ဦးခန္း သို႔မဟုတ္ ေတာင္ႀကီးမွ ပင္လံုဆီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူ

ေက်ာ္စြာမိုး
ဧရာဝတီဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္စဥ္ ၁၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

အသက္တစ္ရာရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးခန္းဟာ ျပည္ေထာင္စုေန႔ျဖစ္လာမည့္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔အတြက္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သူလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ကိစၥ ယေန႔တိုင္ ဂုဏ္ယူေနဆဲပါ။

ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ၾကာခဲ့ၿပီၿဖစ္ေပမယ့္ ဦးခန္းဟာ ၆၄မိုင္ခန္႔ ရွည္လ်ားတဲ့ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းလမ္းကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ရွမ္း၊ ကခ်င္နဲ႔ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကေန ပင္လံုအထိ ကားေမာင္းပို႔ခဲ့ရတာ အၿမဲအမွတ္ရေနပါတယ္။

ဒီပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ပါဝင္လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အကုန္ ကြယ္လြန္ကုန္ ၾကပါၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အရင္ဆံုး ကြယ္လြန္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ ၆ လအလို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ လုပ္ႀကံခံခဲ့ ရတာျဖစ္ပါတယ္။

    ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တည္း ၁၉၁၅ ခုႏွစ္မွာေမြးတဲ့ ဦးခန္းဟာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ဆဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံဆို  ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လမ္းေတြေပၚ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းသြားလာေနတာကို ယေန႔တိုင္ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ သူဟာ ေတာင္ႀကီး ဇာတိျဖစ္ၿပီး အေဖကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလာေရာက္အေျခက်တဲ့ မူဆလင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အေမကေတာ့ ရွမ္းလူမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးခန္းဟာ သူ႔ကိုယ္သူ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တစ္ေယာက္လို႔ ခံယူထားပါတယ္။

ဦးခန္းဟာ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမွတ္မိေနဆဲျဖစ္ၿပီး သူ႔ဆီ လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို သူ႔အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ သမိုင္းဝင္ ဓာတ္ပံုေတြကို ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္ျပေလ့ရွိပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ ေဒသခံအမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦးဆီက ပန္းစည္းလက္ခံရယူူေနတဲ့ဓါတ္ပံုကို ထိုးျပျပီး  သူက “ အဒီေန႕မွာ က်ေနာ္ သူ႕ကိုပင္လံုကိုေမာင္းပို႔ခဲ့တာေပါ့ ” လို႔ေျပာပါတယ္။ ပံုထဲက ကားေမာင္းသူထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေန
တဲ့သူက ဦးခန္းပါ။ ပင္လံုမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုလည္း ဦီးခန္းက မွတ္ မိေနပါတယ္။

“ ဒီသေဘာတူညီခ်က္ကို မေက်နပ္ရင္ ေနာက္ ၁ဝ ႏွစ္ေနရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ျပည္နယ္ေတြ ဗမာျပည္ကခြဲထြက္ရင္ ခြဲ ထြက္ႏိုင္တယ္ လို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေျပာတာ ” ဟု ဦးခန္းက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

“ အဲဒီေတာ့ ပထမဆံုး သမၼတျဖစ္လာတဲ့ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြား အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုအတြက္ လက္မွတ္ထိုးမဲ့အခ်ိန္မွာ ခြဲထြက္ဖို႕ကိစၥ မေျပာဖို႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ျပန္ေျပာခဲ့ၾကတယ္” လို႕ ဦးခန္းက ဆက္ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း ထိုသမိုင္းဝင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ထဲမွာပါတဲ့ လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ကေတာ့ ဒီေန႕အထိ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ထုိကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္
ေရး ရဖို႕အတြက္ ယေန႕တိုင္ ၾကိဳးစားဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တူညီတဲ့ ရပ္တည္မႈ
—————————–
ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈအေပၚ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ရပ္တည္မႈတူတဲ့အတြက္ ယခင္ကတည္းက ဦးခန္း နဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ အသိအကၽြမ္းေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းမႈေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ လုပ္ေနခဲ့တာ ” လို႕ ဦးခန္းက ေျပာပါတယ္။ “ ရွမ္းျပည္နယ္ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ဦးတင္ဧနဲ႕ အတူ က်ေနာ္အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ” ။

ဦးခန္းထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္ျပီး အခုကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ဧဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ပင္လံု အစီအစဥ္ကို ရွမ္းလူမ်ိဳးအမ်ားအျပားက ယံုၾကည္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္အနည္းငယ္ထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရျပီး ေလးႏွစ္အၾကာ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာ ဦးခန္းဟာ ရွမ္းျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ရဲ႕ ပထမဆံုးျမိဳ႕ေတာ္ဝန္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေလးႏွစ္အၾကာမွာလည္း ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဒုတိယ
သက္တမ္းအတြက္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ျခင္းခံရျပီး ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီရဲ႕ ဥကၠဌအျဖစ္လည္း ခန္႕အပ္ျခင္းခံရပါတယ္။

အဲဒီကာလေတြမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဦးခန္းဟာ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လက္ခံ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အိမ္နံရံေပၚက ဓာတ္ပုံေတြမွာေတာ့ သူနဲ႕ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဒုတိယေျမာက္ သမၼတၾကီး ဦးဘဦး၊ ေနာက္ျပီး သူနဲ႕ တရုတ္ သမၼတ လ်ိဴေရွာက္ခ်ီတို႕ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကိုေတြ႕ရျပီး သူတို႕ေတြ ေတာင္ၾကီးကို လာေရာက္လည္ပတ္စဥ္မွာ ရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း၊ ဦးဘေဆြတို႕နဲ႕လည္း သူက သိကၽြမ္းပါတယ္။ ၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဦးခန္းဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးနဲ႕ တျခား ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းၿမိဳ႕ေတြမွာ ရုပ္ရွင္ရုံေတြနဲ႕ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့ေန႕ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္း အာဏာ သိမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႕ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေသာၾကာေန႕ဟာ ဦးခန္း အတြက္သာမက တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတြက္လည္း ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့ေန႕ ျဖစ္ပါတယ္။

မတ္လ ၁ ရက္ေန႕ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ တပ္ေတြဟာ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႕ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရဲ႕ အိမ္ကိုစ ဝိုင္းပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႕ ရွမ္းျပည္နယ္ တနံ
တလ်ားမွွာရွိေနတဲ့ ေစာ္ဘြားေတြျဖစ္ ပါတယ္။ (ကရင္လူမ်ိဳး) သမၼတၾကီး မန္းဝင္းေမာင္နဲ႕ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုအပါအဝင္ အစိုးရအဖြဲ႕တစ္ခုလံုးကို ဖမ္းဆီး ခဲ့ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြျဖစ္တဲ့ ရွမ္းေစာ္ဘြား ၂၅ ေယာက္လံုးနီး
ပါးနဲ႕ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၂၅ ေယာက္အျပင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလည္း အဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးသမၼတျဖစ္ခဲ့ျပီး အဲဒီအခ်ိန္က လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ဥကၠဌအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြား စပ္ေရႊသိုက္ဟာလည္း ရန္ကုန္က သူ႕ေနအိမ္မွာ အဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ဖမ္းဆီးေနစဥ္အတြင္း သူ႕ရဲ႕ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ အသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဦးေနဝင္းရဲ႕အာဏာသိမ္း အစိုးရကေတာ့ စပ္ေရႊသိုက္ရဲ႕အိမ္ေတာ္ေစာင့္ေတြနဲ႕ စစ္သားေတြ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကရာက သူ႕ရဲ႕သား ေသဆံုးသြားတာလို႕ဆိုပါတယ္။ ဒီေသဆံုးမႈတစ္ခုကလြဲရင္ေသြးေျမမက်တဲ့ အာဏာ သိမ္းမႈလို႕ ေျပာၾကပါတယ္။

ဦးေနဝင္းရဲ႕အာဏာသိမ္းမႈဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ပင္လံုမွာ တည္ေဆာက္ ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဗမာအမ်ားစုႀကီးစိုးထားတဲ့ စစ္အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ လူအမ်ားစုနဲ႕လူနည္းစု တိုင္းရင္းသား အမ်ားအျပားၾကား အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့မႈကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေျမာက္ကို ဝင္လာျပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးဆံုးႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္ႀကီးမားတဲ့ ထိုးႏွက္ခ်က္ တစ္ခုုုျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ သံသယျဖစ္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။

“ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါ ”

အဖမ္းခံရတဲ့အထဲမွာ ဦးခန္းလည္း အပါအဝင္ပါ။

“ က်ေနာ္ကို အင္းစိန္တိုးခ်ဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ကို ပို႕လိုက္ၾကပါတယ္ ” လို႔ ဦးခန္းကေျပာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ တိုးခ်ဲ႕အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ စပ္ေရႊသိုက္နဲ႔အျခား ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ကိုထားခဲ့တဲ့ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ဝင္းထဲက ေထာင္တစ္ခုပါ။ ဦးခန္းက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ နံနက္ခင္းတစ္ခုကို သူမေမ့ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။

“ နံနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ စပ္ေရႊသိုက္က ဝင္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ကၽေနာ္တို႔ကို “ ေနေကာင္းလား ” လို႔လွမ္းေအာ္သြားပါတယ္။ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာေတာ့ သူေသသြားပါေရာ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း က်ေနာ္တို႔ မသိဘူး ”လို႔ ဦးခန္းကေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က “ အဆိပ္ခတ္ခံခဲ့ရတာ ” လို ႔ဝင္ေျပာပါတယ္။ ဦးခန္းက  “ သိတာေပါ့ အဲဒါ ေျပာလို႔မေကာင္းဘူး ” လို႔ျပန္ေျပာပါတယ္။

စပ္ေရႊသိုက္ဟာ အခ်ဳပ္ခံေနရစဥ္အတြင္း အသတ္ခံရတယ္လို႔ အမ်ားစု ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။

ဦးခန္းဟာ တရားစြဲဆိုျခင္းမခံရဘဲ ေထာင္ထဲမွာ ၆ ႏွစ္ၾကာေနခဲ့ရၿပီးေနာက္ ျပန္လြတ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေနနဲ႔ အမွန္တကယ္ လံုးဝ လြတ္လပ္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကို ပိုၿပီးေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အာဏာပိုင္ေတြက သူ႔ကို ေတာင္ႀကီးျပန္ခြင့္မေပးဘဲ ရန္ကုန္ မွာပဲေနဖို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ “ ၿမိဳ႕အက်ယ္ခ်ဳပ္ ” မွာ သူ ၄ ႏွစ္က်ခံခဲ့ရပါတယ္။

“ သူတို႔( အာဏာပိုင္ )က သူတို႔နဲ႔ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီ ခဏေလးက အခ်ဳပ္ခံလိုက္ရတာ ၁၀ နွစ္ ၾကာ သြားတယ္ ” လို႔ ဦးခန္းကေျပာပါတယ္။

ဦးေနဝင္းရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရက “ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း စီးပြားေရးေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းရာမွာ ဦးခန္းရဲ႕ ရုပ္ရွင္ရုံ ၂ ရုံ အပါအဝင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအခ်ိဳ႕လည္း ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။

“ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ရုံေနရာ တစ္ေနရာမွာ အခု အင္းဝဘဏ္ ဖြင့္ထားတယ္ေလ ” လို႕ သူက ေျပာပါတယ္။ အင္းဝဘဏ္ဆိုတာ စစ္တပ္ကပိုင္တဲ့ စီးပြားေရးအုပ္စုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစီးပြားေရးေကာ္ပိုေရးရွင္းက တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဘဏ္ပါ။ ဦးခန္းအတြက္ေတာ့ လူအဖမ္းခံ၊ ပစၥည္း အသိမ္းခံရလို႔ ၂ ခါနာျဖစ္ရံုတင္မက ျမင္တိုင္းနာက်င္ေနရတဲ့အျဖစ္ပါ။

သူဆံုးရႈံးခဲ့ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြအတြက္ ဘာေလ်ာ္ေၾကးမ်ဳိးကိုမွ ဦးခန္းမရခဲ့ပါဘူး။ သူ ေထာင္က လြတ္ၿပီးေနာက္ ေတာင္ႀကီး မွာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို ျပန္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

“ ငါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းကင္းပဲ ေနေတာ့တယ္ ” လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြရခဲ့တဲ့ ဦးခန္းဟာ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းနဲ႔ သူ႔ေနရာကိုဆက္ခံခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာ မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

“ ငါ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး မေျပာသင့္ဘူး ” လို႔ က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာတာ ၿပီးလုၿပီးခင္မွာ သူကေျပာပါတယ္။

“ အမ်ားႀကီးေျပာရင္ ေထာင္ထဲျပန္ေခၚခံေနရဦးမယ္ ” တဲ့။

အခု အစိုးရ အဲဒီေလာက္ေတာင္ဆိုးမယ္လို႔ထင္လားလို႔ ေမးတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာပါတယ္။“ အစိုးရ ဆိုးတယ္လို႔ ငါမေျပာပါဘူး။ အစိုးရက ေကာင္းပါတယ္။ ”

အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း ဘာမွမေရးနဲ႔ေနာ္။ အစိုးရ မေကာင္းေၾကာင္း ငါမေျပာဘူး။ အစိုးရက တကယ္ေကာင္းတယ္ ” လို႔ သူကဆက္ေျပာပါတယ္။

“ အားလံုးေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းတယ္။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တာ ဘာမွမေရးနဲ႔။ အားလံုးေကာင္းတယ္လို႔ေျပာ။

အခုအစိုးရလည္း အရမ္းေကာင္းတယ္ ”။

ဦးခန္းက ဒီလုိေျပာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔သားက “ သူ မေျပာရဲေတာ့ဘူး ” လို႔ ဝင္ေျပာပါတယ္။

ဦးခန္းရဲ႕သားက အဲလိုျဖစ္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုကို ရွင္းျပပါတယ္။ ဦးခန္းက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လံုးဝ ကင္းရွင္းေအာင္ ေနခဲ့ေပမယ့္လို႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုတဲ့ လူထုအံုၾကြမႈ ျဖစ္ပြားစဥ္မွာ ရက္အတန္ၾကာ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အဖမ္းခံခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္ ၁၀၀ ရွိၿပီတဲ့ ဦးခန္းဟာ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနရဆဲလို႔ က်ေနာ္ ခံစားမိပါတယ္။

ဦးခန္း အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးမွာစိတ္ဝင္စားမႈကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အတိုက္အခံနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအရ ႏွီးႏႊယ္မႈကို ေဖာ္ထုတ္ျပသဖို႔ကိုလည္း သူ႔အေနနဲ႔ ဝန္မေလးခဲ့ပါဘူး။

သူ႔ဧည့္ခန္းထဲက မီးလင္းဖိုမွာ တင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုမွာေတာ့ ဦးခန္းနဲ႔ NLD ကိုဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးတင္ဦးကို ေတြ႔ရပါတယ္။

“ သူ( ဦးတင္ဦး )က လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ငါ့အိမ္ကိုလာလည္တယ္။ ေဒၚစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ )က အရမ္းေကာင္းၿပီး ေတာ္တယ္။ ငါက ႏိုင္ငံေရးသမားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးေတာ့စိတ္ဝင္စားတယ္ ” လို႔
ဦးခန္းက ေျပာပါတယ္။ “ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေကာင္းေစခ်င္တယ္။ တိုးတက္ေစခ်င္တယ္ ”။

အတိတ္မွာ ဘာျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ အခုလို ႀကီးရင့္တဲ့အသက္အရြယ္မွာေတာ့ ဘဝက ေအးခ်မ္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိပံုရပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ဆက္လက္မခန္႔ခြဲေတာ့ေပမယ့္ ဦးခန္းဟာ ေန႔တိုင္းနီးပါး နံနက္ပိုင္း ဝတ္ျပဳ
ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္မွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါးေျပာဖို႔ ရံုးကို သြားေနဆဲပါ။

“ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ငါ ကားေမာင္းေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ေတာ့ မရွိဘူး ” လို႔ ဦးခန္းကေျပာပါတယ္။ လိုင္စင္ဌာနက သူ႔ကိုကားေမာင္းဖို႔အတြက္ အသက္ႀကီးလြန္းေနၿပီလို႔ယူဆတဲ့ေနာက္မွာ လိုင္စင္ထုတ္မေပးေတာ့ဘူးလို႔ သူ႔သားက ေျပာပါတယ္။

“ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေမာင္းရင္ သူက စိတ္မရွည္ဘူးဗ် ” လို႔ သူ႔သားက ရယ္ရင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒါကို ၾကားရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ဒီလို ကားျမန္ျမန္ေမာင္းတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အတူတူ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္း
ကို ဘယ္လိုမ်ား အတူသြားခဲ့သလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ စဥ္းစား ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။