ေအာက္တုိဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၃
M-Media
ေဆာင္းပါး႐ွင္ – ေဒါက္တာသန္းမင္းထိုက္(ျမန္မာစာ)
လက္ရာညံ့၍ အလွမပီေသာ ယမင္း႐ုပ္က ထုဆစ္သူ ပန္းပုဆရာ၏ ခပ္ညံ့ညံ့ပညာကုိ လွစ္ဟေဖာ္ျပေနပါသည္။ လက္ရာ ေျမာက္၍ အသက္၀င္ေသာ ယမင္း႐ုပ္မွာမူ လက္ရာ႐ွင္ ပန္းပုဆရာ၏ ပါရမီျပည့္၀သည့္ အတတ္ပညာကုိ ေဖာ္က်ဴး ျပသေနပါသည္။ ပန္းပုပညာ၏ အရည္အေသြးသည္ ပန္းပုဆရာ၏ အရည္အခ်င္းေပၚတြင္ တုိက္႐ုိက္ တည္မွီေနသကဲ့သုိ႔ ပညာတုိင္း ပညာတုိင္း၏ အရည္အေသြးသည္ ပညာကမ္းဆင့္သူ ဆရာတုိ႔၏ အရည္အခ်င္းေပၚတြင္ တည္မီွေနပါသည္။ ဆရာ့ အရည္အခ်င္း ျမင့္ပါမွ ပညာအရည္အေသြးျမင့္ပါလိမ့္မည္။ပညာအရည္အေသြးကုိ ျမွင့္မားေစလုိလွ်င္ ဆရာ့အရည္အခ်င္းကုိ ဦးစြာျမွင့္တင္ၾကရပါမည္။
‘ပညာ’ဟုဆုိရာတြင္ ‘၀ိဇၹာ’တည္းဟူေသာ အသိပညာ၊ သိပၸံတည္းဟူေသာအတတ္ပညာ ဟူ၍ နွစ္မ်ဴိးနွစ္စားရွိသည္။ ဆရာေတာ္ရွင္မဟာရ႒သာရက ကုိးခန္းပ်ဳိ႕တြင္ “၀ိဇၹာသိပၸ လူ႔ကိစၥ” ဟု သုံးႏႈန္းမိန္႔ဆုိခဲ့ပါသည္။ အသိပညာ အတတ္ပညာ ရွာမွီးျခင္းသည္ လူတုိ႔နွင့္သာဆုိင္ေသာကိစၥ ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔၏အမွတ္လကၡဏာျဖစ္သည္။ လူပီသရန္ ပညာကုိ သင္ယူၾကရပါသည္။ သင္ယူသူရွိလွ်င္သင္ၾကားေပးသာဆရာလည္းရွိရပါမည္။
‘ဆရာ’သည္ ‘ပညာ’ကုိ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ေပးသူျဖစ္သည္။ ေရွးလူတုိ႔၏ အေမြျဖစ္ေသာ အသိ၊ အတတ္တုိ႔ကုိ ေနွာင္းလူတုိ႔က ဆရာျဖင့္ တဆင့္သယ္ေဆာင္ ရယူျပီးေနာက္ အသိသစ္ အတတ္သစ္တုိ႔ျဖင့္ ေပါင္းစည္းကာ ပညာ အေဆာက္အအုံကုိ ပုိမုိျမင့္စြင့္ခုိင္မာ ေစသည္။ ပညာသယ္ေဆာင္သူဆရာတုိ႔က အရည္အခ်င္း ျမင့္လ်ွင္ မဖိတ္စင္၊ မယုိယြင္း၊ မတိမ္းပါးေအာင္ သယ္ေဆာင္ပုိ႔ေပးနုိင္ပါမည္။ ဆရာ့အရည္အခ်င္းနိမ့္လွ်င္မူ ပညာသယ္ေဆာင္ရာ၌ အေလအလြင့္ ရွိႏုိင္ပါသည္။ ဆုတ္ယုတ္ေလ်ာ့ပါးနုိင္ပါသည္။
၂၁-ရာစု မုခ္ဦးအလြန္ကုိ အင္တာနက္ေခတ္၊ နည္းပညာေခတ္၊ အီလက္ထေရာနစ္ေခတ္၊ သတင္းကြန္ရက္ေခတ္ စသည္ျဖင့္ သမုတ္ၾကသည္။ မည္သုိ႔ေခၚေခၚ ဤေခတ္သည္ ကမာၻကုိ ရြာျဖစ္ေစေသာေခတ္ ျဖစ္သည္။ ျခဳံေျပာရလွ်င္ ပညာလႈိင္လႈိင္ၾကြယ္ေသာ ပညာေခတ္ျဖစ္သည္။ ပညာနိမ့္ပါးလွ်င္ ေခတ္ကုိမ်က္ျခည္ျဖတ္သူ၊ ေခတ္နွင့္ အံမ၀င္သူ၊ ေခတ္ေနာက္က်န္သူ ျဖစ္ေပမည္။ ဤေခတ္၏ လူ႔အဖြဲ.အစည္းသည္ ပညာလူအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ ပညာနိမ့္ပါးလွ်င္ လူေတာတုိး၀ံ့မည္ မဟုတ္၊ တုိး၀ံ့ေသာ္ပဲထား၊လူပုံအလယ္တင့္တယ္မည္မဟုတ္။ ယေန႔ ကမာၻ၏ ၾသဇာသည္လည္း ပညာျဖစ္သည္ လူခါးေတာင္က်ဳိက္ျပီး လက္ရုံးခ်င္းယွဥ္ျပဳိင္ရေသာေခတ္ မဟုတ္။ ဥာဏ္ခါးေတာင္းၾကဳိက္ျပီး ပညာခ်င္း ယွဥ္ရေသာေခတ္ျဖစ္သည္။
ေခတ္က ဤသုိ႔ေသာေခတ္၊ မိမိတုိင္းျပည္ကလဲ ယခုမွ စနစ္သစ္ ေခတ္သစ္ဆီသုိ ့ ေျခလွမ္းသစ္လွမ္းေနေသာ ႏုႏုေထြးေထြးကာလ။ ဤေခတ္ ဤစနစ္တြင္ တုိင္းျပည္ အတြက္ ပညာသည္ အေရးအပါဆုံး ေမာင္းႏွင္အားတရပ္ ျဖစ္သည္။ ခပ္ညံ့ညံ့ပညာေရးျဖင့္ ခရီးတြင္မည္မဟုတ္။ ကမာၻနွင့့္္ယွဥ္ကာ အမီွလုိက္ရန္လည္း လြယ္မည္ မဟုတ္။ အရည္အေသြးျမင့္ေသာ ပညာျဖင့္သာ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္မ်ား ေမြးထုတ္ကာ အနာဂတ္တုိင္းျပည္ကုိ လွပေ၀စည္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းတည္ေထာင္ၾကရပါမည္။
အရည္အေသြးျမင့္ေသာ ပညာဆုိသည္မွာ အဘယ္နည္း။ ရွင္မဟာသီလ၀ံသက ပါရာယန၀တၳဳတြင္ ပညာဟူသည္ အျပစ္အက်ဳိးကုိ ခြဲျခမ္းႏုိင္ျခင္းဥာဏ္ ဟူ၍ ဖြင့္ဆုိခဲ့ ပါသည္။ ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္လဲ ပညာကုိ ခြဲျခမ္းသိျမင္နုိင္ေသာ အသိဥာဏ္၊ ‘အတတ္’ ဟူ၍ဖြင့္ဆုိထားပါသည္။ ဤအဖြင့္တြင္ ပညာ၏သေဘာလကၡာဏာကုိ ျပတ္ျပတ္ ထင္ထင္ ေတြ႕ႏုိင္သည္။ ပညာသည္ အေကာင္း၊ အဆုိး၊ အမွား၊ အမွန္၊ အက်ဳိး၊ အျပစ္တုိ႔ကုိ ခြဲျခားသိျမင္ေစတတ္ေသာ လကၡဏာ႐ွိသည္။ တစ္ဖန္ ပုဂံေခတ္ သိဃၤသူ႔ သမီးေက်ာက္စာတြင္ ‘ပညာမ႐ွိေသာ၊ မိုက္ေသာ’ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ‘ပညာ႐ွိေသာ၊ အေၾကာင္းကုိသိတတ္ေသာ’ဟူ၍လည္းေကာင္း အနက္တူစကားလုံးကြဲမ်ားျဖင့္ ဆုေတာင္းထားပုံကုိ ေတြ႕ရသည္။ ပညာမ႐ွိျခင္းသည္ မိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မိုက္မဲျခင္း၊ ေမွာင္မိုက္ျခင္း၊ အသိအျမင္ အလင္းမဲ့ျခင္းတုိ႔သည္ ပညာမဲ့ျခင္း၊ ပညာကင္းျခင္း လကၡဏာျဖစ္သည္။ ပညာ႐ွိလွ်င္ကား အေၾကာင္းကိုသိ၏။ အက်ဳိးတရားတုိင္း၏ အေၾကာင္းတရားတုိ႔ကုိ ဆင္ျခင္သိျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္စြမ္း႐ွိ၏။ ပန္းသီးေၾကြျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ ကမာၻေျမ၏ ဆြဲအားေၾကာင့္ဟု သိသြားေသာ နယူတန္သည္ ပညာ႐ွိသူျဖစ္လာ၏။
တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ အတန္းပညာသင္ယူတတ္ေျမာက္၍ ဘြဲ႕လက္မွတ္တုိ႔ကုိ ကိုင္ေဆာင္ထားပါေသာ္လည္း အေကာင္းႏွင့္အဆုိး မကြဲမျပားျဖစ္ေနလွ်င္ အမွားႏွင့္ အမွန္ ေရာေရာေထြးေထြး ႐ွိေနလွ်င္ အက်ဳိးႏွင့္အျပစ္ ျခားျခားနားနား ဆင္ျခင္မသိလွ်င္ ျပႆနာ၏အေၾကာင္းရင္းကုိ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေစ့ငွေသခ်ာ ေလ့လာစူးစမ္းျခင္း မ႐ွိပဲ ေကာလဟလမ်ားကုိ ယုံလြယ္ လက္ခံလြယ္ လက္ဆင့္ကမ္းလြယ္လွ်င္ ပဋိ့ပကၡမ်ားတြင္ က်င္လည္နစ္ေမ်ာ အ႐ုန္းခက္သူျဖစ္ေနလွ်င္ ထုိသူသည္ ပညာ၏ သေဘာကုိ ငုံမိၿခံဳမိသူမဟုတ္ အရည္အေသြးနိမ့္ေသာ ပညာကုိသာ ရ႐ွိထားသူျဖစ္သည္။
၂၁-ရာစု ကမာၻတြင္ အသိပြားရန္၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရန္၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေစရန္၊ အတူ႐ွင္သန္ေနထိုင္ရန္တုိ႔အတြက္ ရည္႐ြယ္၍ ပညာသင္ၾကပါသည္။ ဤရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေပါက္ေျမာက္ျခင္း ႐ွိ-မ႐ွိသည္လည္း ပညာအရည္အေသြးႏွင့္ သက္ဆုိင္ပါသည္။ အရည္အေသြးျမင့္ေသာပညာ ဟုတ္ မဟုတ္ကုိ ဤနည္းျဖင့္ ဆန္းစစ္ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
ပညာအရည္အေသြးျမင့္မားရန္ ဆရာ့အရည္အခ်င္းကုိ ျမွင့္တင္ရပါမည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ဆရာ့အရည္အခ်င္းတုိ႔ကား အဘယ္ အရာမ်ားနည္း။
လူတုိင္းသည္ အျခားသူမ်ားအတြက္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမက ဆရာျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာဘ၀ျဖင့္ အသက္ေမြး၍ ပညာလက္ဆင့္ကမ္းသည့္အလုပ္ကုိ တစိုက္ မတ္မတ္လုပ္မည့္သူအတြက္ကား ၀ါသနာသည္ မ႐ွိမျဖစ္ အေျခခံ အရည္အေသြးျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕က ဆရာအလုပ္ကုိ ရရာအလုပ္႐ွာရင္း ၀င္လုပ္မိလ်က္သား ျဖစ္သြား သူမ်ား႐ွိသည္။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတစ္ရပ္အေနျဖင့္ ၀င္လုပ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕လည္း ဆရာဘ၀ ရကာမွ ဆရာစိတ္ စီး၀င္လႊမ္းၿခံဳမိသြားသည္။ အခ်ဳိ႕ကမူ ဆရာဟု အမည္တြင္ေသာ္လည္း ဆရာမပီ၊ ဆရာမည္ကာမတၱျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ မူလကပင္ ၀ါသနာအေျခမခံေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၀ါသနာမပါလွ်င္ အနစ္နာမခံလုိ၊
ေစတနာပါမည္လည္း မဟုတ္။ စြဲၿမဲၾက့ံခိုင္စိတ္လည္းမ႐ွိ၊ စာသင္သား၏အက်ဳိးကုိ မၾကည့္ဘဲ မိမိ အက်ဳိးကုိသာ ၾကည့္တတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရည္အေသြးျမင့္ ဆရာမ်ား ေပၚထြန္းေစရန္ ၀ါသနာအေျခခံဆရာမ်ားကုိ ေ႐ြးခ်ယ္အပ္သည္။ ကာယကံ႐ွင္မ်ားကလည္း ၀ါသနာပါမွသာ ဆရာအလုပ္ကုိ ေ႐ြးခ်ယ္သင့္သည္။
ဆရာသည္ ‘သင္ေျခပညာ’ႏွင့္ ‘သင္ေ၀ပညာ’ကုိ ျဖည့္ဆည္းထားရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ‘အေျခခံပညာ’ဆုိသည္မွာ မိမိသင္ၾကား ပုိ႔ခ်ရမည့္ အေျခခံအေၾကာင္းအရာ၊ ဘာသာရပ္ကုိ ဆုိလိုသည္။ ဘာသာရပ္မကၽြမ္းက်င္ဘဲ ဆရာလုပ္လွ်င္ အရည္အခ်င္း႐ွိေသာ ဆရာမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အရည္အေသြးျမင့္ေသာ ပညာကုိလည္း ကမ္းဆင့္ ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ဆရာသည္ အခ်ဳိ႕ကုိ အကုန္သိ၍ အကုန္ကုိ အခ်ဳိ႕သိအပ္သည္။ မိမိကၽြမ္းက်င္ရာဘာသာရပ္အခ်ဳိ႕တြင္ မမိသည္ သိျမင္ႏွံ႔စပ္သူ ျဖစ္ရမည္။ မိမိဘာသာရပ္အတြက္ မိမိကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ႐ွိရမည္။ မိမိဘာသာရပ္မဟုတ္ေသာ ဆက္စပ္ရာ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိလည္း ဗဟုသုတ႐ွိေနရမည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ရန္ ဆရာသည္ အၿမဲစာဖတ္ရမည္။ ၀မ္းစာျပည့္ဖုိ႔ လုိသည္။
ဆရာသည္ ထာ၀ရေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ အစဥ္အၿမဲ ေလ့လာျဖည္းဆည္းေနရပါမည္။ သုေတသနမျပတ္ျပဳ၍ အေတြးသစ္ အျမင္သစ္မ်ားျဖင့္ မိမိအရည္အခ်င္း ကုိ ျမွင့္တင္ေနရပါမည္။ ဆရာသည္ မိမိသင္မည့္ဘာသာရပ္တစ္ခုတည္းကုိသာ ကၽြမ္းက်င္ေန႐ုံျဖင့္ မလုံေလာက္ေသးေခ်။ တစ္နည္း ‘သင္ေျခပညာ’ျဖင့္ မလုံေလာက္။ ‘သင္ေ၀ပညာ’ကုိပါ ျဖည့္ဆည္းထားအပ္သည္။ ‘သင္ေ၀ပညာ’ဆုိသည္မွာ သင္ၾကားမွ်ေ၀ပုံ နည္းနာျဖစ္သည္။ ‘ဘာသင္မလဲ’ဆုိသည္ထက္ ‘ဘယ္လုိသင္မလဲ’ကပုိ၍ အေရးႀကီးသည္ထင္သည္။ သင္မည့္ အေၾကာင္းအရာက အေရးမႀကီးဟု ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ေပ။ သင္မည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ အဓိကေပးမည့္ ပညာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ‘သင္ျပနည္း’ကုိ မသိပဲသင္လွ်င္ ‘ေပးကားေပး၏အရ’ဆုိသလုိ ျဖစ္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ့ အရည္အခ်င္းကုိ ‘သင္ေ၀ပညာ’ျဖည့္ဆည္းျခင္းအားျဖင့္လည္း ျမွင့္တင္ရပါမည္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ပညာေရးသည္ ဆရာဗဟုိျပဳ ပညာေရးမွသည္ ေက်ာင္းသားဗဟုိျပဳ ပညာေရးဘက္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆရာက တပည့္မ်ားအား ပုိ႔ခ်႐ုံ သက္သက္ ပညာေရးမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သင္ယူမႈ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕ေအာင္ စီစဥ္ေပးသူ၊ ကူညီသူ၊ လမ္းညႊန္သူ၊ နည္းလမ္းျပသူ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ မ်ားကုိ ေလ့က်င့္ျပဳျပင္ေပးရသူ ျဖစ္လာပါသည္။ ဤအရည္အခ်င္းမ်ား ဆရာ့တြင္ ႐ွိရပါမည္။
ဆရာသည္ အဂတိတရားကင္းစင္ရန္လည္ လုိအပ္သည္။ မိမိတပည့္သားတုိ႔အား အဆင့္အတန္း၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ လူမ်ဳိးဘာသာ ခြဲျခားျခင္းကင္းရမည္။ ရင္၀ယ္သား ကဲ့သုိ႔ တစ္တန္းတစ္စားတည္း ဆက္ဆံတတ္သူျဖစ္ရမည္။ စာသင္သား၏ ေနာက္ခံလူမႈအေျခအေနကုိလည္း သိနားလည္ေအာင္ အားထုတ္သင့္သည္။အားေပးႏွစ္သိမ့္ ျခင္း၊ ကူညီပ့ံပုိးျခင္း၊ စာနာျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ပညာသင္ၾကားရာတြင္ အခက္အခဲ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္မ်ားကုိ ဖယ္႐ွားႏိုင္ေကာင္းသည္။ ဆရာသည္ တပည့္အား စာသာမက ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကုိယ္က်င့္တရား၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္တုိ႔ကိုလည္း သြတ္သြင္းေပးသင့္ပါသည္။ ၀န္းက်င္ႏွင့္ သဟဇာတ႐ွိ႐ွိ ေနတတ္ထုိင္တတ္ ေပါင္းသင္း တတ္ေအာင္လည္း သင္ၾကားေပးႏိုင္ရပါမည္။ ဆရာသည္ စာကုိသာမဟုတ္ စိတ္ကုိပါ သင္ၾကားရာသည္။
ဆရာသည္ ဆရာ့ဘ၀၊ ဆရာ့အလုပ္ကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သူျဖစ္သည္။ ေဆာင္႐ြက္ရမည့္တာ၀န္ကုိ သိရမည္။ ေစာင့္စည္းရမည့္ က်င့္၀တ္ကုိလည္း သိရမည္။ လိုက္နာ ရမည့္စည္းကမ္းကုိလည္း သိရမည္။ စာသင္ခန္းကုိ ေကာင္းစြာ ထိန္းႏိုင္၊ ကိုင္တြယ္ႏိုင္သူျဖစ္ရမည္။ စာသင္ခ်ိန္တြင္ အသံကုိ လုံေလာက္စြာ ျမွင့္ႏိုင္ရမည္။ အတက္ အက်လည္း ႐ွိရမည္။ ႏႈတ္ႏွင့္မဟုတ္ေသာ အမူအရာတုိ႔ျဖင့္လည္း ေျပာဆုိညႊန္ၾကား သ႐ုပ္ေဖာ္ႏိုင္ရမည္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ စာကုိ ထိထိမိမိ သင္ႏိုင္ ရမည္။ စာသင္သား၏ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း အာ႐ုံစိုက္ႏိုင္စြမ္းသည္ မိနစ္ ၂၀-မွ်သာျဖစ္သည္ကုိ မေမ့သင့္ေပ။ သင္ေကာင္းတုိင္း သင္၍ မရပါ။ သင္တုိင္း တတ္သည္ မဟုတ္။ ေပးတုိင္းရသည္မဟုတ္။ အာ႐ုံအေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစရမည္။ စာသင္ခ်ိန္အဆုံးပိုင္းတြင္ ျပန္လည္ ၿခံဳငုံသုံးသပ္တင္ျပမႈျပဳရန္ အေရးႀကီးသည္။ ဟင္းေကာင္းရန္ ဟင္းကုိ ျမည္းရသကဲ့သုိ႔ မိမိသင္ၾကားမႈ ေအာင္ျမင္ထိေရာက္မႈ ႐ွိ မ႐ွိကုိလည္း အၿမဲမျပတ္ ျပန္လည္ အကဲျဖတ္မႈ ႐ွိရပါမည္။ ျပန္လည္ စစ္ေၾကာမႈ ျပဳရပါမည္။ ေျမျဖဴ ကိုင္သည့္ေခတ္မွ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ပါ၀ါပိြဳင့္၊ ပ႐ုိဂ်က္တာတုိ႔ျဖင့္ သင္ၾကားရေသာေခတ္သုိ႔ ေျပာင္းလာၿပီျဖစ္ရာ ဆရာသည္ နည္းပညာပိုင္းတြင္လည္း ျပတ္က်န္ခဲ့၍ မရေပ။
သင္ေထာက္ကူ မ်ားႏွင့္ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ားကုိ ေကာင္းစြာ အသုံးျပဳႏိုင္ရပါမည္။
စင္စစ္ ပညာသင္ရာတြင္ စာသင္သားအတြက္ ဆရာအျပင္ စာသင္ခန္း၊ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္း၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းမ်ားလည္း လုိအပ္ေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိအရာမ်ားကုိ ဆရာကတဆင့္ ဖန္တီးႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္လည္း ထုိအရာမ်ားကုိ အလဲအလွယ္ျဖင့္ အစားထုိးႏိုင္ပါသည္။ တုိးတက္ထြန္းကားလာေသာ နည္းပညာမ်ားျဖင့္ အစား ထုိး၍ မရေသာ အရာကား ‘ဆရာ’ပင္ျဖစ္သည္။
ဆရာသည္ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးသူျဖစ္၍ ျမတ္ေသာ အသက္႐ွင္ျခင္းျဖင့္ ႐ွင္သန္ေနသူျဖစ္ပါသည္။ ေစတနာ၊ ပါသနာ၊ အနစ္နာဟူေသာ နာ(၃)နာအျပင္ အၾကင္နာ၊ နမူနာ၊ နည္းနာ တုိ႔ ထပ္ေလာင္း၍ နာ(၆)နာႏွင့္ ျပည့္စုံရသူျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ‘ထၾကြ၊ ႏုိးၾကား၊ သနား၊ သည္းခံ၊ ေ၀ဖန္၊ ေထာက္႐ႈ’ဟူေသာ နာယကဂုဏ္(၆)ပါး ႏွင့္လည္း ျပည့္စုံရသူျဖစ္ပါသည္။ ‘အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ၊ သင့္ရာအပ္ပုိ႔’ဟူေသာ ဆရာ့၀တၱရားတုိ႔ႏွင့္လည္း အေလ့အထုံ စြဲၿမဲသူ ျဖစ္ရပါသည္။ ပညာေခတ္တြင္ နည္းပညာ စက္ပစၥည္းမ်ား မည္မွ်ပင္ တုိးတက္ေစကာမူ ဆရာတုိ႔၏ ႏွလုံးသားမ်ဳိးကုိ မည္သည့္နည္းပညာႏွင့္မွ် အစားထုိး၍ မရႏိုင္ ေသးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ပညာအရည္အေသြးျမင့္မားေရး လုိအပ္ခ်က္ကုိ ဆရာျဖင့္သာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည့္အတုိင္း ဆရာ့အရည္အခ်င္း ျမွင့္တင္ဖုိ႔ ကုိသာ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ့အရည္အေသြးျမွင့္တင္ရန္ ႏိုင္ငံေတာ္က ေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းသည္ႏွင့္အညီ တတ္ႏိုင္စြမ္းသေလာက္ ႀကိဳးပမ္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လ်က္ ႐ွိပါသည္။ ရန္ကုန္ပညာေရးတကၠသုိလ္ႏွင့္ အျခားေသာ ပညာေရးေကာလိပ္ ၂၁-ခုလည္း ႐ွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ထုိတကၠသုိလ္၊ ေကာလိပ္မ်ားမွ အေျခခံပညာက႑အတြက္ လိုအပ္ ေသာ အရည္အေသြးျမင့္ ဆရာမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးလ်က္႐ွိပါသည္။ အဆင့္ျမင့္ပညာက႑အတြက္ ၂၀၁၂ စက္တင္ဘာတြင္ အသစ္ခန္႔လိုက္ေသာ တကၠသုိလ္နည္းျပ၊ သ႐ုပ္ျပမ်ားကုိ အရည္အခ်င္းျမွင့္ သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားမြမ္းမံေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိသင္တန္းမ်ားတြင္ ‘သင္ေျခပညာ’ေရာ ‘သင္ေ၀ပညာ’ပါ ျဖည့္ဆည္းေလ့က်င့္ ေပးႏိုင္ခဲ့ ပါသည္။ အဂၤလိပ္စာ အရည္အေသြးျမင့္မားေစရန္လည္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္း သီးသန္႔ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အာဆီယံပညာေရးကြန္ရက္ကုိ ၀င္ေရာက္ရန္ တာစူေနပါသည္။ အရည္အခ်င္းျမင့္ ဆရာမ်ားမ႐ွိလွ်င္ ၀င္ဆ့ံႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ကမာၻ႕တကၠသုိလ္မ်ား ႏွင့္လည္း ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္မႈမ်ား၊ ပူးေပါင္းျမွင့္တင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ အစီအစဥ္မ်ား ႐ွိေနပါသည္။ တိုင္းျပည္၏အနာဂတ္ အလားအလာေကာင္းမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ ေနရပါၿပီ။ ဆရာတုိ႔သည္လည္း ဘ၀ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိေသာ လူသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တုိင္းျပည္ အနာဂတ္အတြက္ ပခုံးထမ္းလုိစိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတုိ႔၏ အရည္ အခ်င္းေပၚမူတည္၍ တုိးတက္လမ္းမ်ား ခင္းက်င္းေပးထားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ဘ၀ဖူလုံမႈမွာ အျပည့္အ၀႐ွိလွ်င္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔ အရည္အခ်င္းကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ျမွင့္တင္ ၾကလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ ယူဆပါသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိပါမည္။ အရည္အေသြးျမင့္ပညာအတြက္ အရည္အခ်င္းျမင့္ဆရာတုိ႔ကုိ ေခတ္က ေတာင္းဆုိေနပါၿပီ။ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီသူမ်ား တစ္စတစ္စ ေနာက္ေကာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။ မက်န္ခဲ့၊ မခ်န္ခဲ့ေစလုိလွ်င္ အရည္အခ်င္း ျမွင့္ၾကပါမည္။ ကမာၻ႕အလယ္တြင္ တုိင္းျပည္ဂုဏ္တက္၍ ျပည္သူ႔ဘ၀ အေရာင္ လက္လုိလွ်င္ ‘ပညာအရည္အေသြး ျမင့္မားဖုိ႔ ဆရာအရည္အခ်င္း ျမွင့္တင္စုိ႔’ဟုသာ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုပါေတာ့သည္။
—————————————
* ယခုေဆာင္းပါးသည္ ၂၀၁၃-ခု ေအာက္တုိဘာ ၅-ရက္၊ ကမာၻ႕ဆရာမ်ားေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္အဆင့္တြင္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထိုက္(ျမန္မာစာ) ပထမဆုရ႐ွိခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။ ယခု ေဆာင္းပါး ပထမဆုကုိ ေနျပည္ေတာ္တြင္ လက္ခံရယူရခဲ့ပါသည္။ ၎ေနာက္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေအာက္တုိဘာလ ၂၆-ရက္ ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစုိးရ၊ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၀ိဇၨာႏွင့္ သိပၸံပပညာ႐ွင္အဖြဲ႕ဆု ၂၀၁၂- ခုႏွစ္အတြက္ ဆယ္သုံးႀကိမ္ေျမာက္ သုေတသန စာတမ္းဖတ္ပြဲ ဆုခ်ီးျမွင့္မႈတြင္လည္း ၀ိဇၨာပညာရပ္(ျမန္မာစာ)တြင္ ‘ျမန္မာဘာသာစကား၏ စကားလုံးဖြဲ႔ပုံကုိ သမူဟဘာသာေဗဒ ႐ႈေထာင့္မွ ေလ့လာခ်က္’ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဆုထပ္မံလက္ခံရယူခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။
ေဒါက္တာသန္းမင္းထိုက္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး ဖတ္လုိပါက >> http://www.m-mediagroup.com/?s=%E1%80%80%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%80%9E%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%91%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%80%E1%80%B9
