“မမ သူရဲေကာင္း” (သို႔) ႏိုင္ငံသားေကာင္း ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ တစ္ေယာက္ စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္ ဦးေဌးႏိုင္

မိုးေပၚမွအပ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္  ေျမျပင္မွအပ္တစ္ေခ်ာင္းထိေတြ႕ရန္ထက္ လူ႔ဘဝ ရလာဖို႔မွာ ပို၍မလြယ္ကူေၾကာင္း သိၾကပါသည္။ ရရွိလာေသာလူ႔အသက္ကို  မိမိ အသက္ႏွင့္ရင္းၿပီး   ကယ္တင္ခဲ့သည့္လုပ္ရပ္သည္  အင္မတန္ေလးစားဂုဏ္ယူဖြယ္ေကာင္းသည္ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္ပါ။ ေနရာအႏွံ႕၊  ေဒသအႏွံ႔အျပားတြင္  သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္က်ေရာက္မႈကို လည္းေကာင္း၊  ေရာဂါဘယျဖစ္ပြားမႈကိုလည္းေကာင္း၊   ႐ုတ္တရက္ေပၚေပါက္လာေသာ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း လူသားအခ်င္းခ်င္း  စာနာေထာက္ထား
ေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ကယ္တင္ကာ ေကာင္းက်ိဳးျပဳလ်က္ရွိၾကသည္။ စာေရးသူ၏ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏိုင္သည့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအား တင္ျပလိုပါသည္။
၁၀-၄-၂၀၁၂ ရက္တြင္  ေမာ္လၿမိဳင္မွရန္ကုန္သို႔ထြက္ခြာလာသည့္ အမွတ္ (၁၇၆)အစုန္ရထားသည္ ဒါးပိန္ဘူတာသို႔မေရာက္မီ ၁၀း၁၂ နာရီအခ်ိန္၌ ေပ ၁၂၀ အရွည္ရွိတံတားေပၚတြင္   ျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဘူတာမွ ည ၁၂ နာရီအခ်ိန္ထြက္ခြာလာေသာ   ထားဝယ္-ေမာ္လၿမိဳင္-ရန္ကုန္ရထားသည္ စက္ေခါင္း၏ ေနာက္တြင္ တြဲ ၁၀ တြဲ ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ စက္ေခါင္းေမာင္း၏ဦးေဆာင္ ေမာင္းႏွင္ေခၚယူမႈေအာက္တြင္ သတ္မွတ္အျမန္ႏႈန္းျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းလ်က္ရွိရာ ရထားသံလမ္းေပၚမလြတ္ကင္းသည့္ လူ/တိရစၦာန္မ်ားေတြ႕ရွိရပါက  ဥဩဆြဲသတိေပးျခင္းျဖင့္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းစြာ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ေပသည္။

ရထားလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ၾကားသိလွ်င္လည္း ရထားသံလမ္းေပၚတြင္ရွိေနေသာ လူ/တိရစၦာန္မ်ားသည္ ရထားေရာက္မလာမီအခ်ိန္အတြင္း   ရွင္းလင္းသြားသည္သာျဖစ္ပါသည္။   သို႔ရာတြင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ၌  ရထားလမ္းေပၚမွဆင္းမသြားသည့္လူႏွစ္ဦးကို  စက္ေခါင္းေမာင္းသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေတြ႕ျမင္ရခ်ိန္တြင္ ရထားအားအရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး စက္ေခါင္းဘရိတ္ႏွင့္အေရးေပၚဘရိတ္   (Emergency Brake)တို႔ကိုအသံုးျပဳကာ  ရထားရပ္တန္႔ ႏိုင္ေရးေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။ ရထားေမာင္းႏွင္ရာတြင္ အေရးေပၚအေျခအေနမွအပ Emergency Brake ကို အသံုးျပဳခဲသည္။ ထိုသို႔အသံုးျပဳပါက အရွိန္ႏွင့္သြားေနေသာ ရထားသည္ တြဲဆိုင္းမ်ား၏ တံု႔ဆိုင္း/တြန္းကန္မႈမ်ားေၾကာင့္ တြဲဆိုင္းမ်ားျပတ္၍
အႏၱရာယ္ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဖက္ရထားလမ္းေပၚတြင္ရွိေသာ လူႏွစ္ေယာက္၏အေျခအေနမွာလည္း   ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိေနျပန္ပါသည္။ ဤကန္႔သတ္ခ်က္မွာ ရထားကိုအေဝးမွ ေစာစီးစြာမျမင္ခဲ့ျခင္း၊ ေပ ၁၂၀ အရွည္ရွိေသာ တံတားအလယ္တြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္း၊  ေဘးသို႔ေရွာင္ရန္ေနရာမရွိဘဲ  တံတားေပၚမွ ၁၂ ေပခန္႔အျမင့္ရွိ ေရထဲသို႔ခုန္ခ်ရမည္ျဖစ္ျခင္း၊ တံတားေအာက္ရွိ ေခ်ာင္းေရအနက္ မည္မွ်ရွိသည္ကို မခန္႔မွန္းႏိုင္ျခင္းစသည့္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားရွိေနပါသည္။ ပိုဆိုး
သည္မွာ (ေနာင္မွသိရသည္မွာ) ၄င္းႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးမွာအသက္ (၆၂)ႏွစ္အရြယ္ အဘြားျဖစ္သူႏွင့္ တစ္ဦးမွာ အသက္ (၈) ႏွစ္ခန္႔အရြယ္ရွိ ေျမးေတာ္စပ္သူတို႔ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
 ၄င္းေျမးအဘြားႏွစ္ဦးသည္ မိန္းမသားျဖစ္သည့္အျပင္ သက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူ ႏွင့္လူမမည္အရြယ္ ကေလးငယ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ တံတားေပၚမွခုန္ခ်ရန္ မည္သို႔မွ် မစြမ္းသာေတာ့ဘဲ  ရထားတိုက္ခံရေတာ့မည့္ အေျခအေနကိုသိရွိကာ  ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္သည့္စိတ္ျဖင့္ ေျမးအဘြားႏွစ္ဦး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားကာ ၄င္းတို႔ ထံသို႔ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာသည့္ ရထားစက္ေခါင္းအား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာၾကည့္ေနခဲ့သည့္ျမင္ကြင္းမွာ ႐ုပ္ရွင္မဟုတ္၊ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ရထား၏သေဘာသဘာဝမွာလည္း  ေမာ္ေတာ္ကားလို  ခ်က္ခ်င္းဘရိတ္ဖမ္းရပ္တန္႔၍မရ၊ အတိုင္းအတာတစ္ခုေရာက္မွသာ ရပ္တန္႔ႏိုင္ေပသည္။ စက္ေခါင္းေမာင္း၏ သတိ ႀကီးစြာေမာင္းႏွင္မႈႏွင့္  ဘရိတ္ဖမ္းမႈေၾကာင့္  အရွိန္ရပ္တန္႔သြားေသာ္လည္း  တံတားေပၚတြင္သြားေနေသာ ရထား၏မိုင္ႏႈန္းမွာ ခုနစ္မိုင္ႏႈန္းခန္႔က်န္ရွိေနသျဖင့္ ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးမဖယ္လွ်င္  တိုက္သြားမည့္ အေျခအေနတြင္ရွိခဲ့ပါသည္။  ဤသို႔ဆိုလွ်င္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာ ေသြးသံတရဲရဲျဖင့္ အနိ႒ာ႐ံုျမင္ကြင္း ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေပသည္။ ဤအေျခအေနတြင္   စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္ (စက္ေခါင္းေမာင္းအကူ)သည္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္  စက္ေခါင္းအတြင္းမွထြက္၍  စက္ေခါင္း၏လက္ကိုင္တန္း (Hand Rail)မွတစ္ဆင့္ စက္ေခါင္းေရွ႕ရွိ  တြဲခ်ိတ္သည့္ေနရာ(Buffer Handေပၚသို႔ ခက္ခဲစြာတြယ္ဖက္တက္ေရာက္ၿပီး ရထားေရွ႕မွသံလမ္းေပၚသို႔ခုန္ဆင္းကာ ရထား ေရွ႕မွေျပး၍  ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးအား  တံတားေပၚမွ တြန္းဖယ္ ကယ္တင္ခဲ့ေပသည္။ ဤေနရာတြင္ စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္သည္ ေတြေဝေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေနာက္က်ေနလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေျမးအဘြားႏွစ္ဦး၏ကံၾကမၼာမွာ မေတြးဝံ့ေပ။ ၄င္းကိုယ္တိုင္လည္း  ရထားေရွ႕မွႀကိဳေျပးရသည္ျဖစ္ရာ  ခလုတ္တိုက္လဲလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟန္ခ်က္ပ်က္၍  ရထားေပၚမွက်လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရထားေရွ႕မွလြတ္ေအာင္ မေျပးႏိုင္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေျမးအဘြားကိုကယ္တင္ဖို႔ အခြင့္အေရးထက္  မိမိကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္  ရထားႀကိတ္ခံရမႈေၾကာင့္  အ႐ိုးတျခား၊ အသားတျခားျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။
ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးႏွင့္ စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္သည္ ေရထဲက်သြားေသာ္လည္း  ကံတရားအရေသာ္လည္းေကာင္း၊   ဝိုင္းဝန္းဆယ္ယူေပးမႈအရေသာ္လည္းေကာင္း အသက္ရွင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားပါသည္။ ရထားလမ္းေပၚ ရထားအႀကိတ္ခံ ရလွ်င္ကား အသက္ရွင္ရန္အခြင့္အလမ္းမရွိႏိုင္ေပ။ ဤျဖစ္စဥ္တြင္လည္း စက္ေခါင္းေနာက္တြဲမွ  လံုၿခံဳေရးလိုက္ပါလာေသာ  ရထားရဲမ်ားႏွင့္ခရီးသည္မ်ားမွ  ေရထဲသို႔က်သြားေသာ အဘြားအို၊ ေျမးမေလးႏွင့္ စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္တို႔ကို ဝိုင္းဝန္း
ဆယ္ယူကူညီေပးမႈေၾကာင့္ သံုးဦးစလံုးအသက္ခ်မ္းသာရာရခဲ့ပါသည္။ ရထားသည္လည္း ေျမးအဘြားႏွစ္ဦးရပ္ေနသည့္  ေနရာကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ေပ ၄၀ အကြာေနရာ တံတားတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ ရပ္တန္႔သြားခဲ့ပါသည္။
ျဖစ္စဥ္ကိုေလ့လာပါက ရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေနထိုင္သူ ျပည္သူမ်ားသည္ ရထားလမ္းႏွင့္တံတားမ်ားျဖတ္ကူးရာတြင္ သတိႏွင့္ျဖတ္ကူးရန္၊ ရထားလမ္းပတ္ဝန္းက်င္၌သြားလာရာတြင္  တစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာမဟုတ္ဘဲ   အၿမဲတမ္းသတိျပဳသြားလာႏိုင္ပါရန္ ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါသည္။ ျပည္သူမ်ားလိုက္နာေဆာင္ရြက္သင့္သည့္ အခ်က္မ်ားကိုလည္း  ျမန္မာ့မီးရထားဘူတာ႐ံုမ်ားႏွင့္  ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးမ်ားတြင္ အသိေပးေၾကညာထားၿပီးျဖစ္ရာ ျပည္သူမ်ားမွေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအတြက္ လိုက္နာၾကပါရန္ ေမတၲာရပ္ခံအပ္ပါသည္။
ရထားစက္ေခါင္းေမာင္းမ်ားသည္လည္း ယခုစက္ေခါင္းေမာင္းကဲ့သို႔ အၿမဲသတိရွိေမာင္းႏွင္ၿပီး ရထားလမ္းေပၚမွ  လူမ်ား၏အသက္ကိုကယ္တင္ႏိုင္ရန္၊  ရထားျဖင့္စီးနင္းလိုက္ပါလာသည့္  ခရီးသြားျပည္သူမ်ား၏အသက္သည္လည္း  စက္ေခါင္းေမာင္း၏လက္ထဲတြင္ရွိေပရာ  လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္  ေတြ႕ႀကံဳလာမည့္အႏၱရာယ္ မ်ားကိုသတိရွိစြာျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျခင္း၊ ႀကိဳတင္ကာကြယ္သြားျခင္းျဖင့္ ခရီးသည္မ်ား ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းမႈကို ေဆာင္ရြက္သြားၾကရေပမည္။
စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္(စက္ေခါင္းေမာင္းအကူ)ကဲ့သို႔ အေရးႀကံဳလာလွ်င္ “ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္၊ မီးရထားစိတ္ဓာတ္ ” ျဖင့္ အသက္ေပး၍ ကာကြယ္ေပးလိုသည့္စိတ္ဓာတ္မ်ားလည္း ရွိေနရန္လိုအပ္ပါသည္။ အားလံုးမွ ဤသို႔ေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ စည္းလံုးညီၫြတ္စြာေဆာင္ရြက္သြားမည္ဆိုလွ်င္  ျမန္မာ့မီးရထားသည္  စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမ်ား ေရွ႕သို႔တက္လွမ္းတိုးတက္လာႏိုင္မည္ျဖစ္ေပသည္။
ျဖစ္စဥ္တြင္  အသက္စြန္႔ကယ္တင္ခဲ့ေသာ  စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္ႏွင့္ စက္ေခါင္းေမာင္းတို႔အားဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္    ရထားပို႔ေဆာင္ေရးဝန္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးက ဆုေငြ ငါးသိန္းခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သလို ျမန္မာ့မီးရထားကလည္း ေမလ ၁ ရက္ေန႔တြင္  က်ေရာက္မည့္ (၁၃၅)ႏွစ္ေျမာက္  ျမန္မာ့မီးရထားႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းလႊာႏွင့္ ဆုေၾကးေငြမ်ားထိုက္တန္စြာ  ခ်ီးျမႇင့္သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။
စက္ေခါင္းမွဴးလက္ေထာက္ကဲ့သို႔ေသာ ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးအား “ ျမန္မာ့ မီးရထား၏ သူရဲေကာင္း” ၊ “ မမ” သူရဲေကာင္း အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳေျပာဆို လိုေပသည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံတြင္ “မမ” သူရဲေကာင္းမ်ား အမ်ားအျပားေပၚထြက္လာေစေၾကာင္းဆႏၵျပဳရင္း …။ ။