ၾသဂုတ္ ၇ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
ဂ်က္ဖရီတင္အုန္း ( R.I.T ရန္ကုန္စက္မႈ႔တကၠသိုလ္) ေရးသည္။
ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူလူထုအေပါင္း ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလတစ္ပါတီ) အာဏာရွင္စနစ္ကိုအံတု၊ ဆန္႔က်င္ေသာအားျဖင့္ လမ္းမ်ားေပၚထြက္ကာ ဆႏၵ ျပခဲ့သည့္ ၈-၈-၈၈ (ရွစ္ေလးလံုး) ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားႀကီးသည္လည္း မၾကာခင္ ၂၈ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
စစ္အာဏာရွင္အေငြ႕အသက္မ်ားကို ရွဴ႐ႈိက္လိုသည့္ အခြင့္ထူးခံ၊ လက္တစ္ဆုတ္စာ လူတစ္စု အလိုေတာ္ရွိမ်ား အလိုက်ေရးေန၊ ေျပာေနေသာ၊ လူမႈ႕ေရးကြန္ယက္ မီဒီယာမ်ားကလည္း ယေန႔ အခ်ိန္ထိ ရွိေနပါသည္။ ထိုသူမ်ားက အာဏာရွင္ ဘက္ေတာ္သားမ်ားျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ၈-၈-၈၈ (ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ လူသတ္၊ ေခါင္းျဖတ္၊ မင္းမဲ့စရုိက္မ်ား ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾကၿပီး ထိုအေရးေတာ္ပံုႀကီးအား ေသးသိမ္ေအာင္၊ အက်ဥ္းတန္ေအာင္၊ မသိမသာ ထုိးႏွက္ေနျပန္သည္။
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ရျခင္း၏ အဓိကေၾကာင္းအရင္းမ်ားကို ဆန္းစစ္ ၾကည့္လွ်င္ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ မိမိလူတစ္စု၊ တစ္ဖြဲ႕ကိုယ္ က်ိဳးအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ၂၆ ႏွစ္ၾကာ တစ္ပါတီ၊ အာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခု ဇူလုိင္လ (၇) ရက္တြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦးႀကီးကို ဒိုင္းနမိုက္ ျဖင့္ ၿဖိဳခြဲ ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ လႈပ္ရွားတက္ၾကြေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို ဖမ္းဆီး၊ ေထာင္ခ်၊ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြင္းခဲ့သည္။ ၁၉၇၄ ခု ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ စ်ာပနအခမ္းအနားတြင္လည္း စစ္တပ္ကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ၀င္ေရာက္စီးနင္းေစကာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မိႈင္းရာျပည့္အေရးအ
ခင္း ဆန္ျပႆနာအေၾကာင္းခံကာ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း၊ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ကုလား-ဗမာ ျပည္၊ ေတာင္ႀကီး အေရးအခင္းမ်ားကို ဖန္တီးကာ၊ ႏိုင္ငံေရးအာရုံလွည့္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္၊ လက္ညိဳးေထာင္ေခါင္းညိမ့္၊ အေပၚဖား၊ ေအာက္ဖိ၊ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ အေခ်ာင္သမားလူတန္စားမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ပယ္တြင္၊ ဒုနဲ႔ေဒး ျဖစ္လာခဲ့ ေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ စကၤာပူထက္သာလြန္ခဲ့ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးသည္ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ႕အေႏွးေကြးဆံုး စာရင္း၀င္ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ထို႔အျပင္ “မဆလ” တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္လက္ထက္တြင္ပင္ ျပည္သူလူထု၏ ေခၽြးနည္းစာေငြ မ်ား ၁၀၀ က်ပ္တန္၊ ၉၀ က်ပ္တန္၊ ၄၅ က်ပ္တန္၊ ၃၅ က်ပ္တန္၊ ေငြစကၠဴမ်ားသံုးစြဲျခင္းကို တရားမ၀င္ေငြမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔အာဏာျဖင့္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္း။ ရန္ကုန္စက္မႈ႕တကၠသိုလ္၀င္းအတြင္း၊ဆႏၵျပေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင့္ ကိုစိုးႏိုင္တို႔ကို လံုထိန္းအထူးရဲမ်ား၏ ပစ္ခတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္ကို အခၽြန္ျဖင့္ထိုးမိ၍ ေသဆံုးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာမ်ားတြင္
လိမ္ညာထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္း။ လံုထိန္းရဲမ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္စက္မႈ႕တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ေသဆံုးခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္သည္ အျခား ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္မ်ားသို႔ပါ ကူးစက္ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားထုက ထိုျဖစ္ရပ္ကို အျမန္ဆံုးေဖာ္ထုတ္စံုစမ္းၿပီး က်ဴးလြန္သူမ်ားကို အျမန္ဆံုးအေရးယူေပးပါရန္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းယားကန္၊ တံတားျဖဴအနီး စုရုံး၊ ဆႏၵျပ၊ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ “မဆလ” အစိုးရက လံုထိန္းရဲမ်ားျဖင့္ အတင္းအဓမၼၿဖိဳခြင္းမႈေၾကာင့္၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူရ၊ ေရထဲျပဳတ္က်သူျပဳတ္က်၊ လံုထိန္းကားမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားအား ဇြတ္အတင္း၊ ငါးပိ၊ ငါးခ်ဥ္ဖိသိပ္သည့္အလား၊ လူမဆံစြာထည့္ၿပီး ဖိႏိွပ္၊ ရက္စက္ခဲ့မႈေၾကာင့္၊ အသက္႐ႈၾကပ္ၿပီး ေက်ာင္းသား/သူအခ်ိဳ႕ေသဆံုးခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္ဆိုးမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္လို႔ တာ၀န္ရွိ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားက ျပည္သူလူထုႏွင့္ေက်ာင္းသားထုႀကီးအား ေတာင္းပန္ခဲ့ျခင္းမျပဳဘဲ၊ “မဆလ” တစ္ပါတီအာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က်ိဳကၠဆံ အားကစားကြင္းတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ “ျပည္နယ္၊ တိုင္း မဆလပါတီ အေရးေပၚ၊ပါတီညီလာခံႀကီး” တြင္ ေက်ာင္းသားျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးအား ရည္ၫႊန္း၍ “စစ္တပ္ဆိုတာ၊ပစ္ရင္ တည့္တည့္ ပစ္တယ္။ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး” ဟု လူမိုက္ဆန္ဆန္၊ ေခါင္းေဆာင္မပီသစြာတာ၀န္ယူမႈ၊ တာ၀န္ခံမႈ ကင္းမဲ့စြာ၊ လက္လြတ္စပယ္ ေျပာဆိုခဲ့မႈေၾကာင့္၊ ၈-၈-၈၈ ခုႏွစ္တြင္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ေက်ာင္းသား/သူမ်ား ဦးေဆာင္ကာ မဆလတစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးဒီမုိကေရစီရေရး ေတာင္းဆို ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္အေနျဖင့္ ပါတီဥကၠဌ ဦးေန၀င္း ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ၿပီး၊ သတ္ရဲ၊ ျဖတ္ရဲတဲ့ေနရာတြင္ လူမိုက္ဆန္ဆန္ လုပ္ေလ့ရွိေသာဦးစိန္လြင္အား သမၼတ တင္ေျမွာက္ခဲ့သည္။ ဦးစိန္လြင္သည္ တပ္မ ၂၂ စစ္တပ္အင္အားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေခၚခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းမွ် မရွိေသာ ဆႏၵျပေက်ာင္းသား/သူမ်ားကိုဗကပယူဂ်ီ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္း၀င္မ်ား) ဟု တံဆိပ္မည္းတပ္ခဲ့သည္။ အထက္အမိန္႔အဆင့္ဆင့္ နာခံေလ့ရွိေသာ စစ္တပ္အား၊ အဆိပ္မိႈင္းမ်ား သြတ္သြင္းကာ၊မတရား၀ါဒျဖန္႔ခ်ီခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း အျဖဴ၊ အစိမ္း၀တ္ ဆႏၵျပေက်ာင္းသား/သူေလးမ်ား၊ ရင္ဘတ္မ်ား၊ ေက်ာမ်ား ပြင့္ထြက္ကာ၊ ျမင္မေကာင္း၊ ရႈ႕မေကာင္းေအာင္ ပိုးဆိုးပက္ဆက္ေသပြဲ၀င္ခဲ့ရသည္မွာ စာေရးသူမ်က္ျမင္ ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္သည္။ ထိုေသြးစြန္းေသာ လုပ္ရပ္ဆိုးမ်ားေၾကာင့္ ရဟန္းရွင္လူ၊ ျပည္သူလူထုႀကီး မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာ ျမန္ျပည္အႏွံ႔ တုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္ရွိ ၿမိဳ႕ႀကီး၊ျပႀကီးမ်ားသို႔ ဆႏၵျပလူပင္လယ္လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ရေတာ့သည္။
ရွစ္ေလးလံုးဒီမုိကေရစီ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပပြဲတြင္ တစ္ပါတီအာဏာရွင္ မဆလအစိုးရ၏ ရက္ရက္စက္စက္ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း၊ ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြင္းမႈ႕ကို အခံရဆံုးမွာ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္းရွိ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားထုပင္ ျဖစ္သည္။
ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္ ႀကိဳးကိုင္သူမ်ားက သမၼတ ဦးစိန္လြင္အား (၁၇) ရက္ပြဲထုတ္ခဲ့ၿပီး၊ ဥပေဒပညာရွင္ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္အား သမၼတ တင္ေျမွာက္ခဲ့ျပန္သည္။ သမၼတေဒါက္တာေမာင္ေမာင္သည္ အေျပာအေဟာေကာင္းသည့္ စာေရးဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ဦးေန၀င္း၏ အလြန္စိတ္ခ်၊ ယံုၾကည္ရဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္း အလိုက် ဥပေဒမ်ားကိုေရးဆြဲေပးေန ရသူလည္းျဖစ္ပါသည္။
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ သမၼတျဖစ္လာေသာအခါ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ရုတ္သိမ္းေပးခ့ဲသည္။ ထိုအခါျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္ရွိ စ-စ-စ (စသံုးလံုး) အထူးစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕အပါအ၀င္ အစိုးရဌာနဆိုင္ရာ အေတာ္မ်ားမ်ား၊ ေရွ႕ေနမ်ား၊ စာေပဂီတ၊ ရုပ္ရွင္ေလာက၊ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စသည္တို႔သည္ ျပည္သူလူထုႏွင့္အတူ လမ္းမ်ားေပၚထြက္ကာ မေက်နပ္ခ်က္အလံုးစံုအား ရင္ဖြင့္ကာ ဆႏၵျပပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ မဆလအစိုးရသည္ ျမန္မာျပည္တစ္၀န္း တုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္အသီးသီးရွိ အက်ဥ္း ေထာင္မ်ားတြင္ “အက်ဥ္းသားမ်ား ေထာင္ကုိ မီး႐ႈိ႕ၾကသည္။ ေထာင္ေဖာက္ေျပးၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ပစ္ခတ္၊ ႏွိမ္ႏွင္းအေရးယူရပါသည္” ဟူေသာ ေၾကညာခ်က္ သတင္းမ်ားကို ႏိုင္ငံပိုင္ရုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ တင္ျပခဲ့ၾကသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
အမွန္တကယ္ ႏုိင္ငံအႏွံ႔ ေထာင္ခါေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေထာင္ခါေနရျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ (၁) ဒီမုိကေရစီအေရး တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနသူမ်ားအား ေထာင္ထဲထည့္ရန္ (၂) လူသတ္၊ ခိုးဆိုး လုယက္၊ ဒုစရုိက္မႈ၊ ရာဇ၀တ္မႈေပါင္း၊ ေျမာက္ မ်ားစြာျဖင့္ ေထာင္က်ေနသူမ်ားကို ေထာင္ကလႊတ္ ေပးလိုက္လွ်င္ ထုိေထာင္ခ်စ္သူမ်ား ရာဇ၀တ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ထပ္မံက်ဴးလြန္ၾကမည္။ မင္းမဲ့စရုိက္ဆန္ဆန္ ျပဳက်င့္ၾကမည္။ တုိင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးကို ထိခိုက္လာမည္။ ထိုအခါ စစ္တပ္က
အာဏာသိမ္းမည္ စသည္ျဖင့္ ႀကိဳတင္ၾကံစည္၊ မဟာဗ်ဴဟာ၊ အကြက္ခ်ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေထာင္က်ရာဇ၀င္လူဆိုးမ်ားကို တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေထာင္မွလႊတ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ကို ဆန္းစစ္မိပါသည္။
အေမကေမြး၊ ေထာင္ကေကၽြးေနသူ ရာဇ၀င္လူဆိုးမ်ား ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီေရးေတာင္းဆို ဆႏၵျပၾကသည့္ ျပည္သူလူထုၾကား ေရာက္ရွိသြားၾကေသာအခါ မိမိတို႔ ၏ပင္ကုိယ္စရုိက္အဖုံဖုံျဖင့္ အဖ်က္အေမွာင့္လုပ္ငန္းမ်ားကို တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈကင္းမဲ့ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈ႕မ်ားေၾကာင့္ မင္းမဲ့စရုိက္ဆန္ဆန္အမႈ႕အခင္းမ်ား၊ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ရပါသည္။ “ဆြမ္းဆန္ထဲ၊ ၾကြက္ေခ်းေရာ” သြားသည့္အလား ငခုံးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္၊ တစ္ေလွလံုးပုပ္သည့္အလား ျဖစ္ပြားခဲ့ရသည္။
သမၼတေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က စစ္မိန္႔မ်ားကို ရုတ္သိမ္းေပးခဲ့သည့္အခါ ဒီမိုကေရစီအေရး ေတာင္းဆိုဆႏၵျပၾကသည့္ လူပင္လယ္လိႈင္းမ်ားကလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ဒီေရအလားအားေကာင္းလာခဲ့သည္။
စစ္တပ္က အစိုးရပိုင္၊ ကုန္ေလွာင္ရုံမ်ားမွ ပစၥည္းမ်ားကို TE ကားမ်ားျဖင့္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ သယ္ခဲ့ၾက သည္။ မသယ္ဘဲထားခဲ့ေသာ၊ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ထုိအနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ ၾကေသာ ေသမထူး၊ ေနမထူး ဆင္းရဲသားမ်ား၊ ေထာင္နန္းစံခဲ့ၾကသူ ဆင္းရဲသားမ်ားက သြားယူခဲ့ၾက သည္။ ပစၥည္းမ်ားယူေနစဥ္၊ စစ္တပ္၏ ေရွာင္တခင္ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြင္းခံခဲ့ရသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထို အခ်ိန္ အာဏာရွင္ေဒါက္တုိင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားကလည္း ဒီမိုကေရစီအေရး ဆႏၵျပျပည္သူ လူထုၾကားထဲ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ကာ ဥာဏ္နီ၊ ဥာဏ္နက္မ်ားသံုးကာ ဆႏၵျပအဖြဲ႕မ်ားအၾကား၊ သပိတ္စခန္းမ်ားအၾကား၊ ၀င္ေရာက္ပူးကပ္ေသြးခြဲ သပ္လွ်ိဳကာ၊ စည္းရုံးလႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ အတိုင္း အတာတစ္ခုအထိ ခရီးေပါက္ခဲ့သည္ကို ေလ့လာမိသည္။
ပမာျပရလွ်င္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ေ႐ႊတိဂံုဘုရား၀င္း လူထုအစည္းအေ၀းေဟာေျပာမည့္ မနက္ခင္းတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္၌ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ႀကီး ဦးေဆာင္ကာ လူထုေခါင္း ေဆာင္အား ပုဂိၢဳလ္ေရးထိခိုက္ေစသည့္ ၀ါဒျဖန္႔လံႈ႕ေဆာ္စာမ်ားကို ျဖန္႔ေ၀ေနစဥ္၊ ျပည္သူလူထုက လက္ပူးလက္ၾကပ္ လက္ရဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခါက စစ္တပ္ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ မ်ားသည္ဒီမုိကေရစီကို မလိုလားေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ေနရာမေပးလိုေၾကာင္း သမိုင္း၀င္သက္ေသ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။
သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစိုးရလက္ထက္တြင္ သမိုင္း၀င္ျပယုဂ္တစ္ခုအေနျဖင့္ ရွစ္ေလးလံုး(၈-၈-၈၈) ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ ေငြရတုအခမ္းအနားႀကီးကို MCC ခန္းမႀကီးတြင္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပခဲ့ရာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠဌ(ယခင္) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ နာယကႀကီး သူရဦးတင္ဦး ကြယ္လြန္သူသတင္းစာဆရာႀကီး သံမဏိလူသားႀကီး ဦး၀င္းတင္ တုိ႔တက္ေရာက္ အားေပးခဲ့သည္။ အံ့ဩစရာေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ န၀တ၊ နအဖ စစ္အစိုးရမ်ားလက္ထက္ႏွင့္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ပါ၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕ပင္၊ ကိုယ္တုိင္တက္ေရာက္တစ္ခဲနက္ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ အလွဴေငြမ်ား လွဴဒါန္းခဲ့ၾကသည္။ ပို၍ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုရွစ္ေလးလံုး ေငြရတုအခမ္းအနားႀကီးတြင္ “၁၉၈၈ခု ဒီမုိကေရစီေရး ေတာင္း
ဆိုဆႏၵျပရင္းေသြးေျမက်ခဲ့ေသာ၊ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူလူထုအေပါင္းအား မတ္တပ္ ရပ္၊ အေလးျပဳ၊ ဂါ၀ရျပဳသည့္အခမ္းအနားႀကီးတြင္ ထိုအစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ားလည္း တက္ ေရာက္လာသူမ်ားႏွင့္အတူ လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ပါ၀င္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္”
အခ်ဳပ္ျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ကမာၻေလာကႀကီးသည္ အမွန္တရားကိုလုိလားသူ၊ ေလာကကို အလွဆင္ေန သူမ်ားအတြက္ မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ မဆလ၊ န၀တ၊ နအဖ စသည့္ စစ္အစိုးရမ်ားသည္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ၊ ျပည္သူလူထုႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အမဲစက္မ်ား စြန္းထင္းခဲ့ၾကသည္။ ၈-၈-၈၈ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ “အာဏာသည္ ေသနတ္ေျပာင္း၀မွာရွိသည္” ဟူေသာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရွင္မ်ား၏လက္သံုးစကားေဆာင္ပုဒ္ မွားယြင္းေၾကာင္း သမုိင္းသင္ခန္း
စာကို ေပးခဲ့သည္။ ျပည္သူလူထု၏ေထာက္ခံမႈ႔မရွိေသာ အစိုးရတစ္ရပ္သည္ ေရရွည္မရပ္တည္ႏိုင္ ေၾကာင္း၊ အမွန္တရားကိုလိုလားေသာ ျပည္သူလူထုႀကီးသည္ တစ္ေန႔ ေအာင္ပြဲခံရမည္မွာ ဧကန္မ လႊဲျဖစ္ေၾကာင္း သင္ခန္းစာ အေမြေကာင္းမ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့၍ ျမန္မာသမိုင္းတြင္ ေမာ္ကြန္းတင္ထုိက္ေပေတာ့သည္။
ဂ်က္ဖရီတင္အုန္း ( R.I.T ရန္ကုန္စက္မႈ႔တကၠသိုလ္)
