ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ အမ်ိဳးသားေရး ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ (၁)

ဇူလိုင္ ၂၃ ၊ ၂၀၁၄
M-Media

လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္ဆုိတာ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးအရြယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက “သားသားႀကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲ၊ မီးမီးႀကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲ” လို႔ ေမးရင္ “ခ်ရာဝန္ႀကီးလုပ္မယ္၊ ခ်စ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မယ္”လို႔ မပီကလာ ပီကလာေလးနဲ႔ ျပန္ေျဖတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အမွန္တကယ္လိုခ်င္တာဘာလဲ၊ အခုလက္ရွိအေျခအေန မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနတာကဘာလဲဆုိတာကိုေတာ့ ကြဲကြဲျပားျပား သိဖုိ႔လိုပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပန္းတုိင္ကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ထားရွိဖို႔လည္းလိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္အဓိကမွ်ေဝခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ “ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကို” ျဖစ္ေနတာေသခ်ာရဲ႕လား? (တစ္နည္း) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အေတြးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ျဖစ္ ခ်င္တာေတြက အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြလား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွင္သန္ႀကီးထြားေနထုိင္ရာပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆုံးမသြန္သင္ခဲ့တဲ့ မိဘဆရာသမားေတြရဲ႕ေလာင္းရိပ္ေတြသင့္ေနတာလား? ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေျပာလို႔ အနေႏၲာအနႏၲဂုိဏ္းဝင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကို သြန္သင္ဆုံးမဖူးခဲ့တဲ့လူႀကီးေတြကို ပမာမခန္႔ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူ႔သေဘာမွာျဖစ္တတ္တာက … ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က သင္ၾကားဖူးခဲ့ၾကတဲ့ ေက်းညီေနာင္ပုံျပင္ေလးထဲကလိုပါပဲ။ “မုဆုိးနားနီးမုဆိုး၊ တံငါနားနီးတံငါ”ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ ပုံစံတက်သင္ၾကားေပးျခင္းကို ခံထားရတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးေတြဟာလည္း ပုံစံနဲ႔ပဲျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ… ကၽြန္ေတာ္တုိ ႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ အခုေခတ္လို ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္တာ၊ ေက်ာင္းသြားတက္တာေခတ္သိပ္မစားေသးဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိပ္တက္ခ်င္ခ့ဲတာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(ပင္မ)။  အခုေတာ့ ေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း၊ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕တစ္ခုေလာက္ရမွ အလုပ္ လုပ္ရကိုင္ရတာ ပိုအဆင္ေျပတ့ဲသေဘာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါကေတာ့အမ်ား သိၾကပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့အခုေခတ္ကေလးေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ႀကီးေတြက သိပၸံဘြဲ႕ေတြ၊ မာစတာဒီဂရီေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာမာစတာဘြဲ႕၊ စီးပြားေရးပညာ၊ ဥပေဒပညာ၊ ေဆးပညာ အစရွိတဲ့အတန္းေတြကို တက္ေရာက္ဖုိ႔ျဖစ္လာပါတယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းသလို လူေတြရဲ႕အေတြးအေခၚေတြ ကလည္း ေျပာင္းလာပါတယ္။

အိႏၵိယကေက်ာင္းသားေလးေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကျပန္ေျဖတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရန္သူက ပါကစၥတန္ ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က ထူးထူးျခားျခားျပန္ေျဖတာက “ကၽြန္ ေတာ္ရဲ႕ရန္သူကေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈပါတဲ့”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ဆရာဝန္၊ စစ္ဗိုလ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ အစရွိတာေတြကိုစိတ္ဝင္စားၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေတာ္တဲ့ ကေလးက စာေတာ္သလို ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ လိုင္းေကာင္းေကာင္းရသြားေပမယ့္ စာမေတာ္တ့ဲ ကေလး ေတြၾကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ပန္းတုိင္ကိုေျပာင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ… “င့ါစာက်က္ႏႈန္းနဲ႔ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗိုလ္မျဖစ္လည္း ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာတက္မယ္၊ စီးပြားေရးလုပ္မယ္”အစရွိသည္ျဖင့္။ စာေတာ္တဲ့ကေလး တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ဆရာဝန္ေတာ့ျဖစ္ပါရဲ႕၊ မိဘအႀကိဳက္လိုက္လုပ္ၿပီး ဆရာဝန္ ျဖစ္တာ၊ သူဝါသနာ ပါတာက စီးပြားေရး၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာဝန္စီးပြားေရးသမားေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြဟာ ၎တုိ႔ရဲ႕ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္း ေရြးခ်ယ္ရာမွာ မိဘအႀကိဳက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထား ၊ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ေတာင္းဆုိမႈ၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဝင္ေငြေကာင္းၿပီး သိကၡာရွိတ့ဲအလုပ္အကိုင္ရရွိမႈစတာေတြကိုမူတည္ၿပီး မိမိတို႔ဝါသနာပါတာထက္ မိမိတုိ႔ ျဖစ္သင့္တာကို ေရြးၾကရပါတယ္။ အဲဒီကိုယ္ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ရင္းကိုင္ရင္းတေျဖးေျဖးနဲ႔ အဲဒီအလုပ္နဲ႔ အသားက်ၿပီး ဝါသနာပါသြားေအာင္လည္း လုပ္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဟာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ကိုေရာက္ေအာင္သြားတဲ့ ေနရာမွာ  ဘးပေယာဂမ်ိဳးစုံုလည္းေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မွ်ေဝခ်င္တာကေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္လို႔ေျပာတ့ဲေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ဦးခ်င္းစီမွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ ကိုယ္စီရွိတတ္ၾကသလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္မ်ိဳးသားလုံးအေနနဲ႔လည္း ”အမ်ိဳးသားေရးရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္”ဆုိတာလည္းရွိဖုိ႔လိုအပ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြက ဘာေတြလဲ? အဲဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြေအာင္ျမင္ဖုိ႔ လုပ္ကိုင္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို အဓိက အဟန္႔အတားလုပ္ေနတဲ့အ ရာက ဘာမ်ားပါလဲ၊ Obstacle အတားအဆီး၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြက ဘာေတြလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ရန္သူက ဘယ္သူလဲ?

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏အဓိက ဘုံရန္သူ ဘယ္သူလဲ?

ဒီေနရာမွာ အိႏၵိယသမၼေဟာင္းအဗၺဒူလ္ကလာမ္ ေရးခဲ့တဲ့စာအုပ္ထဲက အခ်က္ေလးတစ္ခ်က္ကို မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအိႏၵိယ သမၼတႀကီးက အိႏၵိယႏိုင္ငံ တဝွမ္းမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြကုိ လွည့္ပတ္စစ္ေဆးၿပီး ေက်ာင္းသား/သူေလးေတြကို ေမးခြန္းေလး တစ္ခုေမးပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းေလးကေတာ့ ” သင္တုိ႔ရဲ႕ရန္သူက ဘယ္သူလဲ”တဲ့။ အဲဒီေတာ့ အိႏၵိယကေက်ာင္းသားေလးေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကျပန္ေျဖတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရန္သူက ပါကစၥတန္ ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က ထူးထူးျခားျခားျပန္ေျဖတာက “ကၽြန္ ေတာ္ရဲ႕ရန္သူကေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈပါတဲ့”။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီကေလးမွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔မိဘက ဒီကေလးကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ သားသမီးအားလုံးကိုလည္း ေက်ာင္း မထားႏုိင္ဘူး၊ ဆင္းရဲရွာတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့အဲဒီကေလးက စာသင္ခန္းထဲမွာပညာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လိုပဲ စာသင္ရမယ့္အရြယ္ေတြျဖစ္တဲ့ သူ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ စာသင္ခန္း အျပင္မွာ ႀကဳံရာက်ပန္းလုပ္ၿပီး မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ကူညီေနရပါသတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီကေလးက သူ႔လိုပဲ သူ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို လည္း ေက်ာင္းစာသင္ေစခ်င္ေတာ့ သူက ဆင္းရဲမြဲေတြမႈ ဆုိတာႀကီးကိုမုန္းသြားတာပါ။ ဒီေတာ့ ဒီကေလးကို ဓမၼဓိဌာန္က်တဲ့အျမင္ရွိတဲ့ကေလးလို႔ခ်ီးက်ဴးရင္လြန္တယ္လို႔မဆုိႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာခ်င္ပါတယ္။  စာေရးဆရာဘိုးလႈိင္ ဘာသာျပန္ထားတာရွိပါတယ္။ ”ဦးေႏွာက္မ်ားကို မီးညိႇျခင္း”ဆိုတဲ့စာအုပ္ပါ။ မူရင္းကေတာ့ Ignited Mind ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အမ်ိဳးသားေရးရည္မွန္းခ်က္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေျပာတယ္ဆုိတဲ့အပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံးအတုိင္းအတာနဲ႔ လူမ်ိဳး/ဘာသာမေရြး၊ အသားအေရာင္မေရြး လူတန္းစား ကြာဟမႈေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခ်င္တယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ အနည္းဆုံးေတာ့ စား၊ဝတ္၊ေန ေရးအဆင္ေျပေျပနဲ႔ ဘဝတစ္ခုကို သက္ေတာင့္သက္သာန႔ဲ သိကၡာရွိစြာျဖတ္သန္းေစခ်င္ပါတယ္ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ။

ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေနနဲ႔လည္း ယခုအခါ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို အားေပး ကူညီေနတာေတြ မရွိဘူးမဟုတ္ပါဘူး၊ ရွိပါတယ္။ အစုိးရလူႀကီးမင္းမ်ားရဲ႕ ေစတနာကိုေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္က ဟုိးအရင္ကလို “ေႀကြးတင္ ရွင္ဘုရင္ ဆပ္တဲ့ေခတ္” မဟုတ္၊ ‘မိုးက်ေရႊကိုယ္”ေမွ်ာ္တဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ”ဖန္ဆင္းရွင္ ထာဝရဘုရားသခင္က ငွက္ေတြအတြက္ အစာကို ဖန္ဆင္းေပးထားေပမယ့္ ငွက္ေတြရဲ႕အသိုက္ထဲကိုေတာ့ ထည့္ေပးထားတာမဟုတ္ပါဘူး”ဆုိတဲ့  စာဆုိေက်ာ္ သူေတာ္စင္ႀကီး အိုမာခယမ္ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔ေလးကလည္း မွတ္သားစရာပါ။ စာေရးသူတုိ႔ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ တစ္ခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ ”က်န္းက်န္းမာမာ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ ကာဆီးမည္၊ လူမြဲေတြကမေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ ေတာ့မည္” ဆိုတဲ့ နဂါးနီသီခ်င္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေရပန္းစား လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အခု အဲဒီ နဂါးနီသီခ်င္းထဲကလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး နဂါးနီေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကရပါမယ္။ (ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေထာင္ရန္ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၾကရမည္၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ၾကရမည္ဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ ပါသည္။)  အဲဒီေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ။

မိသားစုတစ္စုမွသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအထိအတြက္ အဓိကလိုအပ္တ့ဲ အေျခခံက်တဲ့အေဆာက္အအုံ ေတြထဲမွာ စီးပြားေရးက အဓိကအေျခခံက်တဲ့အေဆာက္အအုံျဖစ္ပါတယ္။ အေဆာက္အအုံတစ္ခုကိုေဆာက္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ေအာက္ေျခေဖာင္ေဒးရွင္းကို ခုိင္မာေအာင္အရင္ျပဳလုပ္ၿပီးမွ အထပ္ဘယ္ႏွစ္ထပ္တက္မွာလဲ၊ အလွအပေတြ ဘယ္လိုမြမ္းမံမလဲ… စတာေတြဆက္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ကိုယ္ေဆာက္လုပ္မယ့္တုိက္အလႊာအေရ အတြက္နဲ႔ ထုထည္ပမာဏေတြကိုတြက္ခ်က္ၿပီး ေဖာင္ေဒးရွင္း တူးၿပီးေအာက္ေျခခုိင္ေအာင္ လုပ္ရသလိုပဲ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံမွာလည္း စီးပြားေရးခုိင္မာေတာင့္တင္းပါမွ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးအခန္းက႑ေတြ ေကာင္းမြန္ တုိးတက္လာမွာျဖစ္သလို အလွဴႀကီးအတန္းႀကီးလည္းေပးႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေတြလုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ကေတာ့ တရား ဥပေဒစိုးမုိးေရးက အဓိကက်ပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံက စီးပြားေရးပညာရွင္/လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး Robert T.Kiyosaki ေျပာတဲ့ (၄)ကြက္က်ား စီးပြားေရးဗ်ဴဟာ

ဒီေနရာမွာအလ်ဥ္းသင့္လို႔ မွ်ေဝခ်င္တာကေတာ့ Robert T.Kiyosaki ရဲ႕ ၄ ကြက္က်ား စီးပြားေရး ဗ်ဴဟာပါ။ ဒီ Robert T.Kiyosaki ဆိုတဲ့ စီးပြားေရးပညာရွင္ႀကီးက လူေတြရဲ႕အလုပ္လုပ္ပုံလုပ္နည္းေတြကို (၄) ကြက္ဇယားဆြဲၿပီး အထက္ပါအတုိင္းရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ အျခမ္း(၂)ျခမ္းနဲ႔ အကန္႔(၄)ကန္႔ ရွိတယ္။ ေယဘုယ် အားျဖင့္ကေတာ့…

နံပါတ္ – ၁ ကေတာ့… E – Employee (ဝန္ထမ္း)ေပါ့။ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိတယ္၊ ဝင္ေငြကန္႔သတ္ခ်က္ ရွိတယ္။  ဒါေပမယ့္ သင့္မွာ အလုပ္ေတာ့ရွိတယ္။ safe ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

နံပါတ္ – ၂ ကေတာ့… S – Self Employed (တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြေပါ့)။ ဒီအကန္႔မွာေတာ့ သင္ကသူမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္စရာမလို၊ သင့္အတြက္သင္အလုပ္လုပ္တယ္ဆုိေပမယ့္ သင္ရက္ရွည္အနား ယူလို႔ရပါသလား၊ သင္မရွိရင္ေကာ သင့္လုပ္ငန္းေတြက ပုံမွန္အတုိင္း ဆက္လက္လည္ပတ္ေနမွာပဲလား။ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒါ E နဲ႔  S ၊ (၄)ကြက္က်ားဇယား ရဲ႕ ဘယ္ျခမ္း။ သူကေတာ့ Active Income လို႔ေခၚပါတယ္။ ပိုက္ဆံရဖို႔အတြက္ အလုပ္ေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ လုပ္ရတာကိုး။

ဒီလိုဆို… ပုိက္ဆံရဖို႔အတြက္ အလုပ္ေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လုုပ္စရာမလိုဘူးလားလို႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ေမးစရာ ရွိတယ္။ သူကဆက္လက္ၿပီး ဇယားရဲ႕ ညာဖက္အျခမ္းကိုရွင္းျပပါတယ္။

နံပါတ္ -၃ ကေတာ့ …. Big Business Owner (စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး)။ သူတို႔ကို Entrepreneur လုိ႔လည္းေခၚပါေသးတယ္။ ဒီအျခမ္းကိုေတာ့ Passive Income လို႔သူကသတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ။ ေငြရဖုိ႔ ကုိယ္က အလုပ္ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္စရာမလိုေတာ့ဘဲ သူမ်ားေတြက ကိုယ့္အတြက္ အလုပ္ျပန္လုပ္ေပးေနတာပါပဲ။ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ(တစ္နည္း) Employee လို႔ ေခၚတ့ဲ E အကန္႔ကလူေတြကို အလုပ္ေတြျပန္ခုိင္း ထားတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ Self Employed လို တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ့ S အကန္႔က လူေတြကိုလည္း ျပန္ခုိင္း ထားႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဥပမာ… ထီလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တစ္ဦးက သူ႔ရဲ႕လက္ေဝခံ ထီလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ထီသည္ေတြ (တစ္နည္း)တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ စီးပြားေရးသမားေတြကို သူ႔ထီလက္မွတ္ေတြ လုိက္ျဖန္႔ခုိင္း သလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဒီေနရာမွာ သူမ်ားေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို ဝယ္ယူလုပ္ကိုင္တဲ့ Franchise လုိ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြ လည္းလုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဥပမာ… ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းအသစ္တစ္ခုကို နာမည္ အသစ္နဲ႔ စဖြင့္ရင္ နာမည္ရဖို႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ရုန္းကန္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥပမာ… KMD လို နာမည္ရွိၿပီးသား ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုကို franchise ယူၿပီး သူ႔ရဲ႕နာမည္နဲ႔ နည္းပညာေတြ၊ သူ႔ဆီက ကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္ေတြရဲ႕အကူအညီနဲ ႔ဖြင့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာလည္း KMD ကို franchise ေၾကးေပးသြင္းရတယ္။

ကိုယ့္လုပ္ပိုင္ခြင့္ကလည္း နယ္ေျမ ကန္႔သတ္ခံရတယ္။ ဥပမာ… ဗိုလ္တေထာင္ ၿမိဳ႕နယ္မွာပဲဖြင့္ခြင့္ရွိမယ္။ ေက်ာက္တံတားမွာ သြားဖြင့္လို႔မရဘူး။ ဒါမ်ိဳးေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ရၿပီးသားလုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုေခတ္လို အမွတ္တံဆိပ္ေတြ စားသုံးၾကတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ လုပ္ငန္းဟာ ျမန္ျမန္နဲ႔ေအာင္ျမင္လာႏုိင္ပါတယ္။ ၂၁-ရာစု မွာေအာင္ျမင္ေခတ္စားလာတဲ့ စီးပြားေရးနည္းစနစ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Multi Level Marketing လို႔ေခၚတဲ့ ကြန္ရက္ ျဖန္႔စီးပြားေရး နည္းဗ်ဴဟာကိုသုံးၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ျမင္လာသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေငြအရင္းအႏွီး ရာဂဏန္း ေလာက္နဲ႔ ကြန္ရက္ျဖန္ ႔ကုမၸဏီႀကီးကိုဝင္၊ တုိက္ရုိက္ျဖန္႔ ကိုယ္စားလွယ္လုပ္၊ လူေတြပြားၿပီး ကြန္ရက္ေတြဖြဲ႕၊ ကုိယ့္ကြန္ရက္ေတြ အားေကာင္းလာၿပီ၊ ကိုယ့္ကြန္ရက္ထဲမွာ ဝယ္လိုအားမ်ားလာၿပီဆုိရင္ ကုိယ္ကိုယ္တုိင္ေရာ၊ ကိုယ့္ကြန္ရက္ထဲမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားေနတဲ့သူေတြေရာ ကုမၸဏီကရတဲ့ ထုိက္တန္တဲ့ ဆုေၾကးေငြေတြနဲ႔ သူေဌးႀကီးျဖစ္လာ သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ခပ္လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ အရင္းအႏွီး ႀကီးႀကီးမားမား မလိုဘဲ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးျဖစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းပါ။ အတုအေယာင္ ကုမၸဏီေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ကုမၸဏီေတြလည္းအမ်ားႀကီးပါ။

နံပါတ္-၄ ကေတာ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြ (တစ္နည္း) Investor ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအကန္႔ကေတာ့ လူက ေငြရဖိ႔ု အတြက္ အလုပ္လုပ္စရာမလိုဘဲ ေငြကို ေငြနဲ႔ျပန္ရင္းၿပီး ေငြကို လူအတြက္ အလုပ္ျပန္လုပ္ခုိင္းတဲ့အကန္႔ပါပဲ။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ စီးပြားေရးရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူႀကီးေတြပါပဲ။ ဥပမာ.. နာမည္ႀကီးအႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္၊ သူ႔အႏု ပညာလုပ္ငန္းေတြ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ သူက ေရသန္႔စက္ရုံႀကီးေတြထူေထာင္ထားတယ္။ သူ႔လုပ္ငန္း ေတြက ပုံမွန္လည္ပတ္ေနတယ္။ အိမ္၊ ၿခံ၊ ေျမ လုပ္ငန္းေတြမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားတယ္… အစရွိသည္ျဖင့္။ အဲဒီေတာ့ သူမွာ အားလပ္ခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတယ္။ ေငြေတြကလည္းဝင္ေနတယ္။ သူကေတာ့ ေဂါ့ဖ္သီး ေလးရိုက္လိုက္၊ အနားယူအပန္းေျဖစခန္းေတြမွာနားလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူအနားယူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သူ႔ဘဏ္အေကာင့္ထဲကို ေငြေတြကဝင္ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူႀကီးေတြ လည္းရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားတဲ့ေငြေတြက သူတုိ႔အတြက္ အလုပ္ျပန္လုပ္ေပးေနလို႔ပါပဲ။

အထက္ေဖာ္ျပပါ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးအစားေတြကေတာ့ လူေတြအားလုံးပါဝင္ပတ္သက္လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ဘယ္အကန္႔မွာပါေနသလဲဆုိတာ အဲဒီအကန္႔(၄)ကန္႔နဲ႔ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ေစခ်င္ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ အကန္႔တစ္ခုမွ တစ္ခုသုိ႔ေျပာင္းၿပီး ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ သြားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ.. လူတစ္ေယာက္၊ ႏိုင္ငံျခားသြား အလုပ္လုပ္တယ္။ ဝန္ထမ္းဆုိေတာ့ Employee – (E) အကန္႔ ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္လာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္တယ္။ စားေသာက္ဆုိင္ေလး တစ္ခုဖြင့္တယ္ထားပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ စားေသာက္ဆုိင္ဖြင့္ရတာ တစ္လနဲ႔တစ္လ အျမတ္မရရုံ အျပင္ အရင္းထဲကပါ ပါလာေတာ့ သူမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူလုပ္ငန္းမကၽြမ္းက်င္တာလည္းပါမွာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံး ႏိုင္ငံျခားပဲျပန္ ထြက္သြားၿပီး (E) အကန္႔ထဲျပန္ေရာက္သြားတာမ်ိဳးေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္တာက ဒီျမန္မာျပည္မွာလုပ္ေနတဲ့ ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးထက္ကို ပုိဝင္ေငြေကာင္းတာကိုး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။