စက္တင္ဘာ ၃၀ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
Z.ဇက္၀ိုင္ ေရးသည္။
က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ လႈိင္ျမိဳ႕နယ္မွ ျမိဳ႕ထဲသို႔သြားရန္ ကားဂိတ္ကို ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ လမ္းၾကားထဲမွထြက္၍ ကားမွတ္တုိင္သို႔ မေရာက္မီ အင္းစိန္လမ္းမေပၚသို႔ အေရာက္မွာပင္ အံ့ၾသစရာျမင္ကြင္း တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ လူၾကီး၊ လူငယ္မေ႐ြး ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲသူ၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္သူမ်ား စံုလင္စြာ လမ္းေလွ်ာက္၍ ျမိဳ႕ထဲဘက္သို႔သြားေနၾကေသာ ျမင္ကြင္းပင္။ ထို႔ထက္ပို၍ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က ထိုသို႔လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေသာ လူတစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္တြဲ၊ အုပ္စု လိုက္အစ႐ွိသူတို႔၏ေဘးမွ နံပါတ္ မ်ိဳးစံုေသာ ဘတ္စ္ကား၊ အထူးကား၊ အဲယားကြန္းကား အစ႐ွိသည့္ အမည္နာမစံု လိုင္းကားမ်ား၏ စပါယ္ယာ၊ ဒ႐ုိင္ဘာတို႔မွ “ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကိုကို၊ မမ၊ ညီေလး၊ ညီမေလးမ်ား ခင္ဗ်ာ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားကို စီးေပးၾကပါခင္ဗ်ာ” ဟု သနားစဖြယ္ေအာ္ဟစ္ေခၚ ငင္ေနေသာ ျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ထိုသူတို႔မွာ ထိုကဲ့သို႔ ေခၚငင္ေနေသာ္လည္း လမ္းေလွ်ာက္သြားလာေနေသာ အလုပ္သမား၊ ႐ုံး၀န္ထမ္း၊ ပြဲစား၊ ကြန္ပ်ဴတာသမား အစ႐ွိသည္ျဖင့္ အေထြေထြ တိုင္းျပည္၏ လုပ္သားတို႔က ထိုသူတို႔အား ဖုတ္ေလသည့္ ငပိ ႐ွိေလဟန္ပင္ မျပဘဲ ကိုယ့္လမ္းကိုသာ ဆက္ေလွ်ာက္လ်က္႐ွိၾကသည္ကို အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔ လိုက္ရေသာ က်ေနာ္အဖုိ႔မွာ “ငါတို႔ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသူျမိဳ႕ၾကီးသားေတြ မည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ကုန္ျပီလဲ မသိ” ဟုပင္ေတြးလိုက္ မိေလေတာ့သည္။
အေတြးပင္မဆံုးေသး လူတစ္ေယာက္ စကားသံကိုၾကားလိုက္ရ၏။ “ဒီမွာ စပယ္ယာ မင္းတို႔ေမာင္းတဲ့ လိုင္းကားကို ငါတို႔လိုက္စီးလို႔ေရာ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ေစာျပီး အလုပ္ေရာက္မွာမို႔လို႔လဲ။ ကားလမ္းေတြကၾကပ္ျပီး လမ္းပိတ္တာကတစ္မ်ိဳး၊ မင္းတို႔က ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာ ရပ္ထားျပီး လူေစာင့္တင္တာက တစ္မ်ိဳးနဲ႔ အခုလို လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာက ငါတို႔မွန္းထား၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ကြက္တိ အလုပ္ကိုေရာက္တယ္ကြ။ စြမ္းအင္ကုိ ပိုသံုးလိုက္ရလို႔ လူပင္ပန္းတာတစ္ခုပဲ။ မင္းတို႔ေတြ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔ စိတ္ပင္ပန္းတာ ထက္စာရင္ သက္သာပါတယ္ကြာ”ဟု စပယ္ယာ အားေျပာလိုက္ေသာ လူၾကီးကို က်ေနာ္တေလးတစားႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုလူၾကီး၏ပံုစံမွာ သပ္ရပ္သားနားစြာ ၀တ္ဆင္ထားျပီး ကုမၸဏီတစ္ခု (သို႔) ႐ုံးတစ္႐ုံး၏ မန္ေနဂ်ာရာထူးခန္႔ အနိမ့္ဆံုး႐ွိမည့္သူဟု ခန္႔မွန္းမိလိုက္သည္။
ထိုလူၾကီးမွပင္ က်ေနာ့္ကိုေဖာ္ေ႐ႊစြာ ျပံဳးျပရင္း စကားဆိုလာပါသည္။
“ဟုတ္တယ္မလား ညီေလးရယ္။ မင္းပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ ငါတို႔ေတြကသူတို႔ကိုအျမဲတမ္း ထမင္းေကၽြးေနတဲ့ ခရီးသြားျပည္သူေတြေလ သူတို႔အေနနဲ႕ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံရမွာ၊ အခုေတာ့ၾကည့္ သူတို႔ ကားေပၚတက္လိုက္တာနဲ႕ ဒီမွာ အေပါက္ပိတ္မရပ္နဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕လူလိုနားမလည္ဘူးလား၊ ကားခ အေၾကြထုတ္ထား အေၾကြမပါရင္ ျပန္အမ္းတာၾကာမယ္ ေစာင့္ႏုိင္ရင္ေစာင့္၊ ပိုက္ဆံမပါဘဲ ကားမစီးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ ဆိုတဲ့စကားေတြ ထပ္တလဲလဲေျပာမယ္ ျပီးရင္ ဆင္းခါနီးၾကေတာ့လည္း တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိနဲ႔ ဘယ္လို ဆင္းေနတာလဲ၊ အေစာၾကီးကတည္းက ဆင္းဖို႔ၾကိဳ မလုပ္ထားဘူး ဘာညာနဲ႔ေဟာက္တယ္။ ဒါတင္လားဆိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မွတ္တိုင္ တစ္တိုင္မွာ အေသရပ္ျပီး ေနာက္ကားမလာမခ်င္း လူရရ မရရ ေစာင့္တယ္။ ေနာက္ကားလာမွ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း႐ႈံးေအာင္ ကားေမာင္းျပိဳင္တယ္။ အဲဒီလိုရပ္တာေျမနီကုန္း၊ မီးပြိဳင့္ ထိပ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာဆို အဆိုးဆံုးပဲ။ ေ႔႐ွကားက မီးပိြဳင့္စိမ္းတာေတာင္ မထြက္ေသးဘဲ လူရပ္တင္ေနေတာ့ ေနာက္ကကားေတြက တန္းစီျပီး ပိတ္ကုန္ေရာ။ အဲဒီလို စည္းကမ္းမဲ့ေမာင္းရင္ လိုင္စင္ ပိတ္သိမ္းမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ဘက္ကကား မထြက္ဘဲ ဆႏၵျပတယ္ဆိုပဲ။ သေဘာကေတာ့ သူတို႔ေမာင္းခ်င္ သလိုေမာင္းမယ္။ ခရီးသည္က စီးႏုိင္ရင္စီး အဲဒီလို စည္းကမ္း သတ္မွတ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ကား မထြက္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လို ခရီးသြားျပည္သူေတြ အေပၚကို ဒင္းတို႔က ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာ အ႐ွင္းၾကီးျမင္ေနရတယ္။ ေဟာ အခုေတာ့ၾကည့္ က်ဳပ္တို႔ျပည္သူေတြ အားလံုးက တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ဒင္းတို႕ကားကိုမစီးဘဲ အခုလို လမ္းေလွ်ာက္ျပလိုက္မွ က်ဳပ္တို႕တန္ဖိုးကိုဒင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တာေပါ့ကြာ မဟုတ္ဘူးလား”
ထိုလူၾကီး၏ စကားအဆံုးမွာ က်ေနာ္ႏွစ္သက္စြာပင္ အားရပါးရျပံဳးလိုက္မိသည္။
ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြက တကယ့္ကိုစည္းလံုးညီညြတ္သူေတြပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ စုန္းျပဴးေတြအတြက္ အခုလိုစည္းလံုးညီညြတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ …………………………………
“ေဟ့လူ – ထထ … ခင္ဗ်ားဘာသေဘာလဲဗ်။ ဟမ္း … ဒါ သံဃာေတာ္ခံုဗ် ခင္ဗ်ား နားမလည္ဘူးလား”
ဟုတ္ကဲ့ – က်ေနာ္ ဘတ္စ္ကားစီးရင္းအေတြးေခ်ာ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကားေပၚသို႔ၾကြလာေသာ ဘုန္းဘုန္းကို လက္အုပ္ခ်ီေတာင္းပန္ရင္း သံဃာေတာ ္ဦးစားေပးဟု ဆိုေသာ ခံုေနရာမွဖယ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး တစ္ခုအေနႏွင့္ စိတ္ကူးထဲမွ လူၾကီးကို လွမ္းေျပာခ်င္ပါသည္။ ဘတ္စ္ ကားစီးျပီးဆိုလွ်င္ သံဃာေတာ္ႏွင့္ သက္ၾကီး႐ြယ္အို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး အစ႐ွိသူတို႔ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ခရီးသြားျပည္သူမ်ားဘက္မွ အလိုက္တသိျဖင့္ ဦးစားေပးကာ မိမိထိုင္ေနေသာ ေနရာမွဖယ္ေပးၾကရန္လိုပါသည္ ဟုသာ …………. ။
Z.ဇက္၀ိုင္
Photo Credit- TravelPod
