ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမ်ိဳးစြဲစိတ္ကို ေမ့ေဖ်ာက္ထားတဲ့ ကရင္စစ္စစ္ တစ္ေယာက္ပါ။

ေရးသူ မႏွင္းျဖဴ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမ်ိဳးစြဲစိတ္ကို ေမ့ေဖ်ာက္ထားတဲ့ ကရင္စစ္စစ္ တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘြားဟာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အစ အခု အသက္အရြယ္ရတဲ့အထိ အျမဲခ်ည္ထည္ အပိုင္းကေလးေတြဆိုရင္ လႊင့္မပစ္ဘဲ ေစာင္ကေလးေတြ၊ ေခါင္းအံုးအဖံုး ကေလးေတြ ခ်ဴပ္ခ်ဴပ္ေနတတ္တဲ့ အက်င့္ရိွတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲဒီလို စပ္ထားတဲ့ အထည္ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အသက္ၾကီးလာေတာ့ အဘြားကို ပင္ပင္းေနမွာ ၊ အဲဒါေတြ ခ်ဴပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ ၊ ခ်ဴပ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာမိတဲ့အခါ အဘြားက မ်က္ရည္ကေလးေတြဝဲလို႔ ငါခ်ဴပ္ပါရေစ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက အခ်ိန္ေတြကို သတိရလို႔ပါဆိုေတာ့ လည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာရက္ေတာ့ဘူး။

အဘြားတို႔ ငယ္ငယ္က တစ္ႏိုင္ငံလံုး မျငိမ္းခ်မ္းဘူး၊ အဓိကေတာ့ KNU ေတြနဲ႔ စစ္တပ္ေပါ့။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုဆိုးတယ္ ၊ ေကာင္းတယ္ ဘာမွ မသိနားမလည္ၾကတဲ့ အဲဒီေခတ္အခါက စပ္တပ္လာျပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ ကရင္လူမ်ိဳး ေယာက်္ား၊ မိန္းမေတြဟာ ေတာင္ေပၚဘက္ကို တက္ေျပးရတာပဲ၊ မေျပးရင္ေသမွာကိုး၊ ေတာင္ငူမွာ အေျခက်စျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ အဘြားတို႔ မိသားစုလည္း သံေတာင္ဘက္ကို တက္ေျပးၾကတယ္။ ရိွသမွ် ပစၥည္းေတြ ထားခဲ့၊  ေရႊေတြ ၊ ေငြေတြဆိုတာလည္း ဘာမွ သံုးစားလို႔ မရတဲ့ အေျခအေနမွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္စားဖို႔ ဆန္မရိွေတာ့ အခါ မွ်စ္ခ်ိဳးတယ္၊ ေတာထဲက ရိွသမွ် အရြက္ေတြ ျပဳတ္စားတယ္။ စားစရာ မရိွတဲ့ အခါ ကေလးေတြ ဗိုက္ဆာလို႔ ငိုၾကရင္ အေမေတြက မ်က္ရည္ေတြ က်ျပီ၊ ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားရတယ္။ အသံဆူညံေနရင္ ေနရာကို ရိပ္မိသြားမစိုးလို႔၊ အဲဒီအခိ်န္က စစ္ဒဏ္နဲ႔ လူေတြအားလံုးက ေသြးၾကြေနၾကတာ၊ ကရင္ဆိုတာနဲ႔  သတ္ဆိုတာမ်ိဳး၊ (ေနာက္ပိုင္း ေတာင္ငူမွာ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ျပီး မြတ္စလင္ ဘာသာဝငေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ မိန္းမေရာ၊ ကေလးပါ မခ်န္ အသတ္ခံရတာေတြျဖစ္တဲ့ အခါ အဘြားက မြတ္စလင္ မိသားစုေတြ အမ်ားၾကီးကို အိမ္ထဲမွာေရာ ၊ ျခံဝင္းထဲမွာပါ ဖြက္ထားခဲ့တာ၊ ငါတို႔တံဳးက ခံခဲ့ရတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ တဲ့ )

မ်က္စိေရွ႕မွာ ေသြးသားရင္းေတြ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံေနရတာကို ျမင္ခဲ့ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳးသက္ၾကီးရြယ္အို တခ်ိဳ႕ရဲ႕ နာက်ည္းမႈေတြဟာ အခုအခ်ိန္ထိ မေျပေပ်ာက္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။  ကၽြန္ေတာ္ အသက္ၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ ဒီအမုန္းတရားေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္လည္ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုထဲက လူတခ်ိဳ႕ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေျပာအဆိုနဲ႔ ေတြးေခၚမႈေတြကို ဘယ္လိုမွ နားလည္မေပးခဲ့ၾကဘူး။ ကမာၻမွာ ျပည္တြင္းစစ္ အရွည္ၾကာဆံုး ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ပူပူေလာင္ ကြင္းျပင္ထဲ မိုးကာဖ်င္ေခၚမလား၊ တာလပတ္စေခၚမလား အစၾကီးေတြကို အမိုးလုပ္လို႔ ဝါးၾကမ္းခင္း ကေလးေတြေပၚမွာ ေနရခ်ိန္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေဒသေတြက တိုင္းရင္းသားစစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ အပူဒဏ္မခံႏိုင္ဘဲ ဖ်ားနာၾကတဲ့အခါ ၊ မိသားစုအတြက္ပူပန္ရင္းတိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ေတြကို ျမင္ေနရတဲ့အခါ ေဆးလိပ္နဲ႔ စားစရာ ေလး အနည္းအပါးအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ အေဝးက မိသာားစုကို လြမ္းေနတဲ့ စစ္သားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားေတြကိုၾကားရတဲ့အခါ၊ ဘယ္ဘက္ကိုမွ မေတြးႏိုင္ဘဲ နာက်င္ေနရတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ျငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး ဆိုတဲ့စားသားေအာက္မွာ ကေလးေတြနဲ႔ အေမေတြ ငတ္ေနၾကတာ နယ္ေျမကာကြယ္လိုစိတ္နဲ႔ တိုင္းရငး္သားလက္နက္ကိုင္ေတြ ေသေနရတာ အထက္အမိန္႔ကလြဲလို ဘာမွမရတဲ့ ေအာက္ေျခစစ္သားေတြ လြင့္ေၾကြေနရတာ ဥာဏ္မမွီဘူးဘဲ ဆိုခ်င္ဆိုေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ စစ္ဆိုတဲ့ အရာကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ နားလည္မေပးႏိုင္သလို စစ္ေသြးၾကြေနၾကသူေတြကိုလည္း မလိုလားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ဒီလိႈင္းဂ်ာနယ္ အမွတ္(၅) အတြဲ(၁၀)မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။