၾကားက ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ျဖတ္ေမာင္း လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို့ဟာ တကၠစီကို ရပ္ခိုင္းျပီး ဗီဒီယိုရိုက္ဖို့ စိတ္ေစာေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့ ဂ်ိတ္(အခ်ိတ္အဆက္)က က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ ေဒသခံ ဘာသာေရးသင္တန္း ေက်ာင္းကို အရင္သြားသင့္တယ္လို့ ေျပာပါတယ္။
******************************
က်ေနာ္တို့ ဝင္လာတာနဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက က်ေနာ္တို့ေဘးမွာ လာဝိုင္းၾကပါတယ္။ အရမ္း မ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြပါ။ တဖြဲဖြဲ လာေနၾကတယ္။ ဘာသာေရး သင္တန္းေက်ာင္း စာသင္ခန္းေတြက၊ ေလွကားေအာက္က အိပ္ရာေတြက၊ အျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြက၊ အဲဒီ ဝင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ ဗလီက ေန့လည္ခင္း ရွိခိုးေနၾကသူမ်ားေရာ အသီးသီး ထြက္လာ ၾကပါတယ္။ လူေတြဟာ က်ေနာ္တို့ ကင္မရာပတ္ပတ္လည္မွာ ဝိုင္းျပီး လူတိုင္းက တခ်ိန္တည္း တျပိုင္တည္း သူတို့ရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာျပဖို့ ၾကိဳးစားေန ၾကပါတယ္။ သူတို့ရဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကုံေတြကိုပါ။
မိန္းမတေယာက္က သူ့သမီးကေလးရဲ့ က်ိဳးေနတဲ့ လက္ကို မျပခင္ သူ့နဖူးက ကြဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို ျပပါတယ္။ လူအုပ္က လာျပီး တိုက္ခိုက္စဉ္က သူတို့ဟာ သူတို့ရဲ့ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာ ပုန္းေနခဲ့ၾက ရပါတယ္။
“လုံျခံဳေရးေတြကလည္း ကူျပီး တိုက္ခိုက္ ၾကတယ္”က်ေနာ္တို့ ဂ်ိတ္က ရွင္းျပပါတယ္။
ေယာက္်ားတေယာက္ကေတာ့ သူရွပ္အက်ၤီကို လွန္ျပီး ဓားဒဏ္ရာကို ျပပါတယ္။ အျခား တေယာက္ေတာ့ သူ့အိမ္ကို ရခိုင္တစုက မီးရွုိ့ေနစဉ္အတြင္း ရဲေတြဟာ ရပ္ၾကည့္ေန တယ္လို့ ေျပာျပပါတယ္။ဒုကၡသည္စခန္း ေနရာအနွံ့မွာရွိတဲ့ ရြာေပါင္း မ်ားစြာက ဒုကၡသည္ေတြထံက ထပ္ကာတလဲလဲ ၾကားခဲ့ရတဲ့အရာကေတာ့ လုံျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ သို့မဟုတ္ ရဲေတြဟာ အၾကမ္းဖက္မႈ႔ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ျခင္း (သို့မဟုတ္) အၾကမ္း ဖက္မႈ႔ကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနျခင္းပါပဲ။ အစစ္ခံခ်က္ေတြဟာ ေက်ာခ်မ္းေလာက္ပါ တယ္။
ဒုကၡသည္ေတြရဲ့ မ်က္နွာေပၚက ခိုကိုးရာ မဲ ု႔ခင္းနဲ့ ခံျပင္းျခင္းတို့ကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို့ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။အစပိုင္းမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ ကို ၾကီးစိုးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တခုနဲ့တခု ေရာေထြး သြားျပီး မႈ႔န္ဝါးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့ ေက်ာင္းကို ေရာက္လို့ ကူလ္ဆြမ္းဘီဘီ (ဒီေဆာင္းပါး အေပၚဆုံးက ဓာတ္ပုံထဲမွာပါတဲ့ မိန္းကေလး) နဲ့ သူ့ေမာင္ေလးကို ေတြ႔ရတဲ့အခါ ဒီျပႆနာ ရဲ့ေလးနက္မႈ႔ဟာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္ပါ ေတာ့တယ္။
သူတို့မွာ မ်က္လုံးနဲ့ နံရိုးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မ်က္လုံးေတြက ေၾကာက္လန့္မႈ႔ေတြနဲ့ ျပည့္လွ်မ္း ေနတယ္။ သူတို့ရဲ့ မိဘနွစ္ပါးဟာ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈ႔အတြင္းမွာ ေသဆုံးသြား ၾကတယ္လို့ သူတို့ရဲ့အေဒၚျဖစ္သူ နူးရ္ဘာနု က က်ေနာ္တို့ကို ေျပာျပပါတယ္။ သူမဟာ တူနဲ့တူမကို အေကာင္းဆုံးေစာင့္ေရွာက္ဖို့ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နူးရ္ကိုယ္တိုင္မွာ လည္း ကေလးေတြ ရွိျပီး အစားအေသာက္ ခြဲတမ္းဟာလည္း အရမ္းကို နည္းပါး လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေမာက္ကမ နိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ရခိုင္နဲ့ရိုဟင္ဂ်ာ စီးပြားေရးအ ကြက္ျမင္သူေတြက စခန္း အတြင္းမွာပဲ ေစ်းတခုကို ဖြင့္လွစ္ ေရာင္းခ်ပါတယ္။ အသီးေတြ၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြ၊ အသားနဲ့ ကြမ္းယား ဆိုင္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡသည္ေတြရဲ့ သြားလာမႈ႔ကို ကန့္သတ္ ထားတဲ့အတြက္ အနည္းအက်ဉ္းကသာ အလုပ္ရွာေဖြလို့ရပါတယ္။ဖြင့္ထားတဲ့ေစ်းကလည္း ပိုက္ဆံေပးဝယ္နိုင္တဲ့ သူေတြအတြက္ သာျဖစ္ေနပါတယ္။ငတ္မြတ္ေနတဲ့ မိဘမဲ့မ်ား ဟာ အျခားေနရာေတြကိုပဲ အားကိုး ရွာရ ပါတယ္။
ဒုကၡသည္တေယာက္ဟာ ကေလးနဲ့အတူ ေရွ့ကို တိုးထြက္လာတယ္။ ကေလးကို ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို့အားလုံး အသက္ရွု ရပ္မတတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကေလး ေသးေသးကေလးဟာ ဗိုက္ဟာ ပူေဖာင္း ထြက္ေနျပီး နံရိုးမ်ားက ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္၊ အသားအေရက အသားဝါ ေရာဂါျဖစ္ေနပုံ ေပါက္ေနပါတယ္။ သူ့ကို ကယ္မယ့္သူမရွိရင္၊ ကူလ္ဆြမ္းနဲ့သူ့အစ္ကိုကို ကယ္မယ့္သူမရွိရင္ မၾကာခင္ သူတို့ေသရ ေတာ့မယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို့ သိလိုက္ပါ တယ္။ ဒုကၡသည္ေတြက ဒီလိုကေလး ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေသးေၾကာင္း ေျပာျပၾကတယ္။ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္မႈ႔ အျပင္၊ ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလွ်ာေရာဂါ၊ ငွက္ဖ်ားနဲ့ တျခားေရာဂါေပါင္းစုံ ဒီေနရာမွာ အျဖစ္မ်ား ေနတယ္လို့ ေျပာျပပါတယ္။
ဒီေက်ာင္းမွာ ၾကည့္ရွုစရာေတြ အေျမာက္ အျမား က်န္ေသးေၾကာင္း က်ေနာ္ တို့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့ရဲ့ဂ်ိတ္က အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ ေတာ့ေၾကာင္း သတိေပးပါတယ္။ ည ၇ နာရီ ညမထြက္ရ အမိန့္မတိုင္ခင္ ဟိုတယ္လ္ကို ျပန္ေရာက္ ဖို့လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားသြား ၾကည့္စရာ ေနရာမ်ားစြာလည္း က်န္ေနေသး ပါတယ္။
က်ေနာ္တို့ စခန္းကေန ထြက္ခြာတဲ့အခါ လူအုပ္ၾကီးက က်ေနာ္တို့ေနာက္ကေန လိုက္ပါ လာပါတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ေငြစကၠဴအခ်ိဳ႕ကို လူငယ္တေယာက္ လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးျပီး ခေလးေတြအတြက္လို့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေတြ ဟာ အစားအေသာက္ ေကာင္းတနပ္ သက္သက္ထက္ ပိုျပီး လိုအပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို့ သိေနပါတယ္။ သူတို့မွာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ႔ လိုအပ္ေနတယ္၊ အိပ္ဖို့အတြက္ သန့္ရွင္းေျခာက္ေသြ႕တဲ့ေနရာ လိုအပ္ေနတယ္၊ ေသာက္ေရ၊ ကိုယ္လက္ သန့္ရွင္းေရးနဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကုသမႈ႔ေတြ လိုအပ္ေနတယ္။ တကယ္၍သာ မၾကာခင္ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ၾကီးမားတဲ့ အေျပာင္းအလဲၾကီးတခု ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ သူတို့အားလုံးဟာ သူတို့လိုအပ္ ေနသမွ်အရာ တခုတေလေတာင္ ရသြား ရဖို့ဆိုတာ မက်ိန္းေသ ေတာ့ပါေတာ့ဘူး ဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္တို့ သိေနခဲ့ပါတယ္။
( ဤ “သြားစရာ ေျမမရွိ”ဆိုတဲ့ ရခိုင္ျပည္တြင္းက ျပႆနာကိုအေျခခံတဲ့ မွတ္တမ္းကို အယ္ဂ်ာဇီးရား အဂၤလိပ္ အစီအစဉ္ ၁၀၁ (အေရွ့ပိုင္း)မွာ စက္တင္ဘာ ၂၇ရက္ေန့မွာ ျပသဖို့ လ်ာထားျခင္း ခံရပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ၾကည့္ရွုရမယ့္ လင့္ခ္ကို ရလွ်င္ရျခင္း တင္ေပးပါမယ္။
က်ေနာ္တို့ဟာ ရခိုင္ ဗုဒၢၢၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး မ်ား၊ နိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ အန္ဂ်ီအို ေစတနာ့ဝန္ထမ္းမ်ားနဲ့ ဒုကၡသည္မ်ားကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ဆုံခဲ့ပါတယ္။ သူတို့အေၾကာင္းကို အျခား ေဆာင္းပါးတခုမွာ ေရးျပပါမယ္။)
ဘာသာျပန္- ကိုေပါ။
မူရင္းေဆာင္းပါး။
http://www.lianainfilms.com/2012/09/nowhere-to-go-the-rohingya/
