News @ M-Media

Category: ဘာသာျပန္

  • တရုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယတို႕ဆံုေတြ႕ရာ ဗမာျပည္ (သို႕) အာရွ၏ အခ်က္အခ်ာ (WHERE CHINA MEETS INDIA) စာအုပ္မိတ္ဆက္

    ဇူလိုင္ ၂၈ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media

    တရုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယတို႕ဆံုေတြ႕ရာ ဗမာျပည္ (သို႕) အာရွ၏အခ်က္အခ်ာ
    (WHERE CHINA MEETS INDIA; BURMA AND THE NEW CROSSROADS OF ASIA)
    ေခတ္သစ္ျမန္မာျပည္ဟာ အာရွမွာမည္သို႕အေရးပါသည့္အခန္းက႑ကပါဝင္လာႏိုင္သည္ကိုသိလိုသူတိုင္း မျဖစ္မေနဖတ္ရႈသင့္သည့္စာအုပ္အျဖစ္ ဆရာသန္႕ျမင့္ဦးေရးသည့္ Where China Meets India ျမန္မာဘာသာျပန္ကို ကို M-Media စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားအတြက္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မူရင္းအဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ေရးသားထားျပီး ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ဖတ္ရႈလိုသူမ်ားအတြက္ WHERE CHINA MEETS INDIA ကို “ျမန္မာသည္ အာရွ၏ ဂိမ္းခ်ိန္ခ်ာေလာ” အမည္ျဖင့္ ဆရာႏိုင္ဦး ကဘာသာျပန္ထားပါသည္။

    IMG_0025

    (ဆရာႏိုင္ဦး၏အမွာမွ)
    ျပင္ပကမၻာႀကီးအေၾကာင္း နကန္းတစ္လံုးမွ်မၾကားဘူး၊ မျမင္ဘူးပါပဲႏွင့္ က်ေနာ္တို႕ ဗမာေတြ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေမာက်ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါ တိုင္ေလျပီ။ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ေတြ၊ ပေဒသရာဇ္ဘုရင္ေတြ လက္ေအာက္မွာ တစ္ႀကိမ္ႏွင့္ ဆိုးယုတ္ေသာ စစ္အာဏာရွင္မ်ားလက္ေအာက္တြင္ တစ္ႀကိမ္ ေပါင္းႏွစ္ႀကိမ္။

    ေခတ္ကမၻာႀကီးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဗမာေတြ အၾကားအျမင္၊ ဗဟုသုတမရွိ။ ျမန္မာျပည္အျပင္ဘက္ ေရာက္ဖူးေပါက္ဖူး၍ ၾကားသိနားလည္ခဲ့ၾကေသာ ဆရာေကာင္းတို႕က ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ဖို႕ အၾကံေပးသည့္တိုင္ ဘုန္းႀကီးစာေလာက္သာ တတ္သည့္ ဘုရင့္အသိုင္းအဝိုင္းက ျပက္ရယ္ျပဳခဲ့သည္။ ျပည္သူလူထုဆိုသည္ကလည္း နီးရာဓား ေၾကာက္ရသည္။ “ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလည္း မကယ္ႏွင့္ မင္းေလွေမ်ာလည္း မဆယ္ႏွင့္ ” ဆိုသလို တိုင္းေရးျပည္ေရးႏွင့္ ဖာသာလဝါေနတတ္ၾကသည္။ “အလွူေပးသူေဌးျဖစ္၊ နတ္ျပည္ေရာက္ ” ဆိုသလိုေသာ အယူစြဲ ဥခြံေလးကိုပင္ ကမၻာလုပ္ေနလာခဲ့ၾကရာ ျဗဳန္းဆို တစ္ျပည္လံုး အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္သြားခါမွ အိပ္ရာက လန္႕ႏိုးခဲ့ၾကသည္။ ျဗိတိသွ် ကိုလိုနီေခတ္ မေရာက္မီအထိ ကိုယ့္တစ္အိမ္ေထာင္ ဝမ္းစာဖူလံုဖို႕ေလာက္သာ စိုက္ပ်ိဳးစားေသာက္တတ္သည္ျဖစ္၍ ဗမာေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာမရွိ၊ စက္မႈအတတ္ပညာမရွိ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ တရုတ္၊ ကုလားေတြလိုပင္ ေစ်းပင္ မေရာင္းတတ္။ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးကို နားမလည္။ ပိုဆိုးသည္က ကုန္သည္ပြဲစားအလုပ္အကိုင္ကိုပင္ အထင္ေသးအျမင္ေသး ရွိတတ္ၾကသည္။ ဒီေတာ့ သဘာဝက်စြာပင္ ျဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ဗမာေတြကြ်န္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

    အဂၤလိပ္ေတြက လိုခ်င္တာ ယူသြားၾကသည္။ ယူလို႕မရေတာ့သည့္အဆံုးမွ ေဟာင္းေလာင္းပက္လက္ျဖစ္က်န္ခဲ့ေသာ ဗမာျပည္ကို ဗမာေတြလက္ထဲထည့္ေပးခဲ့သည္။ ဗမာျပည္ကို ဗမာေတြလက္ထဲျပန္ေရာက္ေပမယ့္ အသိပညာႏံုနည္းေသာ ဗမာေတြႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး မထိုက္တန္။ လုၾကယက္ၾကႏွင့္ အတၱေတြ ပြတ္တိုက္မိရာက တစ္ျပည္လံုး ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့ရာက စစ္အာဏာရူးလူတစ္စုလက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားျပီး အေမွာင္ထဲမွာ ဗမာေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ (၅၀) ေက်ာ္ အိမ္ေမာက်ခဲ့ျပန္ပါသည္။

    Thant Myint U
    စာေရးသူ ဆရာသန္႕ျမင့္ဦး

    ယခုအိပ္ရာက ႏိုးေလျပီ။ သို႕ေပမယ့္ ပထမတစ္ၾကိမ္တုန္းကလို ျပင္ပကမၻာႀကီးႏွင့္ ဘြားကနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာ ဗမာေတြမွာ ေျခဗလာ၊ လက္ဗလာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ဖို႕အသင့္မရွိ။ ကမၻာႏွင့္ယွဥ္ဖို႕ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြမြဲျပာေနဆဲ။ ပထမအႀကိမ္ ျပင္ပကမၻာႀကီးႏွင့္ ဗမာေတြ ပက္ပင္းတိုးခဲ့ခ်ိန္ႏွင့္ ယခုတစ္ႀကိမ္သည္လံုးဝမတူေတာ့။ ယခုတစ္ႀကိမ္ စိန္ေခၚမႈေတြက ယခင္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ျပင္းထန္သည္။ နည္းပညာဆိုတာေတြကို အသာထား။ ပထဝီဝင္အခင္းအက်င္းတို႕သည္ပင္ မ်ားစြာေျပာင္းလဲသြားေလျပီ။ ယခင္က ျမန္မာႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြၾကား လူတိုးမေပါက္ႏိုင္ေသာ ျမိဳင္ေသလာအထပ္ထပ္ႏွင့္ လွ်ိဳႀကီး ေခ်ာက္ႀကီး ေတာင္တန္းႀကီးေတြ ကမၻာျခားသလို ျခားေနခဲ့ပါေသာ္လည္း ယခုမူ လူဦးေရေပါက္ကြဲလာသည္ႏွင့္အမွ် ႏိုင္ငံတို႕၏ နယ္နမိတ္စည္းရုိးေတြ ထိကပ္လာသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆိုလွ်င္ မထင္ရွားေတာ့၊ ဝါးသြားေလျပီ။ ဤသို႕ ဤႏွယ္ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈတို႕ပင္ ေနာက္ဆက္တြဲရလာဒ္အဖို႕မွာလည္း ႏွစ္စြန္းႏွစ္ဆြယ္ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေနအထားအသစ္တို႕ကို ျမန္မာတို႕အေနႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ တစ္စည္းတစ္လံုးတည္းႏွင့္ ကိုင္တြယ္ႏိုင္ပါမူ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးအတြက္ ရတနာပံုကိန္းဆိုက္ႏိုင္ပါေသာ္လည္း ယခင္လို အတၱမာန္မာနေတြႏွင့္ အာဏာရူး၊ ဥစၥာရူး ရူးေနၾကဦးမည္ဆိုလွ်င္ကား အဂၤလိပ္ကြ်န္ဇာတ္သြင္းခံရသည္ထက္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းဖြယ္ရွိေၾကာင္း ဆရာသန္႕ျမင့္ဦး၏ ယခုစာအုပ္တြင္ ရွာေဖြေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ (ဆရာႏိုင္ဦး အမွမွ)

    “ျမန္မာသည္ အာရွ၏ ဂိမ္းခ်ိန္ခ်ာေလာ” – စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္

    တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ စက္မႈထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းမ်ား ႀကီးထြားလာသည္ႏွင့္အမွ် တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ေလာင္စာစြမ္းအင္မ်ား ပို၍ လိုအပ္လာေနသည္။ သို႕ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ တရုတ္ျပည္၏ ေလာင္စာလိုအပ္မႈကို လက္တေလာျဖည့္ေပးေနသည္မွာ အာဖရိကႏွင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေရနံတြင္းမ်ားမွျဖစ္ျပီး ၎ေနရာမွ ေရနံတို႕ကို သေဘၤာမ်ားျဖင့္ ဝယ္ယူရာတြင္ မလကၠာ ေရလက္ၾကားကို ျဖတ္၍ စကၤာပူမွတဆင့္ တရုတ္ျပည္သို႕ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္ရာ ဤတြင္ တရုတ္မဟာဗ်ူဟာ ေလ့လာေရးသမားမ်ား ရတတ္ေပြစရာအေျခအေနတစ္ခုမွာ “မလကၠာ ေရလက္ၾကား” ျဖစ္ေလသည္။ မလကၠာေရလက္ၾကားသည္ အေမရိကန္တို႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ရွိေနသျဖင့္ အကယ္၍ တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အေမရိကန္ (သို႕) အိႏၵိယႏွင့္ မိမိတို႕ ကေတာက္ကဆျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ရန္သူစစ္သေဘၤာတို႕က မလကၠာေရလက္ၾကားကို အသာေလးပိတ္လိုက္၍ ေရနံတင္ပို႕မႈကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္ရံုႏွင့္ မိမိတို႕ စင္းစင္းႀကီးေသသြားႏိုင္သည္ကို တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေကာင္းေကာင္းသိသည္။ တရုတ္ျပည္အတြက္ မလကၠာေရလက္ၾကားသည္ အေရးပါေနသလို ေျခပစ္လက္ပစ္လည္း မွီခို၍မရ။ ဤသေဘာကို တရုတ္သမၼတ ဟူက်င္ေတာင္က မလကၠာ ဒိုင္လမာ (The Mellacca Dilemma) ဟု ဝိျဂိဳဟ္ျပဳခဲ့ရာ ယခုမူ ဗမာျပည္ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္လ်က္ ရခိုင္ကမ္းလြန္သဘာဝဓာတ္ေငြ႕ႏွင့္ ေရနံတို႕ကို တရုတ္ျပည္အေနာက္ဘက္ျခမ္း ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ ေနာက္က်က်န္ေနေသာ ေဒသမ်ားအထိ ကဲ့ယူႏိုင္ျပီျဖစ္၍ မလကၠာ အက်ပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းျပီးျဖစ္သလို တရုတ္ျပည္ အေနာက္ျခမ္း ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအတြက္လည္း တံခါးပြင့္သြားျပီျဖစ္ပါ၏။ (စာ ၁၆ဝ – ၁၆၁ မွ)

    တရုတ္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ျမန္မာတို႕အျမင္တြင္ ဒေရာေသာပါးႏွင့္ စိမ့္ဝင္လာမည့္ ဧရာမလွုိင္းလံုးႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ၾကရာ ထိုအျမင္မွခြာၾကည့္လိုက္လွ်င္မူ တရုတ္သည္ ျမန္မာစစ္အာဏာပိုင္တို႕ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္လုပ္ေနသလို တစ္ဘက္တြင္လည္း ေျမာက္ကိုရီးယားႏွင့္ ဆူဒန္တို႕လို လူဆိုးလူမိုက္လူရမ္းကား အစိုးရမ်ိဳးႏွင့္လည္း ပေရာပရီလုပ္၍ အိႏၵိယႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္ရမည့္ ဂရိတ္ဂိမ္းႀကီးအတြက္ အကြက္ခ်လ်က္ရွိရာ တရုတ္ျမန္မာဆက္ဆံေရးကို အမွန္တကယ္ တြန္းအားေပးေနေသာ အင္အားတို႕သည္ကား ဘယ္အရာေတြျဖစ္ႏိုင္ပါသနည္း။ တရုတ္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေဒသတြင္း အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားက အဘယ္နည္း။ တရုတ္ျပည္အနားသတ္နယ္နိမိတ္သမိုင္းႏွင့္ ယူနန္ေဒသ အေနအထားကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေဘးဖယ္ထားလို႕ရပါသလား

    ေဘဂ်င္းမွ ယူနန္ေဒသျမိဳ႕ေတာ္ ကူမင္းသို႕ ေလေၾကာင္းႏွင့္သြားလွ်င္ တရုတ္ျပည္ ကုန္းတြင္းပိုင္းႏွင့္ ေကြ႕ေကာက္ရစ္ေခြေနေသာ ေတာင္စဥ္အထပ္ထပ္ကို ေက်ာ္၍ (၃) နာရီမွ် သြားရေသာ ခရီးျဖစ္ပါသည္။ ယူနန္သည္ ျမန္မာႏွင့္ ကပ္လ်က္ တည္ေနရံုမက ဧရိယာႏွင့္ လူဦးေရပါ မတိမ္းမယိမ္းရွိေသာ ျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္သလို ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာင္သို႕ ေမာင္းႏွင္မည့္ တရုတ္၏ အင္ဂ်င္တစ္လံုးလည္းျဖစ္ပါ၏။ ( စာ – ၁၆၅ မွ )

    အိႏၵိယႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႕သည္ မည္သည့္အခါကမွ် သူစိမ္းသူျပင္ ဆန္ခဲ့ၾကသူေတြမဟုတ္၊ ေရွးအတိတ္တုန္းကပင္ အဆက္အဆံရွိခဲ့ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိဘမ်ား ေမြးဖြားေသာ (၁၉၃ဝ) ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားတြင္ ျမန္မာသည္ အိႏၵိယအင္ပါယာ၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္တည္ရွိေနျပီး၊ ကြ်န္ုပ္၏ အဖိုးျဖစ္သူကား (၁၉) ရာစုေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ကာလကတၱား တကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ႀကားခဲ့ရာ အဖိုး၏ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ မဟတၱမဂႏၵီႏွင့္ ပ႑ိတ္ေနရူးတို႕၏ ရုပ္ပံုတို႕ကို ကြ်ႏ္ုပ္ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္ကို ယခုအထိမွတ္မိေနေသးသည္။

    ထိုနည္းတူ ျဗိတိသွ်အင္ပါယာအတြင္းမွ ျမန္မာျပည္၏သမိုင္းပံုျပင္တို႕ကိုလည္း ငယ္စဥ္ကပင္ စိတ္ဝင္တစားဖတ္ရွုခဲ့ရာမွ ကင္းဘရစ္တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္အခါ ျဗိတိသွ်သမိုင္းဆရာတို႕၏ သင္ၾကားျပသမွုေအာက္တြင္ သမိုင္းဘာသာရပ္ျဖင့္ ဘြဲ႕ရသည္အထိ ရာဇဝင္ အမွ်င္တန္းခဲ့ပါ၏။

    မိဘမ်ားေမြးရပ္ေျမသို႕ တစ္ေခါက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေရာက္သည့္အခါမ်ားတြင္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္မိသားစုဝင္မ်ားအပါအဝင္ ထိုစဥ္က မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းမ်ားထံတကူးတကသြားေရာက္ေတြ႕ဆံုခဲ့ရာတြင္ အမ်ားစုမွာ ထိုေခတ္ထိုအခါက ပညာတတ္ေတြပီပီ အေျပာအဆိုအေလ့အထတို႕မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားႏွင့္ အသားက်ေနၾကရာ ကိုလိုနီအေမြအႏွစ္ကား (၁၉၈ဝ) လြန္ကာလမ်ားအထိ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါ၏။ (စာ – ၂၇၇ မွ)

    ျမန္မာမွသည္ ဘာလီကြ်န္းအထိ ေဒသတစ္ေလွ်ာက္ကို အေနာက္တိုင္းပညာရွင္တို႕က Father India ဟု အမွတ္ရွိခဲ့သလို အေရွ႕ေတာင္အာရွ၏ အိႏၵယဇာတ္အသြင္းခံရေသာႏိုင္ငံမ်ားဟူ၍လည္း ရည္ညႊန္းတတ္ၾကရာ အဓိကအေၾကာင္းတရားမွာ အိႏၵိယ၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေဗဒင္လကၡဏာ၊ ေဆးက်မ္း ၊ နကၡတၱေဗဒႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအယူအဆအေတြးအေခၚတို႕က ဆိုခဲ့ပါေဒသတစ္ခုလံုးကို ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လႊမ္းမိုးခဲ့သည္ဆိုေသာ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သည္။ ယေန႕တိုင္လည္း ေရွးေဟာင္းအိႏၵိယ၏ အေထြေထြယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္တို႕ကို နယ္ပယ္တိုင္းတြင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ရာ ျမန္မာ၊ ထိုင္း ၊ လာအို ၊ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံတို႕တြင္မူ ဗုဒၶဘာသာသည္ လူအမ်ားစုကိုးကြယ္ရာျဖစ္၍ အင္ဒိုးနီးရွား၊ ဘာလီက်ြန္းေန လူဦးေရ၏ (၉၀) ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ ဟိႏၵီမ်ားျဖစ္ျပီး အစၥလာမ္ဘာသာသည္ပင္ အိႏၵိယမွတစ္ဆင့္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ (စာ -၂၈၈ မွ)

    Where China meets India

  • “အၾကမ္းဖက္မႈ” စကားလံုးဟာ မြတ္စလင္ေတြ အတြက္ပဲလား

    “အၾကမ္းဖက္မႈ” စကားလံုးဟာ မြတ္စလင္ေတြ အတြက္ပဲလား

    ဇူလိုင္ ၈ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media
    .feaabb83-e601-4260-b8f2-aaa49de726d2
    – “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္သမုိင္းကုိ ဒီေလာက္ ေၾကာက္စရာ ပဲတင့္ထပ္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်ာလ္စတန္ ေသနတ္ပစ္မႈကုိ “အၾကမ္းဖက္မႈ” အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖုိ႔ မီဒီယာ ဌာနေတြက တြန္႔ဆုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမရိကန္စတုိင္ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးအာဏာမွာ ပထမဆံုး အစိတ္အပုိင္း တစ္ခု ျဖစ္လာတဲ့ လြတ္ေျမာက္ခါစ လူမည္းေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လြတ္လပ္မႈကုိ ကန္႔သတ္ဖုိ႔ကေန အစျပဳတာျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔ နယူးေယာက္တုိမ္းစ္သတင္းစာရဲ႕ ေဆာင္းပါးရွင္ ဘရစ္ဘန္းနက္က ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
    .
    ဘန္းနက္ဟာ ခ်ာလ္စတန္က သမုိင္း၀င္ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ လူမည္း ၉ ဦးအသတ္ခံလုိက္ရတာကုိ “အၾကမ္းဖက္မႈ” လုပ္ရပ္အျဖစ္ ဘာ့ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန သတ္မွတ္ ရမယ္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေစာဒကတက္ခဲ့တဲ့ မေရတြက္ႏုိင္တဲ့ ေ၀ဖန္ ဆန္းစစ္သူ၊ ေဆာင္းပါးရွင္ေတြထဲက တစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။

    နယူးေယာက္တုိင္းမ္စ္က ေဆာင္းပါး တစ္ခုမွာ ခ်ားလ္စ္ အမ္ ဘလုိးဆုိသူ ေဆာင္းပါးရွင္ကလည္း အဲဒီလူသတ္မႈအတြက္ ၀န္ခံခဲ့တဲ့ လူသတ္သမားကုိ ရည္ညႊန္းၿပီး ဒီလုိေရးပါတယ္။

    “(ဒုိင္လန္) ႐ုဖ္ဟာ လူမ်ိဳးေရးအမုန္းတရားနဲ႔ အစြန္းေရာက္သြားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး လူမ်ိဳးေရးစစ္ပြဲ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့၊ ကနဦးပစ္ခတ္မႈမွာ လူ ၉ ေယာက္ကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္း သတ္ခဲ့တဲ့သူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဒီစကားလံုးကုိ အဓိပၸါယ္ျပန္ဖြင့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္”

    ဂ်ီလာနီ ေကာ့ဘ္ ဆုိသူက “၁၈၇၁ Ku Klux Klan အက္ဥပေဒက အေမရိကန္ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ တုိက္ဖ်တ္ေရး ဥပေဒဟာ ဥပေဒဆုိင္ရာ အေျခခံ အေၾကာင္းအရင္းေတြရွိၿပီး၊ ဒါေတြက လူမည္းေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔စပ္လ်ဥ္းၿပီး ဖက္ဒရယ္ဥပေဒကုိ မေလးစားမလုိက္နာမႈအတြက္ Klan အဖြဲ႕၀င္ေတြကုိ တရားစြဲဆုိဖုိ႔ သမၼတ အူလစ္ဆက္ အက္စ္ ဂရန္႔ကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးထားတယ္” လုိ႔ ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။

    ထင္ရွားသည့္ အေထာက္အထားမ်ား
    ————————————
    ေနာက္ထပ္ ပုိၿပီးသက္ဆုိင္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုက မၾကာေသးမီက ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့အစီရင္ခံစာ တစ္ခုမွာ “၉/၁၁ တုိက္ခုိက္မႈၿပီး ကတည္းက လူျဖဴလူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒီေတြ၊ တယူသန္ အစုိးရဆန္႔က်င္သူေတြနဲ႔ အျခား မြတ္စလင္မဟုတ္တဲ့ အစြန္းေရာက္ေတြရဲ႕ သတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုး ရသူေတြဟာ အစြန္းေရာက္ မြတ္စလင္ေတြထက္ ၂ ဆနီးနီးေလာက္ ရွိတယ္” ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

    ဒါေတာင္ အခ်က္အလက္ တစ္ခုအရ ၁၉၈၀ ေနာက္ပုိင္း အေမရိကန္ဟာ မြတ္စလင္ႏုိင္ငံ ၁၄ ႏုိင္ငံထက္ မနည္း က်ဴးေက်ာ္၊ သိမ္းပုိက္၊ ဗံုးႀကဲခဲ့ၿပီး လူသိန္းနဲ႔ခ်ီ ေသဆံုးခဲ့ရတာ၊ သန္းနဲ႔ခ်ီ ဒုကၡသည္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတာေတြ ထည့္မတြက္ထားပါဘူး။ အေမရိကန္က အားေပး အားေျမႇာက္ျပဳထားၿပီး လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားတဲ့ အစၥေရးက မေရမတြက္ႏုိင္တဲ့ ပါလက္စတုိင္းေတြ (မြတ္စလင္နဲ႔ မြတ္စလင္ မဟုတ္သူေတြ) ကုိ သတ္ျဖတ္ပစ္တာ၊ အိမ္ယာမဲ့ ဒုကၡသည္ဘ၀ေရာက္ေအာင္ လုပ္ပစ္တာေတြလည္း မပါေသးပါဘူး။

    ဒီလုိ ထင္ရွားတဲ့ အေထာက္အထားေတြ ရွိေနတာေတာင္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဥပေဒစုိးမုိးေရး တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ ထိပ္တန္းဂ်ာနယ္လစ္ေတြကက ဒီလုိ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈကုိ အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္အျဖစ္ ဘာ့ေၾကာင့္ မသတ္မွတ္ၾကတာလဲ?

    မြတ္စလင္ တစ္ေယာက္က က်ဴးလြန္တဲ့ ဒီလုိ လုပ္ရပ္မ်ိဳးကုိ အနည္းဆံုးအေထာက္အထားေတြနဲ႔ “အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္” အျဖစ္၊ အာဖရိကန္-အေမရိကန္ေတြ က်ဴးလြန္တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကုိ “လူဆုိးဂုိးဏ္နဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့” လုပ္ရပ္အျဖစ္ အဲဒီအုပ္စုေတြကပဲ သတ္မွတ္ေနၾကတာေရာ မရွက္ၾကဘူးလား။

    စာေရးဆရာ ဖိလစ္ဘန္႔ကေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ႐ုဖ္ကုိ အၾကမ္းဖက္သမားအျဖစ္ မေခၚႏုိင္တာလဲဆုိတာကုိ ၀ါရွင္တန္ပုိ႔စ္မွာ ရွင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “လူျဖဴ” တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါတဲ့။

    “အေမရိကန္အမ်ားစုက လူျဖဴေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လူျဖဴေတြကုိ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္လုိပဲ ျမင္ၾကပါတယ္။ ဒုိင္လန္႐ုဖ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္တဲ့အခါ သူ႕အရြယ္ လူျဖဴအမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀နဲ႔၊ အဲဒီတုန္းက ခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္မွာ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေဒါသေတြ ခံစားရတာကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရပါတယ္။ ဒ့ါေၾကာင့္(လႊတ္ေတာ္အမတ္ လင္ေဆး) ဂေရဟန္က ႐ုဖ္ကုိ ထူးဆန္းတဲ့ နာမည္နဲ႔ အၾကမ္းဖက္သမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ သူမျမင္ပါဘူး။ သူ႕တူမရဲ႕ အဂၤလိပ္စာအတန္းက ခ်ာတိတ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ သမန္ကာလွ်ံကာ ျမင္ပါတယ္”

    မြတ္စလင္ေတြအတြက္သာ
    ————————–
    ဘန္႔က အခ်က္တစ္ခ်က္ကုိ ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ “အၾကမ္းဖက္၀ါဒ” ဆုိတဲ့စကားလံုးဟာ မြတ္စလင္ျဖစ္ျခင္းဆုိတာနဲ႔ လံုး၀ကုိ အဓိပၸါယ္သြားတူေနတာမ်ိဳး (ရာဇ၀တ္မႈေတြကို က်ဴးလြန္တဲ့ သူတင္မဟုတ္ဘဲ မြတ္စလင္အကုန္လံုးကုိ ဆုိလုိတာမ်ိဳး) ျဖစ္လာၿပီး၊ ဒီအသံုးႏႈန္းကုိ လူျဖဴေတြအတြက္သံုးတဲ့ အခါ အေမရိကန္ (နဲ႔ အစၥေရး) ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အဘိဓာန္ျပဳစုမႈ တစ္ခုလံုးကုိ ၿဖိဳဖ်က္လုိက္တာပဲလုိ႔ သူ႕ရဲ႕ ေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

    ဂ်ဴးအၾကမ္းဖက္သမား တစ္ေယာက္က ေဟဘရြန္ ဒါမွမဟုတ္ ပါလက္စတုိင္းရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွမဆုိ ေသာင္းက်န္းတာ၊ ေကသံုးလံုးဂုိဏ္းကို အားက်တဲ့ အေမရိကန္တစ္ေယာက္က  ခ်ာလ္စတန္ ဒါမွမဟုတ္ အေမရိကန္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာမဆုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ပစ္တဲ့ အခ်ိန္တုိင္းမွာ ဒီႏုိင္ငံေရး အဘိဓာန္ျပဳမႈရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကုိ တုန္ခါသြားေစပါတယ္။

    လူျဖဴအေမရိကန္ေတြ အတြက္ ႐ုဖ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ အျဖစ္ သတ္မွတ္လုိက္ျခင္းက အာဖရိကန္-အေမရိကန္ေတြ၊ အာရွသားေတြ၊ လာတီႏုိေတြ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေနာက္ခံေတြကလာတဲ့ မြတ္စလင္ေတြအေပၚမွာ သူတုိ႔ သမုိင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈ အစစ္အမွန္ကုိ လက္ခံရာလည္း ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

    ဒါက ဘာကုိျပသလဲဆုိေတာ့ ဌာေန အေမရိကန္ေတြရဲ႕ေဒသမွာ ေစာေစာပုိင္း အေျခခ်ခဲ့ၾကတဲ့ လူျဖဴေတြကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ အေမရိကန္ အခ်ိဳ႕မွာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးျခားေၾကာက္ေရာဂါ ႀကိဳ႕တုိ႔ႀကဲတဲကုိ ျပေနပါတယ္။ ကၽြန္ေခတ္ကေန အခုအခ်ိန္အထိ သူတုိ႔ၾကားက ဘယ္သူ႕ကုိမဆုိ ေစ်းေပါတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္တစ္ေယာက္၊ လူမ်ိဳးျခားတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အၾကမ္းဖက္သမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ၾကတာပါပဲ။

    စိတ္ထဲက သမုိင္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ဒီအေျခအေနနဲ႔ အတူ လူေတြက ဂီယာရ္ ၀ုိင္းလ္ဒါး၊ ပါမယ္လာ ဂီလာ၊ ဘီလ္ မာဟာရ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆမ္ဟားရစ္တုိ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္တဲ့အခါ ၿပီးေတာ့ အာဖရိကန္-အေမရိကန္ေတြကေန လာတီႏုိေတြ၊ အာရွသားေတြ၊ မြတ္စလင္ေတြအထိ သူတုိ႔အားလံုးအေပၚမွာ လူျဖဴေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ အယူသည္းမႈကုိ ျမင္ရတဲ့အခါ “အၾကမ္းဖက္၀ါဒ” ဆုိတဲ့ ဒီ တရားမဲ့တဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ အေမရိကန္နဲ႔ အစၥေရးက လူျဖဴလူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒီေတြက အၾကမ္းဖက္မႈ ပံုစံအားလံုးကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ႐ႈတ္ခ်ဖုိ႔မဟုတ္ဘဲ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာခုခံျခင္းကုိ ဂုဏ္သိကၡာခ်ဖုိ႔ ေဖာ္ေဆာင္ထားတဲ့ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားတဲ့ စကားလံုးျဖစ္တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားလာပါေတာ့တယ္။

    သိမ္းႀကံဳး႐ုိက္သည့္ စကားလံုး
    ——————————-
    ခ်ာလ္စတန္ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္မႈအတြက္ အာဖရိကန္-အေမရိကန္ေတြက ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနၾကတုန္းမွာပဲ တူနီးရွား၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ကူ၀ိတ္ႏုိင္ငံ တုိ႔မွာ မၾကာေသးမီက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကုိ ေဖာ္ျပရာမွာ အၾကမ္းဖက္၀ါဒဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာ ျပန္ၿပီး သံသရာလည္လာခဲ့ပါတယ္။

    ဒါဟာ “အၾကမ္းဖက္၀ါဒ” ဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကုိ မြတ္စလင္ေတြအတြက္ ၿပီးေတာ့ မြတ္စလင္သီးသန္႔ အတြက္ အသံုးခ်တယ္ ဆုိတဲ့ ေနာက္ထပ္ သက္ေသပါပဲ။

    အၾကမ္းဖက္၀ါဒနဲ႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ ဒီေန႔အျဖစ္အပ်က္ေတြအတြက္ အစၥလာမ္နဲ႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ဘယ္လုိ တင္စားေျပာဆုိစရာ ျဖစ္လာသလဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အေတြးအျမင္တိုးတက္တဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံသား အမ်ားစုကေတာင္မွ “ဂ်ီဟတ္” “ဂ်ီဟတ္၀ါဒီ” ဒါမွမဟုတ္ “ဖသ္၀ါ” စတဲ့ စကားလံုးေတြကို အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ဘာသာ၊ လူမ်ိဳးတူတဲ့သူေတြ (ခရစ္ယာန္ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ဴးေတြ) အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္အၾကမ္းဖက္ လုပ္ရပ္ေတြကုိ တံဆိပ္ကပ္ဖုိ႔ၾကေတာ့ အဂၤလိပ္ ဒါမွမဟုတ္ ဥေရာပဘာသာ စကားေတြမွာ အျခားစကားလံုး မရွိေတာ့သလုိ “အယူသည္းသူ” လုိ႔သာ ရည္ညႊန္းခ်င္ၾကပါတယ္။

    ဒါေပမယ့္ ဒီ “အၾကမ္းဖက္၀ါဒ” ဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ စုိးရိမ္စရာ အေကာင္းဆံုး ျပႆနာက ဒါဟာ သိမ္းက်ံဳး႐ုိက္တဲ့ စကားလံုး ျဖစ္လာ တာပါပဲ။ အေၾကာင္းအရင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔အတူ လူမႈေရးဆုိင္ရာ အားနည္းမႈေတြကုိ သိမ္းႀကံဳး႐ုိက္မယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြအားလံုးကုိ အစၥလာမ္အမည္ခံတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြေအာက္မွာ သြားၿပီး ထည့္ေတာ့တာပါပဲ။

    ကူ၀ိတ္၊ ျပင္သစ္နဲ႔ တူနီးရွားႏုိင္ငံေတြက အျဖစ္အပ်က္ ၃ ခုမွာ က်ဴးလြန္တဲ့သူ မတူညီတဲ့အေၾကာင္းအရင္းေတြ၊ တစ္ေယာက္ ခ်င္းစီရဲ႕ ျပည္တြင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ သက္ဆုိင္ရဲ႕ လႈံ႕ေဆာ္မႈေတြ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “အၾကမ္းဖက္၀ါဒ” ဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာ ဒီ အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္လာတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းအရင္းတုိင္းကို နားလည္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ကုိ တားဆီး ဟန္႔တားလုိက္ၿပီး မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ ၀မ္းတြင္း သေႏၶကကုိ ဒီလုိလုပ္တာပါလားဆုိၿပီး သတ္မွတ္မႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

    **Aljazeera တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးရွင္ Hamid Dabashi ၏ “Terrorism: For Muslim crimes only?” ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးအား ေလးေမာင္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

  • ၂၂ ႏွစ္တာ ကၽြန္ျပဳခံဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာသည့္ ျမန္မာငါးဖမ္းသမား တစ္ဦးရဲ႔ အိမ္အျပန္

    ၂၂ ႏွစ္တာ ကၽြန္ျပဳခံဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာသည့္ ျမန္မာငါးဖမ္းသမား တစ္ဦးရဲ႔ အိမ္အျပန္

    ဇူလိုင္ ၂ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media

    ADVANCE FOR RELEASE WEDNESDAY, JULY 1, 2015, AND THEREAFTER - In this May 16, 2015 photo, former slave fisherman Myint Naing and his mother, Khin Than, cry as they are reunited after 22 years at their village in Mon State, Myanmar. Myint, 40, is among hundreds of former slave fishermen who returned to Myanmar following an Associated Press investigation into the use of forced labor in Southeast Asia’s seafood industry. (AP Photo/Gemunu Amarasinghe)
    – သူလုပ္ခဲ့သည့္ အရာအားလံုးက အိမ္ျပန္ရန္ ေတာင္းဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိေတာင္းဆုိမႈကုိ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေျပာခဲ့စဥ္က ကၽြန္ျပဳခံ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ျမင့္ႏုိင္တစ္ေယာက္ ေသလုေမ်ာပါး အ႐ုိက္ခံလုိက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အင္ဒုိနီးရွား၏ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာေဒသရွိ စက္ေလွေပၚတြင္ အတင္း အဓမၼမ ခုိင္းေစခံရမႈ ၈ ႏွစ္တာလြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ျမင့္ႏုိင္မွာ မိခင္ျဖစ္သူကုိ ေတြ႕ရေရး အႏၱရာယ္ အားလံုးကုိ ရင္ဆုိင္ရန္ စိတ္ဆႏၵျဖစ္လာခဲ့သည္။

    ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕အား လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးရန္ အတြက္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ၀ပ္တြားေတာင္;ပန္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ စက္ေလွမွထြက္သြားရန္ ႀကိဳစားမႈအတြက္ စက္ေလွပုိင္ရွင္က သူ႕အား သတ္ရန္အထိပင္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ခဲ့ၿပီး ၃ ရက္တုိင္တုိင္ အစာေရစာမေကၽြးဘဲ သံႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ထားခဲ့ေလသည္။

    ျမင့္ႏုိင္တစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ေၾကာက္ခဲ့သည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူက သူ႕အား မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွာေဖြရမွန္း သိမည္မဟုတ္။

    ျမင့္ႏုိင္မွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းတြင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိေနသည့္ လုပ္အား ေခါင္းပံုျဖတ္အျမတ္ထုတ္မႈကုိ AP သတင္းဌာနက တစ္ႏွစ္ၾကာ စံုစမ္းစစ္ေဆးေဖာ္ထုတ္ၿပီး ကယ္တင္ျခင္းခံရေသာ၊ ေနရပ္ျပန္ပုိ႔ျခင္းခံရေသာ ယခင္ႏွင့္ ယခုလက္ရွိ ကၽြန္ျပဳခံ အလုပ္သမား ၈၀၀ ေက်ာ္မွ တစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။

    ထိုင္းႏုိင္ငံ၏ တရိပ္ရိပ္တက္ေနေသာ ပယ္လယ္စာ လုပ္ငန္း တစ္ခုတည္းတြင္ပင္ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား ခန္႔မွန္းေခ် ၂ သိန္းခန္႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။ ၎တုိ႔ထဲမွာ အမ်ားစုမွာ လိမ္လည္လွည့္ျဖားျခင္း၊ ျပန္ေပးဆြဲျခင္း သုိ႔မဟုတ္ ေရာင္းစားျခင္းတုိ႔ ခံရၿပီးေနာက္ ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ားေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရသည္။ ထုိၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ လူကုန္ကူးမႈ ျဖစ္ပြားေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဥေရာပႏွင့္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမ်ားရွိ ညစာ စားပြဲ၀ုိင္းမ်ား၊ ေၾကာင္စာခြက္မ်ားတြင္ လုိအပ္ေနသည့္ ငါးဟင္းလ်ာကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးရန္  ကုမၸဏီမ်ားက ကၽြန္ျပဳခံလုပ္သားမ်ားအေပၚ မွီခုိေနၾကသည္။

    ADVANCE FOR RELEASE WEDNESDAY, JULY 1, 2015, AND THEREAFTER - In this May 16, 2015 photo, former slave fisherman Myint Naing, foreground left, comforts his mother, Khin Than, after she fainted in Mon State, Myanmar, following their reunion after Myint returned after having been gone for 22 years. Myint, 40, is among hundreds of former slave fishermen who returned to Myanmar following an Associated Press investigation into the use of forced labor in Southeast Asia’s seafood industry. (AP Photo/Gemunu Amarasinghe)

    ျမင့္ႏိုင္၊ ၎၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ားက အိမ္ျပန္ခရီးစဥ္တြင္ လုိက္ပါခဲ့သည့္ AP သုိ႔ ဇာတ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပခဲ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားက AP မွ အင္တာဗ်ဴးခဲ့ေသာ၊ သုိ႔မဟုတ္ စာျဖင့္ ေျပာျပခဲ့ေသာ ျမန္မာ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ လာအုိႏွင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံတုိ႔မွ ယခင္ႏွင့္ လက္ရွိ ကၽြန္ျပဳခံလုပ္သား ၃၃၀ ေက်ာ္ထဲမွ အမ်ားစု၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားႏွင့္ အေတာ္ေလးသြားတူေနသည္။

    ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ပြဲစားတစ္ေယာက္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္းရွိ ျမင့္ႏုိင္ေနထုိင္ရာ ရြာသုိ႔ လာေရာက္ခဲ့ၿပီး လူငယ္မ်ားအတြက္ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္ရမည္ဟု ကတိေပးခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ျမင့္ႏုိင္မွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္သာရွိေသးၿပီး ခရီးေ၀းသြားဖူးသည့္ အေတြ႕အႀကံဳလည္းမရွိ။ သုိ႔ေသာ္ မိသားစုက ေငြေရးေၾကးေရး အဆင္မေျပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ မိခင္ျဖစ္သူက လုိက္ေလ်ာခဲ့သည္။ ပြဲစား ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာသည့္အခါ သူစုထားသည့္ လုပ္သားသစ္မ်ားကုိ အိတ္မ်ားယူၿပီး အျမန္လုိက္ခဲ့ရန္ အပူတျပင္းေျပာေလသည္။

    ထုိအခ်ိန္တြင္ မိခင္ျဖစ္သူက အိမ္တြင္မရွိ။ ျမင့္ႏုိင္တစ္ေယာက္ မိခင္ကုိ ႏႈတ္ဆက္စကားပင္ မေျပာလုိက္ရ။

    တစ္လၾကာသည့္အခါတြင္ေတာ့ ျမင့္ႏုိင္မွာ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ ၁၅ ရက္ၾကာသည့္အခါ သူစီးလာသည့္ သေဘၤာက အင္ဒိုနီးရွားရွိ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာ တြာလ္ကၽြန္းတြင္ ေနာက္ဆံုး ဆုိက္ကပ္သည္။ တြာလ္ကၽြန္း၏ ပတ္ပတ္လည္ေရျပင္မွာ ကမၻာေပၚတြင္ ငါးအႂကြယ္၀ဆံုး ေနရာမ်ားထဲမွ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထုိင္းလူမ်ိဳး စက္ေလွကပၸတိန္က သေဘၤာေပၚရွိ လူတုိင္းကုိ ၎က ပုိင္ဆုိင္သြားၿပီဟု ဟစ္ေအာ္ေၾကညာခဲ့သည္။

    “မင္းတုိ႔ျမန္မာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္မျပန္ရေတာ့ဘူး။ မင္းတုိ႔ကုိ ေရာင္းလိုက္ၿပီ။ ဘယ္သူမွ မင္းတုိ႔ကို လာကယ္မွာမဟုတ္ဘူး”

    ADVANCE FOR RELEASE WEDNESDAY, JULY 1, 2015, AND THEREAFTER - In this May 16, 2015, photo, former slave fisherman Myint Naing, center, his mother Khin Than, right and sister Mawli Than, left, walk toward their home while crying after they were reunited after 22 years in their village in Mon State, Myanmar. Myint, 40, is among hundreds of former slave fishermen who returned to Myanmar following an Associated Press investigation into the use of forced labor in Southeast Asia’s seafood industry. (AP Photo/Gemunu Amarasinghe)

    တစ္ႀကိမ္ထြက္လွ်င္ ျမင့္ႏုိင္တစ္ေယာက္ ပင္လယ္ထဲ၌ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ဆံုးရၿပီး ထမင္းသာစား၍ အသက္ရွင္ရသည္။ ဖမ္းဆီးရမိသည့္ ငါးမ်ားကုိ မည္သူ႕မွစား၍မရ။ ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ ပင္လယ္စာတင္ပုိ႔မႈမွာ က်ယ္ျပန္႔လာေသာေၾကာင့္ ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ားမွာ ႏုိင္ငံျခား ေရပုိင္နက္အထိ ၀င္ေရာက္ရာ ငါးအလြန္အကၽြံဖမ္းျခင္းကုိ ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္သားမ်ားမွာ ေရေပၚ အက်ဥ္းေထာင္တြင္ လႏွင့္ခ်ီ၍ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ပိတ္မိေနၾကေတာ့သည္။

    အလုပ္မ်ားသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ၎တုိ႔မွာ တစ္ရက္လွ်င္ ၂၄ နာရီလံုးလံုး အလုပ္လုပ္ရသည္။ ေဆး၀ါးမရွိ။ ႀကိဳခ်က္ထားေသာ ပင္လယ္ေရသာ ေသာက္ရသည္။ ခဏနားသည့္ သုိ႔မဟုတ္ ေနမေကာင္းသည့္ မည္သူ႕ကုိမဆုိ ကပၸတိန္က ႐ုိက္ႏွက္သည္။ အခ်ိဳ႕ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ားတြင္ အလုပ္အကုိင္ေႏွးသူမ်ားကုိ သတ္ပစ္ၾကၿပီး အခ်ိဳ႕စက္ေလွမ်ားတြင္မူ ေရထဲသုိ႔ တြန္းခ်ၾကသည္ဟု ငါးဖမ္းသမားမ်ားက ဆုိသည္။

    ျမင့္ႏုိင္မွာ တစ္လ လ်င္ ၁၀ ေဒၚလာသာရၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လံုး၀ မရ။ ၃ ႏွစ္တာလုပ္ကုိင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ ၎က ေတာ္ေလာက္ၿပီဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ရန္အတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတာင္းဆုိခဲ့ေလသည္။

    ေတာင္းဆုိမႈ၏ အေျဖက ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ႏွင့္ ေခါင္းကြဲေအာင္ အ႐ုိက္ခံရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

    ထုိ႔ေနာက္ ျမင့္ႏုိင္မွာ ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ အင္ဒုိ မိသားစုတစ္စုက သနားသျဖင့္ သူ႕အား ကယ္ထားၿပီး ဒဏ္ရာမ်ားေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အစားေသာက္ႏွင့္ ေနရာထုိင္ခင္းေပးၿပီး ၎တုိ႔၏ လုပ္ငန္းတြင္ အလုပ္ေပးသည္။ ထုိ႐ုိးရွင္းေသာ ဘ၀ကုိ ျမင့္ႏုိင္တစ္ေယာက္ ငါးႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ငါးဖမ္းစက္ေလွေပၚတြင္ က်န္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ သူက ေမ့လုိ႔မရ။

    ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ကပၸတိန္ တစ္ေယာက္က အလုပ္လုပ္ရန္ သေဘာတူလွ်င္ အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးေနသည္ဟူေသာ သတင္းကုိ သူၾကားခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္ဒုိနီးရွားတြင္ ၈ ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့ၿပီးေနာက္ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ တစ္ဖန္ျပန္ထြက္ခဲ့ေလသည္။

    သုိ႔ေသာ္လည္း အေျခအေနက ပထမအႀကိမ္တုန္းကကဲ့သုိ႔ပင္ ဆုိးရြားျပင္းထန္ၿပီး ေငြေၾကးလည္း တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမရ။ ထုိ႔ျပင္ ကၽြန္ျပဳရန္ လူကုန္ကူးမႈက ပုိပုိဆုိးလာသည္။ ျမင့္တက္လာေသာ ၀ယ္လုိအားကုိ ျပည့္မီေစရန္အတြက္ ပြဲစားမ်ားမွာ ေဆးစြဲေနေသာ၊ ျပန္ေပးဆြဲလာေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားကုိ သေဘၤာေပၚသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္လာၾကသည္။

    ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ၉ လာတာၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ ျမင့္ႏုိင္၏ စက္ေလွကပၸတိန္က သေဘၤာသားအားလံုးကုိ စြန္႔ပစ္ကာ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းျပန္ေတာ့မည္ဟု ေျပာလာသည္။ ခံျပင္းမႈ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့မႈနဲ႔အတူ ကၽြန္ျပဳခံ ျမန္မာလုပ္သား ျမင့္ႏုိင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ရန္အတြက္ တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေတာင္းပန္ရေလသည္။ ထမင္းမစားရဘဲ သံခ်ိဳးျဖင့္ခ်ည္ကာ ၃ ရက္ခန္႔ ပိတ္ေလွာင္ထားခံရသည္မွာ ထုိအခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။

    ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ နီးစပ္ရာမ်က္စိကစားသည့္ ျမင့္ႏုိင္မွာ ေသာ့ဖြင့္ရန္အတြက္ သံျပားငယ္တစ္ခုကုိ သြားေတြ႕သည္။ နာရီမ်ားစြာ ႀကိဳးစားၿပီးေနာက္ ေသာ့ပြင့္သြားသည့္အသံကုိ သူၾကားရသည္။ လက္ထိပ္မွာ ျပဳတ္သြားသည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ျမင့္ႏုိင္မွာ မည္းေမွာင္ေနေသာ ေရျပင္ထဲသို႔ ဒိုင္ဗင္ထုိးခ်ခဲ့ၿပီး ကမ္ေျခသုိ႔ ကူးသြားခဲ့ေလသည္။

    ထုိ႔ေနာက္ တြာလ္ကၽြန္းရွိ ေတာထဲတြင္ ျမင့္ႏုိင္မွာ ပုန္းေနရသည္။ စက္ေလွပုိင္ရွင္မ်ားထံသုိ႔ ျပန္ပုိ႔မည္ကုိ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ရဲစခန္းလည္း မသြားရဲ။ အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ရန္မွာလည္း သူ႕တြင္ ဖုန္းနံပါတ္မရွိ။ တရားမ၀င္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ျမန္မာသံ႐ံုးသုိ႔ အေၾကာင္းၾကားရမည္ကုိလည္း သူက ေၾကာက္ေနသည္။

    ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါးၾကာ ကၽြန္ျပဳခံရမႈတြင္ သူ လမ္းေပ်ာက္ေနသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေလျဖတ္ခ်င္သလုိျဖစ္လာၿပီး ညာဖက္လက္တစ္ဖက္မွာ လႈပ္ရွားမရ ျဖစ္လာသည္။ စက္ေလွပုိင္ရွင္က ေျပာသည့္စကားမွာ မွန္သည္ဟု ျမင့္ႏုိင္ ယံုၾကည္စ ျပဳလာေလသည္။ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္း တစ္ကယ္ပင္မရွိ။

    အခုအခ်ိန္တြင္ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ပံုပန္း သြင္ျပင္ကုိလည္း သူ မမွတ္မိေတာ့။ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ လူလားေျမာက္လာမည္ဆုိသည္ကုိေတာ့ သူသိသည္။

    ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ အထီးက်န္မႈကို မခံစားႏုိင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျမင့္ႏုိင္မွာဒုိဘုိကၽြန္းကုိ ေျပာင္းခဲ့သည္။ ထုိကၽြန္းတြင္ ကၽြန္ျပဳခံ ျမန္မာႏုိင္ငံသား တစ္စု ရွိသည္ဟု ၾကားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ျမင့္ႏုိင္မွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာပင္ေနထုိင္ၿပီး ကိုယ္တုိက္ စုိက္ပ်ိဳးရရွိသည္မ်ားကုိ စားေသာက္၍ အသက္ဆက္ေနေလသည္။

    ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ျပဳခံေနရသူမ်ားအေၾကာင္း AP ၏ ေဖာ္ျပမႈေၾကာင့္ အင္ဒုိနီးရွားအစုိးရက ယခင္ႏွင့္ ယခုလက္ရွိ ကၽြန္ျပဳခံရသူမ်ားကုိ စတင္ ကယ္တင္ေနသည္ဟု ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႕ကုိ ေျပာခဲ့သည္။ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ဒုိဘုိသုိ႔လာကာ ျမင့္ႏုိင္ကုိ ေခၚၿပီး ယခင္ ၎ကၽြန္ျပဳခုိင္းေစခံခဲ့ရေသာ တြာလ္ကၽြန္းတုိ႔ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္သြားကာ အျခားလြတ္ေျမာက္သူ ရာေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ အတူထားေပးခဲ့သည္။

    အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံတြင္ ၂၂ ႏွစ္တာ ကုန္လြန္ခဲ့ရသည့္ ျမင့္ႏုိင္မွာ ေနာက္ဆံုးတြင္ အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူဘာေတြ႕ရမလဲဟု စဥ္းစားေနသည္။

    ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေလေၾကာင္းခရီးစဥ္အတြက္ ပထမေတာ့ သူက ေၾကာက္ေနေသးသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၄၀ အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္သည့္ ျမင့္ႏုိင္တစ္ေယာက္ သူ၏ ဇာတိေျမႏွင့္ လံုး၀ သူစိမ္းေယာက္လို ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

    သူ၏ ရြာေလးသုိ႔လာသည့္လမ္းတြင္ ေက်ာ့ရွင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။

    ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ အားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ဖက္လုိက္ၾကၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ အခ်ိန္မ်ားစြာၾကာ ခြဲခြာေနရျခင္းေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းမႈတုိ႔ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားက စီးေတြက်လာခဲ့သည္။

    “အစ္ကုိႀကီးရယ္။ ျပန္လာတာအရမ္းေကာင္းပါတယ္” ဟု ျမင့္ႏုိင္၏ ညီမငယ္က ေၾကကြဲဆုိ႔နင့္စြာ ေျပာေလသည္။

    “ညီမေလးတုိ႔ ပိုက္ဆံမလုိပါဘူး။ မိသားစုပဲလုိတာပါ”

    မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ သူ႕ဆီကုိေျပးလာေနသည့္ မိခင္ျဖစ္သူကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။

    ျမင့္ႏုိင္တစ္ေယာက္ ခ်ံဳပြဲခ်ငိုေႂကြးကာ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ လဲက်သြားသည္။ မိခင္က လက္ေမာင္းကုိကုိင္၍ ဆြဲထူၿပီး သားျဖစ္သူ၏ ေခါင္းကုိ ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသာအယာေပြ႕ဖက္ကာ ျမင့္ႏုိင္အား အားရေအာင္ ငိုေႂကြးေစခဲ့သည္။

    ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမင့္ႏုိင္မွာ သူ၏ အိပ္မက္ထဲမွ မ်က္ႏွာမ်ားကို အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းစြာ ေတြ႕ျမင္ရၿပီျဖစ္သည္။ သူ႕အေနျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မည္မဟုတ္ေတာ့။

    Source:AP
    မိုးေဝဘာသာျပန္သည္။

  • လူမ်ဳိးစုျပႆနာ  အေျဖရွာ မရေသးဘဲ ေရွ႕ဆက္ေနသည့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး

    လူမ်ဳိးစုျပႆနာ အေျဖရွာ မရေသးဘဲ ေရွ႕ဆက္ေနသည့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး

    ဇြန္ ၂၄ ၊ ၂၀၁၅
    Professor Robert H. Taylor ႏွင့္ မဇၥ်ိမသတင္း႒ာနမွ ေဂ်ာ့ဖေရး ေဂ့ါဒတ္ အင္တာဗ်ဴး

    Professor-Robert-H-Taylor

    ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အစိုးရအေျပာင္းအလဲကာလကတည္းက ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ဘာသာေရးလူမ်ဳိးေရးဆိုင္ရာ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေစမည့္ ေျပလည္ေရးနည္းလမ္းတစ္ရပ္ကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္သူ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေရာဘတ္ အိပ္ခ်္ တိုင္လာ Robert H. Taylor က အခ်ိန္ကိုက္လမ္းျပေျပာၾကားခဲ့သည္။

    စင္ကာပူရွိ အေရွ႕ေတာင္အာရွေရးရာတကၠသိုလ္မွ ထုတ္ေ၀ေသည့္ Refighting old battles, compounding misconceptions စာတမ္းရွည္တစ္ရပ္၌ ၎၏ အႀကီးတန္းအဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ပေရာ္ဖက္ဆာ တိုင္လာက “တုိင္းရင္းသားႏွင့္ လူမ်ဳိးေရးရာတို႔အား ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းအရေျဖရွင္းျခင္း မျပဳဘဲ ပ်က္ကြက္ေသာ္ တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္အတြက္ က်ရံႈး ပ်က္စီးဖြယ္ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း” ေရးသားထားသည္။

    ပေရာ္ဖက္ဆာ တိုင္လာသည္ အိုဟိုင္းယိုး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ကပင္ ျမန္မာ့အေရးကို စိတ္ပါ၀င္စားေနခဲ့သူျဖစ္၏။ မဇၥ်ိမသတင္း႒ာနမွ ေဂ်ာ့ဖေရး ေဂ့ါဒတ္သည္ အီးေမးလ္ျဖင့္ သူ႔အား ေအာက္ပါကဲ့သို႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့သည္။

    (ေမး)    ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုစာတမ္းကို ဘာေၾကာင့္ ေရးထုတ္လိုက္ရတာလဲ ?

    (ေျဖ)    အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာ့လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို ပညာရွင္ လက္ကိုင္ စာအုပ္မ်ားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့ေပမယ့္ ဖတ္ရႈဖူးသူ မဆိုစေလာက္သာ ရိွခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးထဲက တိုင္းရင္းသား/လူမ်ဳိးစုဆိုင္ရာျပႆနာဟာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ကစလို႔ ႏိုင္ငံေရးတံခါး ဖြင့္လွစ္မႈ၊ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ေတြနဲ႔တူ ထင္ထင္ရွားရွား တစ္ေက်ာ့ျပန္လည္လာပါၿပီ။ ေဆြးေႏြးခ်က္ အမ်ားအျပားက သမိုင္းေၾကာင္းကို အေျခမခံဘဲ ခံစားခ်က္အေပၚ အေျချပဳေနၾကတယ္၊ ဒါက လမ္းေၾကာင္း ေခ်ာ္ထြက္ သြားေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုတစ္ေက်ာ့ျပန္ျဖစ္တည္မႈအေျခအေနကို လူေတြဆီ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တဲ့ ရႈေထာင့္ကေန ခ်ျပေပးဖို႔ လိုအပ္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕အခြင့္အေရး၊ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ခံစားခြင့္ေတြကို ေတာင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ ခံစားခ်က္အေျခတည္ႏိုင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သြားျခင္းက ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေစႏိုင္ေၾကာင္း လူထုကလည္းသိရွိဖို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။

    (ေမး)    ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမ်ဳိးေရး အေျခတည္ႏိုင္ငံေရး စနစ္ကို ဒီေလာက္ထိ အျမစ္တြယ္ရွည္ၾကာေနေစတာ ဘယ္အေၾကာင္းရင္းေတြေၾကာင့္ပါလဲ ?

    (ေျဖ)    အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ စာတမ္းထဲ အေသးစိတ္တင္ျပထားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘုရင္ေခတ္ေတြကတည္းက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ သီးျခားဖယ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဘုရင္ေတြက ဘာသာစကား က်င္လည္တဲ့ အုပ္စု ကိုယ္စားလွယ္ေတြကတဆင့္ ေတာႀကိဳအံုၾကားအထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ ကာလအတြင္းမွာေတာ့ ဒီအခ်က္ေတြဟာ အတိတ္ကာလတုန္းကထက္ ပိုၿပီးခိုင္မာ အားေကာင္းလာတဲ့ အခါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လူမႈေရးအေပၚ လူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒနဲ႔အေတြးအျမင္ေတြ တြယ္ကပ္သြားခဲ့တယ္ေလ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒီလို အစြန္းေရာက္ျဖစ္စဥ္ သေဘာရဲ႕ ဥပမာတစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အမ်ားစုက လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး သိပ္မၾကာခင္ လူမ်ဳိးစြဲလမ္းေၾကာင္းကို အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ ဆက္လက္ကိုင္စြဲေနခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအ၀န္းအ၀ိုင္းေတြထဲ လူမ်ဳိးစြဲကိစၥ အရိုးစြဲသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ တိမ္ျမဳပ္ေနရာကေန ႏိုင္ငံေရးအျဖစ္ အသြင္ေဆာင္လာေတာ့တာပါပဲ။

    ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းထဲ လူမ်ဳိးစြဲကိစၥ ၀င္ေရာက္လာေစတဲ့ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္း တစ္ရပ္ရိွပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အိႏိၵယရဲ႕လက္ေအာက္ခံနယ္ပယ္အျဖစ္ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ ဆက္ဆံခံခဲ့ရတာေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ ၀င္ေရာက္လာမႈေတြ၊ ျပည္ပစီးပြားေရးလႊမ္းမိုးမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေတြဟာ လူမ်ဳိးစြဲ၀ါဒကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔သြားေစပါတယ္။

    ျမန္မာဖက္ယိမ္းတဲ့ မြန္လူမ်ဳိးနဲ႔ ကရင္လူမ်ဳိးေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနေသာ္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မြန္ သို႔မဟုတ္ ကရင္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ တစ္ခုမွ် မရိွပါဘူး။ အင္ဒိုနီးရွားမွာဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ လူမ်ဳိးစုေတြ မ်ဳိးႏြယ္ကြဲေတြ မ်ားျပားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ေရးမတိုင္မီ နယ္ေျမပိုင္နက္ျပႆနာ သို႔မဟုတ္ စစ္ေရးအရ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုေတြ ပါ၀င္တဲ့ လူမ်ဳိးေရးအေျခတည္ ခြဲထြက္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ အလ်ဥ္းမရိွပါဘူး။

    လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္ကတည္းက လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ေရာယွက္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကေန လူထုကို ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္ေပးသူ ဆိုတာထက္ အေပးအယူႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေနရာရၿပီး အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစခဲ့တာပဲ။ BSPP အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလမွာ ႏိုင္ငံသားအားလံုး တန္းတူညီမွ်ျဖစ္ေရးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေပမွီေဒါက္မွီအဆင့္ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးထဲက လူမ်ဳိးစုေရးရာကို  လက္ရိွမွာ ဘာမွ ေျဖရွင္းေပးေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အေလးထားျပေနတာပဲရိွပါတယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ဥပေဒေရးရာ ျပန္လည္တည္ေဆာက္မြမ္းမံမႈ ဆိုတဲ့ ပင္မအရိွတရားကေန လူထုအာရံုကို ဆြဲထုတ္လိုက္တာပါ။

    (ေမး)    လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္းစဥ္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး စိန္ေခၚမႈလို႔ ခင္ဗ်ား ထင္ျမင္ပါသလား ?

    (ေျဖ)    ဟုတ္ပါတယ္။ အတိအက်ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့အရာနဲ႔အတူ လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ၁၉၅၀ ႏွစ္မ်ားနဲ႔ ၁၉၆၀ ႏွစ္ဦးပိုင္းမ်ားအတြင္း ပြင့္လင္းျမင္သာေသာ အစိုးရအဖြဲ႕တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးကို က်ရံႈးသြားေစတဲ့ အခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔ႏိုင္ငံေရးကို သက္ႀကီး၀ါႀကီးျမန္မာမ်ားက သူတို႔ငယ္ရြယ္စဥ္က အေျခအေန အတိုင္းပဲဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္ေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သံုးသပ္မိပါတယ္။

    (ေမး)     ဒီစိန္ေခၚမႈေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ဘာလိုအပ္ပါသလဲ ?

    (ေျဖ)    အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအေပၚ ရွင္းလင္းစြာ ေတြးဆဆင္ျခင္ရပါမယ္။ အေျပာအဆိုအသံုးအႏႈန္းပိုင္းမွာ ပိုမိုတိက်ဖို႔ မရိွမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္  ျမန္မာျပည္မွာ လူမ်ဳိးစြဲ၀ါဒ ဘယ္လိုေခါင္းေထာင္ထလာၿပီး ပ်က္စီးေစခဲ့သလဲဆိုတာ လူေတြ နားလည္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတာ လူမႈေရးတည္ေဆာက္ခ်က္ တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားသူမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံဖို႔ လူမႈျဖစ္စဥ္ေတြအားျဖင့္ လူေတြရဲ႕ ဖန္တီးထားခ်က္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ဳိးႏြယ္လို႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကမာၻေပၚမွာ တစ္မ်ဳိးတည္းပဲ ရိွပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ “လူသား” ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔စိတ္က ကြဲျပားျခားနားမႈေတြကို ဖန္တီးေနေလ့ရိွတယ္။ အဲ့ဒါေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်က္ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕ အစစ္အမွန္လို႔ထင္ေနၾကတယ္ေလ။

    ဗုဒၶဘုရားရွင္က သြန္သင္ထားပါတယ္။ “လွည္းတစ္စီးရဲ႕ပံုပမာနဲ႔ သင္ခန္းစာယူပါ။ လွည္းတစ္စီးရဲ႕ အဓိကအစိပ္အပိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ၀င္ရိုး၊ ဘီး၊ ၾကမ္း၊ အကာ စတာေတြ က်ဳိးပ်က္သြားခဲ့ရင္ လွည္း မမည္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဆက္စပ္ခ်ိတ္ဆက္ေနရတဲ့ အပိုင္းအစေတြပါပဲ။ အလားတူစြာ ငါသည္လည္း ပံုပန္း၊ အျမင္၊ အယူအဆ၊ အတၱ၊ သတိသမၸစဥ္ အစရိွေသာ အရာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႕စည္းမႈျဖစ္တယ္။  ေသဆံုး သြားေသာ္လည္း ဒီအရာေတြဟာ စၾကာ၀ဠာ အနႏၲထဲကေန ေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘူး။ တစ္ေနရာရာမွာ ေပါင္းစပ္မႈ အသစ္နဲ႔ ျပန္လည္ျဖစ္တည္လာမယ္” တဲ့။

    ေမး- ၀ိႈက္ကဒ္ ေခၚတဲ့ ယာယီႏိုင္ငံသား လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္သူမ်ားဟာ ဒီႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာက်င္းပမယ့္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေပးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး သမၼတဦးသိန္းစိန္က ၿပီးခဲ့တဲ့ဒီဇင္ဘာမွာ မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့တယ္။ တစ္ခါ ၀ိႈက္ကဒ္ေတြက မတ္လ ၃၁ ရက္မွာ တရားမ၀င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ မြတ္စ္လင္မ္အမ်ားစုပါ၀င္ေနတဲ့ ၀ိႈက္ကဒ္ကိုင္ေဆာင္ထားသူ လူတစ္သန္းေက်ာ္ကို မဲေပးခြင့္မရေအာင္ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ေဆာင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးလုပ္ျခင္းရဲ႕ စံနမူနာတစ္ရပ္ မဟုတ္ေပဘူးလား ?

    ေျဖ- ဒါဟာ လူမ်ဳိးစြဲလမ္းေၾကာင္းထဲက လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးအသြင္ေဆာင္လာေအာင္ ပံုေဖာ္ေလ့ရိွပံုမ်ဳိးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သမၼတအေပၚ မေက်နပ္သံ လွ်ံထြက္ေနၾကတယ္။ ဒါက သမိုင္း စီးဆင္းမႈ ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ သမၼတႀကီးက အျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ေခတ္သစ္ကမာၻရဲ႕ မတူကြဲျပားဘာသာတရား အေျခခံျပႆနာမ်ားကို ေၾကာင္းက်ဳိးက်က် ေဆြးေႏြးေျဖရွင္းေစဖို႔၊ ပညာေပး အျမင္ဖြင့္ဖို႔ ဆိုတာထက္ ၾသဇာ အာဏာသံုးေျဖရွင္းခဲ့မႈ အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။ တိုင္းက်ဳိးျပည္ျပဳႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ထပ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္တင္မက လာမယ့္မ်ဳိးဆက္ အတြက္ပါ ထည့္သြင္း စဥ္းစားေလ့ရိွပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဘာသာေရးကေန ႏိုင္ငံေရးကို သီးျခားျဖစ္ေစၿပီး အဲ့ဒီ အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

    (ေမး)    ၁၉၈၂ ႏိုင္ငံသားဥပေဒဖန္တီးဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကို ဘာေတြက ေစ့ေဆာ္လိုက္တာလဲ ?

    (ေျဖ)    အဲ့ဒီဥပေဒျပ႒ာန္းလိုက္ၿပီလို႔ သူေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိခဲ့ၾကတာပါ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေနာက္ထြက္မယ့္ “ဦးေန၀င္း အေၾကာင္း” စာအုပ္မွာ ဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီလို ေရးသား ထားပါတယ္။

    သတၱမႀကိမ္ေျမာက္ ဗမာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ BSPP ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေ၀းကို အလံုလမ္း သမၼတအိမ္ေတာ္မွာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၈ ရက္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဦးေန၀င္း အဓိကေခါင္းစဥ္ တပ္ေျပာၾကားတာကေတာ့ အတည္ျပဳလိုက္ၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံသားဥပေဒ ျဖစ္တယ္။ မည္သူ႔ကိုမွ် ထိခိုက္နစ္နာေစဖို႔ မရည္ရြယ္ပါ၊ မျပဳလုပ္လိုပါဆိုၿပီး သူက အခိုင္အမာ ဆိုေပမယ့္လည္း သမိုင္းေၾကာင္း တစ္ခ်ဳိ႕ကို ျပန္လွန္ၿပီးေတာ့ “အမွန္ဆိုရရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ဦးကို ထိခိုက္နစ္နာမႈ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္က အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္အာရွသား အမ်ားစုနဲ႔ တရုတ္လူမ်ဳိး အနည္းစုေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

    (မစၥတာတိုင္လာရဲ႕ မူရင္းေရးသားခ်က္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္)။

    This had given rise to a mixed population of indigenous persons, guests, mixed race persons, and the off spring of immigrants. After explaining the content of the two nationality acts passed at the time of independence to give “guests”, i. e., immigrants, and their offspring, Myanmar citizenship, he noted two problems with the legislation. One was that the Minister for Immigration had sole discretion on the granting of citizenship and the other was that there were many persons who had not taken action under the existing legislation to regularise their status. Also, there were now a third group, those who had arrived in Myanmar subsequent to independence. Something had to be done to regularise the status of those persons who had arrived, or were descended from persons who had arrived, between 1824 and 1948 in order to distinguish them from post-1948 entrants who came under different auspices, often illegally.
    As for those to whom the 1948 laws applied, he said: If we could do something definite to define their rights, they will be happy. We on our part must be magnanimous. In reality too we cannot be but magnanimous. . . . We are, in reality, not in a position to drive away those people who had come at different times for different reasons from different lands [before 1948]. We must have sympathy on those who had been here for such a long time and give them peace of mind. We have therefore designated them eh-naingngan-tha (associate citizens) in this law.
    Associate citizens would not be allowed to be involved: in matters involving the affairs of the country and the destiny of the State. This is not because we hate them. If we were to allow them to get into positions where they can decide the destiny of the State and if they were to betray us we would be in trouble.
    He then explained, by way of example, the problem posed for the government by associate citizens who had siblings abroad. Through their networks of overseas relatives, they often became involved in smuggling to the detriment of the state. This could not be allowed. Those who had arrived and applied for citizenship under the 1948 legislation would be made eh-naingngan-tha. These persons will gradually disappear as they become assimilated into the Myanmar society with the passage of the generations.
    This is the first time we are taking action to enable those who have been in our country since before independence to escape from a life of uncertainty about their nationality. If necessary qualifications are met, they can live in our county; if they live correctly and properly, their grandchildren will become full citizens. . . . I would also like to tell our true citizens, the Burmese, that they should not treat such persons arrogantly, saying that they came from abroad or they are guests, but should realise that one day they will become one of us and all will be travelling in the same boat.
    What Ne Win was addressing was a problem left over from colonialism, the plural society that J. S. Furnivall described in 1948 and in which Ne Win and his generation had grown up. In political terms, that society could “be distinguished by three characteristic features: the society as a whole comprise[d] separate racial sections; each section [was] an aggregate of individuals rather than a corporate or organic whole; and as individuals their social life [was] incomplete.” [J.S. Furnivall, Colonial Policy and Practice: A Comparative Study of Burma and Netherlands India (Cambridge: Cambridge University Press, 1948), p. 306.] What Furnivall was highlighting was that the legacy of free immigration had created a polity without “the unitary society that western people take for granted.” Such a unitary society creates a national will, and makes shared sacrifice possible in times of crisis and shared wealth in times of plenty. This was the basis of a modern integrated society, a prerequisite for a democracy, which Myanmar lacked. Overcoming that condition was essential for national unity, and through the racially loaded language of the colonial period in which people discussed the question of national integration, Ne Win was proposing an end to the residues of the plural society as well as ensuring that post-1948 immigration was regulated.

    (ေမး)    အဲ့ဒီဥပေဒဟာ တိုင္းရင္းသားလို႔ေခၚတဲ့ ျပႆနာကို တမင္သက္သက္ အေၾကာင္းမဲ့ အစပ်ဳိးလိုက္ျခင္းလို႔ ခင္ဗ်ား ေရးသားထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ?

    (ေျဖ)    ေပါင္းစပ္ထည့္သြင္းထားတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ ဥပေဒေဘာင္ မ၀င္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ လူမ်ဳိးစု သို႔မဟုတ္ လူမ်ုဳိးႏြယ္၊ အခြင့္အေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံသားအေရး ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ရႈပ္ေထြးမႈျဖစ္ေစတဲ့ အခင္းအက်င္း တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ေနလို႔ေလ။ လူမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးႏြယ္ ဆိုတာက လူမႈေရး တည္ေဆာက္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ လူမႈ၀န္းက်င္အုပ္စုေတြထဲ အေျခခံအားျဖင့္ တည္ရိွေနႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ ဆိုတာက လူမ်ဳိး/မ်ဳိးႏြယ္ေတြနဲ႔ အလ်ဥ္း မသက္ဆိုင္ေသာ လူတစ္ဦးခ်င္းေပၚရိွတဲ့ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အခြင့္အေရးပါ။

    နည္းလမ္း သံုးမ်ဳိးနဲ႔ ႏိုင္ငံသား အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာနယ္ေျမ ပိုင္နက္ထဲမွာ ေမြးဖြားျခင္း သို႔မဟုတ္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ သက္ဆိုင္ရာရဲ႕ဆံုးျဖတ္ သတ္မွတ္ေပးျခင္း။ ရယူစုေဆာင္းျခင္း/ တိုင္းရင္းမ်ဳိးႏြယ္အျဖစ္ သြတ္သြင္းျခင္း။ မိဘဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ဆင္းသက္မ်ဳိးရိုး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ဘယ္လူမ်ဳိး အုပ္စု၀င္ျဖစ္ေစ ဘယ္ေဒသဖြားျဖစ္ေစ မိဘ ဘိုးဘြားေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ေမြးဖြားခဲ့သူျဖစ္မွ မ်ဳိးရိုး ဆင္းသက္မႈအားျဖင့္ ေပးျခင္း ျဖစ္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသား အုပ္စု၀င္ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းက ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ (ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔) ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သိမ္းသြင္းမႈပံုဟန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရိွေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံသား ဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္းအေပၚမွာသာ မူတည္တဲ့ကိစၥပါ။ လူ႔အုပ္စုေတြအေပၚ မူတည္ျခင္း မရိွပါဘူး။

    (ေမး)    တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး ၁၃၅ မ်ဳိးဆိုတဲ့စာရင္းဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီက အေမြခံလာတဲ့ ျပႆနာအစိတ္အပိုင္းလား ?

    (ေျဖ)    လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ ရည္ညႊန္းခဲ့တဲ့ ဒီစာရင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း လူမ်ဳိးစုအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သမိုင္းအျမတ္ထုတ္လုပ္ႀကံခ်က္ အရႈပ္ထုပ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာရင္း ဘယ္ကေန ထြက္လာသလဲ၊ လူေတြသိရိွထားၾကတဲ့ အျခားလူမ်ဳိးေတြကို ခ်န္ရစ္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ ထုတ္ျပခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လူမ်ဳိးစုေရးရာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေလတိုင္း လူအခ်ဳိ႕က ထာ၀စဥ္ ေမးခြန္းထုတ္ေနတာပဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ သိသာေနပါတယ္။

    (ေမး)    လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ကုလအထူးသံတမန္ ယန္ဟီးလီက မတ္လ ၁၆ ရက္ မိန္႔ခြန္းတစ္ရပ္မွာ မိမိကိုယ္ကို ရိုဟင္ဂ်ာေတြလို႔ ေခၚဆိုေနတဲ့ အသံုးအႏႈန္း – ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲမွာ ပစ္ပယ္ရႈတ္ခ်ေနတဲ့ လူမ်ဳိးကို အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တယ္။ အေျဖက ဘာျဖစ္မလဲ ?

    (ေျဖ)    ျပႆနာကဘာလဲ ဆိုတဲ့အေပၚ အေျဖက မူတည္ေနပါတယ္။ သူမ ဒီစကားလံုးကို သံုးႏႈန္းသြားတာ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာရိွပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ စတင္ေလ့လာေနခဲ့စဥ္က၊ ၁၉၇၀ နဲ႔ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့စဥ္က ဒီေ၀ါဟာရကို လံုး၀ အသံုးမျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲ့ဒီကာလမွာပင္လွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံသား စိစစ္မႈေတြေၾကာင့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဖက္ ထြက္ေျပးေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။

    လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘူးသီးေတာင္နဲ႔ ေမာင္ေတာကို အလည္အပတ္ ေရာက္ရိွစဥ္ကလည္း ဘယ္သူမွ ဒီလိုေဖာ္ျပသံုးႏႈန္းတာ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ အျခား တိုင္းရင္းမ်ဳိးႏြယ္စု အေပါင္းလိုပဲ တီထြင္(သတ္မွတ္) တဲ့ အသံုးအႏႈန္းျဖစ္ၿပီး၊ တကယ့္ မူရင္းအႏြယ္ေတြထက္ အခြင့္အေရးလိုခ်င္လို႔ ဒီလိုေၾကြးေၾကာ္သူေတြ ပိုမ်ားေနတယ္ (လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ပါတယ္)။ အုပ္စု၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သြားယံုနဲ႔ အဲ့ဒီ(မူလ)အုပ္စု၀င္ တစ္ဦးရဲ႕အခြင့္အေရး ရိွေနတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မွသာ ႏိုင္ငံသားရဲ႕အခြင့္အေရးကို ရရိွမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ဦးခ်င္း အေပၚ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ။

    (ေမး)    မစၥလီက ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ လူ႔အခြင့္အေရး တိုးတက္လာေအာင္ အုပ္စုတိုင္းအတြက္ ထိေရာက္ျပည့္၀တဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွာႀကံေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ လိုတယ္လို႔လည္း ေျပာၾကား ခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္လာႏိုင္ပါ့မလား ?

    (ေျဖ)    သူမရဲ႕ဆိုလိုခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းလင္းပါဘူး။ ရိုဟင္ဂ်ာလို႔ မိမိကိုယ္ကို ကင္ပြန္းတပ္ သူတိုင္းက ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးအပ္ရမယ္လို႔ သူမက ဆိုလိုခဲ့ရင္ – ႏိုင္ငံေရးအရေရာ ဥပေဒေၾကာင္းအရပါ မွားယြင္းေနတာပါပဲ။ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲမွာေနၿပီး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း မခံရေသးသူတိုင္းအေနနဲ႔ သူတို႔တစ္ဦးခ်င္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းအေပၚ စစ္ေဆးခံဖို႔ အခြင့္အေရး ရိွေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို သူမ ေျပာဆိုမွ မွန္ကန္ပါလိမ့္မယ္။

    (ေမး)    မ်ဳိးႏြယ္အုပ္စုဆိုင္ရာအခြင့္အေရးေတြဟာ ၀ါဒေရးရာအဆိုေတြ ျဖစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တိုင္းရင္းအုပ္စု ဆိုတာ လူမႈတည္ေဆာက္ခ်က္ တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ေရးသားထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ကာ မိမိကိုယ္ကို ရိုဟင္ဂ်ာလို႔ ဆိုသူမ်ားအေနနဲ႔ မိမိဖာသာ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာ သတ္မွတ္ခြင့္ မရိွေတာ့ဘူးလား ?

    (ေျဖ)    မည္သူမဆို  မိမိကိုယ္ကို ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ေခၚဆိုလို႔ရပါတယ္။ သူဟာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေစ၊ ခိုး၀င္ျဖစ္ေစ ဒီအေျခအေနမွာ မကြာျခားပါဘူး။ ဒါက ဥပေဒေၾကာင္း အရျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္၊ လူမ်ဳိးစုဆိုင္ရာျပႆနာ  မဟုတ္ပါဘူး။

    (ေမး)    ယမန္ႏွစ္ ဇူလိုင္လက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က တိုင္းရင္းသားေရးရာ ၀န္ႀကီး႒ာနအတြက္ မူၾကမ္းတစ္ရပ္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ရိွႏွင့္ၿပီးေသာ တရုတ္-ဗမာကျပားနဲ႔ အိႏိၵယ-ဗမာကျပား(ေသြးေႏွာ) လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြအတြက္ မဟုတ္ဘဲ မူရင္းေဒသခံ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုအခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ ရည္ရြယ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူမ်ဳိးစြဲႏို္င္ငံေရးက ဖယ္ၾကဥ္ ခြဲထုတ္မႈႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ေပဘူးလား ?

    (ေျဖ)    အဲ့ဒါက လူ႔အႀကိဳက္လိုက္ ျမဴဆြယ္ မက္လံုးေပး ႏိုင္ငံေရးသေဘာပါပဲ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ စည္းမ်ဥ္းေတြက လူမ်ဳိးေရးအေၾကာင္း အေရးဆိုဖို႔ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ လမ္းေဖာ္ခဲ့တယ္။ ျပႆနာက ႀကီးထြားသထက္ ႀကီးထြားလာတယ္။ ဒါဟာ လွည့္စားခ်က္ တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္သူေတြ အေခ်အတင္ေဆြးေႏြးဖ်န္ေျဖႏိုင္မယ့္ ျပႆနာ အစိုင္အခဲေတြကို ေမွးမွိန္မႈိင္း မိသြားေစျခင္းရယ္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္းက မိမိဟာဘာလဲဆိုတာ ေျပလည္ေအာင္ေျဖရွင္းခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္ႏိုင္ငံေရးက အကြဲအၿပဲႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲ့ဒီအရာမ်ဳိးကို လႊတ္ထားလိုက္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္းအေပၚ သက္ေရာက္ေနတဲ့ ဥပေဒအတိုင္း၊ လူသားအားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးအတိုင္း ရပ္တည္လိုက္နာ က်င့္သံုးသြားျခင္းက အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
    xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

    (Professor Taylor ၏  ယေန႔ ျမန္မာ့လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းစာတမ္း Refighting old battles, compounding misconceptions ကို ISEAS “Perspective” series တစ္ခုအျဖစ္ www.iseas.edu.org တြင္ ရယူဖတ္ရႈႏိုင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ႏိုင္ငံေရး ဘ၀စာအုပ္ကိုလည္း ယခုႏွစ္အတြင္း ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀မည္ျဖစ္သည္)

    Mizzzima ၏ The issue of ethnicity in Myanmar politics is now not being resolved but rather encouraged အင္တာဗ်ဴးသတင္းေဆာင္းပါးကို မင္းထြဋ္ေခါင္ မွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုသည္။

  • ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ တရုတ္ခရီးစဥ္ႏွင့္ ျမန္မာ့ပါ၀ါ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး

    ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ တရုတ္ခရီးစဥ္ႏွင့္ ျမန္မာ့ပါ၀ါ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး

    ဇြန္ ၁၁ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media

    1000
    ေဘဂ်င္းေလဆိပ္သုိ႔ ေရာက္ရိွလာေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္ (Photo-AP)

    ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ပထမဆံုးေဘဂ်င္း ခရီးစဥ္မွာ တရုတ္ျပည္ သံတမန္ လမ္းေၾကာင္း၏ ကစားကြက္အတြက္ သမိုင္း၀င္ အဆင့္အထိေတာ့ မေရာက္ရိွပါ။ သုိ႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း တစ္ဦး၏ ပါ၀ါျပင္ဆင္မႈ အတြက္ လကၡဏာသစ္တစ္ရပ္၊ ၎ျပင္ တရုတ္-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး က႑မွ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ တင္းမာစအေျခအေနေျဖေလ်ာ့ေရး အမွတ္အသား တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
    .
    ၎ဗုဒၶဟူးေန႔ခရီးစဥ္က ယခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ အျပတ္အသတ္ႏိုင္ေခ်ရိွေသာ NLD ပါတီႏွင့္ အက်ဳိးတူ စီးပြားမ်ား ေရွ႕ဆက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ျပသမည့္ အုပ္စုႏွစ္ဖက္၏ႀကိဳးပမ္းျခင္းတစ္မ်ဳိးဟု သုေတသီမ်ားမွ ဆိုသည္။
    .
    တရုတ္ျပည္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အႀကီးမားဆံုးရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူႏွင့္ အိႏိၵယ သမုဒၵရာဖက္ လက္တံ ဆန္႔တန္းေနသူျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ေဘဂ်င္းေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျမစ္ဆံုဆည္စီမံကိန္းဆိုင္းင့ံထားမႈမွသည္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္ရိွ ပဋိပကၡ အထိ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ တင္းမာမႈႀကီးထြားစျပဳေနသည္။
    .
    “ဒီခရီးစဥ္ဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ ကြက္လပ္တစ္ခုကို ျဖည့္ေပးႏိုင္မွာပါ။ တကယ္လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တရုတ္ျပည္ခရီးစဥ္ ထြက္မလာခဲ့ရင္ သူမရဲ႕အေရးပါမႈ စြန္းထင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။  တရုတ္ျပည္ဖက္ ကလည္း အနည္းဆံုးေတာ့ ျမန္မာ့ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေျပလည္ေနတာကို ပံုျပလုပ္ဖို႔ လိုခ်င္ေနမွာပါပဲ” ဟု Washington’s Stimson Center မွ အဆင့္ျမင့္ေတြးေခၚရွင္ အဖြဲ႕၀င္ Yun Sun ကေျပာၾကားသည္။
    .
    တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ႏိုဗယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ တရုတ္ျပည္တြင္ ငါးရက္ၾကာ လည္ပတ္မည္ျဖစ္သည္။ သူမသည္ သမၼတ ရွီက်င္းပင္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီကယ္က်န္းတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမည္ ဆိုေသာ ျမန္မာျပည္မွ သတင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဘဂ်င္းဖက္မွ အတည္မျပဳေသးပါ။
    .
    ကာလၾကာရွည္ အသံထြက္ေနခဲ့ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ဤခရီးစဥ္သည္ အသြင္ေျပာင္း အစိုးရ တက္လာခဲ့သည့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကတည္းကဆုိလွ်င္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္သည္။ ယခင္စစ္အစိုးရေဟာင္း၏ တတိယ ထိပ္သီးပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ယခု လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ သူရဦးေရႊမန္းသည္ ေဘဂ်င္း၌ သမၼတ ရွီႏွင့္ေတြ႕ဆံုၿပီး ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္အၾကာ ဤခရီးစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အေပၚ Eurasia Group အဖြဲ႕၀င္ ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္း သုေတသီ ခရစ္ရွန္လူး၀စၥမွ ေအာက္ပါကဲ့သို႔ ေထာက္ျပခဲ့သည္။
    .
    “ဦးေရႊမန္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕သမၼတေလာင္း အျဖစ္ အခိုင္ဆံုး အေရြးခ်ယ္ခံ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ၾသဇာအင္အားျမင့္တက္လာမႈနဲ႔ NLD ရဲ႕ႏိုင္ငံေရး အေနအထားကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း ေဘဂ်င္းက အျမင္ထား ရိွေနတာကို အလည္အပတ္ ခရီးစဥ္မ်ားရဲ႕အက်ဳိးဆက္က ထင္ဟပ္ေစပါတယ္”။
    .
    တရုတ္ျမန္မာဆက္ဆံေရးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခံရစဥ္တုန္းကထက္ ပိုၿပီးထူးျခားလာသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး တံခါးဖြင့္ျခင္းႏွင့္ အတူ တရုတ္၏ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရးအရ လႊမ္းမိုးျခယ္လွယ္လိုမႈအေပၚ လူထု အမ်က္သင့္လာမႈက ဆက္ဆံေရးေသြးေအး လာေစသည္။
    .
    လူထုဆႏၵျပပြဲမ်ားေၾကာင့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း ျမစ္ဆံုဆည္စီမံကိန္းကို ျမန္မာအစိုးရမွ လုပ္ငန္း ရပ္ဆိုင္းလိုက္သလို၊ လက္ပံေတာင္းေၾကးနီး စီမံကိန္း အေပၚ ကန္႔ကြက္ဆန္႔က်င္ၾကသည့္ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြင္းမႈကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။
    .
    ျမန္မာစစ္တပ္သည္ ရန္သူ႔နယ္ေျမထဲ ဗံုးႀကဲရာမွ တရုတ္ျပည္တြင္း ကၽြံ၀င္ၿပီး နယ္ခံရြာသားအခ်ဳိ႕ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ၎ေနာက္ ၿပီးခဲ့သည့္ရက္သတၱပတ္က နယ္စပ္ေဒသေပၚ၌ စစ္ေရးေလ့က်င့္ျပင္ဆင္မႈျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ တရုတ္ျပည္သည္ မိမိ၏အမ်က္ကို အထင္အရွား ျပသလာသည္။
    .
    ေဒၚစုၾကည္ကဲ့သို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရရိွခဲ့သူ တရုတ္ျပည္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ႏိုဗယ္ဆုရွင္ လ်ဴ ေရွာင္ပို (Liu Xiaobo) မွာ အစိုးရကို အာခံျခင္း စြဲခ်က္ျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၁ ႏွစ္ က်ခံေနရသည္။ ထိုသူ႔အတုိင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ဒီမိုကေရစီေထာက္ခံ ရပ္တည္သူဟု လက္ခံထားသည့္ အေနအထားအရ သူမ၏ခရီးစဥ္မွာ ထိလြယ္ရွလြယ္ျဖစ္လာႏိုင္သည္။
    .
    သို႔ရာတြင္ ရိုဟင္ဂ်ာအေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ သူမ၏ႏႈတ္ဆိတ္ေနျခင္း အေပၚ ေဘဂ်င္းကလည္း မိမိတို႔ကဲ့သို႔ပင္ အျမင္ၾကည္လင္မႈ မရိွႏိုင္ေၾကာင္း အေမရိကန္ႏွင့္ ဥေရာပေလ့လာသူမ်ားက သံုးသပ္လ်က္ရိွသည္။
    .
    အျခားႏိုဗယ္ဆုရွင္မ်ားႏွင့္ျခားနားစြာ သူမသည္ တရုတ္ ဆန္႔က်င္ေရး၀ါဒအား ေရွာင္ဖယ္ လိုဟန္ရိွၿပီး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ား အေပၚ ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်ရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။

    “သူမက တရုတ္ ဆန္႔က်င္ေရးကို မျမင္လိုတာ အတိအက်ပါပဲ။ သူမရဲ႕အေရးစိုက္မႈဟာ ျပည္တြင္းေရးထဲမွာပဲ လံုးေထြးေနပါတယ္” ဟူ၍ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ျပည္တြင္းစစ္ အဆံုးသတ္ရန္ ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ လက္တြဲ၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ေနသူ သမိုင္းပညာရွင္ႏွင့္ စာေရးဆရာ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက ဆိုပါသည္။
    .
    ref: Financial Times
    ျမင့္မိုရ္ေမာင္ေမာင္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။