ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးအား အသက္စြန္႔ ကယ္တင္ခဲ့ေသာ စက္ေခါင္းမွဴး လက္ေထာက္ဦးေဌးႏိုင္

‘ကြၽန္ေတာ္ကယ္တင္လို႔ ရႏိုင္မယ့္ အရည္အခ်င္းမွာ မကယ္တင္ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ လူသားမဆန္တဲ့သူ”

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႔က ေမာ္လၿမိဳင္မွ ရန္ကုန္သို႔ သတ္မွတ္အျမန္ႏႈန္းအတိုင္း ေမာင္းႏွင္လာေသာ အမွတ္(၁၇၆)အစုန္ရထား၊ ဒါးပိန္ဘူတာသို႔ မေရာက္မီ တံတားအမွတ္(၂၈)ေပၚတြင္ ရွိေသာ အသက္ ၆၂ ႏွစ္အရြယ္ အမယ္အိုႀကီးတစ္ဦး ႏွင့္ အသက္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ လူမမယ္ အရြယ္ေျမးမေလးတစ္ဦး၊ တစ္နည္းဆိုေသာ္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးအား အသက္စြန္႔ ကယ္တင္ခဲ့သူ တစ္ဦး၊ အေၾကာင္းမလွပါက ကယ္တင္သူ အပါအ၀င္ သံုးေခ်ာင္းေသာ အသက္တို႔ ဆံုး႐ႈံးပ်က္စီးဖြယ္ အေျခအေနတစ္ရပ္မွ သံုးဦးစလံုး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပြားခဲ့စဥ္ကို ထိုသူသံုးဦးအနက္မွ မိမိအသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးအား ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့သူ စက္ေခါင္းမွဴး လက္ေထာက္ ဦးေဌးႏိုင္အား ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။

ေမး – စတင္ျဖစ္ပြားမႈ ေတြ႔ၾကံဳစဥ္က ျမင္ကြင္းအေျခအေနကို သိပါရေစ။

ေျဖ – စေတြ႕တယ္ဆိုတာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ရန္ကုန္ကို ညျပန္လာတဲ့ ရထားေလ။ အဲဒီေတာ့ ဒါးပိန္ဘူတာအ၀င္ မိုင္၂၄/၁ နဲ႔ မိုင္ ၂၃/၂၄ ၾကားမွာရွိတဲ့ တံတား အမွတ္ (၂၈)။ အဲဒီတံတားေပၚမွာ အၿမဲတမ္းလည္း ခရီးသည္ေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာရွိတယ္။ ဘူတာတစ္ခုကို ခ်ဥ္းကပ္၀င္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မီးရထားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စက္ေခါင္းေမာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္ျပေတြကို တိတိက်က်လိုက္နာရပါမယ္။ အခ်က္ျပေတြ အကုန္လံုးRight အေနအထားမွာရွိတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ စက္ေခါင္းေမာင္းမွဴးကလည္း သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္း အတိုင္းေမာင္းႏွင္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ တံတားေပၚမွာ ခရီးသြားေလး၊ ငါးေယာက္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သတိေပးဥၾသဆြဲတယ္။ ရထားေမာင္းလာတဲ့အခ်ိန္ တံတားရဲ႕ သံုးခ်ဳိးႏွစ္ခ်ဳိးေလာက္မွာ ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ တို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္က တံတားကိုဆက္ၿပီး ကူးေျပးေတာ့မလိုလို လုပ္ၾကတယ္။ အမယ္အိုႀကီးက လူမမယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ပါေတာ့ ေရွ႕ကို မေျပးေတာ့ဘဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ေျပးလို႔ရွိရင္ နီးမယ္လို႔ သူေတြးထင္လိုက္တယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ ျပန္လွည့္ေျပးရင္လည္း ေပ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ က်န္မွာေပါ့။ အဲဒီလိုအေနအထားမွာ ကြၽန္ေတာ့္စက္ေခါင္းေမာင္းမွဴးက စက္ရွိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးသတိထားၿပီး မလြတ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အေရးေပၚဘရိတ္ကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ အေရးေပၚ ဘရိတ္ဆြဲလိုက္တာနဲ႔ ေနာက္မွာပါလာ တဲ့ခရီးသည္ေတြ၊ တြဲေတြ၊ ၀န္ခ်ိန္ ေတြဟာ တြန္႔ေခါက္ေလ်ာ့ရဲ ဆံုး႐ႈံးပ်က္စီးႏိုင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းရတယ္။

ေမး – အဲဒီအခ်ိန္မွာ တံတားေပၚက ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးရဲ႕ အေျခအေနကို သိပါရေစ။

ေျဖ – ဆရာက သူ႔အပိုင္းအျခားနဲ႔ သူထိန္းသိမ္းေပမယ့္ ဒီေျမးအဘြား ႏွစ္ေယာက္က မလြတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ အေမႀကီးကထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေျမးမေလးကို ေကာက္ဖက္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘရိတ္ဖမ္းရပ္လို႔ရမယ့္ အကြာအေ၀း မဟုတ္တာေၾကာင့္ အႏၲရာယ္ နဲ႔နီးကပ္ေနတယ္။ အေရးေပၚဘရိတ္ ကို လိုအပ္တဲ့ပမာဏအတိုင္း သံုးစြဲ ကိုင္တြယ္ထားေပမယ့္ အကြာအေ၀း က အမယ္အိုႀကီးေျမးအဘြားရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ လွ်ပ္တစ္ျပက္ေလာက္ပဲရွိတာမို႔ အခ်ိန္မီ ရထားရပ္တန္႔သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေသခ်ာေပါက္ ရထားတိုက္ခံရမယ့္ အေနအထားကို ေရာက္သြားၿပီ။ တအား ေၾကာက္လန္႔ေနၿပီး လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ေသငယ္ေဇာအခ်ိန္ပဲ။ ကိုယ့္ကို၀င္တိုက္ေတာ့မယ့္ အစီးအနင္းႀကီးတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့။ မိမိအသက္ ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုမ်ဳိးဘဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမယ္အိုႀကီးရဲ႕ အသက္အရြယ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အသိတရား၊ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူရဲ႕ေျမးမေလးနဲ႔ သူလြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေျပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာက မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တံတားေအာက္ ကို ခုန္ခ်ဖို႔ဆိုတာလည္း တံတားအျမင့္က ၁၂ ေပနဲ႔ ၁၄ ေပၾကားမွာရွိတယ္။ ေအာက္မွာေရစီးေနတယ္။ ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ မိန္းမသားေတြ ခုန္မခ်ႏိုင္ဘူး။

ေမး – အဲဒီလိုအေျခအေနမွာ ကယ္တင္လိုက္ရပံုကိုလည္း ဆက္ေျပာေပး ပါဦး။ အခုလိုကယ္တင္ဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါလဲ။

ေျဖ – ကြၽန္ေတာ္ စက္ေခါင္းမွဴးက ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ကျဖစ္မွာစိုးလို႔ စက္ေခါင္းေပၚကေန ေခါင္းထြက္ၿပီး ‘မယ္’ ‘မယ္’ နဲ႔ထြက္ေအာ္ခ်ိန္မွာ ဟြန္းကလည္း ဆြဲထားတယ္။ ဂ႐ုဏာေဒါသနဲ႔ ေအာ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ာ ကြၽန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္က လက္ကိုင္ေဘးကေန အျပင္ကိုပတ္ထြက္ၿပီး ရထားရဲ႕တြဲခ်ိတ္ ဆက္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ရဲ႕ေစ့ေဆာ္မႈလို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ဒီအေမအိုႀကီး ေျမးအဘြား ကို ဘယ္လိုမွမကယ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ဆင္းတြန္းမွရမလဲ ဆိုတဲ့ သဘာ၀အေလ်ာက္ အေတြးေလး ၀င္သြားတယ္။ အလိုအေလ်ာက္ဘဲ ရထားေပၚ က ဆင္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ ငါးစကၠန္႔ေလာက္ အတြင္းမွာဘဲ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းလိုက္ၿပီး ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ “ဆင္း၊ လွမ္း၊ တြန္း၊ ခုန္ ဆင္း”ေပါ့။ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ ေရေတာထဲကို က်သြားၿပီး ဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အရွိန္ နဲ႔ေက်ာက္ခံုစပ္ကို က်သြားတယ္။ အကုန္လံုးေရေတာ ရႊံေတာထဲမွာ ေရအနက္က ခန္႔မွန္းေျခေလးေပေလာက္ ရွိမယ္။ ေရျမႇဳပ္သြားရင္လည္း အနီးဆံုးေနရာမွာရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္ကယ္ရဦးမွာဘဲ။

ေမး – အခုလို သူ႔အသက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေရာ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ။

ေျဖ – ဟာ . . . ေပ်ာ္တယ္။ အရမ္း ၀မ္းသာပီတိျဖစ္တယ္။ ဒီအေမအိုႀကီးေရာ ေျမးမေလးေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေရာ ဘာမွမျဖစ္ပြားတဲ့အခါ၊ ေရထဲက ဆယ္ယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဒီကေလးမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ မွာ ကြၽန္ေတာ့္သားသမီးကို ျမင္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း သားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သက္တူရြယ္တူေလာက္ပါဘဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္ၿပီး ေတာ့ စကားလည္းမေျပာႏိုင္ဘူး။ မ်က္ရည္က်ၿပီး အသားေတြလည္း တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ အဲဒီလိုခံစားမႈမ်ဳိး ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေတာင္ထင္မထားမိဘူး။ အခုလို ကယ္တယ္ႏိုင္လိုက္လို႔ သူတို႔ဘ၀ေတြ ပါရမီရွိသေလာက္ သက္တမ္းေစ့ ေနႏိုင္သြားေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အသိ၀င္လာတဲ့အခါ အရမ္းကိုပီတိျဖစ္မိတယ္။ ဌာနတြင္းကလည္း ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၾကလို႔ အရမ္း၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိပါ တယ္။

ေမး – အျခားျဖည့္စြက္ေျပာလိုတာမ်ား ရွိပါေသးလား။

ေျဖ – ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သူတို႔ကို မေသေစခ်င္တဲ့စိတ္ဆႏၵရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈအရ ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ၾကံဳတဲ့အခါမွာ ကယ္တင္ႏိုင္လိုက္တာဟာ သူတို႔ကုသိုလ္ကံ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ကုသိုလ္ကံ ပါရမီအေၾကာင္းဆံုလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသား အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္ဘာသာ၊ ဘယ္လူမ်ဳိးရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ကယ္တင္ထုိက္သူကို ကယ္တင္ရမယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေနအထားအရလည္း တာ၀န္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ကယ္တင္လို႔ ရႏိုင္မယ့္ အရည္အခ်င္းမွာ ကြၽန္ေတာ္မကယ္တင္ဘူး ဆိုရင္ လူသားမဆန္တဲ့သူ ျဖစ္သြားမယ္။ ၀န္ထမ္းေကာင္းတစ္ဦးရဲ႕ ကိုယ္က်င့္စ႐ိုက္၊ အေတြးစိတ္မရွိသူ ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အခုလို ျပန္ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း အရမ္းခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္ေခါင္းေမာင္းေတြမွာ လူေတြကို အသားလြတ္တိုက္သြားတယ္။ ေသေၾကပ်က္စီးေစလိုတဲ့ စိတ္လံုး၀မရွိၾကပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူရယ္လို႔ျဖစ္ လာရင္ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ၊ မိဘ ဘိုးဘြား အကုန္ရွိၾကတာပါပဲ။

ရထားႏွင့္ တိုက္မိေတာ့မည့္ ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးအား ကယ္တင္ခဲ့သည့္ ျဖစ္စဥ္အက်ဥ္း

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႔က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာလာသည့္ အမွတ္(၁၇၆) အစုန္ရထားသည္ ဒါးပိန္ဘူတာ အ၀င္ရွိ ရထားလမ္းတံတားသို႔ အေရာက္ နံနက္ ၁၀ နာရီ ၂၀ မိနစ္အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ယခုျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အဆိုပါရထားလမ္းတံတားေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖတ္ကူးေနေသာ ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးသည္ ႐ုတ္တရက္ေၾကာက္လန္႔ကာ တံတားအလယ္၌ တစ္ဦးကို တစ္ဦးဖက္လ်က္ အေနအထားျဖင့္ ရွိေနခဲ့သည္။

အမွတ္(၁၇၆) အစုန္ရထားသည္ တံတားေပၚတြင္ ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးကို ျမင္သည့္အတြက္ ဥၾသဆဲြဲခဲ့ေသာ္လည္း ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးသည္ အေၾကာက္လြန္၍ တံတားအလယ္တြင္ ရွိေနခဲ့သည္။

အဆိုပါရထားစက္ ေခါင္းေမာင္းမွ အေရးေပၚဘရိတ္ဆြဲေသာ္လည္း ေမာင္းႏွင္လာေသာ အရွိန္ျဖင့္ ခ်ိန္ဆ လုပ္ေဆာင္ရျခင္းေၾကာင့္ ရထား၏အရွိန္ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းရပ္၍မရခဲ့။

အရွိန္မရပ္ေသာရထား ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးဆီ ဦးတည္ေနရာ လက္ေထာက္ စက္ေခါင္းေမာင္း ကိုေဌးႏိုင္က စက္ေခါင္းေပၚမွခုန္ခ်ကာ ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးစလုံး ႏွင့္အတူ ရထားလမ္းတံတားေပၚမွ ေရထဲသို႔ခုန္ဆင္း၍ အသက္ကယ္တင္ခဲ့။

ျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ အဆိုပါသုံးဦးစလုံး အသက္အႏၲရာယ္ တစ္စုံတစ္ရာ ထိခိုက္ခဲ့ျခင္းမရွိ။

အသက္ကယ္တင္ခံခဲ့ရေသာ ေျမးအဖြားႏွစ္ဦးမွာ ဒါးပိန္ေျမာက္ပိုင္း လက္ပံတန္းရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္သူ ေဒၚျမင့္ၾကည္ အသက္(၆၂)ႏွစ္ ၎၏ေျမးေတာ္စပ္သူ မသဲစု၀င္း(၈)ႏွစ္တို႔ျဖစ္သည္။

ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

အမည္ – ဦးေဌးႏိုင္

မိဘအမည္ – ဦးမူဆာ၊ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္

ေမြးသကၠရာဇ္ – ၁၅-၉-၁၉၇၃

ေမြးရပ္ – ပုသိမ္ၿမိဳ႕၊ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး။

ရာထူး – စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္(၁)။

တိုင္းအမွတ္(၇)၊ မလႊကုန္း ဒီဇယ္စက္ေခါင္းျပဳျပင္စက္႐ုံ၊

Credit-Weekly Eleven