News @ M-Media

Blog

  • ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဟမ္းဘာဂ့္ျမိဳ႕၌  အစၥလာမ္ ရုံးပိတ္ရက္မ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ

    ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဟမ္းဘာဂ့္ျမိဳ႕၌ အစၥလာမ္ ရုံးပိတ္ရက္မ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ

    ၾသဂုတ္၊ ၁၅၊ ၂၀၁၂

    ဟမ္းဘာဂ့္ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ Olaf Scholz

    ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၌ ဟမ္းဘာဂ့္ျမိဳ႕ (Hamburg)ဟာ အစၥလာမ္ရုံးပိတ္ရက္မ်ားကို ပထမဆုံး အသိအမွတ္ျပဳ က်င့္သုံးေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္လာပါတယ္။ မြတ္စလင္ အလုပ္သမားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ပြဲေတာ္ရက္မ်ားမွာ အနားယူခြင့္ ရရွိမွာျဖစ္ျပီး အစိုးရေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း အစၥလာမ္သင္ခန္းစာမ်ား ပို႕ခ်မွာျဖစ္ပါတယ္။

    ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ လူဦးေရ ၈၂-သန္းအနက္ ၄-သန္းမွာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္၍ ထက္ဝက္ခန္႕မွာ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသား ခံယူရရွိထားသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ မြတ္စလင္ဦးေရ တစ္သိန္းခြဲခန္႕ရွိတဲ့ ဟမ္းဘာဂ့္ျမိဳ႕ (Hamburg)အတြက္ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ သမိုင္းဝင္ျဖစ္စဥ္ပါပဲ။

    ဟမ္းဘာဂ့္ျမိဳ႕ (Hamburg) အစၥလာမ္လူမႈသိုင္းဝိုင္းေကာင္စီမွ ေဒနီယလ္ အဘဒင္ (Daniel Abdin) က ဒီေျမာက္ပိုင္းျပည္နယ္ရွိ  အစိုးရေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း အစၥလာမ္သင္ခန္းစာမ်ား ပို႕ခ်ျခင္းဟာ အျခားေသာ ျပည္နယ္ ၁၅-ခု အတြက္ အခ်က္ေပးစစ္ဂနယ္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

    ဟမ္းဘာဂ့္ျမိဳ႕မွ Fazle Omar ဗလီဝတ္ေက်ာင္းေတာ္

    သူက ဆက္လက္ျပီး ေျပာၾကားရာမွာ ဒီတိုးတက္မႈဟာ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွာ အစၥလာမ္သာသနာကို အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံျခင္းရဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ ေျခလွမ္းပဲလို႕ သိရပါတယ္။

    လာမယ့္ႏွစ္မွာ စတင္ က်င့္သုံးမွာျဖစ္ျပီး ဒီလိုျဖစ္ေျမာက္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနတာ ၅-ႏွစ္ရွိျပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္းသိရပါတယ္။

    လင္းယုန္နက္ (ျခေသၤ့ျမိဳ႕ေတာ္)

    ကိုးကား

    http://www.reuters.com/article/2012/08/15/us-germany-islam-idUSBRE87E0XV20120815

     

  • ျမန္မာအစိုးရ သေဘာထား မေလးရွား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း အေကာင္းျမင္

    ျမန္မာအစိုးရ သေဘာထား မေလးရွား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း အေကာင္းျမင္

    ၾသဂုတ္၊ ၁၅ ၊ ၂၀၁၂

    RFA-ျမန္မာပိုင္း

    ရိုဟင္ဂ်ာ မူဆလင္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာ လူ႕အခြင့္အေရး စံခ်ိန္ စံညႊန္းေတြနဲ႔အညီ လက္ခံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ျမန္မာ အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ သေဘာထားအျမင္ေတြကို နားေထာင္လိုစိတ္ ရွိပါတယ္လို႔ မေလးရွား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း မဟာသီယာ မိုဟာမက္က အေကာင္းျမင္စကား ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။

    မေလးရွား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေဒါက္တာ မဟာသီယာမုိဟာမက္ကုိ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံတြင္ စကားေျပာဆုိေနစဥ္ ေတြ႔ရပုံ။ Photo-UN

    ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕ေတာ္မွာ မေန႔က သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရာမွာ – လက္ရွိ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ သေဘာထားခ်င္း မတူညီဘူးဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္စဥ္က ျပသေနပါတယ္။

    ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို လက္ခံေရး လုပ္ငန္းစဥ္ဟာ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ယူရမွာျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျမန္မာအစိုးရဟာ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို လက္ခံလာမွာပါလို႔ မေလးရွား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း မဟာသီယာ မိုဟာမက္က ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။

  • ငယ္ဘ၀ ဒဏ္ရာမ်ား

    ငယ္ဘ၀ ဒဏ္ရာမ်ား

    ေမာင္လူငယ္

    က်ေနာ္သည္ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာခ်င္ မေရးခ်င္ဘဲ ေမ့ထားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ေမ့ခ်င္ေသာ္လည္း ေမ့မရသည္ မွာ က်ေနာ္အသက္ ၃၀ ေရာက္သည္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။


    ထို႔ေန႔ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ရင္မွာ ငိုမိသလို မေမ့ႏိုင္ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားလည္း အေဟာင္းမွ အသစ္ အသစ္ ျပန္ျဖစ္ရသည္။ က်ေနာ္ အသက္ ၅ ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ျမန္မာသမိုင္းတြင္ အထူးျခားဆံုးျဖစ္ေသာ္ ၈၈၈၈ အေရးအခင္းႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အသက္ ၅ ႏွစ္သားဆိုေတာ့ နည္းနည္း သိတတ္နားလည္ေသာအရြယ္ျဖစ္သလို ဦးေႏွာက္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈ ေကာင္းေသာအရြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ထိုစဥ္အရြယ္တြင္ မိခင္ဘက္မွာ အဘိုးအဘြားမ်ားႏွင့္ အတူေနခဲ့ရျပီး အဘိုးအဘြားမ်ား လက္ေပၚတြင္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္မိဘမ်ားသည္ စကားမေျပာတတ္ နားမၾကားသူမ်ားျဖစ္ကာ ေမြးစဥ္က က်ေနာ္ နားၾကားေသာ္လည္း စကားေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သူမွာ က်ေနာ္ အဘြားႏွင့္ က်ေနာ္အေဒၚပင္ျဖစ္သည္။

    ဆူးေလးဘုရားလမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းေဒါင့္တြင္ က်ေနာ္ ဘိုးဘြားအိမ္တြင္ က်ေနာ္ေနကာ သူငယ္တန္းကို အမက ၅ ေက်ာက္တံတား (ပန္းဆိုတန္းလမ္း) တြင္ စတင္ေက်ာင္းတတ္ခဲ့ရသည္။ ညေန ေခါင္းေလာင္းထိုး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ က်ေနာ္သည္ ၃၃လမ္းရွိ အေဒၚအိမ္သို႔သြားကာ က်ေနာ္အမႏွင့္ ေဆာ့ကစားေလ့ ရွိသည္။ လူၾကီးမ်ား၏ စကား၀ိုင္းတြင္ ၀င္ေရာက္ နားေထာင္ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္သည္ နားမလည္ခဲ့ပါ။ တခု ေတာ့ ၾကားမိတာကေတာ့ (မဆလ)၊ ကေလးပီပီ က်ေနာ္ၾကားရေသာ အရာကို နားမလည္ဘဲ က်ေနာ္အန္တီၾကီးကို ေမးမိသည္။ မဆလာ၀ယ္ျပီး ဘာလုပ္မလိုလဲတဲ့ သားကို ေကၽြးမလိုလား လို ေျပာလိုက္ေတာ့ လူၾကီးမ်ားက ျပံဳးရယ္ၾကေလသည္။

    က်ေနာ္ အဘိုးမွာ စာေရးဆရာ ၁ဦးျဖစ္ကာ ထို႔စကား၀ိုင္းတြင္ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးေလသည္ကို က်ေနာ္မွတ္မိေလသည္။  ေက်ာင္းတက္ေသာအခ်ိန္မွာ တိုေတာင္းကာ ေက်ာင္းကို ပိတ္လိုက္ရျပီး ဆူးေလရွိ ဘိုးဘြားအိမ္တြင္ က်ေနာ္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေလသည္။ က်ေနာ္ မိခင္မွာ  က်ေနာ္ညီကို ေမြးျပီးစ ၆လသားအရြယ္ ႏို႔တိုက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ကာ က်ေနာ္ အား မၾကည္အားႏိုင္ေခ်။ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕တံခါးနားတြင္ ထိုင္ကာ ဟိုဟုိ ဒီဒီၾကည္ေသာ့ လူအအုပ္အုပ္ အေထြေထြ ဥပေဒဟို သြားလာေနျပီး လူအုပ္ၾကီး မ်ားသထက္ မ်ားလာေနသည္ကို ေတြ႔မိသည္။

    ေရွ႕တန္းတြင္ ၀ါးလံုးရွည္ေပၚတြင္ အလံကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီး ေထာင္ကာ ကိုင္ေဆာင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ ထူးျခားသည္ကား ေလးေထာင့္အကြက္ မွန္ေဘာင္တြင္ လူ ၁ဦးပံုကို ကိုင္ထားသူႏွင့္ အလံကို ေျပာင္းျပန္လွန္ထားျခင္းမရွိဘဲ နဂိုအတိုင္းကိုင္ထားသူမ်ား အျပင္ ေနာက္တြင္ လူအုပ္ၾကီးက ခ်ီတက္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္သည္ ဓာတ္ပံုထဲက လူကို မသိပါ။ စစ္၀တ္တန္ဆာႏွင့္မ်က္ႏွာ တည္ျငိမ္ရင္က်က္ပံုေၾကာင့္ ကေလးပီပီ သိလိုစိတ္ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္တြင္ သိရသည္မွာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔သြားခဲ့ရေသာ ကိုေအာင္ဆန္းျဖစ္ေၾကာင့္ သိရသည္အျပင္ အလံကို မူလအတိုင္းထားကိုင္ျခင္းသည္ ၁၉၄၇ အလံျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သေဘာေပါက္မိသည္။ လူအုပ္ထဲတြင္ က်ေနာ္သေဘာက်မိသည္မွာ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္ေသာမ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ နဖူး ေခါင္းစည္းထားျပီး လက္ပတ္အနီေရာင္၊ ၀ါစိမ္းေရာင္ ပတ္ကာ လူအုပ္မ်ားကို ဦးေဆာင္ေနသည္ကို အားက်မိသည္။ ေျပာေနေသာ ေအာ္သံ၊ ဟစ္ေၾကြးသံမ်ားကို မွတ္သားထားမိသည္မွာ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္သည္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ အသံေတြကေတာ့ “တပါတီ အလိုမရွိ ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းေပး၊ မရရင္ခ် ရရင္ခ်၊ သားသတ္သမား စိန္လြင္” ဟု ဟစ္ေၾကြးကာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္မွာ က်ေနာ္ပင္ စိတ္ဓာတ္တတ္ၾကြလာသည္။

    ၾကည္ေနတုန္းမွာ ပင္ ေက်ာင္းသားၾကီး တေယာက္က ကေလး ဘာလုပ္ေနတာတုန္း၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ဟု ေမးေတာ့ က်ေနာ္က “ေဒေမာ္ခေ၀ကီ” လိုခ်င္တယ္လုိ႔ မပီမသ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက သေဘာက်ျပီး သူ အေဖာ္ေတြကို ေဟ ဒီမွာ ကေလးက ဒီမိုကေရစီတဲ့ လိုခ်င္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကို ၀ိုင္းေျမွာက္ျပီး ခ်ီပိုးေနတယ္။ က်ေနာ္ကို အကိုၾကီးနဲ႔ လိုက္မလား သြားၾကည္မယ္ ကေလး လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း လိုက္သြားတယ္။ အိမ္က စိတ္မခ်လို အေဖာ္ပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဆူးေလနဲ႔ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဆိုတာ နီးနီးေလးပါ။ လူၾကီးေတြ စိတ္ပူတာလဲ သဘာ၀က်ပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူအုပ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး လူမ်ိဳးဘာသာေတာင္ မေရြးဘူး။ ေအာ္သံေတြကလည္း အတူတူဘဲ။ “’ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းေပး”တဲ့။ လူအုပ္ၾကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ အစိမ္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ဆင္တူ၀တ္ထားတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးဗ်ာ။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကလည္း ရန္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မ်က္ႏွာအတိုင္းဘဲ။ ကိုင္ထားတာကလည္း က်ေနာ္ေဆာ့တဲ့ ေသနတ္နဲ႔ အေတာ္ကို တူတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေသနတ္ကေတာ့ အေတာ္ေသးတယ္။ ထူးတာက က်ေနာ္ေသနတ္မွာ ဓားမတပ္ထားဘူးဗ်ာ။ သူတို႔ထဲက ပခံုးမွာ အစက္ကေလးနဲ႔ သူက ထြက္လာျပီး ဘဲႏႈတ္သီးလိုလို လန္ေနတဲ့ဟာကို ပါးစပ္မွာ ေတ့ထားျပီး ေျပာေျပာေနတယ္။ ဘာေတြေျပာမွန္းေတာင္ မသိဘူး။

    ေက်ာင္းသားၾကီးက က်ေနာ္ဆီကို လာျပီး ထပ္ေမးတယ္ ဘာကိုလိုခ်င္လဲ ဒီမိုကေရစီ ေနာက္ျပီး ေခ်ာကလက္ေပးလိုေျပာတာဘဲ။ ေက်ာင္းသားၾကီးက ေ၀းေဟးေဟးလို လက္ခုပ္ ေျဖာင္းေျဖာင္းတီးေနျပီး သူက ေျမပဲအခ်ိဳေတာင့္ ေပးေတာ့ က်ေနာ္စားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ တသက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးက အဲဒီမွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကို မုန္႔ေလးေပးတဲ့အကိုၾကီးက ေပးျပီး ေျခလွမ္း ၃၊ ၄လွမ္း ေလွ်ာက္တာ ဒီအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ပစ္လိုက္တာ မုန္႔ေကၽြးတယ္ အကိုၾကိးရဲ႕ ရင္၀ကို မွန္ျပီးေနရာမွာတင္လဲသြားတယ္။ အျဖဴေရာင္ အက်ၤီေပၚမွာ အနီေရာင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း လႊမ္းလာသလို အကိုၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုးက က်ေနာ္ကို ၾကည္ေနျပီး လူအုပ္ၾကီးက အလဲလဲ အကြဲကြဲျဖစ္ကာ က်ေနာ္ကို ခ်ီျပီး ေျပးလာသလို က်ေနာ္အိမ္ကိုလည္းအေရာက္ပို႔ေပးတယ္။

    က်ေနာ္ေတာင္ ကေလးပီပီ ငိုမိတယ္။ အကိုၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေျပာေနတာက ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔တဲ့။ ဘိုးဘြားမ်ားကို က်ေနာ္ေမးမိတယ္။ သား ေသနတ္က ပစ္လိုက္တိုင္း  ေရာင္စံုမီးဆလိုက္ေတြ ထြက္ျပီး ဟုိ အစိမ္းေရာင္၀တ္တဲ့သူက ပစ္လိုက္တာ သားကို မုန္႔ေပးတဲ့ အကိုၾကီး ရင္၀မွာ အနီေရာင္ေတြထြက္လာတာ ဘာလို႔လဲလို ေမးေတာ့ ဘိုးဘြားေတြက ဘာမွမေျပာႏိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အမူအရာကို ျမင္ရသလို အကိုၾကီးရဲ႕လဲက်သြားတဲ့ပံုစံဟာ ဒဏ္ရာတခုလို႔ ဒီအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ဘယ္လိုမွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်ေနာ္ကဲ့သို႔ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသူမ်ားလည္း က်ေနာ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္မည္ကို ခံစားမိပါသည္။

    နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ က်ေနာ္သည္ ထို႔ကဲ့သို႔ေသာျဖစ္ရပ္မ်ား ထပ္မံေပၚေပါက္လာမည္ကို က်ေနာ္စိုးရိမ္မိသည္။ မည္သူကိုမွ်လည္း မမုန္းသလို က်ေနာ္အား မုန္႔ေကၽြးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားၾကီး၏ လဲက်ေနေသာပံုစံေပါင္းမ်ားစြာကို မျမင္ေတြ႔လိုေတာ့သလို ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကိုလည္း ဒဏ္ရာမ်ား မေပးခ်င္သည္မွာ က်ေနာ္ရင္ထဲက ဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။

  • ရခိုင္ျပည္နယ္ အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးမွ INGO ၀န္ထမ္း(၁၀)ဦးအား ျပန္လႊတ္ေပး

    ရခိုင္ျပည္နယ္ အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးမွ INGO ၀န္ထမ္း(၁၀)ဦးအား ျပန္လႊတ္ေပး

    မုိးေဝ ရခုိင္ျပည္နယ္ (ျမစ္မခ)

    ၾသဂုတ္၊၁၆၊၂၀၁၂

    Myit Makha Mediagroup

    ရခုိင္အေရးအခင္းတြင္ ပါဝင္ပတ္သက္မႈေၾကာင့္အစုိးရမဟုတ္သည့္ႏုိင္ငံတကာအဖဲြ႕စည္း(INGO) မ်ားမွ ဝန္ထမ္း(၁၀)ဦးကုိ ဇြန္လအတြင္းက ဖမ္းဆီးအေရးယူခဲ့ၿပီး ယေန႔ စစ္ေတြၿမိဳ႕နယ္ တရားရုံး၊ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္တရားရုံး၊   ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္ တရားရုံးတုိ႔တြင္ဖမ္းဆီးထားသည့္ INGO ၀န္ထမ္းမ်ားအား စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ၿပီျဖစ္သည္။


    ဖမ္းဆီးခံထားရသည့္ AZGအဖြဲ႕မွ ဦးေက်ာ္လွေအာင္ႏွင့္ ဦးဝင္းႏုိင္တုိ႔ကုိယေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီခဲြတြင္ စစ္ေတြ အက်ဥ္းေထာင္မွလႊတ္ေပးလုိက္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
    စစ္ေတြ အက်ဥ္းေထာင္မွ AZGဝန္ထမ္းဦးေက်ာ္လွေအာင္ႏွင့္ဦးဝင္းႏုိင္တုိ႔ကုိ စစ္ေတြၿမိဳ႕နယ္ တရား ရုံးမွ စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီေက်ာ္တြင္ စစ္ေတြအက်ဥ္းေထာင္မွလႊတ္ေပး လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။


    အဆုိပါ ဝန္ထမ္းမ်ားအားတရားရုံးက လႊတ္ေပးလုိက္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ရခုိင္ျပည္နယ္သတင္းႏွင္႔   ျပန္ၾကားေရးႏွင့္မွတ္တမ္းစုေဆာင္းေရးဆပ္ေကာ္မတီဥကၠ႒ရခိုင္ျပည္နယ္ ဥပေဒခ်ဳပ္ဦးလွသိန္းက ယခုကဲ႔သို႔ဆိုသည္။“ကင္တားနားျမန္မာႏုိင္ငံကျပန္လည္ထြက္ခြာတဲ့အခါINGOတာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ျပည္တြင္း အမႈထမ္း မ်ားကုိ ျပန္လႊတ္ေပးရန္ေတာင္းဆုိခ်က္ပါရွိေၾကာင္းကုိ သတိထားမိပါတယ္။  ထုိအခ်က္အေပၚႏုိင္ငံတကာကေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကမၻာ့ကုလသမဂၢကိုေသာ္လည္းေကာင္းအေလးထားခဲ့ျခင္းနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္”ဟု ဦးလွသိန္းက ေျပာသည္။
    ရခိုင္အေရးခင္းတြင္  ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့သည့္  INGOမွ ဝန္ထမ္းမ်ားအား  ပုဒ္မ၁၅၃-က၊၄၃၆၊ ၁၄၈၊၅၀၅ (ဂ)၊ အေရးေပၚ စီမံမႈအက္ဥပေဒပုဒ္မ (၅) ည တုိ႔ျဖင့္အေရးယူေဆာင္ရြက္ခဲဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ၄င္းတို႔အား  စစ္ေတြၿမိဳ႕နယ္ တရားရုံး၊ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္တရားရုံး၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ တရား ရုံးတုိ႔တြင္အမႈရင္ဆုိင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ရခုိင္ျပည္နယ္အေရးအခင္းတြင္ UNHCRမွ ဝန္ထမ္းငါးဦး၊ AZG မွ တစ္ဦး၊ WFPမွတစ္ဦး  တုိ႔အား ဇြန္လအတြင္းက ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

     

  • ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းမ်ားနဲ႔ မိဘတုိ႔ေရ

    ေက်ာ္ဆန္း

    ၾသဂုတ္၊ ၁၆၊ ၂၀၁၂

    ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းမ်ားနဲ႔ မိဘတုိ႔ေရ

    ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္း မွတ္ပုံတင္ ဥပေဒတစ္ရပ္ကုိ ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာ (၂)ရက္ ေန႔က ျပဌာန္းေပးလုိက္တဲ႔အတြက္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒိလုိရွိသင္႔တာ ၾကာၿပီလုိ႔ယူဆထားတဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔လည္း ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္တစ္ရပ္
    ျပည္႔စုံသြားတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာက မူ၀ါဒနဲ႔ သင္ရုိးေတြခ်မွတ္ေပးမယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ႐ွိအပ္တဲ့ အရည္အေသြးေတြ ႐ွိမ႐ွိ ႀကီးၾကပ္ေပးမယ္။ ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းေတြက စည္းကမ္းနည္းလမ္းနဲ႔အညီ သင္ၾကမယ္ဆုိေတာ႔ ႏုိင္ငံေတာ္မွာလည္း ၀န္ထုပ္၀န္းပုိးေလ်ာ႔သြားမွာ ၿဖစ္သလုိ ေက်ာင္းေတြကလည္း အရည္အေသြးေရာ အဆင္႔အတန္းမွာ ၿပဳိင္ၾကရမွာ ျဖစ္လုိ႔ အနာဂတ္ ပညာေရးအတြက္ အလားလာေကာင္းေတြ ေပၚထြန္းလာမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရတာပါပဲ။ မိဘေတြအေနနဲ႔လည္း ေရြးခ်ယ္စရာေတြ ေပၚေပါက္သလုိ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႕လည္း တစ္ေနကုန္စာသင္ က်ဳရွင္တက္ဘ၀ကေန လြတ္ၾကေတာ့မွာပါလားဆုိၿပီး ၀မ္းသာခဲ႔ရတာပါ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ အထင္နဲ႔အျမင္က တစ္ထပ္တည္းမဟုတ္ေလေတာ႔ ၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမလားေတာင္ မေ၀ခြဲတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

    ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းနဲ႔ သင္ၾကားေရးပုံစံ

    ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းေတြမွာ အသုးံျပဳရမဲ႕သင္ရုိးက ႏုိင္ငံေတာ္က ျပဌာန္းေပးထားတဲ႕ သင္ရုိးၿဖစ္လုိ႔ အစုိးရေက်ာင္းမ်ားနဲ႕ အတူတူပါပဲ။ ဒါျဖင္႔ မိဘေတြက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ဘာေၾကာင္႔ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းကုိ အပ္ၾကမွာလဲလုိ႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အဓိကကေတာ႕ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ သင္ၾကားေရးပုံစံမွာ ကြားၿခားမယ္၊ အစုိးရေက်ာင္းေတြထက္ အမ်ားႀကီး သာလြန္လိမ္႔မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းေတြမွာ အပ္ၾကမွာပါ။ အပ္လည္းအပ္ေနၾကပါၿပီ။ တစ္ခ်ဳိ႔နာမည္ႀကီးက်ဴရွင္ေတြ၊ ေဘာ္ဒါေတြက ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းအၿဖစ္ ေၿပာင္းလဲ မွတ္ပုံတင္လာၾကေတာ႔ မိဘမ်ားလည္း ေမွ်ာ္လင္႔တစ္ႀကီး အထင္ႀကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ ေက်ာင္းလခေတြ အမ်ားႀကီးေပးၿပီး ေက်ာင္းအပ္ၾကတာေပါ႔။

    ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းေတြက အခုမွေထာင္ၾကတာဆုိေတာ႔ အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြနဲ႔ ေဆးေရာင္ေတြ စုိစုိေၿပေၿပနဲ႔မုိ႔ အထင္ႀကီးစရာပါ။ ေက်ာင္းလခလည္း တန္ေအာင္ယူထားေတာ႔ ဆရာ၊ဆရာမ ေတြလည္း ငွားရမ္းႏုိင္တဲ႔ အင္အားရွိၾကပါတယ္။

    အစုိးရေက်ာင္းေတြကေတာ႔ အခမဲ႔ နီးပါးျဖစ္တာေၾကာင္႔ ႏုိင္ငံေတာ္ကခ်ေပးတဲ႔ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ပဲ လုံေလာက္ေအာင္ သုးံစြဲၾကရတာပါ။ အခ်ဳိ႕ေသာေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိးမညီမွ်တာေတြ ရွိေကာင္းရွိပါမယ္။ ဒါေပမဲ႔ အစုိးရေက်ာင္းမွာရွိတဲ႕ ဆရာ၊ဆရာမေတြအားလုးံနီးပါးဟာ ပညာေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ႔ သင္တန္းေတြကုိ တက္ေရာက္ဆည္းပူး ေအာင္ၿမင္ထားၾကသူေတြက မ်ားပါတယ္။ ကေလးေတြကုိ ဘာသင္ေပးရမယ္၊ ဘယ္လုိသင္ေပးရမယ္၊ ဘာေၾကာင္႔သင္ရတယ္ ဆုိတာေတြကုိလည္း ေလ႔လာတက္ေျမာက္ထားၾကပါတယ္။

    ဒါၿဖင္႔ရင္ေက်ာင္းသားေတြ ဘာေၾကာင္႔ က်ဴရွင္ယူေနၾကရတာလည္း လုိ႔ေမးစရာရွိတယ္။ ေစာဒကတက္ႏုိင္ပါတယ္။

    ဒီအတြက္ အ႐ွင္းဆံုးနဲ႕အတိက်ဆံုး အေျဖေပးလို႕ရပါတယ္။ နားမလည္မႈနဲ႔ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပဳိင္ေတြေၾကာင္႔လုိ႔ပဲ ေၿဖပါရေစ။
    ပုဂၢဳလိက ေက်ာင္းေတြမွာ အပ္ထားတဲ႕ မိဘမ်ားနဲ႕ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကုိ သင္ၾကားေရးမွာ ဘာေတြမ်ားထူးျခား သြားၿပီးလဲလုိ႔ ေမးၾကည္႔ခ်င္ပါတယ္။ ေလ႔လာၾကည္႔ မိသေလာက္ေတာ႔ ဘာဆုိဘာမွ မထူးၿခားပါဘူး။
    ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြမွာလည္း အမည္ခံ လက္ေတြ႔ စာသင္ခန္းေတြရွိပါတယ္။ ဘာေတြမ်ား လက္ေတြ႔ သင္ၿပေနၿပီလဲ။ အလြတ္က်က္၊ စာအံဆုိတဲ႔ ပုံစံထက္ ဘာမ်ားပုိၿပီး ထူးၿခားသြားပါၿပီလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ နားလည္မႈ ၊ ဖန္တီးတတ္မႈ၊ လက္ေတြ႕ေဆာင္႐ြက္တတ္မႈအတြက္ ဘာေတြမ်ား သင္ေပးေနပါၿပီလဲ။

    နာမည္ႀကီးပုဂၢလိက ေက်ာင္းတစ္ခုခုက ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာက်က္စရာ 4/5 ပုဒ္ ပါလာတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းမွာ သိပၸံလက္ေတြ႕ခ်ိန္ ဘာလုပ္ရသလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ၿပိဳင္ရတယ္လို႕ ေျဖပါတယ္။ ၀မ္းသာစရာပါ။ ဘာၿပိဳင္ရတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးနဲ႕မိန္းကေလး စာအလြတ္႐ြတ္တာ ၿပိဳင္ရတာတဲ့။ ၀မ္းသာမိေစာေလျခင္းလို႕ ေနာင္တရ လိုက္မိပါတယ္။
    ပထ၀ီကို အလြတ္က်က္မွတ္ေနလို႕ ကမာၻလံုးပံုႀကီးေ႐ွ႕ခ်ေပးၿပီး ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသဘာဆိုတာ ကမာၻ႕ေျမပံုေပၚမွာၾကည့္ၿပီး ေျဖၾကားႏိုင္စြမ္း မ႐ွိပါ။ ၾကက္တူေ႐ြးလို ႏႈတ္တိုက္ခ်၊ အလြတ္က်က္၊ ျပန္ဆို ဆိုတဲ့သင္ၾကားမႈထက္ ဘာတစ္ခုမွ ပိုလာတာကို မေတြ႕ရပါ။

    နားမလည္မႈနဲ႕ ဂုဏ္ၿပိဳင္မႈ

    မိဘမ်ားကို ေမးခ်င္ပါတယ္။ မနက္လင္းကေန ညေန မိုးခ်ဳပ္တဲ့ထိ ကေလးေတြကို ဘာေၾကာင့္မ်ား စာသင္ခန္းေတြထဲ ထည့္ထားခ်င္ရတာပါလဲ။ အိမ္မွာ ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္လူ မ႐ွိလို႕လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလိုတစ္ေနကုန္သင္မွ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္လာမယ္လို႕ထင္လို႕လား။ မိမိေ႐ွ႕ကလူေတြ၊ မိမိနဲ႕ေခတ္ၿပိဳင္ေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္စမ္းပါ။ ကမာၻတစ္လႊားေခါင္းျပဴၾကည့္စမ္းပါ။ ဘယ္သူေတြ ဘာေၾကာင့္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ ေနသလဲ နားလည္ေအာင္ ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။

    ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ အမွတ္(၁၀၀)ရ႐ံုနဲ႕ လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွာ ဘာမွျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ လူဆိုတာ ေမြးကတည္းက ခ်ိနဲ႕စြာ ေမြးဖြားလာတာပါ။ ႐ုပ္ပိုင္း၊ အသိပိုင္း၊ ၫဏ္ရည္ပိုင္းဘာသာစကားပိုင္း ခ်ိနဲ႕စြာ ေမြးဖြားလာတဲ့အတြက္ အကူအညီလိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေအာင္ အကူအညီျပဳတာကို ပညာေရးလို႕ေခၚတာပါ။ စာသင္ခန္းမွာေရာ အိမ္မွာပါ စာေတြကို အလြတ္ေအာ္က်က္ေနတာ ပညာေရး မဟုတ္ပါဘူး။
    a
    ခႏၶာကိုယ္ႀကံ့ခိုင္က်န္းမာေအာင္ ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ရမယ္။ လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ဘယ္လို ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္ဖို႕ ဘာသာစကားဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ဘယ္လိုေလ့က်င့္ရမယ္။ ေတြးတတ္၊ ေခၚတတ္၊ တီထြင္ဖန္တီးတတ္ဖို႕အတြက္ ၫဏ္ရည္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ဘယ္လိုေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ ရမယ္ဆိုတာ ပညာေရးပါ။ ဒီလိုအေျခခံေကာင္းေတြ ရႏိုင္မယ့္ေနရာေတြကိုသာ မိမိရဲ႕သားသမီးေတြကို အပ္ႏွံ သင္ယူေစသင့္တယ္။ ေျပာင္ေျပာင္ျမင္တိုင္း ေ႐ႊထင္ေနရင္ေတာ့ ေငြနဲ႕အခ်ိန္ေတြပဲ ကုန္သြားရမွာပါ။

    မိဘေတြကို ေနာက္ထပ္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု႐ွိပါေသးတယ္။ မိမိသားသမီးေတြကို ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြမွာ အပ္ႏွံလို႕ ကုန္ရတဲ့ေငြေၾကးပမာဏရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္ကိုမ်ား အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ အကုန္ခံဘူးပါသလား ဆိုတာကိုပါ။ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားရဲ႕ပညာေရး တိုးတက္ေကာင္းမြန္ဖို႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပံ့ပိုးေပးခဲ့ဘူးသလဲဆိုတာ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြကို မေကာင္းဘူးလို႕ အျပစ္ေျပာေနမဲ့အစား တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ပါ၀င္ပံ့ပိုးေပးရင္ ေက်ာင္းေတြကို ေ႐ႊခ်ထားႏိုင္မယ္လို႕ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။

    ကေလးေတြကို က်ဴ႐ွင္ပို႕ၾကတဲ့ အျခားအေၾကာင္းတစ္ရပ္ကေတာ့ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ကိစၥပါ။ မိဘခ်င္း၊ ကေလးခ်င္းေတြ႕ဆံုတဲ့အခါ ဘယ္ေက်ာင္းမွာေနတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပးရတယ္ဆိုတာ အၿပိဳင္ေျပာၿပီး ဂုဏ္ယူၾကတာပါ။ က်ဴ႐ွင္မတက္ႏိုင္ရင္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္လို႕ ထင္ၾကတဲ့ အေျခအေနပါ။ အိမ္မွာ ဘယ္ဆရာေခၚသင္တယ္၊ တစ္လ ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ ဆိုတာလည္း ႂကြားလံုးတစ္ခုပါပဲ။
    ဒီလုိေျပာေနျခင္းက အျပစ္တင္လိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျပန္လည္စဥ္းစားေစလိုတဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ပါ။

    ကေလးေတြေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေဆာ့ကစားၿပီး၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသင္ယူကာ၊ မိသားစုနဲ႕ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ပါ။
    ပညာေရးေျပာင္းလဲတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ မိဘမ်ားကလည္း အဓိကအခန္းက႑က ပါ၀င္ပါတယ္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ဘယ္ဟာအေကာင္း/ ဘယ္ဟာအညံ့ဆိုတာ မခြဲျခားႏိုင္ရင္ သားသမီးေတြအတြက္ ဘာေတြမွ ေျပာင္းလဲလာမွာမဟုတ္ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္ပါရေစ။

     

    စာေရးသူ ဦးေက်ာ္ဆန္း၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။