ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
ZY ေရးသည္။
“နင္တို႔လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္႐ုိင္းပါလား။ လူၾကီး လူၾကီးမွန္းမသိ၊ ဆရာ ဆရာမမွန္းမသိ၊ မိဘကို မိဘမွန္းမသိနဲ႔ ငါတို႔ေခတ္ကလူေတြနဲ႔မ်ားကြာပါ့”…
အသက္ၾကီးေနျပီျဖစ္ေသာ အဘိုးၾကီး၊ အဘြားၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ လူငယ္မ်ားကို အျမဲလိုလိုေျပာေလ့႐ွိေသာ စကားပင္။
သူတို႔ေျပာပံုအတိုင္းသာဆိုရင္ သူတို႔ေခတ္က လူငယ္မ်ားဟု ထင္ထားၾကေသာသူမ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အသက္ (၅၀) ေက်ာ္အ႐ြယ္မ်ား ႐ွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ လက္မခံဘူးဟု မျငင္းလိုေသာ္လည္း ခဏခဏ အေျပာခံရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္မိသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူတို႔ေျပာပံုအရဆိုလွ်င္ ယခုေခတ္လူငယ္မ်ား အားလံုးလိုလိုက အသက္ၾကီးသူမ်ားအေပၚ ေလးစားအားနာမႈ မ႐ွိေတာ့ေၾကာင္း မွတ္သားထားရမလို။
သို႔ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ထံတြင္ ျပန္လည္ေခ်ပစရာ စကားလံုးမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုး သက္ေသမ်ားကိုကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရျပီျဖစ္သည္။
မွတ္မွတ္ရရဆိုလွ်င္ ျမိဳ႕ထဲသို႔သြားေသာေန႔ တစ္ေန႔ကျဖစ္သည္။ အသြားကားေပၚတြင္ ၾကံဳရသည္က သက္ၾကီး႐ြယ္အိုမ်ားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား တက္လာလွ်င္ ထိုင္ေနၾကေသာ လူငယ္အမ်ားစုကေနရာ ဖယ္ေပးၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အသက္ၾကီးသူမ်ားေျပာသလို ယေန႔ ေခတ္လူငယ္မ်ား ႐ုိင္းသည္ဆိုသည္မွာ ေနရာတကာမွာ မဟုတ္ပါလားဟု ေတြးမိသည္။
တခုေတာ့႐ွိသည္ေပါ့။ ယေန႔ေခတ္လူငယ ္အမ်ားစုသံုးၾကေသာ ဘမ္းစကားမ်ားကေတာ့ လူၾကီးမ်ား၏ နားတြင္ အေတာ္ေလးကို႐ုိင္းလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေကာင္မေလးမ်ားကို ေစာ္ေလးမ်ား၊ လူၾကီးမ်ားကို ဘဲၾကီးေတြ၊ ထမင္းစားသည္ဟုမေျပာ ဆြဲျပီးပလား ဘာညာ စေသာစကားမ်ားကေတာ့ ရုိင္းသည္ဟု သတ္မွတ္၍ ရသလို မရုိင္းဟုလည္းသတ္မွတ္လွ်င္လည္း ရပါသည္။ စကားအေျပာအဆိုမ်ားကို သာ႐ုိင္းသည္ဟု ေျပာလွ်င္ လက္မခံႏုိင္ပါေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိေလာက္ေအာင္ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ အမူအယာ အားလံုး႐ုိင္းပ်သည္ဟု စြပ္စြဲျခင္းကိုေတာ့ ခံစားရခက္ပါသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။
ျမိဳ႕ထဲတြင္လုပ္စရာ႐ွိေသာ ကိစၥမ်ားကိုလုပ္ျပီး၍ အိမ္ျပန္ရန္ ဘတ္စ္ကားစီးေသာအခါတြင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းလွပါသည္ဟုဆိုေသာ လူၾကီးမ်ား၏စကားမွာ ရယ္စရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေကာင္းဆံုး သက္ေသကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္စီးေသာကားမွာ မီနီဘတ္စ္ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားအျမန္ေမာင္းေသာအခါ အေပၚတန္းကိုကိုင္ထားေသာ္လည္း ဘရိတ္အုပ္ေသာအခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းလုိ႔မရေအာင္ပါသြားတတ္ေသာ အေျခအေန႐ွိပါသည္။ ကားေပၚတြင္ ထိုင္ခံုေနရာ လြတ္မ႐ွိဘဲ မတ္တပ္ရပ္စီးခရီးသည္ အနည္းငယ္လည္း ပါ႐ွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မတ္တပ္ ရပ္စီးေသာေနရာ၏ေဘးခံုတြင္ အသက္(၅၀) ေက်ာ္ခန္႔ လင္မယားႏွစ္ဦးထုိုင္ေနၾကသည္။ ျမိဳ႕ထဲမွ ပစၥည္းမ်ား၀ယ္လာၾကပံုရသည္။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ျပတင္းေပါက ္ဘက္တြင္ထိုင္ျပီး အမ်ိဳးသားက ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ရပ္ေနရေသာ ေဘးခံုတြင္ထိုင္ပါသည္။ ဝယ္လာေသာ ပစၥည္းထုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မတ္တပ္ရပ္စီးရေသာ အလယ္လမ္းေပၚတြင္ခ်ထားသည္။ အထုပ္မွာၾကီးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မတ္တပ္ရပ္သူမ်ားႏွင့္ မလြတ္ပါ။ ကားဘရိတ္အုပ္ခ်ိန္တြင္ ထိုအထုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္၏ေျခေထာက္ႏွင့္ မေတာ္တဆ သြားထိမိလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကာခဏ ေမာ့ၾကည့္တတ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ ကားမဟုတ္ေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ အေျခအေနအရ မေတာ္တဆထိမိျခင္းကို လူၾကီးနားလည္ေပးႏုိင္ဟန္ မတူပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာလို၊ မျဖစ္လိုေသာေၾကာင့္ အတတ္ႏုိင္ဆံုးၾကိဳးစား၍ မထိေအာင္ေ႐ွာင္ေပးေနလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာခင္ လူတတ္မ်ားေသာ မွတ္တိုင္တစ္ခုမွ ခရီးသည္မ်ား တက္လာၾကျပန္သည္။ တက္လာေသာ ခရီးသည္မ်ားထဲတြင္ သားသည္ မိခင္တစ္ဦး သူမ၏ လသားအ႐ြယ္ကေလးကို ခ်ီ၍တက္လာပါသည္။
မီနီဘတ္စ္ကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုင္ခံုအေရအတြက္ နည္းနည္းသာပါေသာ ထိုကားေပၚတြင္ မိန္းကေလး အမ်ားစုသာ ထိုင္ခံုေနရာတြင္ ထိုင္ေနၾကျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကပုဂၢိဳလ္ၾကီးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတန္းမွ သက္လတ္ပိုင္း လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္သာ ထိုင္ခံုရကာထိုင္ေနၾကသည္။ ထိုသားသည္ မိခင္တက္လာသည္ကိုျမင္ေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ၾကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္ႏွင့္ ထိမိမွာစိုးရိမ္ေနေသာ အထုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွင့္ ထိမိေအာင္ပင္ဆြဲယူလုိက္သည္။ သေဘာကေတာ့ သားသည္ မိခင္သူ႔ေဘးတြင္ လာရပ္လွ်င္ အားနာပါးနာ စာေပးရမည္ကိုစိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။
စိတ္ထဲမွ နည္းနည္းအခ်ဥ္ေဖာက္သြားေသာ္လည္း ဘာမွမဆုိင္ေသာေၾကာင့္ ဝင္မေျပာေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးတတန္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ အကိုၾကီးက ထိုသားသည္ မိခင္ကိုလွမ္းေခၚကာသူ႔ေနရာတြင္ ထိုင္ေစလုိက္ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး၏စိုးရိမ္ေသာကကို ဖယ္႐ွားေပးလိုက္ပါသည္။
ေနာက္ထပ္ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ေမာင္းျပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ အလြန္ဆိုးဝါးေသာ ကိစၥတစ္ခုကို ထပ္မံၾကံဳေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။ ကားေပၚသို႔ သံဃာေတာ္ တစ္ပါးတက္လာခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္။ ကားေပၚတြင္ ထိုင္ခံုေနရာလြတ္မ႐ွိေတာ့ ထိုင္ခံုမ်ားတြင္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာထိုင္ေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးက ပုဂၢိဳလ္ၾကီးက ကားတစ္စီးလံုးကို ခါးမတ္၍ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္သည္။ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားေသာအခါ သူထေပးရန္သာ႐ွိေတာ့မွန္း သေဘာေပါက္ လိုက္သြားေသာအခါတြင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔လႊဲကာ မ်က္စိမ်ားမွိတ္၍ အိပ္ခ်င္ ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ပါေတာ့သည္။
ယခုေခတ္လူငယ္မ်ား ႐ုိင္းပါသည္ဟုဆိုေသာ လူၾကီးမ်ားထဲတြင္လည္း ထိုကဲ့သုိ႔ ႐ုိင္းပံုတင္မက ယုတ္မာေကာက္က်စ္ေသာ လူၾကီးမ်ားလည္း႐ွိေသးသည္ဟု သက္ေသျပခ်င္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ေခတ္ႏွင့္မဆိုင္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း စိတ္၏စိတ္ဓာတ္ႏွင့္သာ ဆိုင္ပါသည္။ လူငယ္မ်ားအားလံုးလည္း မ႐ုိင္းသလို လူၾကီးမ်ားအားလံုးလည္း လိမၼာယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိၾကပါ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္အေထြေထြသာျဖစ္ပါလိမ့္။
Z.Y
