ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၂
M-Media
ရဲမာန္ေအာင္
ဒီေန႔ထူးထူးျခားျခား မထင္မွတ္ပဲ လက္ဖက္ရည္ဝုိင္းက စုိစုိျပည္ျပည္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသေနမိသည္္။ ဒီလိုလက္ဖက္ရည္ဝုိင္းမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးမထုိင္ျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ဝုိင္းထဲမွာ ေထြရာေလးပါးစကားအစုံကို တက္တက္ၾကြၾကြ ဦးေဆာင္ေနတာ က “ ျမင့္ထူး” ။
ကၽြန္ေတာ္ အဓိက အံ့ၾသရသူက သူ႔ကိုပါ။ သူ႔ကိုယ္သူ သာမန္လူေကာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔မျခား ေပ်ာ္္ေပ်ာ္ပါးပါးစကားေတြ ေျပာေနလုိက္တာမ်ား။ သူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါင္းလုပ္ေနတဲ့ ပရဟိတ လူမႈကြန္ယက္မွာလည္း တက္ၾကြစြာပါဝင္လႈပ္ရွားသူတစ္ေယာက္ပါ။ ျမင့္ထူးကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲကို လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြ အစီအရီဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ကံၾကမၼာ ဟူသည္ကား ဆန္းၾကယ္လွေပစြ။
၂၀၀၅-၆ အကူးအေျပာင္းေလးမွာေပါ့။ ျမင့္ထူးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အရမ္းတြဲတဲ့သူငယ္ခ်င္း။ ဘယ္ေလာက္ထိရင္းလဲဆုိရင္ သူ႔မိသားစုဝင္ေတြနဲ႔ပါ တရင္းတႏွီး၊ ျမင့္ထူးတုိ႔အိမ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့စားအိမ္ေသာက္အိမ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့စုရပ္လုိ႔ေတာင္ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
၂၀၀၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ဒီဇင္ဘာမွာ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကိစၥနဲ႔ခရီးေတြသြားေနရတာနဲ႔ ျမင့္ထူးတို႔အိမ္ဘက္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ပဲ သူငယ္္ခ်င္းေတြလည္း မဆုံျဖစ္ၾကဘူးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ေတြလက္စသတ္ေတာ့ ၂၀၀၆ ဇန္နဝါရီလကုန္ပိုင္းေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခရီးကေနျပန္ေရာက္တယ္။ ဒါနဲ႔ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္လုိ႔ ျမင့္ထူးတုိ႔ အိမ္ဖက္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ျမင့္ထူးတုိ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ျမင့္ထူးညီမေလးက ျမင့္ထူးတစ္ေယာက္္ ခုတစ္ေလာေနမေကာင္းေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ဆုိေတာ့ New Year ပဲြေတာ္ရက္ၿပီးကထဲက တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ ညေနဖက္ဆုိ အဖ်ားတက္ တက္ေနေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမင့္ထူးကိုဝင္ေတြ႔ၿပီး ေကာင္းသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္ ဂရုစုိက္ရန္လုိေၾကာင္း၊ စတာေတြေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ပိုင္းေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ မအားတာနဲ႔ ျမင့္ထူးတုိ႔အိမ္ဘက္ သိပ္မေရာက္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။
ဒီလုိနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီလဆန္းရက္မွာေပါ့။ တစ္ရက္ အလုပ္မွာထုိ္င္ေနရင္း …..
“ တီတီ..တီတီ…တီတီ..” ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္စားပြဲေပၚမွ ဟန္းဖုံးကျမည္လာပါတယ္။ ဖုံးနံပါတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျမင့္ထူးအစ္ကို ျမင့္ဦး ဆီက ဖုံးျဖစ္ေနတယ္၊ ျပန္ထူးလုိ္က္ပါတယ္။
“ ဟုတ္ကဲ့ကုိျမင့္ဦး .. ေျပာပါ”
“ ေဟ့ေကာင္ရဲႀကီး မင္းကလည္းေပ်ာက္ေနလုိက္တာကြာ”
“ မဟုတ္ပါဘူးအကိုရာ အလုပ္ေလးနည္းနည္းမ်ားေနလုိ႔ပါ.. ဒါနဲ႔ျမင့္ထူးတစ္ေယာက္ ဘယ္လုိေနလဲဗ်.. ကၽြန္ေတာ္လည္း မေရာက္ျဖစ္လုိ႔… ေကာင္းသြားၿပီလားမသိ”
“ ေအးကြာ…အကိုလည္း အဲဒီအတြက္ပဲ မင္းကို ဆက္တာကြ.. ဒီေကာင္ကြာ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ ခုထိမသက္သာဘူးကြ.. ညေနတုိင္းလုိလုိ အဖ်ားတက္တက္ေနတယ္.. အကိုသိပ္မႀကိဳက္ဘူး သူ႔ပုံစံကုိ.. ျဖစ္ႏို္င္ရင္ ေသခ်ာစစ္ေဆးလုိက္ေစခ်င္တယ္.. ေတာ္ၾကာ အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေနမယ္။ အဲဒါမင္းနညး္နည္းကူပါဦးကြာ”
“ ေကာင္းၿပီအကို.. စိတ္ခ်၊ ကၽြန္ေတာ္အစြမ္းကုန္ ကူညီပါ့မယ္။မနက္ျဖန္မနက္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းေခၚသြားလုိက္မယ္။ လုိအပ္တာေတြအကုန္စစ္ေပးလုိက္မယ္ဗ်ာ။ အကို သူ႔ကိုုမွာထားလုိက္ပါ..ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမယ္လို႔။”
“ ေအးေအး..ေက်းဇူးပဲကြာ.. အကိုက်ေတာ့ ညီအစ္ကိုခ်င္းဆိုေတာ့ ေျပာရတာ လက္ေပါက္ကပ္လုိ႔”
“ ဟုတ္ကဲ့အကို.. ကၽြန္ေတာ္ နက္ျဖန္စီစဥ္ပါ့မယ္ …စိတ္ခ်ေနာ္.. ဒါပဲေနာ္အကို ဖုံးခ်လိုက္ေတာ့မယ္”
ဖုံးခ်လုိက္ၿပီး အစီအစဥ္ေတြကမန္းကတမ္းဆြဲရသည္္။ အလုပ္ေတြ အခ်ိန္ေရႊ႕သင့္တာေရႊ႕နဲ႔ေပါ့။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ေစာေစာထၿပီး ျမင့္ထူးကိုသြားေခၚသည္။ ျမင့္ထူးတစ္ေယာက္ မလုိက္ခ်င္လုိ္က္ခ်င္နဲ႔ လုိက္လာပါတယ္။ လူကလည္း ပိန္ခ်ဳံးလို႔ ဝိတ္ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို တြဲၿပီးလမ္းထိပ္ကို ထြက္လာရင္း ျမင့္ထူးက “ေဟ့ေကာင္ရဲႀကီး.. ငါေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္တယ္ကြာ.. လက္ဖက္ရည္္ဆုိင္ခဏထုိင္ရေအာင္” လို႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က“ ဟာ ေနပါဦးကြာ မင္းကလည္း..ေဆးခန္းက အျပန္ေသာက္တာေပ့ါ. တကယ္လို႔ ေဆးခန္းမွာ အစာမစားပဲ စစ္စရာရွိရင္ တစ္ခါတည္း အဆင္သင့္ျဖစ္တာေပါ့ကြ” လို႔ျပန္ေျပာေတာ့ ျမင့္ထူးက “ ဟာကြာ… ငါမင္းကို ေျပာျပစရာရွိလုိ႔ပါ… လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သာ င့ါကိုေခၚသြားစမ္းပါကြာ..ငါေတာင္းပန္ပါတယ္” လုိ႔ဆုိျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္သာသည့္အဆုံး လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုဝင္ထုိင္လုိက္ၾကပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ခဏနားၿပီး ျမင့္ထူးက
“ သူငယ္ခ်င္း … မင္းမွတ္မိမလားမသိဘူး ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ငါ ႏုိင္ငံျခားမွာသြားၿပီးအလုပ္လုပ္ဖုိ႔လုပ္တုန္းက ကုမၸဏီကိုေပးထားတဲ့ ေငြေတြ ဆုံးသြားတယ္ဆုိတာေလ”
“ ဟ..မွတ္မိတာေပါ့ကြာ…ငါေတာင္အဲ့တုန္းက မင္းကိုေျပာေသးတယ္ေလ.. အဲဒီကုမၸဏီကို ေငြျပန္မေပးရင္ ျပႆနာသြားရွာမယ္လုိ႔”
“ ေအး.. အဲဒါေျပာျပမလုိ႔ကြာ..ငါကမင္းကို အစုံအလင္မေျပာျပပဲ အုပ္ထားခဲ့မိတာ.. .. .. တကယ္က ကုမၸဏီက မွားတာမဟုတ္ဘူး.. မွားတာက ငါ… ငါေဆးမေအာင္တာေလ”
“ ဟာ…….. မင္းကဘယ္လုိေဆးမေအာင္တာတုန္းဟ”
ျမင့္ထူးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို ျပန္မေျဖခင္ ခ်ဳံးပဲြခ်ငိုလိုက္ရင္းက တုန္ရီေသာအသံနဲ႔
“ ငါ့မွာ HIV POSITIVE တဲ့ကြာ”
ကၽြန္ေတာ့ ေခါင္းတစ္ခုလုံး မုိးႀကိဳးပစ္ခ်လုိက္သလုိခံစားလုိက္ရပါတယ္။
“ ဟာ ……………….မင္းကြာ.. အဲဒါင့ါကို ဘာျဖစ္လုိ႔ အေစာႀကီးကမေျပာျပတာလဲကြာ.. မင္းေတာ္ေတာ္မွားတယ္ကြာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းငါ့ကိုေတာ့ေျပာျပသင့္တာေပ့ါ.. ငါတုိ႔ေတြက တစ္ဖက္မွာ ႏွစ္သိမ့္ပညာေပးအစီအစဥ္ေတြကို နယ္ေတြအထိေတာင္ဆင္းၿပီးလုပ္ေနၾကတာ.. မင္းက ငါတုိ႔နဲ႔အနီးဆုံးျဖစ္ၿပီး အဲေလာက္ေတာင္ေပ့ါဆရလားကြာ… ”ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္္လည္း မ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ပါဘူး။ ျမင့္ထူးကလည္း ငိုတာမရပ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သင့္ဆုံးကိစၥတစ္ခုကို အျမန္ဆုံးအေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေျပာလုိက္ပါတယ္။
“ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေရ.. ေအးေဆးပါကြာ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ငါမင္းကိုအဆင္ေျပဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကူညီပါ့မယ္။ လတ္တေလာ မင္းအဲဒီကိစၥကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ထားလုိက္စမ္းပါ၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ။ ငါတုိ႔စီစဥ္ေပးတဲ့အတုိင္းေတာ့ မျငင္းပဲ လုိက္နာေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တယ္။” ျမင့္ထူးလည္း မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကေနေခါင္း အသာညိတ္ရွာပါတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္နဲ႔အတူ ျမင့္ထူးကိုသြားေခၚၿပီး ေဝဘာဂီေဆးရုံႀကီးကို ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရုံကိုေရာက္ေတာ့ လုိအပ္တဲ့ Confirmatory Test ေတြလုပ္ၿပီး စာရင္းသြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ျမင့္ထူးဟာ HIV POSITIVE ျဖစ္ေနတာအမွန္ပါပဲ။ လက္ရွိခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေဝဒနာေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အဆုတ္လည္းပြ ႏွွလုံးလည္း ႀကီးေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဆးရုံတစ္ခုမွာတင္ၿပီး ေဆးကုသမႈခံယူပါတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးက အရင္ဆုံး ႏွလုံးႀကီးတာကို အရင္ကုသပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနတုိးတက္လာေတာ့မွ မူရင္းေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေဆးေတြကို စတုိက္ပါတယ္။ သူ႔စီဒီဖုိးေကာင့္က တစ္ရာေအာက္မွာပါ။ ဝမ္းလည္းဆက္တုိက္နီးပါးစသြားေနပါၿပီ။ အျပင္လူေတြရဲ့အေျပာအရေတာ့ ျမင့္ထူးဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇြဲမေလွ်ာ့ပါဘူး။ ျမင့္ထူး ေဆးရုံတက္ေနတဲ့ကာလတေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင့္ထူးကို ေန႔တုိင္းသြားေတြ႔ပါတယ္ ။ လုိအပ္တာေတြ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူႏုိ္င္ေထာင္ႏုိ္င္သြားတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက ေဆးရုံဆင္းခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင့္ထူး လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေအာက္ပို္င္းေျခေထာက္ေတြ ခ်ိနဲ႔သြားတဲ့ သေဘာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္လည္း ေတာ္ေတာ္က်ေနတဲ့ပုံပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားပါတယ္။ ျမင့္ထူးကိုဘာလုပ္ေပးႏုိ္င္မလဲေပ့ါ။ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္စာေလး တစ္ေစာင္္ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ျမင့္ထူးရယ္မွမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔လုိဘဝတူ အားလုံးကို ရည္ရြယ္ထားတဲ့စာေလးတစ္ေစာင္ပါ။
P.L သူငယ္ခ်င္းသုိ႔…………အိတ္ဖြင့္ေပးစာ
သူငယ္ခ်င္းေရ…….
မင္းအနားမွာလာၿပီး ထုိင္ေျပာေနရင္ မင္းနားၿငီးမွာစုိးလုိ႔ စာေရးၿပီးမင္းကုိေပးထားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးရတာနဲ႔ ဒီစာကုိေရးလုိက္တာပါကြာ. .ေသခ်ာဖတ္ပါ… အလိမ္အညာတစ္ခုမွမပါဘူး… အပြင့္လင္းဆုံးေတြေရးထားတာ…
Positive Living ( P . L )
(P.L)ဆုိတာေရာဂါပုိးရွိလွ်က္နဲ႔အသက္ရွင္ေနထုိင္ျခင္းကုိဆုိလုိတာ..ေရာဂါပုိးရွိေတာ့ဘာျဖစ္လဲ? ရွိရွိေပါ႔ကြာ..ခႏၶာကုိယ္အတြင္းကျဖစ္လာတဲ႔ဟာကုိေရွာင္္လႊဲလုိ႔မွမရႏုိင္တာ… ရင္ဆုိင္လုိက္ စမ္းပါကြာ… ဒီေရာဂါပုိးရွိလာရင္ ေဆးကုိအခ်ိန္မွန္မွန္၏အသက္နဲ႔ခႏၶာၿမဲသေရြ႕ေသာက္ရမယ္… ၀မ္းနည္းစရာဘာမွမရွိဘူး။ ေသြးတုိး၊ ဆီးခ်ဳိသမားေတြလည္း သက္ဆုံးတုိင္ ေဆးေသာက္ ၾကရတာပါပဲ၊ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ သူတုိ႔နဲ႔ဘ၀တူပဲလုိ႔ မွတ္ယူထားလုိက္စမ္းပါ၊ အစားကုိေကာင္းေကာင္းစား၊ အားျဖစ္မယ္႔ အစားအစာေတြကုိ အဓိကစား၊ သတိထားရမွာက စိတ္တည္ၿငိမ္ဖုိ႔ပဲ၊အားလပ္တဲ႔အခ်ိန္ တုိင္းမွာ ဘုရားတရားကုိအာရုံျပဳ၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကုိ အေကာင္းခ်ည္းပဲလုိ႔မွတ္ထား၊ မိသားစုကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ အက်ဳိးျပဳႏုိင္မလဲဆုိတာေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစား၊ ေပ်ာ္တာပါးတာေတြေမ႔ထား လုိက္ေတာ႔…..“ ေသာက္မွစားမွ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္ဘူး” မိသားစုနဲ ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထုိင္ရင္လည္း ေပ်ာ္စရာပါ၊ ဒီေန႔ေလာကႀကီးမွာ ဒီလုိနည္းနဲ႔အသက္ရွင္ေနထုိင္တဲ့လူေတြ(P.L )ေတြအမ်ားႀကီး၊ အရာရာကုိအေကာင္းျမင္ပါ..။
ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု–ဥပမာ- လူ(၅၀)ေက်ာ္ေသဆုံးသြားတဲ႔ ေပါက္ကြဲမႈတစ္ခုကုိၾကည့္ၿပီး အဆုိးျမင္၀ါဒီသမားက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ႔ “ဒီ႔ထက္ဆုိးတာမရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူး”လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲ—— အေကာင္းျမင္၀ါဒီသမားကေတာ႔ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ “ ဒီ႔ထက္ဆုိးတာရွိႏုိင္ေသးတယ္”လုိ႔ေျပာတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူမွန္မယ္ထင္လဲ၊ ငါေတာ႔အေကာင္းျမင္တဲ႔လူကုိ ေထာက္ခံတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔ကိစၥကုိ မင္းလက္မခံလုိ႔မွမရတာ။ အဆုိးထဲကအေကာင္းကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရမွာေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးလား….ဆုိးတာကုိဆုိးတယ္လုိ႔ေျပာၿပီး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရင္ ဆုံးရႈံးရုံကလြဲၿပီး ဘာမွျဖစ္မလာ ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။
ေလာကမွာကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္ေနတာေတြထက္ သူ႔ဟာသူျဖစ္လာေနတာကုိ ေျပလည္ေအာင္ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔ ပုိအေရးႀကီးတယ္ကြာ။
( P.L )တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မင္းအရင္ဆုံး အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္လာႏုိင္တာက မင္းရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္( အေပါင္းအသင္း)ေတြပဲ။
သူငယ္ခ်င္းေရ…..
မင္းရဲ ႔အေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာ ငါ႔လုိစကားမ်ားတဲ႔လူေတြပါႏုိင္သလုိ၊ မင္းကုိမလုိလားတဲ့စကားေတြနဲ႔ သြားပုပ္ေလလြင္႔ေျပာၿပီး ေရွ ႔မွာတစ္မ်ဳိး၊ ကြယ္ရာမွာတစ္ဖုံ ဆက္ဆံၾကမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းအတုအေယာင္ေတြလည္းရွိႏုိင္တယ္။ ဂရုမစုိက္ပါနဲ႔…ဒီဟာကလည္း အျပစ္လုိ႔မဆုိသာဘူး။ ငါတုိ႔ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရတဲ႔ ေဒသကုိက ဒီကိစၥနဲ႔ပက္သက္ရင္ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ နည္းပါးေနၾကလုိ႔ပါ၊ ေျပာေနၾကတဲ႔လူေတြကုိယ္တုိင္ေဆးစစ္မခံရဲဘူး။ ေဒါသမျဖစ္ပါနဲ႔။ သူတုိ႔ကိုေမ႔ထားလုိက္ပါ။ သူ႔ဟာသူအခ်ိန္တန္ရင္ ရပ္သြားလိမ္႔မယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ အေရးႀကီးဆုံးက မိသားစုကုိအသိေပးပါ။ ေဆးေသာက္ဖုိ႔ကိစၥ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ေရရွည္မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ရွက္စရာကိစၥမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားေျပာမွသိရတာထက္ ကုိယ္ေျပာလုိ႔သိသြားတာေကာင္းတယ္၊ မင္းလည္းလိပ္ျပာပုိသန္႔မယ္။
“ ေသျခင္းတရား ”
ဒိီကိစၥက မင္းနဲ႔လည္းမဆုိင္ဘူး။ ငါနဲ႔လည္းမဆုိင္ဘူး။ ဒီကိစၥကိုေလာကမွာဘုရားမွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မစုိးပုိင္ဘူး။ ဒီေတာ႔ဘုရားသခင္ကုိေက်ာ္ၿပီးမေတြးပါနဲ႔။ သူ႔အလုပ္သူလုပ္လိမ္႔မယ္။ ကုိယ္႔အလုပ္က က်န္းမားေအာင္ေနထုိင္ဖုိ႔၊ ဘုရားႀကဳိက္ေအာင္ေနဖုိ႔။ငါတုိ႔အယူ၀ါဒမွာ ရွိတာ ငါေျပာျပမယ္။ “ေရာဂါဘယဆုိတာဟာတဲ႔ ဘုရားသခင္ကမင္းကုိခ်စ္လုိ႔ေပးတာတဲ႔၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ လူဆုိတာအမွားမကင္းဘူး၊ အျပစ္ဆုိတာရွိႏုိင္တယ္။ အဲဒီအျပစ္ေတြကုိ ေဆးေၾကာေပးတာပဲ”တဲ႔။ ဒီေတာ႔ေလာကမွာ ေနထုိင္ခြင္႔ရတုန္း အျပစ္ေတြေဆးေၾကာခြင္႔ရတယ္ လုိ႔မွတ္ယူထားလုိက္ေပါ႔ကြာ။ေလာကႀကီးမွာ “ ၾကည့္တတ္ရင္ ဘာ၀နာ၊ မၾကည့္တတ္ရင္တဏွာတဲ႔” တရားဘာ၀နာစီးျဖန္းဖုိ႔ အားထုတ္ပါ။
ေလာကမွာအသက္ရွင္ေနထုိင္ဖုိ႔ “ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ ” ညီမွ်ရမယ္လုိ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကမိန္႔တယ္။ ကံဆုိတာ အလုပ္၊ စိတ္ ဆုိတာက မင္းရဲ႕စိတ္ႏွလုံးသန္႔ရွင္းၾကည္လင္ဖုိ႔၊ ဥတုဆုိတာက ရာသီဥတု၊ အာဟာရဆုိတာက မင္းေန႔စဥ္ မွီ၀ဲစားေသာက္ရမယ္႔ အစားအစာ ေဆးကုိဆုိလုိတာ…အသက္ကုိဥာဏ္ေစာင္႔ပါတယ္ကြာ….။
သူငယ္ခ်င္းေရ……
ဒီေန႔ကမၻာႀကီးဟာ လွ်င္ျမန္တဲ႔အဟုန္နဲ႔ ေျပာင္းလဲတုိးတက္ေနတာကြ… ဘယ္နယ္ပယ္မွာမဆုိေပါ႔ကြာ….အခုပဲၾကည့္ေလ.. “ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိ”ဆုိတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိဘူး။ အခုေနာက္ဆုံးငါသိထားရသေလာက္ေျပာရရင္ အျမစ္ျပတ္ မကုႏုိင္ေသးေပမယ္႔ ေရာဂါကုိတားထားႏုိင္တဲ့ေဆးေတြေပၚလာၿပီေလ။ မေ၀းေတာ႔တဲ႔အနာဂတ္မွာ ဒီေရာဂါဆုိးႀကီးကို အျမစ္ျပတ္ေခ် မႈန္းႏုိင္တဲ႔ ေဆးစြမ္းေကာင္းေတြ ေပၚမလာဘူးလုိ႕ ဘယ္သူဆုိ၀ံ႔သလဲ……. လူဆုိတာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတာပါကြာ…
ဒီေတာ႔ “သူငယ္ခ်င္း”…..
ရခဲတဲ႔လူ႔ဘ၀မွာ အသက္ရွည္စြာေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကံ့ႀကံ့ခံစမ္းပါသူငယ္ခ်င္းရာ။ “ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ငါက်န္းမာလာၿပီ”လုိ႔ စိတ္ထဲမွာခံယူထားပါ။ စိတ္ရႈပ္စရာေတြ မေတြးပါနဲ႔… အိမ္ထဲမွာေန ေနရလုိ႔ မြန္းက်ပ္လာရင္ ငါတုိ႔နဲ႔လာေနပါ၊ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနပါ။
မင္းေနေကာင္းသြားၿပီလုိ႔ ငါယုံၾကည္တယ္ကြာ…. တစ္ခုခုစိတ္ထဲမွာ ခံစားရရင္ ဒီစာေလးကုိ ထုတ္ဖတ္ပါသူငယ္ခ်င္း။ မင္းအတြက္ေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ရင္ ငါေက်နပ္ပါတယ္ကြာ…… သူငယ္ခ်င္း ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
မင္းရဲ့အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း
ရဲႀကီး
ေနာက္ရက္ ျမင့္ထူးဆီသြားေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္စာေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း သူ႔စိတ္ခြန္အားေတြ ျပန္ျပည့္လာသလုိခံစားရေၾကာင္း။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးခဲ့မိတဲ့ သူ႔အမွားေတြအတြက္လည္း ေနာင္တရမိေၾကာင္း၊ ခုဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနသာထုိင္သာရိွသြားၿပီး ေဆးလည္းအခ်ိန္နဲ႔တိတိက်က်ေသာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထုိင္ေနၿပီး ဘုရားတရားလည္း ပိုလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း။တကယ့္လူ႔ဘဝကို အခုမွ တန္ဖိုးထားမိေၾကာင္းေတြ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေရာဂါဘယတစ္ခုျဖစ္လာရင္ စိတ္ဓါတ္အေရးႀကီးေၾကာင္း စိတ္ေထာင္းလို႔ကုိယ္ေၾကတယ္လို႔ အဆုိရွိေၾကာင္း ၊ ကုသမႈခံယူရင္း လူေကာင္းနဲ႔မျခား ေလာကအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေအာက္ပိုင္း ခ်ိေနတာကိုလည္း တေျဖးေျဖး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရင္း ေတာ္ေတာ္ျပန္ေကာင္းလာတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲက ပီတိအဟုန္ကိုလည္းေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္လည္းမသိ။ “ေဟ့ေကာင္..ရဲႀကီး..ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲကြ၊ မင္းကိုေခၚေနတာၾကာလွၿပီ” ဆုိတဲ့ ျမင့္ထူးရဲ့အသံၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဝုိင္းထဲကို ျပန္အာရုံဝင္လာပါတယ္။
“ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ..ဟဲဟဲ” ျမင့္ထူးက“ ေအးပါ.. မင္းကသာ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတာ…ၾကည့္လည္းလုပ္ဦး ေခါင္းေတြျဖဴကုန္ဦးမယ္.. ငါဆုိ တစ္ခါတစ္ေလ မင္းတုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ေတာင္ေမ့ေနတာ.. ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ပတ္မင္းတုိ႔ ႏွစ္သိမ့္ပညာေပး ခရီးသြားရင္ ငါ့ကိုေခၚဦးေနာ္.. ငါေဆးေတြေသခ်ာေဆာင္ၿပီးလုိက္ခဲ့မယ္… င့ါဘဝရဲ့ အျဖစ္သနစ္ေတြကိုျပၿပီး ငါနဲ႔ဘဝတူေတြကို စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ေပးဖုိ႔ငါအရမ္းကုိအာသီသ ရွိေနတယ္ကြာ… ငါ့ကိုေခၚသြားဖုိ႔ေတာ့မေမ့ပါနဲ႔ကြာ…။” ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိသို႔ ျဖစ္ရပါေလေတာ့သတည္း။
(သူငယ္ခ်င္း ျမင့္ထူး က်န္းမာရႊင္လန္းစြာျဖင့္ လူ႔ေလာကကို အက်ဳိးျပဳရင္း သက္တမ္းေစ့ေနထုိင္ႏုိ္င္သြားပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳရင္း 2012 DECEMBER 1 ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ WORLD AIDS DAY ကို ဤျဖစ္ရပ္မွန္ေဆာင္းပါးျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ေရးဖြဲ႔ပါသည္။)
Ye Man Aung (29-11-2012)
